Μεγάλη Τεσσαρακοστή

Πορεία προς Αναστάσιμο Ανακαινισμό.. 

Ὁλόκληρη ἡ λατρεία τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι ὀργανωμένη γύρω ἀπὸ τὸ Πάσχα.

Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ λειτουργικὸς χρόνος, ἀποτελεῖ οὐσιαστικὰ ἕνα ταξίδι, ἕνα προσκύνημα πρὸς τὸ Πάσχα, ποὺ αὐτὸ εἶναι τὸ Τέλος μὰ ταυτόχρονα καὶ ἡ Ἀρχή τῆς βιωματικῆς τῶν πιστῶν.

Εἶναι τὸ τέλος ὅλων αὐτῶν ποὺ ἀποτελοῦν τὰ «παλαιά», καὶ ἡ ἀρχὴ τῆς «καινῆς βιοτῆς», μιὰ συνεχοῦς «διάβασης» ἀπὸ τὸν «κόσμον τοῦτον» στὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἔχει ἀποκαλυφθῆ ἐν Χριστῷ.

Παρ᾿ ὅλα αὐτὰ ἡ «παλαιὰ» ζωή, ἡ ζωὴ τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς μικρότητας, δὲν εἶναι εὔκολο νὰ ξεπεραστῆ καὶ ν᾿ ἀλλάξη διὰ μιᾶς. Οὔτε μπορεῖ, δυστυχῶς, νὰ μείνη σταθερὴ καὶ ἀμετάθετη καὶ ἀναλλοίωτη διὰ βίου. Μὲ λύπη τὸ διαπιστώνει αὐτὸ κάθε εἰλικρινὴς ἄνθρωπος.

Ἀκριβῶς ἐδῶ εἶναι ἡ στιγμὴ, ποὺ ἐμφανίζεται ἡ Μεγάλη Σαρακοστή. 

Αὐτὴ εἶναι ἡ «χεῖρα βοηθείας», ποὺ ἁπλώνει σὲ μᾶς ἡ Ἐκκλησία. Εἶναι τὸ σχολεῖο τῆς μετανοίας, ποὺ θὰ μᾶς δώση δύναμη νὰ δεχθοῦμε τὸ Πάσχα ὄχι σὰν μιὰ ἁπλῆ εὐκαιρία νὰ φᾶμε, νὰ πιοῦμε, ν᾿ ἀναπαυτοῦμε, ἀλλά, βασικά, σὰν τὸ τέλος τῶν «παλαιῶν», ποὺ εἶναι μέσα μας, καὶ σὰν εἴσοδό μας στὸ «νέο», στὸ ὁποῖο μᾶς ἔχει καλέσει ὁ Χριστός.

***

Στὴν ἀρχαία Ἐκκλησία, ὁ βασικὸς σκοπὸς τῆς Σαρακοστῆς ἦταν νὰ προετοιμασθοῦν οἱ Κατηχούμενοι γιὰ τὸ Βάπτισμα, πού, ἐκεῖνο τὸν καιρό, γινότανε στὴ διάρκεια τῆς Ἀναστάσιμης Θείας Λειτουργίας.

Ἀλλὰ ἀκόμα καὶ τώρα, ποὺ ἡ Ἐκκλησία δὲν βαφτίζει πιὰ τοὺς χριστιανοὺς σὲ μεγάλη ἡλικία, καὶ ἡ τάξη τῶν Κατηχουμένων δὲν ὑπάρχει πιά, τὸ βασικὸ νόημα τῆς Σαρακοστῆς παραμένει τὸ ἴδιο.

Διότι, ἂν καὶ εἴμαστε βαπτισμένοι, συνεχῶς χάνουμε καὶ προδίνουμε -δυστυχῶς-τὸ μεγαλεῖο, ποὺ παραλάβαμε κατὰ τὸ Βάπτισμα!. 

Ἔτσι τὸ Πάσχα γιὰ μᾶς εἶναι ἡ ἐπιστροφή, ποὺ κάθε χρόνο κάνουμε, στὸ Βάπτισμά μας, στὴ βαπτισματικὴ γνησιότητα, καὶ, ἑπομένως, ἡ Σαρακοστὴ εἶναι ἡ προετοιμασία μας γι᾿ αὐτὴν τὴν ἐπιστροφὴ -μιὰ ἀργὴ ἀλλὰ σταθερὴ ἐργασία, γιὰ νὰ πραγματοποιήσουμε τὸ «Πάσχα» μας, τὴ δική μας «διάβαση», ἀπὸ τὴν δουλεία καὶ τὴν φθορὰ, στὴν λύτρωση, στὸν ἀνακαινισμό, στὴ νέα ἐν Χριστῷ ζωή. 

Τὸ ὅτι οἱ Ἀκολουθίες στὴ Σαρακοστιανὴ Λατρεία διατηροῦν ἀκόμα καὶ σήμερα τὸν κατηχητικὸ καὶ βαπτιστικὸ χαρακτῆρα, δὲν εἶναι γιατὶ διατηροῦνται «ἀρχαιολογικὰ» ἀπομεινάρια, ἀλλὰ εἶναι κάτι τὸ ζωντανὸ καὶ οὐσιαστικὸ γιὰ μᾶς. Ἡ Μεγάλη Σαρακοστὴ καὶ τὸ Πάσχα εἶναι γιὰ τὸν καθένα μας μιὰ ἀνανέωση στὴν συνειδητοποίηση τοῦ τί γίναμε μὲ τὸν «διὰ βαπτίσματός» μας θάνατο καὶ τὴν ἀνάστασή μας.

Ἕνα ταξίδι, ἕνα προσκύνημα!

Καθὼς τὸ ἀρχίζουμε, καθὼς κάνουμε τὸ πρῶτο βῆμα στὴν «χαρμολύπη» τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς, βλέπουμε -μακριά, πολὺ μακριὰ- αὐτὸν τὸν ποθητὸ προορισμό.

Ἡ νύχτα μπορεῖ νὰ εἶναι σκοτεινὴ καὶ μεγάλη, ἀλλὰ σὲ ὅλο τὸ μῆκος τοῦ δρόμου μιὰ μυστικὴ καὶ ἀκτινοβόλα αὐγὴ διαφαίνεται νὰ λάμπη στὸν ὁρίζοντα καὶ νὰ μᾶς γεμίζη μὲ ἐλπιδοφόρα ἀγαλλίαση.

«Μὴ καταισχύνῃς ἡμᾶς ἀπὸ τῆς προσδοκίας ἡμῶν, Φιλάνθρωπε»!.
πηγή :  http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/explanatory/alexandros_smemann_sarakosth_poreia_pros_to_pasxa.htm

Το κείμενο βασικώς οφείλει πατρότητα στον π.Αλέξανδρο Σμέμαν, γνωστό και διακεκριμένο Ορθόδοξο Θεολόγο της Ρωσικής Διασποράς στην Αμερική. Ωστόσο, έχω κάνει κάποιες επεμβάσεις, περικοπές και διασκευές. Πρόθεσή μου ήταν, να δώσω ένα μικρότερο κείμενο, που θα διαβαστεί ευκολώτερα από τους αναγνώστες του ιστοτόπου μου, επίσης, να προσαρμόσω το λεκτικό της μετάφρασης σε λεκτικές φόρμες της ελληνικής έκφρασης, περαιτέρω δε, να κάνω, όσο μπορούσα, λεκτικό, συντακτικό και γραμματικό «στρώσιμο» του κειμένου.