Πεντηκοστή

«Ἦσαν ἅπαντες ὁμοθυμαδόν»..

Αὐτὸ τὸ φρόνημα τῆς κοινωνίας, ἡ αἴσθηση ὅτι δὲν μᾶς χωρίζουν οἱ διαφορές μας, εἶναι ποὺ πιστοποιεῖ τὴν συγγένειά μας μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τὴν ἐγγύτητά μας μαζί Του, τὸ ἂν ὑπάρχει κάπως στὴ ζωή μας.

Δέν μᾶς χωρίζουν οἱ ἀντιθέσεις μας. Δέν μᾶς χωρίζουν τὰ λάθη τῶν ἄλλων. Ἀλλὰ εἴμαστε ὅλοι μαζί. Μᾶς ἑνώνει ὁ ἕνας καὶ κοινὸς στόχος. Μᾶς ἑνώνει ἡ κοινὴ προσδοκία. Μᾶς ἑνώνει αὐτό τὸ ἲδιο Πνεῦμα, τὸ ὁποῖο περιμένουμε νὰ λάβουμε.

Ὅταν νοιώθουμε ἀνυπέρβλητες δυσκολίες, ὅταν νοιώθουμε ξένοι καὶ ἔρημοι στὸν κόσμο, τότε ἀπουσιάζει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα.

Αὐτὴ ἡ χαρά, ποὺ νοιώθουμε ὅταν εἴμαστε μαζὶ στὴν Ἐκκλησία, «ὁμοθυμαδόν», «ἐπὶ τὸ αὐτό», προσδοκῶντας τὴν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἶναι ποὺ δικαιολογεῖ τὴν παρουσία μας στὴ Θεία Λειτουργία.

Ὑπάρχει καὶ ἕνα δεύτερο στοιχεῖο, τὸ ὁποῖο κρύβεται πίσω ἀπὸ τὴν ἔκφραση ὅτι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἦρθε «ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας», σὰν ἕνα ρεῦμα ἀπότομο.

Αὐτὸ ἐκφράζει τὴν δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Δὲν εἶναι μόνο ὅτι γίνεται δυνατὸς ὁ χριστιανός, ἀλλὰ ὅτι αἰσθάνεται τὴν δύναμη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία μπορεῖ τὰ πάντα νὰ ἀλλάξει γύρω του, ἀλλὰ μπορεῖ καὶ νὰ ἀλλάξει καὶ τὰ πάντα μέσα του.

Μετά, λοιπόν, τὴ δική μας κοινωνία καὶ ἑνότητα ἔρχεται ἡ αἴσθηση τῆς ξαφνικῆς ἐπεμβάσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ, ποὺ παρεμβαίνει θαυμαστῶς καὶ εὐεργετικῶς στὴ ζωή μας.

Σεβ.Μεσογαίας Νικόλαος, 2015