28 Οκτωβρίου 1940

Με τη ζωή μας να λέμε το ΟΧΙ.
Με το παράστημα, τη λεβεντιά. Στο Σήμερα.
Πάντα ορθοί, και πάντα σύμψυχοι, ομόψυχοι, σθεναροί, δυνατοί..

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Καιρός σποράς

Καιρός σποράς.
Χαρά Θεού!. 
Πάλη με τη γη, που μας τρέφει, σύμφωνα με τη θεία Εντολή.. 
Άνθρωπος και Γη, ένα μυστήριο. Άψυχη η Γη, διφυής ο άνθρωπος: γήϊνος και ουράνιος. 
Την έχει ανάγκη. Από αυτήν κρέμεται. Αλλά και Κατακυριεύει. Εργάζεται τη Γη, ως κυριάρχης. Αλλά και εις γην απέρχεται τεταπεινωμένος..

Διαδικασία μυστηρίου σποράς.
Σκορπάς τον σπόρο.
Επ'ελπίδι οφείλει ο αροτριών αροτριάν.. 
Και τα πετεινά του ουρανού, τρέχουν κι αυτά στο πανηγύρι.. 
Αφειδώλευτος και γεναιόδωρος ο γεωργός.. 
Προνοητής και ο Επουρανιος Πατήρ. Μη κωλύετε αυτά. 
Πανηγύρι.

Και στο βάθος του ορίζοντα η ελπίδα μιας βλάστησης και μιας καρποφορίας, που κυοφορείται, που έρχεται.

Φίλοι νέοι, αναπτύξτε το νου, την προσωπικότητά σας. Καλλιεργείστε τα γράμματα, τη γνώση, τη σοφία.
Μην την απολυτοποιείτε όμως, μην κρέμεστε απ'αυτήν.
Μπορεί κάποια στιγμή αυτή να σας "αδειάσει".
Η γη όμως ποτέ δε θα σας προδώσει..

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Μετμορφωση-εσίγησαν..

Μεταμόρφωση

Μυσταγωγική, μεγαλειώδης Δεσποτική Εορτή

ο Κύριος ακτινοβολεί θεϊκό Φως!

και ο Υμνογράφος μας προτρέπει:

Φωτί προσλάβωμεν φῶς..

Είναι ανάγκη να προσκομίσουμε φως -όσο τρεμάμενο- της ψυχής μας,

για να μπορέσουμε να προσλάβουμε -όσο μας είναι δυνατόν-

μεγαλύτερο βαθμό μεθέξεως, χάριτος και θείας δόξης.

.

.

.

.

.

.

Γονυκλισία

Το να γονατίζουμε στη Θ.Λειτουργία, δεν είναι αξιοπρεπές, βρε παιδιά. 
Μήν το κάνουμε σαν κάποιες γυναικούλες, σαν κάποιες λαϊκές επαρχιώτισσες γιαγιές..

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Ανάσταση

“ΑΝΑΣΤΑΣΗ”

ποίημα Γ. Βερίτη

Ανάσταση! Και μέσα στην καρδιά μου,

που μαύροι τη μαράνανε χειμώνες,

μιας άνοιξης αυγή γλυκοχαράζει,

κι’ ανθίζουν μενεξέδες κι’ ανεμώνες.

Ανάσταση! Και μέσα στην καρδιά  μου,

που τη σπάραξαν άγρια οι στείροι  πόνοι,

ολόδροσο, ουρανόσταλτο βλαστάρι

θεϊκής χαράς αρχίζει να φυτρώνει.

 Θεϊκής χαράς! Ω Σταυρωμένη Ελπίδα!

καθώς σε βλέπω αναστημένη πάλι,

αθάνατη, απροσμάχητη, μεγάλη,

κάμε το θαύμα που ποτέ δεν είδα:

Ό,τι νεκρό του μυστικού μου κόσμου,

 παρακαλώ Σε, ανάστησέ το εντός μου!

.

.

Σταύρωση-Επιτάφιος

Είμαστε οι δικοί Του !
και πονούμε, συμπάσχουμε.. 
και ευγνωμονούμε, ως ευεργετημένοι ύψιστα..

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.