Αθώα παιδιά..

Σάββατο απόγευμα.

Πήγαινα προς το μικρό παρεκκλήσι, που θα λειτουργούσε την άλλη μέρα, σε Συνοικία των Αθηνών, για σχετικές προετοιμασίες...

Στο πεζοδρόμιο περπατούν γιαγιά, μητέρα και δύο δίδυμα αγοράκια, σγουρομάλλικα, μελαχροινά, συμπαθητικά. Ο Γιώργος και ο Παύλος, όπως έμαθα.

Εγώ, απορροφημένος από τις έγνοιες μου, προσπέρασα βιαστικά.

Ο Γιωργάκης όμως με πρόσεξε:
-Γειά παπούλη! Ευαλιστούμε που μας τατίσατε!..
-Τί είπες;

Παρεμβαίνει η μητέρα.
-Νομίζει ότι είσθε ο ιερέας, που τους βάπτισε και σας ευχαριστεί. "Ευχαριστούμε που μας βαπτίσατε" σας λέει.

-Τί τάξη πάτε στο Σχολειό παιδάκια;
-Τώρα θα πάνε στα νήπια..

Κι ωστόσο οι αγνές ψυχές τους νιώθουν τη μεγάλη ευεργεσία του Βαπτίσματος! 

Ας λένε οι άλλοι για τάχα ανωριμότητα και ελευθερία.
Νά η ελευθερία..

ΥΓ. Για να συμπληρώσω το θέμα περί Νηπιοβαπτισμού: 

Ναι, συμφωνώ να μην βαπτίζονται στη βρεφική ηλικία, τα παιδια των ψυχρών και αδιαφόρων  «χριστιανών». 

Και η Εκκλησία θα μπορούσε ίσως να βρει τρόπο, ώστε να «βγει από πάνω» και να αρνείται την βάπτιση! 

Το μικρό παιδί είναι προέκταση του γονιού του. Ο γονιός το νηπιοβαπτίζει, διότι αυτός πρώτος γνωρίζει την αξία του Ιερού Βαπτίσματος και θέλει, συνάμα δε κατέχει την αρμοδιότητα και εξουσία του Επιτρόπου, όπως κάνει και πλείστες άλλες επιλογές για το παιδί του (εμβόλια, ιατρικές εξετάσεις παρεμβάσεις, καθορισμό του ονόματος του παιδιού -τί πιό προσωπικό κλπ) 

 

Ωστόσο, αν ο γονιός είναι ανεπαρκής χριστιανός, κρύος, αδιάβαστος κλπ.. είναι μάταιο (τολμώ να πω) το Βάπτισμα του νηπίου, ακόμη και «επιβλαβές» (παραφρονών λαλώ)..