Μ.Παρασκευή

Ὁ ἐκ γενετῆς τυφλὸς πρὸ τοῦ Ἐσταυρωμένου.

Τὶ εἶν᾿ ἡ βοὴ στὸ Γολγοθᾶ, ποὺ κόσμος τρέχει ἀπάνω;

-Πηγαίνουν νὰ σταυρώσουν δυό, μαζί μὲ κάποιον πλᾶνο.

-Ποιοὶ νἆν οἱ δυό, ποὺ ἐκδικητής ὁ χάρος τοὺς προσμένει;

-Κλέφτες, φονιάδες, ἄρπαγες, κακοῦργοι ξακουσμένοι.

-Καὶ ποιὸς ὁ πλᾶνος ποὺ κι᾿ αὐτὸς θὰ σταυρωθῇ μαζί τους;

-Τοὺς Φαρισαίους ρώτησε, εἶναι δουλειὰ δική τους!

-Θὰ πάω νὰ δῶ...

Εἶπα «νὰ δῶ», κι᾿ ἦρθαν στὸ νοῦ μου πάλι,

τὰ χρόνια ποὺ ἤμουνα τυφλός. Τυφλός! Ἐσεῖς οἱ ἄλλοι

δὲν ξέρετε πόσο ἡ ψυχή μέσα στὰ στήθη εἶν᾿ ἄδεια,

ὅταν μὲ μάτια ὀρθάνοιχτα βαδίζει στὰ σκοτάδια!

Πῶς τὴ θυμοῦμαι τὴ στιγμή, ποὺ ἐστάθη Αὐτός μπροστά μου

καὶ μ᾿ εὐσπλαχνίσθη, κι᾿ ἔσκυψε, πῆρε πηλὸ ἀπὸ χάμου

κι᾿ ἀλείφοντας τὰ μάτια μου μὲ τὸν πηλὸ ἐκεῖνο,

μοῦ εἶπε νὰ πάω στοῦ Σιλωὰμ τὴ στέρνα νὰ τὰ πλύνω!

Ὅταν Τὸν πρωτοακτίκρυσα τὸν Φωτοδότη ἐμπρός μου,

στὴν ὄψη του εἶδα ὅλες μαζί, τὶς ὀμορφιὲς τοῦ κόσμου.

Μοσχοβολοῦσε κι᾿ ἔλαμπε τὸ κάθε κίνημά του...

Φῶς καὶ τὰ χείλη, κι᾿ ἡ φωνή, τὰ μάτια κι᾿ ἡ ματιά Του.

Στὰ χείλη Του ἡ παρηγοριά, στὰ μάτια Του ἡ ἐλπίδα...

Ἔστρεψα τότε ὁλόγυρα τὰ δυὸ μου μάτια κι᾿ εἶδα

κάθε ποὺ ζῆ καὶ ποὺ δὲν ζῆ, κι᾿ εἶδα παντοῦ γραμμένη

τὴν ὄψη Του, λὲς κι᾿ ἤτανε καθρέπτης Του ἡ οἰκουμένη.

Φῶς ἡ ζωή, χαρὰ τὸ φῶς! Ἂς πάω νὰ δῶ τὸν πλᾶνο

ποὺ θὰ καρφώσουν στὸ Σταυρό. Κατὰ τὸ λόφο ἐπάνω

κόσμος, περιγελάσματα κι᾿ ὀχλοβοή, κι᾿ ἀντάρα,

χίλιες φωνὲς σὰν μιὰ φωνή, κι᾿ ὅλες σὰν μιὰ κατάρα.

Ποῦ πάει; Σπρώχνει καὶ σπρώχνεται καὶ πνίγεται καὶ πνίγει,

καὶ σταματᾶ προσμένοντας. Παράμερα ξανοίγει

τρεῖς μαυροφόρες μοῦ κρατοῦν μιὰ λιγοθυμισμένη.

Θὲ νἆναι μάνα ἡ δύστυχη! Ξάφνω, μὲ μιᾶς σωπαίνει

τὸ πλῆθος ποὺ ἀνταριάζονταν. -Γκάπ! Γκούπ! Καρφώνουν, κρότοι

πνιγμένοι μὲς στὰ βογγητά! Ὑψώνονται οἱ δυὸ πρῶτοι

σταυροί· κανεὶς δὲν στρέφεται. Γκάπ! Γκούπ! Ξανακαρφώνουν

μὰ βόγγος δὲν ἀκούγεται. Νά, καὶ τὸν τρίτο ὑψώνουν.

...................................................................................................................

Πῶς; Σύ, ποὺ μοὔδωσες τὸ φῶς, Ἐσένα πλᾶνο λένε;

Κι᾿ ἦταν γραφτὸ τὰ μάτια μου νὰ βλέπουν, γιὰ νὰ κλαῖνε;

Τί νὰ τὰ κάνω καὶ τῆς γῆς καὶ τ᾿ οὐρανοῦ τὰ κάλλη; ..

.. Πᾶρε τὸ φῶς ποὺ μοὔδωσες καὶ .. τύφλωσέ με πάλι!

Ἰωάννης Πολέμης