.

.

.

.

.

Μικρές προσευχές

Δι' ευχών..

Δι΄ ευχών - 1992     

           

Στίχοι:   Λίνα Νικολακοπούλου

Μουσική:   Νίκος Αντύπας

Πετούν γεράκια απ’ τις φωλιές
την τρομαγμένη μας ζωή να δουν εικόνα,
σαν τις παλιές αμαρτωλές
που δεν τους στάθηκε αγκαλιά ούτε κρυψώνα.

Κάτω απ’ την άρρωστη βροχή
στις εθνıκές των φορτηγών με τα ψυγεία,
το μαύρο λάδι απ’ την ψυχή
δεν καίει για κάτι που να μοιάζει μ’ ευλογία.

Δι’ ευχών των αγίων ημών
στους ναούς των μεγάλων λυγμών.
Δι’ ευχών των αγίων της γης
ορατής και αοράτου πληγής.

Δι’ ευχών των αγίων που κλαις
που μπορείς σ’ αγαπάω να λες.
Δι’ ευχών των αγίων κι αεί
με Θεού πνοή.

Κοιτάω τον ήλιο απ’ το βουνό
κι οι δυναμίτες της ψυχής μου σπαν την πέτρα,
που εγώ να τρέξω ξεκινώ
μεσ’ στης παγκόσμιας λογικής τα πέντε μέτρα.

Με χαραγμένα τ’ αρχικά
όνομα και αίμα και φυλή κι αρχαία τείχη,
και μ’ ένα δέμα ελληνικά
θα γράψω, κόσμε, τους χρησμούς μου με το νύχι.

Δι’ ευχών των αγίων ημών…                                                                                                                   

http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=details&song_id=2592

Δι' ευχών..

Στη Μονή Πετράκη σήμερα εκκλησιάσθηκαν κάποιες μικρές τάξεις των Μαρασλείων Δημοτικών.

Τα μικρά και αθώα, ευλογημένα παιδάκια έφθασαν στο Ναό λίγο μόλις πριν την Μ.Είσοδο της Προηγιασμένης.

Γεμάτος ο Ναός. Ατμόσφαιρα κατάνυξης. Αμέσως υποβλήθηκε η άδολη ψυχή τους και ηρέμησαν, στάθηκαν πλάϊ στους μεγάλους σιγηρά. Λίγο απορημένα με αυτήν την ασυνήθιστη Θ.Λειτουργία των Προηγιασμένων.

Σε λίγο οι μεγάλοι γονάτισαν. Γονάτισαν και αυτά, με κάποια αμηχανία.

Από την πλαϊνή πύλη του Ιερού βγήκε ο λειτουργός, με σκεπασμένη την κεφαλή του, σιγομουρμουρίζοντας: «Δι’ ευχών των Αγίων Πατέρων ημών, Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Θεός, ελέησον και σώσον ημάς».

Αχ, αυτό το ήξεραν τα μικρά παιδάκια. Ήταν μέσα στην καθημερινή σχολική προσευχή.

Αυθόρμητα άρχισαν να ψιθυρίζουν τη γνωστή φράση, κι έγινε ξαφνικά ένα θρόϊσμα κατανυκτικό:  «Δι’ ευχών των Αγίων Πατέρων ημών..»

Αναρρίγησαν οι πάντες.

Τί μυστήριο!  Τί ευλογία!

Εγκάρδια η δέηση απ’ τις ψυχές.

Ένας ήρεμος σάλαγος απ’ την αιωνιότητα..

«Με τις ευχές των αγίων Πατέρων μας, που είμαστε γενιά τους, και ατόφιες τις παραδόσεις τους κρατούμε, Κύριε Ιησού, ο Θεός, σπλαγχνίσου μας» ..

Ήταν μια αλλοιώτικη εμπειρία. Ήταν μια απρόσμενα μετάρσια Θ.Λειτουργία..     

Ημέρα της Γης

Ημέρα της Γης σήμερα.

Αχ, πότε θα θεσπίσει η Ανθρωπότητα και μια μέρα του Ουρανού; 

Εκεί, που είναι η μόνη σταθερή αναφορά και ελπίδα μας..

.

Λέμε:
αυτός έμαθε καλούς τρόπους από το σπίτι του.
καλλίτερα
αυτός πήρε καλή αγωγή από το σπίτι του.
καλλίτερα.
αυτός απόκτησε ηθικότητα και ήθος και πολιτισμό και παιδεία από το σπίτι του.
ακόμη καλλίτερα.
αυτός πήρε αρχές από το σπίτι του.
ανώτερα
αυτός διαμόρφωσε κριτήρια, κλίμακα αξιών.
ακόμη ανώτερα
αυτός έμαθε να σκέφτεται και να κρίνει σωστά..

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Σταυροπροσκυνήσεως

Πόσο σοφά όλα ταξιθετημένα! 

 Οι 2 πρώτες Κυριακές περιστρέφονται γύρω από την Ορθόδοξη Πίστη: Αναστήλωση Εικόνων- Ορθοδοξία, Θεολογία της Θεώσεως του ανθρώπου.

Οι 2 τελευταίες είναι αφιερωμένες σε έμπρακτη βίωση της πνευματικότητος: Οσ.Ιω.Κλίμακος, Μαρία Αιγυπτία.

Και η ενδιάμεση, στο κέντρο, στην καρδιά, 
ο Τίμιος Σταυρός, ο ζωοποιός!.. 
Παίρνουμε δύναμη και συνεχίζουμε..

Έπος ΕΟΚΑ

 Σαν σήμερα ξεκινούσε ο ύστατος αγώνας των Κυπρίων αδελφών μας, για να αποτινάξουν τον ζυγό των Αποικιοκρατών Εγγλέζων.

Με σθένος, συσπειρωμένοι, συντονισμένοι, αποφασισμένοι πολέμησαν και νίκησαν.

Όμως, τον αντικειμενικό σκοπό τους τελικά δεν τον επέτυχαν οι αιματοστάλακτοι αγωνιστές.

Και οι Εγγλέζοι και οι Τούρκοι (ακόμη χειρότερα) επέπλευσαν, με πανούργους τρόπους, άλλοτε διπλωματίας και άλλοτε ωμής βίας, ξερρίζωσαν από τις πατρογονικές εστίες τους τους μισούς Κυπρίους και δημιούργησαν «μια άλλη Δημοκρατία της Κύπρου», την παράνομη του Ντεκτάς από το 1985, που οι μεγάλοι της γης, δυστυχώς, την «σιγοντάρουν»..

Αλλά υπάρχει Θεός. Γι’αυτό και υπάρχει ελπίς.

Και ο σύμπας Ελληνισμός περιμένει τη Δικαίωση και την Αποκατάσταση.

Στο Μνημείο της Ελευθερίας, που υπάρχει στο ιστορικό κέντρο της Λευκωσίας, βλέπουμε μορφές του Αγώνα.

Δεν χρειάζονται λόγια.

Σπουδάσ’τε τες.

Σοβαρές μορφές, πονεμένες, στοχαστικές.. Αποφασιστικές.

Τις βλέπει «που τά’ψη (από τα ύψη) ο Θεός μου»..