.

.

Κυριακή Σαμαρείτιδος

Στο περιστατικό της συνάντησης του Κυρίου με την Σαμαρείτιδα μπορούμε να σημειώσουμε τέσσερα λεπτομερειακά αξιοπρόσεκτα σημεία.

 


α. Όταν ο Κύριος υπόσχεται στην Σαμαρείτιδα ένα «άλλο νερό», ανεξάντλητο, εκείνη ανάγεται αμέσως στο πνευματικό νόημα της υπόσχεσης και το αποζητάει. Δικαιολογεί δε το αίτημά της όχι με τον λόγο «να ξεδιψώ όταν το χρειάζομαι», αλλά «να μη διψώ πλέον»! Το «ύδωρ το ζων» του Κυρίου δεν καταστέλλει την δίψα, αλλά την αναιρεί!  Την θεραπεύει ολοσχερώς! Και η Σαμαρείτις ανήχθη κατ ευθείαν σ’ αυτήν την έννοια.

β. Μετά την αποκάλυψη του βίου της από τον καρδιογνώστη Κύριο, η Σαμαρείτις «το γυρίζει» στις θεολογικές απορίες. Εκ πρώτης όψεως φαίνεται ότι πάει να «αλλάξει θέμα»!.. Φυσικά, για μια ειλικρινή και τίμια ψυχή, που απέδειξε στη συνέχεια την ποιότητά της, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να ισχύει. Προφανώς εδώ επακολούθησε κάποια σιγή. Κοκκίνησε, έσκυψε το κεφάλι.. Αναμοχλεύθηκε. Σήκωσε το βλέμμα δειλά και αντίκρυσε τον Κύριο αόργητο, ευσπλαγχνικό, ενθαρρυντικό προς μετάνοια και νέα ζωή, και αναζήτησε πλέον δρόμο αληθινής Θεογνωσίας και Μετάνοιας.  

γ. Έτρεξε η Σαμαρείτις και επιχείρησε να ξεσηκώσει τους συγχωριανούς της, για να συναντήσουν και να γνωρίσουν και αυτοί τον Κύριο. «Τρέξετε να δείτε έναν άνθρωπο, που μου είπε όσο έχω κάνει στη ζωή μου». Η αντίδραση των Συχαριτών θα μπορούσε να είναι

αυτή περίπου: «Καλά σου έκανε». «Επιτέλους, βρέθηκε κάποιος να σου τα ψάλει». «Τί το λες σε μας; Δικό σου πρόβλημα. Και μακάρι να βάλεις μυαλό, με όποιον τρόπο».. Αλλά δεν είπαν αυτό. Σηκώθηκαν, έτρεξαν. Ίσως όχι όλοι-όλοι (διότι με την επίσκεψη και διαμονή του Κυρίου τις επόμενες δύο μέρες «πολλώ πλείους επίστευσαν»). Πάντως πολλοί ξεσηκώθηκαν και έτρεξαν. Αφ’ ενός κεντρίσθηκαν από το «μήπως αυτός είναι ο Μεσσίας», προπαντός όμως επηρεάσθηκαν από την δυναμική προσωπικότητα και τον συναρπαστικό ενθουσιασμό και τον πυρφόρο ηγιασμένο ζήλο της Σαμαρείτιδος. Χαρισματική προσωπικότης η Σαμαρείτις. Πλούσια, πληθωρική, ορμητική, ακαταμάχητη (πού να την αντέξουν οι πρώην σύζυγοι..) Καθώς δόθηκε όμως στο άπειρο μεγαλείο του Θεανθρώπου και της Βασιλείας Του, σάρωσε τον τόπο! Σαγήνευσε ψυχές! Έσωσε μυριάδες. Αναδείχθηκε Ισαπόστολος! Ένοιωσε νόημα και περιεχόμενο για τις δυνάμεις που κόχλαζαν μέσα της, διέξοδο πληρωτική, καταξίωση στον χαρισματικό ψυχισμό της…

δ. Το γεγονός αυτό συνέβη «τετράμηνον» προ του θερισμού. Δηλαδή, κατά τον δικό μας μήνα Μάρτιο. Το σπαρτά είχαν ανεβεί -να φαντασθούμε- σε ύψος μισού μέτρου, τα χωράφια πρασίνιζαν, το εαρινό αεράκι τα κινούσε απαλά. Ανάμεσα στους αγρούς διερχόταν φιδωτά ο

αγροτικός δρόμος. Κι αυτός εκείνο το μεσημέρι ήταν γεμάτος από μορφές, που με τα ανοιχτόχρωμα ενδύματά τους σάλευαν συνεχώς και πλησίαζαν στο πηγάδι του Ιακώβ. Σαν άλλα καρποφόρα στάχυα στις πνοές ενός άλλου ανέμου (του Αγίου Πνεύματος, το Οποίο όπου θέλει πνει). «Κυτάξτε εκεί», λέγει ο Κύριος στους μαθητές Του. «Είναι κάποια άλλα στάχυα αυτά, έτοιμα προς θερισμόν ήδη»!

.

.

Λαός, που σιωπά..

Υπάρχει ένας μύθος, που δεν μπορώ να θυμηθώ, πού τον διάβασα.

Επιτρέψατέ μου να σας τον αποδώσω από μνήμης (με όσες συνακόλουθες αποκλίσεις), καθ’ όσον θεωρώ ότι εκφράζει τα μέγιστα την σημερινή πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας.

Ήταν, λέει ο μύθος, ένας πολύ καλωσυνάτος και φιλήσυχος Ισπανός στα τέλη του 15^ου αιώνα. Έμενε μόνος σ’ ένα καλυβάκι στην εξοχή και ζούσε απλά και ταπεινά και φιλήσυχα, δουλεύοντας σε γαιοκτήμονες. Τον έθλιβε η ξυπασιά της κοινωνίας και οι αδικίες των ισχυρών της εποχής. Άκληρος από περιουσία, χωρίς οικογένεια.

Όταν έμαθε ότι ανακαλύφθηκε νέος κόσμος (η Αμερική) το 1492, του ήρθε στο νου μια ιδέα. Εκεί, στην ερημιά, που δεν θα υπήρχε ανωτέρα τάξη, ευγενείς ξυπασμένοι και αδικίες, να εξασφαλίσει ένα μέτριο κτήμα, να το καλλιεργεί, να στήσει σιγα-σιγά ένα σπίτι κανονικό και να ζει έτσι, μακρυά από τη βαβούρα του φθαρμένου κόσμου, δοξάζοντας τον Θεό.

Πράγματι, με το δεύτερο ταξίδι του Κολόμβου (1493), πηρε τα μάτια του κι’ εφυγε, μπάρκαρε μαζί με τους εξερευνητές, βγήκε σε μια έρημη περιοχή, χάραξε τα σύνορα της ερημικής αγροικίας του και μέρα τη μέρα έκτιζε τη ζωή του όπως αυτός την ήθελε, γνήσια, τίμια, ήσυχη, απροβλημάτιστη, ειρηνική.

 

Πέρασαν έτσι 10 χρόνια περίπου, έχτισε και το σπίτι που ονειρευόταν, το αγρόκτημά του ήταν χάρμα οφθαλμών..

Έλα όμως, που την εποχή εκείνη είχε ανοίξει πια ο δρόμος για τον νέο κόσμο και άρχισαν να καταφθάνουν ένοπλοι τυχοδιώκτες κατακτητές!..  Οι περίφημοι κονκισταδόρες. Εισβολείς, επιδρομείς, άγριοι κατακτητές!..

Σκότωναν αλύπητα τους ινδιάνους, κατελάμβαναν τις εκτάσεις, όπου αυτοί κατοικούσαν από αιώνες, και με βουλιμία προσδιόριζαν τον όποιο ορυκτό πλούτο και έστηναν τις αποικίες τους, τις αυθαίρετες και άδικες κοινωνίες τους, όπως τις ήξεραν και από τη διεφθαρμένη Ευρώπη, την Ισπανία κοκ

Μέσα σ’ αυτήν την ορμητική επιδρομή τους, ένας «ευγενής» ιππότης-αποικιστής έφθασε στο αγρόκτημα του φτωχού πρωτοπόρου Ισπανού. Του γυάλισε στο μάτι όλη η διοργάνωση της φάρμας και επίσης και το σπίτι, που έμοιαζε πολύ με τα της μακρινής του πατρίδος, προέταξε το πυροβόλο και διέταξε τον ιδιοκτήτη να του παραδώσει το κτήμα και το σπίτι. Δεν τον ανέστειλε το ότι ο ιδιοκτήτης αυτός ήταν Ισπανός και μιλούσε τη γλώσσα του. Η μανία να αρπάξει από τα έτοιμα και να δικαιώσει τον τυχοδιωκτισμό του τον οδηγούσε σε πλήρη απανθρωπιά.

-Άκουσε, του λέει. Έχουμε τα όπλα, τη δύναμη, την εξουσία εκ μέρους της Βασίλισσας. Το αγρόκτημά σου και το σπίτι σου κατάσχονται. Γίνονται τώρα δικά μου. Επειδή είσαι Ισπανός δεν θα σε σκοτώσω, όπως θα μπορούσα, αλλά θα σε κρατήσω εδώ. Απλά θα είσαι υπηρέτης μου. Αρκεί, να μη θελήσεις ποτέ να μου κάνεις κακό. Θα είσαι εδώ, θα δουλεύεις όπως πρώτα, θα έχεις την τροφή σου και τη διαμονή σου σε μια άκρη, αλλά θα είσαι υπόδουλός μου. Θα με υπηρετείς πιστά, υποτεταγμένα, υποδουλωμένα, με απέραντο φόβο απέναντί μου. Σύμφωνοι;

Ο απλοϊκός και καλός Ισπανός δεν απάντησε. Και ποτέ πια δε μίλησε!.

Ο επερχόμενος κατακτητής και νέος ιδιοκτήτης θεώρησε ότι έχασε τη λαλιά του απ’ το φόβο του και δεν έδωσε μεγαλύτερη σημασία.Μάλιστα, καμάρωσε, που ήταν τόσο φοβερός και τρομερός και σκορπούσε τέτοια απειλή και μουγγαμάρα στους μικρούς και τιποτένιους γύρω του!..

Ξεκίνησε τη ζωή του εκεί, και έβλεπε ότι ο «δούλος» του τα πήγαινε θαυμάσια, ήταν πρόθυμος σε όλα, άρα με τη στάση του έδειχνε ότι συμφωνούσε με εκείνο το πρώτο προφορικό συμβόλαιο: Θα με υπηρετείς πιστά, δουλικά, απόλυτα.. Και ..μούγγα!..

Πέρασαν 15 χρόνια, και έτυχε το «αφεντικό» να προσβληθεί από μια τοπική ασθένεια, η οποία του υπέσκαψε σοβαρά την υγεία και τον οδηγούσε ακάθεκτα στον θάνατο.

Ο «δούλος» έκανε ό,τι μπορούσε για να τον περιποιηθεί, να τον ανακουφίσει, να τον σώσει, ει δυνατόν. Αλλά ο οργανισμός του «αφεντικού» είχε φθαρεί, ίσως και από την καλοπέραση και τις σχετικές καταχρήσεις, οπότε έφθασε αναπόφευκτα η στιγμή του τέλους.

Εξαντλημένος στο επιθανάτιο κρεββάτι, γύρισε προς τον «δούλο» και του είπε ξέψυχα: «Πάντως θέλω να σε ευχαριστήσω. Πριν 15 χρόνια που πρωτογνωρισθήκαμε, θυμάσαι που κάναμε μια συμφωνία; Σου ζήτησα πιστά δουλικά να με υπηρετείς. Και συμφώνησες».

Και τότε, μετά από 15 χρόνια, μίλησε ο απλοϊκός, ο αδικημένος, ο «υποδουλωμένος» παλιός Ισπανός και βροντοφώναξε: ΟΧΙ !  Ποτέ δεν συμφώνησα, ποτέ δεν υποσχέθηκα, ποτέ δεν συγκατατέθηκα!  Τώρα που φεύγει η ψυχή σου, βρες τα με την ψυχή σου και το Θεό! ΟΧΙ. Εγώ ποτέ δεν συμβιβάσθηκα με τη δουλικότητά σου!..

Έτσι είναι, σκέφτομαι, και ο ελληνικός λαός. Σιωπά. Σιωπά χαρακτηριστικά. Δίνει την εντύπωση ότι δέχεται αδιαμαρτύρητα και υποτεταγμένα όλα τα αίσχη που διαπράττονται εις βάρος του τα τελευταία χρόνια, όλες τις ταπεινώσεις, όλους τους προπηλακισμούς, ολους τους εξευτελισμούς.

Τον καλούν οι δοσίλογοι να τους ψηφίσει και εκείνος, ως νομοταγής, σιωπηλός πηγαίνει και τους δίνει τον ψήφο και σιωπά.

Κάποτε, θα φθάσει η ώρα, που εντολοδότες και οι εντολολήπτες θα βρεθούν σε κάποιο επιαθανάτιο κρεββάτι. Άφευκτα.

Και τότε, πραγματικά ελεύθερος ο «μουγγός» λαός, ανακουφισμένος και αηδιασμένος συνάμα, θα βροντοφωνάξει:  ΟΧΙ.

Πότε δεν είπα ότι υποδουλώνομαι. Παρίστανα τον μουγγό, για να μην ξεράσω την αηδία μου και για να μην επιδεινώσω την άθλια κατάσταση που δημιουργήσατε σεις, έχοντας άδιστακτα plan Β, στην εφεδρεία των εγκληματικών σχεδίων σας και περιμένοντας την οποια δυναμική αντίδρασή μας για να μας ματοκυλίσετε..

Τώρα, που πάτε στον αγύριστο και βλέπετε στην άβυσσο του χάους τον ίλιγγο των τελωνίων και της αιώνιας καταστροφής σας, ανεπιστρεπτί, τώρα θα μιλήσω:  ΟΧΙ !. Πλανηθήκατε!. Ποτέ δεν υποδουλωθήκαμε!. Ποτέ δεν συμφωνήσαμε στις άνομες συμβάσεις σας.

Εσείς ήσασταν δούλοι φρικτών παγκόσμιων εγκληματιών. Και τώρα δούλοι απροκαλύπτων δαιμόνων. Εσάς θα σας καταπιούν τα τάρταρα. Εσείς το διαλέξατε. Εσείς με την μεγαλοστομία και πολυλογία σας νομίσατε. Και ασεβήσατε πάνω στην σιωπή και την ταπείνωσή μας. Τώρα, θα σας στήσουν στα έξι μέτρα οι Ήρωες και οι Άγιοι αυτού του τόπου. Τώρα θα λογοδοτήσετε. Τώρα θα πληρώσετε!. Τώρα θα μιλήσουμε και θα μας ακούσετε!   

Μην τυχόν και διανοηθείτε να πείτε ότι συμφωνουσαμε, ότι σας δίναμε ψηφο και εντολή να εκτελέσετε τα άνομα σχέδιά σας.. Σας υπομέναμε! Απλώς! Και μια βαρυγκόμια φοβερή σιγόκαιγε στα στήθη μας..

Και περιμέναμε, με σύνεση και πίστη στην ετυμηγορία της Ιστορίας της τελευτή σας!..

Χαίρε ως Χαίρε, ματοβαμένη Λευτεριά!..

.

Μέγας Κωνσταντίνος

 

 >> ο Δημαγωγός ή ακόμη χειρότερα ο Δημοκόπος, ενώ φαίνεται να προεξέχει από μια μάζα λαού, στην ουσία σύρεται από τον όχλο. Είναι αξιολύπητος ουραγός.

>>  ο αληθινός Ηγέτης προπορεύεται και τίθεται επικεφαλής ενός συνειδητοποιημένου και ώριμου Δήμου πολιτών, οι οποίοι τον επιβεβαιώνουν, τον εμπιστεύονται, τον ακολουθούν και καταξιώνονται σε μια πορεία ανόδου, πορεία πολιτισμού..

Δεν έχω, αυτήν τη στιγμή, να πω τίποτε άλλο σχετικά με τη μορφή του μοναδικου αυτού ανδρός, του Αγίου και Ισαποστόλου!

.

Γενοκτονία Ποντίων

Γενοκτονία Ποντίων: Ημέρα Μνήμης

Πρώτη καταχώρηση: Πέμπτη, 19 Μαΐου 2016, 09:25

Ένα εκλεκτό τμήμα του Ελληνισμού ζούσε στα βόρεια της Μικράς Ασίας, στην περιοχή του Πόντου, μετά τη διάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Η άλωση της Τραπεζούντας το 1461 από τους Οθωμανoύς δεν τους αλλοίωσε το φρόνημα και την ελληνική τους συνείδηση, παρότι ζούσαν αποκομμένοι από τον εθνικό κορμό. Μπορεί να αποτελούσαν μειονότητα, αλλά γρήγορα κυριάρχησαν στην οικονομική ζωή της περιοχής, ζώντας κυρίως στα αστικά κέντρα.

Η οικονομική τους ανάκαμψη συνδυάστηκε με τη δημογραφική και την πνευματική τους άνοδο. Το 1865 οι Έλληνες του Πόντου ανέρχονταν σε 265.000, το 1880 σε 330.000 και στις αρχές του 20ου αιώνα άγγιζαν τις 700.000. Το 1860 υπήρχαν 100 σχολεία στον Πόντο, ενώ το 1919 υπολογίζονται σε 1.401, ανάμεσά τους και το περίφημο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας. Εκτός από σχολεία διέθεταν τυπογραφεία, περιοδικά, εφημερίδες, λέσχες και θέατρα, που τόνιζαν το υψηλό τους πνευματικό επίπεδο.

Το 1908 ήταν μια χρονιά - ορόσημο για τους λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τη χρονιά αυτή εκδηλώθηκε και επικράτησε το κίνημα των Νεότουρκων, που έθεσε στον περιθώριο τον Σουλτάνο. Πολλές ήταν οι ελπίδες που επενδύθηκαν στους νεαρούς στρατιωτικούς για μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό της θνήσκουσας Αυτοκρατορίας.

Σύντομα, όμως, οι ελπίδες τους διαψεύστηκαν. Οι Νεότουρκοι έδειξαν το σκληρό εθνικιστικό τους πρόσωπο, εκπονώντας ένα σχέδιο διωγμού των χριστιανικών πληθυσμών και εκτουρκισμού της περιοχής, επωφελούμενοι της εμπλοκής των ευρωπαϊκών κρατών στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ελληνικό κράτος, απασχολημένο με το «Κρητικό Ζήτημα», δεν είχε τη διάθεση να ανοίξει ακόμη ένα μέτωπο με την Τουρκία.

Οι Τούρκοι με πρόσχημα την «ασφάλεια του κράτους» εκτοπίζουν ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού στην αφιλόξενη μικρασιατική ενδοχώρα, μέσω των λεγόμενων «ταγμάτων εργασίας» («Αμελέ Ταμπουρού»). Στα «Τάγματα Εργασίας» αναγκάζονταν να υπηρετούν οι άνδρες που δεν κατατάσσονταν στον στρατό. Δούλευαν σε λατομεία, ορυχεία και στη διάνοιξη δρόμων, κάτω από εξοντωτικές συνθήκες. Οι περισσότεροι πέθαιναν από πείνα, κακουχίες και αρρώστιες.



Αντιδρώντας στην καταπίεση των Τούρκων, τις δολοφονίες, τις εξορίες και τις πυρπολήσεις των χωριών τους, οι Ελληνοπόντιοι, όπως και οι Αρμένιοι, ανέβηκαν αντάρτες στα βουνά για να περισώσουν ό,τι ήταν δυνατόν. Μετά τη Γενοκτονία των Αρμενίων το 1916, οι Τούρκοι εθνικιστές υπό τον Μουσταφά Κεμάλ είχαν πλέον όλο το πεδίο ανοιχτό μπροστά τους για να εξολοθρεύσουν τους Ελληνοπόντιους. Ό,τι δεν κατάφερε ο Σουλτάνος σε 5 αιώνες το πέτυχε ο Κεμάλ σε 5 χρόνια!

Το 1919 οι Έλληνες μαζί με τους Αρμένιους και την πρόσκαιρη υποστήριξη της κυβέρνησης Βενιζέλου προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα αυτόνομο ελληνοαρμενικό κράτος. Το σχέδιο αυτό ματαιώθηκε από τους Τούρκους, οι οποίοι εκμεταλλεύθηκαν το γεγονός για να προχωρήσουν στην «τελική λύση».

Στις 19 Μαΐου 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα για να ξεκινήσει τη δεύτερη και πιο άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας, υπό την καθοδήγηση των Γερμανών και Σοβιετικών συμβούλων του. Μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 οι Ελληνοπόντιοι που έχασαν τη ζωή τους ξεπέρασαν τους 200.000, ενώ κάποιοι ιστορικοί ανεβάζουν τον αριθμό τους στις 350.000.

Όσοι γλύτωσαν από το τουρκικό σπαθί κατέφυγαν ως πρόσφυγες στη Νότια Ρωσία, ενώ γύρω στις 400.000 ήλθαν στην Ελλάδα. Με τις γνώσεις και το έργο τους συνεισέφεραν τα μέγιστα στην ανόρθωση του καθημαγμένου εκείνη την εποχή ελληνικού κράτους και άλλαξαν τις πληθυσμιακές ισορροπίες στη Βόρειο Ελλάδα.

Με αρκετή, ομολογουμένως, καθυστέρηση, η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα στις 24 Φεβρουαρίου 1994 την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.
ΠΗΓΗ: sansimera.gr
http://www.zougla.gr/greece/article/genoktonia-pontion-imera-mnimis 

Μισό λεπτό Σιγή

ΗΜΕΡΑ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ

Μισό λεπτό, για να διαβάστε τρείς αράδες. 
Κι ύστερα, Όχι ένός λεπτού σιγή, αλλά Ημέρας Μνήμης σιγή, 
αιώνων σιγή (εκεί, στα απάτητα βουνά του Πόντου, τα ιστορικά, τα αυτοκρατορικά, τα αγιασμένα, και εδώ, στις πενθούσες ψυχές μας)..

Αναγκαία μια διασάφηση των όρων, η οποία δίνει αποστομωτικές απαντήσεις στους μοντερνίζοντες αφελείς ή εθνοπροδότες..

Γενοκτονία. Όταν επιχειρείται σκληρός διωγμός και συστηματική-ολοκληρωτική εξολόθρευση ενός λαού (συνήθως μειονότητα μέσα σε ξένο κράτος) Γενοκτονία Ινδιάνων στην Αμερική. Γενοκτονία Εβραίων στη Χιτλερική Γερμανία. (σελ.407β)

Εθνοκάθαρση. Το να θέτει στόχο ένα Κράτος την φυλετική καθαρότητά του (μιλούμε για νοοτροπία Εθνοφυλετισμού, τύπου Ναζί και Φασισμού) και να ξερριζώνει από τις εστίες τους ομάδες ανθρώπων, που θεωρούνται μη φυλετικά συγγενείς. Η Εθνοκάθαρση δεν σημαίνει αναγκαστικά εθνοκτονία, ωστόσο, επειδή στην εφαρμογή της απαιτεί βία, το αποτέλεσμα είναι ένα και το αυτό. Πλήθος τα θύματα και οι νεκροί.. (Μπαμπινιώτης: Εκδίωξη των μελών μιας εθνότητας από μια περιοχή ή και ο αφανισμός της σελ.552β)  Επίσης, μη λησμονούμε ότι και ο απλός εκτοπισμός πληθυσμών καταδικάζεται απερίφραστα από το Διεθνές Δίκαιο (και την κοινή λογική) και αποτελεί ομοίως με την Γενοκτονία έγκλημα κατά της Ανθρωπότητος. Παρόμοιος χαρακτηρισμός προσάπτεται και στον Εποικισμό (πρβλ. Τούρκοι έποικοι στην Κύπρο του 1974). Στην Κύπρο του 1974 υπερέχει η έννοια της Εθνοκάθαρσης: Ανάγκασαν τον πληθυσμό των ΕλληνοΚυπρίων να εκτοπισθεί και μετατοπισθεί και έφεραν Εποίκους στη θέση τους.. Παράνομη ενέργεια από την αρχή μέχρι το τέλος.

Ολοκαύτωμα. Ονομάζουμε την εξόντωση ομάδος ανθρώπων, μεγαλύτερης ή μικρότερης, δια πυρός. Χρησιμοποιείται όμως και ευρύτερα, όταν η ποικιλοτρόπως εξόντωση είναι εκτεταμένη και εξολοθρευτική. (Ολοκαύτωμα του Αρκαδίου και του Σουλίου, Ολοκαύτωμα των Εβραίων της Γερμανίας).  (σελ.1248α)

Πογκρόμ. Η προκήρυξη και έναρξη διωγμού συγκεκριμένης ομάδος ανθρώπων. Η χροιά συνήθως είναι πολιτική (αντιφρονούντες). Ενίοτε καταρτίζονται και Κατάλογοι των προς εξολόθρευσιν, η δε διαδικασία γίνεται με όργανα του Κράτους. Άλλοτε δίνεται σύνθημα άνωθεν από την Κυβέρνηση, και ο λαός ξεσπά με πάθος για την υλοποιήσή του. (Πογκρόμ στην Σοβιετική Ρωσία, Πογκρόμ στην Κων-πολη τον Σεπτ. του 1955). (σελ.1433α)

Προγραφές. Η προκήρυξη και έναρξη διωγμού των πολιτικών αντιπάλων μιάς ομάδος, που κατέλαβε την εξουσία. Άνευ δίκης ή αιτιολογίας, εννοείται. Στην Αρχαία Ρώμη. (σελ.1475α)

Ο αξιότιμος κ.Νικ.Φίλης, προ ολίγων μηνών επέμενε εμφαντικά ότι σχετικά με τους Ποντίους του 1914-1919 δεν πρέπει να μιλούμε για Γενοκτονία αλλά για Εθνοκάθαρση!

Τί ήθελε να αποδείξει ο κ.Φίλης είναι απορίας άξιον!

Να κάνει επίδειξη ανωτέρας μορφώσεως, αποδεικνύοντας ότι χειρίζεται επιτυχώς επιστημονικούς όρους ή να υποβαθμίσει, προφανώς, το έγκλημα των Τούρκων εις βάρος των Ποντίων;

Και πάντως επεχείρησε να βγει πάνω από Ιστορικούς και Γερουσιαστές και Κυβερνήσεις, και να διορθώσει τις σχεδόν παγκόσμια αναγνωρισμένες Γενοκτονίες των Αρμενίων και των Ποντίων τις εκτελεσθείσες από τους βάρβαρους και αιμοσταγείς Τούρκους..

Θα έπρεπε όμως να έχει συνειδητοποιήσει ότι είτε ως (πρόσκαιρος) Υπουργός, είτε ως απλός Δημοσιογράφος, με περίσκεψη και επιμέλεια και αγνά κίνητρα, Μόνο την Αλήθεια πρέπει να υπηρετεί..

Οι σελίδες παραπέμπουν στο Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσης Γ.Μπαμπινιώτη, Αθήνα, 2002, 2^η έκδοση.   

 

 

ΥΓ. Για να γίνει κατανοητός ο παραλογισμός και παρανοϊσμός και η υποκρισία των αθέων και απάτριδων, που τις τελευταίες δεκαετίες "σήκωσαν κεφάλι" στην Αγνή Πατρίδα μας (κι όλο και περισσότερο εκτραχηλίζονται), προτείνω να σκεφθούμε το εξής:
Κάποια Κυβέρνηση στην Ελλάδα, αποφασίζει "Εθνοκάθαρση". Σαν αυτήν την αθώα, που ενήργησε ο Κεμάλ και εκθειάζει "επιστημονικά" ο κ.Ν.Φίλης. Ή μάλλον, ασύγκριτα αθωότερη από εκείνην.
Και προβλέπει το σχέδιο "Εθνοκάθαρση", σε καμιά περίπτωση βάρβαρη τακτική Γενοκτονίας (όπως έπραξε ο Κεμάλ) αλλά λίαν ευγενικό και τυπικό ξεκαθάρισμα, ώστε όλοι οι επήλυδες των τελευταίων χρόνων να φύγουν από τη Χώρα μας!.
Τότε, τί θα έπραττε ο κ.Ν.Φίλης;; Θα επενέβαινε άραγε με ..νηφαλιότητα, να καταστείλει τα πνεύματα, εφ' όσον "μια απλή Εθνοκάθαρση" θα είναι αυτή;; Ή θα ορμήσει να εξάψει την οργή των πάντων εναντίον μιας τέτοιας ενέργειας;; 
 
.

Το ακένωτον Ποτήριον

Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου, της επονομαζομένης «το Ακένωτον Ποτήριον».

Πρόκειται για θαυματουργή Εικόνα της Παναγίας, η οποία βρίσκεται στην πόλη Σέρπουκωφ (Serpukhov) 100 χλμ. νοτίως της Μόσχας.

Εκεί υπήρχε αυτή η Εικόνα, στον τύπο της «Δεομένης», όπου η Παναγία είχε τα τίμια χέρια της υψωμένα σε προσευχή υπέρ των χριστιανών, είχε δε εμπρός της, πάνω σε λιτή Αγ.Τράπεζα τον Υιόν της εντός του Αγίου Ποτηρίου, ευλογούντα τον λαόν Του.

Ο συμβολισμός ήταν εμφανής. Η Θεομήτωρ, άρρηκτα συνδεδεμένη με τον Υιόν της και τα Άχραντα Μυστήρια της Εκκλησίας, μετέχει στη ζωή και τον αγώνα των πιστών, ενισχύει την προσέλευσή τους προς τον μόνο Ζωοδότη, και Εκείνος στη συνέχεια, ο Οποιος είναι «τα πάντα εν πάσι» (Κολ.α’18) και προσφέρει «χαρά πεπληρωμένη» (Ιω. ιστ’24) και νόημα ζωής «περισσόν» (Ιω.ι’10), γίνεται «πηγή ακένωτος», «πηγή ύδατος ζωής, αλομένου εις ζωήν αιώνιον» (Ιω.δ’14).

Η ευλογημένη όμως αυτή Εικών της Θεοτόκου έμελλε να λάβει ιδιαίτερη ιαματική χάρη προς ανθρώπους εξηρτημένους σε ψυχότροπες ουσίες. Και αυτό συνέβη το 1878 από το εξής περιστατικό:

Στην περιφέρεια Εφραίμοφσκι της επαρχίας Τούλα, ζούσε ενας συνταξιούχος στρατιωτικός, που ονομαζόταν Στέφανος, ο οποίος βασανιζόταν από το πάθος της μέθης. Ξόδευε όλα τα χρήματά του στο ποτό και είχε περιέλθει σε αξιοθρήνητο κατάσταση. Απ’ το πολύ ποτό παρέλυσαν τα πόδια του, αλλ’ αυτός εξακολουθούσε να πίνει. Μια νύχτα όμως αυτός ο δυστυχής άνθρωπος είδε ένα ασυνήθιστο όνειρο. Ένας μοναχός με επιβλητική μορφή του παρουσιάστηκε στον ύπνο και του είπε: «Να πας στην πόλη Σέρπουγοφ στο μοναστήρι της Παναγίας. Εκεί θα βρεις την εικόνα Της που ονομάζεται ʹΑκένωτον Ποτήριονʹ. Θα προσευχηθείς μπροστά της, και θα λάβης θεραπεία σώματος και ψυχής».

Ο Στέφανος με πολλή δυσκολία, λόγω της καταστάσεως των ποδιών του, ξεκίνησε το ταξίδι. Μόλις έφθασε στη Μονή «Βλαντίτσνϊι», ζήτησε να προσκυνήσει την εικόνα της Παναγίας «Το Ακένωτον Ποτήριον», σύμφωνα με την εντολή που ’χε πάρει. Κανείς όμως δεν ήξερε εικόνα της Παναγίας μ’ αυτό το όνομα. Τότε κάποιος από τους μοναχούς είπε ότι πρέπει να ’ναι εκείνη η εικόνα που απεικόνιζε την Παναγία με το Χριστό μέσα στο Άγιο Ποτήριο, η οποία ήταν τοποθετημένη στο προσκυνητάρι του διαδρόμου που οδηγούσε από το Ναό στο σκευοφυλάκιο. Όλοι έμειναν έκπληκτοι, όταν στο πίσω μέρος της εικόνας, διάβασαν την επιγραφή που έγραφε: «Το Ακένωτον Ποτήριον».

Στην εικόνα δε των Κτητόρων της Μονής: Αγίου Αλεξίου Μόσχας και Οσίου Βαρλαάμ, ο Στέφανος στο πρόσωπο του τελευταίου, αναγνώρισε τον μοναχό ο οποίος εμφανίστηκε τρεις φορές στον ύπνο του.

Επιστρέφοντας απ’ το Σέρπουγοφ, ο μέχρι τότε αλκολικός και παράλυτος Στέφανος, έγινε τελείως καλά και συνάμα δεν είχε πλέον ροπή προς την βλαβερή συνήθεια του ποτού.

Σύντομα το θαυμαστό αυτό γεγονός διαδόθηκε σ’ όλη την περιοχή. Πολλοί άρχισαν να προσέρχονται στη νεοεμφανισθείσα θαυματουργή εικόνα της Παναγίας στο Σέρπουγοφ. Οι άνθρωποι που υπέφεραν απ’ το πάθος της μέθης ή ήταν εξαρτημένοι από το κάπνισμα και τις παραισθησιογόνες ουσίες (ναρκωτικά) καθώς και οι συγγενείς τους, προσεύχονταν στην εικόνα της Παναγίας «Το Ακένωτον Ποτήριον» για θεραπεία και απαλλαγή απ’ τα αναφερθέντα πάθη, ενώ άλλοι κατέφθαναν να την ευχαριστήσουν για την απαλλαγή τους απ’ αύτά.

Η Εικόνα αυτή της Παναγίας υπήρχε στο Μοναστήρι «Βλαντίτσνϊι», μέχρι την Κομμουνιστική  Επανάσταση στη  Ρωσία του έτους 1917. Το έτος 1919 οι Κομμουνιστές το έκλεισαν και ολόκληρο το κτιριακό του συγκρότημα μαζί με τους Ναούς άλλαξε «χρήση»… Η εικόνα της Παναγίας τότε μεταφέρθηκε στο Καθεδρικό Ναό του Σέρπουγοφ, του Αγίου Νικολάου. Κατά τα έτη 1928-1930 έγινε προσπάθεια επανεορτασμού της θαυματουργής εικόνας, η οποία λόγω των διωγμών, είχε σταματήσει να εορτάζεται στην περιοχή. Τότε ο Μητροπολίτης της πόλεως, Εμμανουήλ, ευλόγησε κατά παράκληση των πιστών 8 αντίγραφα της εικόνας. Το έτος 1929 έκλεισε από τους άθεους και ο Καθεδρικός Ναός του Αγίου Νικολάου και ό,τι υπήρχε μέσα σ’ αυτόν κάηκε και ρίφθηκε στις όχθες του ποταμού Νάρα. Οι εικόνες της Παναγίας «Το Ακένωτον Ποτήριον» συμπεριλαμβανομένων και των αντιγράφων εξαφανίστηκαν, και κάθε λατρευτική εκδήλωση προς τιμήν της συγκεκριμένης εικόνας εξέλιπε.

Η ευλάβεια και η τιμή προς την προαναφερθείσα εικόνα της Παναγίας, αναβίωσε στο Σέρπουγοφ την δεκαετία του 1980. Τότε ο Αρχιμανδρίτης Ιωσήφ επανασύστησε την κατεστραμένη Μονή «Βισότσκϊι» Vysotskiy στο Σέρπουγοφ, όπου και μετέφερε τις λατρευτικές εκδηλώσεις προς τιμήν της εικόνος της Παναγίας με 1 αντίγραφο που διασώθηκε. Ένα ακόμη αντίγραφο υπάρχει και στη Γυναικεία Μονή Vladychny, η οποία βρίσκεται επίσης στο Σέρπουγοφ στην απέναντι πλευρά του ποταμού Νάρα.

Αντίγραφο της Ιεράς αυτής Εικόνος υπάρχει και στον Μοναστικό Οίκο της Υπεραγίας Θεοτόκου «Χαράς των Θλιβομένων», στο Παλαιοχώριον Χαλκιδικής.

 

 

Αξίζει πάντως να σημειώσουμε και τα εξής:

Ο άνθρωπος, για να πέσει σε κάποιους φθοροποιούς εθισμούς, κάποιο κενό νιώθει μέσα του, που προσπαθεί να το γεμίσει, να το αναπληρώσει. Κάποια μελαγχολία, ανία, δυσθυμία, ψυχική κατάπτωση, που προσπαθεί να θεραπεύσει. Με τρόπο τεχνητό και αφύσικο. Πρόχειρα και προσωρινά. Με αποτέλεσμα το κενό να μεγαλώνει ακόμη περισσότερο, και αυτός να κινείται ακόμη πιο βεβιασμένα και αγχωμένα προς την υποτιθέμενη πηγή παρηγοριάς και ψυχικής θεραπείας του.

Αυτό ομολογούν όλοι οι εθισμένοι και εξηρτημένοι, είτε στο ποτό, είτε στον καπνό, είτε στα πακοιλόβαθμα ναρκωτικά, είτε και στο Ιντερνέτ και τα αποχαυνωτικά ηλεκτρονικά παιχνίδια..

Άλλωστε, κάθε τι το «φτιαχτό» δεν είναι γνήσιο και δεν φέρνει τα αγαθά αποτελέσματα του «φυσιολογικού». Έτσι ακριβώς συμβαίνει και με τους «τεχνητούς παραδείσους». Δεν έχουν καμιά σχέση με τον Παράδεισο, που διψάει να βρει ο άνθρωπος..

Εφαρμόζεται εδώ απόλυτα εκείνο που είχε πει με παράπονο ο Πανάγαθος Θεός για τον λαό του Ισραήλ: δύο καὶ πονηρὰ ἐποίησεν ὁ λαός μου· ἐμὲ ἐγκατέλιπον, πηγὴν ὕδατος ζωῆς, καὶ ὤρυξαν ἑαυτοῖς λάκκους συντετριμμένους, οἳ οὐ δυνήσονται ὕδωρ συνέχειν. (Ἱερεμ.β’13)  απ’τη μια μεριά κελάρυζε άφθονο νερό πηγής, κι’αυτοί έσκαβαν απ’την άλλη μεριά, με πείσμα, να βρουν τάχα νερό σε χώμα ολότελα στεγνό και σαθρό, κι έφτιαχναν λάκκους, που δεν ήταν βέβαια πηγάδια, αλλά και να βρέξει ακόμη δεν θα μπορούσαν να κρατήσουν ούτε στάλα..

Όταν όμως στραφεί προς τον Θεόν, την πηγή της ζωής, προς τον Θεάνθρωπο Κύριο, τον ζωοδότη και αληθινό συμπαραστάτη μας, στα Άγια Μυστήρια, που μετοχετεύουν όλα τα ζωογόνα δωρήματα του Ουρανού στην ψυχή μας, τότε ακένωτη πηγή γαλήνης, νοηματισμού, ευλογίας πλημμυρίζει την ζωή του. Και θεραπεύεται! Μπαίνει στις σωστές συνθήκες για ευτυχία.. Χαίρεται τη ζωή. Και δεν έχει ανάγκη από τίποτε άλλο. Δεν σκοντάφτει σε καμιά πρόκληση, σε κανέναν πειρασμό.  

πρβλ: Ἐξαποστειλάριο τῆς Μεσοπεντηκοστῆς:
«Ὁ τὸν κρατῆρα ἔχων τῶν ἀκενώτων δωρεῶν,
δός μοι ἀρύσασθαι ὕδωρ εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν·
ὅτι συνέχομαι δίψῃ, Εὔσπλαγχνε μόνε Οἰκτίρμον».

«καὶ τὸ ποτήριόν σου μεθύσκον με ὡσεὶ κράτιστον».  Ψαλμ. κβ´ 5

ΘΑΥΜΑΤΑ

To χειμώνα του 1994, κάτι καταπληκτικό μου συνέβη. Είμαι κτίστης και εκείνη την εποχή έπινα πάρα πολύ. Ως συνήθως εγώ και oι φίλοι μου μετά τη δουλειά μεθύσαμε και έπεσα για ύπνο στην αυλή από το γιαπί που εργαζόμασταν. Ήταν παγωνιά και αναρωτιέμαι πως αν δεν είχε συμβεί αυτό το περιστατικό θα πέθαινα από το κρύο. Κοιμόμουνα λοιπόν και κάποια στιγμή κάποιος με έσπρωξε στον ώμο. Ξύπνησα και είδα μια όμορφη, ψηλή γυναίκα με αστραφτερά ρούχα και ένα κάλυμμα στο κεφάλι και μου είπε: «Τρέξε σπίτι, εκεί η γυναίκα σου σε περιμένει και προσεύχεται». Ήταν τρεις το πρωί και αναρωτιέμαι πως αυτή η γυναίκα βρέθηκε στο γιαπί. ‘Όταν θέλησα να ρωτήσω ποιά ήταν, δεν ήταν κανείς εκεί. Γύρισα σπίτι παγωμένος και είπα στη γυναίκα μου την ιστορία. Αυτή είχε επισκεφθεί το ναό και προσευχόταν για μένα μπροστά στην εικόνα της Παναγίας «Το Ακένωτον Ποτήριον». Εγώ αν και ήμουν βαπτισμένος δεν πήγαινα στην εκκλησία, δεν προσευχόμουν και δεν ήξερα τίποτα. Λίγο αργότερα ήρθα στο μοναστήρι Βισότσκϊι με τη γυναίκα μου για πρώτη φορά. ‘Όταν ειδα την εικόνα της Παναγίας «Το Ακένωτον Ποτήριον» γνώρισα την γυναίκα που με ξύπνησε όταν κοιμόμουν μεθυσμένος στο γιαπί. Δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου. Έτσι κατάλαβα πως με έσωσε η ίδια η Παναγία. Επειδή έπινα ακόμη πήρα απόφαση να το κόψω αλλά η κραιπάλη μου πάλι χειροτέρεψε. Η γυναίκα μου με οδήγησε στο μοναστήρι όπου εξομολογήθηκα και μετέλαβα. Πήγαινα στις Παρακλήσεις μπροστά στην εικόνα της Παναγίας «Το Ακένωτον Ποτήριον». Με τον καιρό ένιωσα ότι είχα θεραπευτεί τελείως από τον αλκοολισμό. Με αυτό τον τρόπο σταμάτησα να πίνω. Είμαι ευγνώμων στην Ευλογημένη Παρθένο και τον Κύριο για την Σωτηρία μου.

Νικόλαος, Σερπούγοφ, Απρίλιος 2002

Ήρθα στο μοναστήρι με ένα συνηθισμένο προσκύνημα, δεν είχα ιδέα ότι υπάρχει κάτι συγκεκριμένο εκεί. Είχα μια ασθένεια την οποία δεν είπα σε κανένα, αλλά οι συγγενείς μου γνώριζαν ότι υπέφερα από αυτή. Έπινα ένα μπουκάλι βότκα την ημέρα. Ήμουν πιστή, τηρούσα τις νηστείες, πήγαινα συχνά για εξομολόγηση αλλά μετά έπινα πάλι. Ο γιός μου υπέφερε βλέποντάς με βυθισμένη στον αλκοολισμό και μια φορά που πήγε στην εκκλησία μου έφερε τους Χαιρετισμούς της εικόνας της Παναγίας «Ακενώτου Ποτηριού». Άρχισα να προσεύχομαι. Τήρησα τις νηστείες και δεν έπινα καθόλου αλλά μετά έπεφτα στην πρότερη κατάσταση. Διάβαζα τους Χαιρετισμούς σαράντα ημέρες και τηρούσα νηστεία. Όταν οι νηστείες τελείωναν άρχιζα να ξαναπίνω. Διαπίστωσα ότι ο αριθμός των ημερών που έπινα σταδιακά μειώνονταν. Στην αρχή εφτά ημέρες, μετά πέντε, μετά τέσσερις και τρεις. Μετά την εξομολόγηση ο ιερέας με ευλόγησε και το ποτό ξεχάστηκε. Έχω να πιώ ήδη τρία χρόνια.

 Ειρήνη, Μίνσκ, 26 Μαρτίου 1998

Πριν έλθω στο μοναστήρι τον Αύγουστο του 1997 υπέφερα από την ασθένεια του αλκοολισμού, αλλά δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Θεωρούσα πως είχα μια φυσιολογική ζωή. Μετά από τη δεύτερη επίσκεψη ο φωτισμός και η μετάνοια με επισκέφτηκαν. Στο μοναστήρι με είχε πάει η αδελφή μου. Αν δεν υπήρχε αυτή δεν θα πήγαινα ποτέ γιατί η δύναμη που με κρατούσε μακριά ήταν φοβερή. Μετά από την δεύτερη επίσκεψη στο μοναστήρι έκοψα το κάπνισμα χωρίς κανένα δισταγμό παρόλο που είχα προσπαθήσει πολλές φορές στο παρελθόν χωρίς να τα έχω καταφέρει. Δεν είχα πια επιθυμία να πίνω. Η αίσθηση της ζωής μου ειχε εντελώς αλλάξει. Οι πνευματικές αλλαγές που συνέβησαν σε εμένα με την ευχή της Ευλογημένης Παρθένου με έκαναν να έχω αίσθημα ενός φυσιολογικού ανθρώπου. Τις Κυριακές και τις γιορτές εκκλησιάζομαι, τηρώ τις νηστείες και εξομολογούμαι. Δόξα στην Ευλογημένη Παρθένο την Κυρία μας. Ευχαριστώ το Θεό.

 Τζέρη, Τβέρ, 3 Απριλίου 1998

Για 20 χρόνια ήμουν εθισμένος στο πάθος του αλκοολισμού στο μέγιστο βαθμό. Το σκληρό ποτό διαρκούσε, από τρεις μέρες έως ένα μήνα με διαλλείματα περίπου δύο μηνών. Επισκέφθηκα το γιατρό και με τη βοήθεια του «Torpedo» διέκοψα το ποτό για δύο χρόνια αλλά μετά άρχισα πάλι. Το 1980 βαπτίστηκα αλλά προσευχόμουν και μεταλάμβανα πολύ σπάνια, στις αρχές του ’90 ήμουν καλά αλλά έκείνες τις μέρες άρχισα πάλι να πίνω. Δεν θυμάμαι ποιά χρονιά αγόρασα ένα βιβλίο στο Σεργκίεβ Ποσάντ που λεγόταν «Πως να απαλλαγείτε από την ασθένεια του αλκοολισμού;» και είχε μια εικόνα στο εξώφυλλό του. Από τότε άρχισα να σκέφτομαι πως θα φτάσω σε αυτή την εικόνα. Ο καιρός περνούσε αλλά εγώ έπινα όλο και περισσότερο. Κάθε φορά μετά από ένα δυνατό μεθύσι προσευχόμουν στην Παναγία να με ιατρεύσει από το πάθος αυτό. Τη Μεγάλη Εβδομάδα του 1997 πήγα για κυνήγι και μέθυσα για μερικές μέρες. Μετά από αυτό το περιστατικό ένιωσα άσχημα και ειλικρινά αποφάσισα να πάω στη Μονή Βισότσκϊι. Ζήτησα από τη γυναίκα μου να προσευχηθεί για μένα. Ήρθα στο Σερπούγοφ αμέσως μετά το Πάσχα του 1997. Ο ιερέας με οδήγησε μπροστά στη θαυματουργό εικόνα. Μου είπε: «Αυτή είναι η θαυματουργός εικόνα, προσευχήσου» και με άφησε. Η κατάσταση από το μεθύσι και ο πονοκέφαλος δεν με είχαν αφήσει άκόμα. Τρέμοντας ήρθα στην εικόνα. Δεν θυμάμαι την προσευχή μου, το μόνο που θυμάμαι είναι ότι Της ζήτησα να απαλλαγώ από αυτό το πάθος. Έπειτα έκανα μία Λειτουργία, αγόρασα μια εικόνα και ένα καντήλι. Έμοιαζε ότι δεν είχε συμβεί τίποτα αλλά πρόσεξα ότι γύρισα σπίτι χωρίς τον συνηθισμένο πονοκέφαλο από το μεθύσι αλλά με ένα χαρούμενο αίσθημα. Κρέμασα την εικόνα στο δωμάτιό μου πάνω από το κρεβάτι. Πέρασε ένας χρόνος. Τέλος έγινα εγκρατής. Για πρώτη φορά γνώρισα τις γιορτές του Πάσχα. Ήρθα ξανά στην εικόνα της Παναγίας και με νηφαλιότητα βλέπω ότι αυτή η εικόνα έχει κάτι μυστήριο και εκπληκτικό αλλά δεν βρίσκω τις λέξεις να το περιγράφω.

 Αλέξανδρος, Μόσχα, 8 Μαΐου 1998

Τρία χρόνια πριν ήμουν άλκοολικός. Δεν πίστευα στο Θεό και έπινα δύο σχεδόν μπουκάλια βότκα την ημέρα. Πήγα στους θεραπευτές με το όνομα «Old Wines» αλλά δεν έγινε τίποτα. Στο Εθνικό Αποθεραπευτικό Κέντρο μου είπαν να πάω στη Μονή Βισότσκϊι στην εικόνα «Το Ακένωτο Ποτήριον». Ήρθα αλλά τότε δεν μπορούσα να κάνω ούτε τον σταυρό μου, ήμουν παρών στη Θεία Λειτουργία. Αγόρασα μία εικόνα και πήρα αγιασμό. Σιγά-σιγά, χωρίς να το καταλάβω, απαλάχθηκα από το πάθος. Άρχισα να εξομολογούμαι και να μεταλαμβάνω συχνά. Είχα ακόμη ένα πάθος, το κάπνισμα. Ήμουν καπνιστής για 22 χρόνια. Προσπάθησα να το κόψω αλλά δεν μπορούσα. Ήρθα στο μοναστήρι αυτό για τρίτη φορά να προσευχηθώ στην Παναγία. Πριν το μοναστήρι κάπνισα το τελευταίο τσιγάρο και πέταξα το πακέτο. Μετά τη Θεία Λειτουργία η επιθυμία του τσιγάρου παρέμεινε, αλλά η ναρκωτική του εξάρτηση εξαφανίστηκε. Σε ένα μήνα ακριβώς ξέχασα ότι υπήρξα καπνιστής. Μόνο μερικές φορές ο εχθρός επιτίθεται αλλά αμέσως φωνάζω τη Μητέρα του Θεού και η επιθυμία εξαφανίζεται. Δόξα τω Θεώ για όλα.

 Σέργιος, Σέλκοβο Μόσχα, 24 Μαρτίου 2001

Ήρθα στο μοναστήρι όταν έμαθα από την κόρη μου ότι μπορώ να θεραπευτώ από το πάθος του καπνίσματος μπροστά στην εικόνα της Παναγίας «Το Ακένωτον Ποτήριον». Είχα προσπαθήσει να κόψω το κάπνισμα πολλές φορές αλλά απέτυχα. Κάπνιζα για πάνω από 25 χρόνια πάνω από ένα πακέτο την ημέρα. Βαπτίστηκα πρόσφατα. Πήγαινα στην εκκλησία και ένιωθα ντροπιασμένη που δεν μπορούσα να κάνω τίποτα με το πάθος μου. Κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Τεσσαρακοστής αποφάσισα να κόψω το κάπνισμα και να συναντήσω το Πάσχα ελευθερωμένη από το τσιγάρο. Στις 4 Απριλίου 2001 ήρθα στο μοναστήρι από σεβασμό στην εικόνα της Παναγίας «Το Ακένωτον Ποτήριον», ήπια αγιασμό και χρίσθηκα με Άγιο Έλαιο. Την επόμενη μέρα επέστρεψα σπίτι. Στην αρχή δυσκολεύτηκα πολύ. Στο σπίτι τοποθέτησα το σταυρό και την εικόνα που αγόρασα από το μοναστήρι. Ένιωσα ανάλαφρη. Έπινα αγιασμό που είχα πάρει από το μοναστήρι, έχριζα τον εαυτό μου με Άγιο Έλαιο και πήγαινα κάθε μέρα στην Εκκλησία. Έτσι συνάντησα το Πάσχα χωρίς κανένα τσιγάρο. Δεν καπνίζω μέχρι τώρα. Ακόμα δεν έχω ούτε το πάθος να καπνίσω. Ευχαριστώ όλους όσοι προσευχήθηκαν για μένα την αμαρτωλή. Ευχαριστώ την Μητέρα του Θεού. Ευχαριστώ το Θεό για όλα.

 Μαρία, Μόσχα, 16 Ιουνίου 2001

Πηγή: Παρακλητικός Κανών και Χαιρετισμοί εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον την καλουμένη «Ακένωτο Ποτήριο», Β΄έκδοση, μοναστικού οίκου Υπεραγίας Θεοτόκου «Χαράς των Θλιβομένων», Παλαιοχώριον Χαλκιδικής.

http://www.diakonima.gr/2013/11/21/%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B9%CE%B5%CF%81%CE%AC%CF%82-%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%85%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B1/

Ἀπολυτίκιον τῆς Θεοτόκου «Ἀκένωτον Ποτήριον».

(Ἰσιδώρας Ἁγιοϊεροθεϊτίσσης)

Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Ἀγαθότητος ἔχεις, Παναγία τὸ πλήρωμα, πᾶσιν εὐχερῶς δωρουμένη τὸ σὸν πλούσιον ἔλεος· καπνίσματος καὶ μέθης τὴν φθοράν, καὶ χρῆσιν οὐσιῶν ναρκωτικῶν, καταπαύεις καὶ ἀπάθειαν χορηγεῖς, τοῖς πίστει μελωδοῦσί σοι· Χαίροις ἀπηλπισμένων ἡ ἐλπίς, χαίροις πηγὴ χρηστότητος· χαίροις τῶν ζωηφόρων δωρεῶν, Ποτήριον Ἀκένωτον.

Μεγαλυνάρια.

ὧν ἡ ἀκροστιχίς· «Χαῖρε Ἁγνή».

Ἄξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν σὲ τὴν Θεοτόκον, τὴν ἀειμακάριστον καὶ παναμώμητον καὶ μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν.

Τὴν τιμιωτέραν τῶν Χερουβεὶμ καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τὴν ἀδιαφθόρως Θεὸν Λόγον τεκοῦσαν· τὴν ὄντως Θεοτόκον σὲ μεγαλύνομεν.

Χαίροις πανακήρατε Μαριάμ, ἄνθος τῆς ἁγνείας Παρθενίας ἡ ἀπαρχή, χαίροις εὐφροσύνης ἡ θεία ὡραιότης, ζωῆς τῆς ἀκενώτου, πλῆρες ποτήριον.

ᾌσμασιν αἰνέσωμεν οἱ πιστοί, τὴν τοῦ Ἀκενώτου Ποτηρίου χρυσῆν Πηγήν, Πάναγνον Μαρίαν Θεοῦ ἡμῶν Μητέρα· τῆς θείας ἀπαθείας, ῥεῖθρον γλυκύῤῥοον.

Ἴδέ μου τὴν θλῖψιν τὴν ψυχικήν, βλέψον μοι τῷ ὄντι ἐν τῇ χρήσει ναρκωτικῶν, τῷ περιπεσόντι καπνίσματος τῷ πάθει, Ἁγνὴ καὶ δός μοι νῆψιν, καὶ τὴν ἐγρήγορσιν.

Ῥῦπον ἐμπαθείας ναρκωτικῶν, μέθης τε τὴν ζάλην καὶ καπνίσματος τὸν ἀτμόν, πλῦνόν μοι Παρθένε πρεσβείαις μητρικαῖς σου, καρδίαν καθαράν μοι, ἐγκαινιάζουσα.

Ὄμματα καρδίας μου νῦν πρὸς σέ, αἴρω Παναγία ἐκζητῶν σου τὸν ἱλασμόν, καὶ τοῦ σοῦ ἐλέους τὰ νάματα τὰ θεῖα· Ποτήριον ὑπάρχεις, σὺ γὰρ ἀκένωτον.

Ἵλαθι τῷ δούλῳ σου Μαριάμ, λῦσον τὰ δεσμά μου τῆς φαυλότητας τῆς οἰκτρᾶς, κάπνισμα καὶ μέθην, ναρκωτικῶν τε χρῆσιν καὶ δός μοι μετανοίας, γνήσια δάκρυα.

Σκεῦος ἁμαρτίας εἰμὶ ἐγώ, οἶκος ἀπωλείας καὶ ἐνέχυρον τῆς φθορᾶς, ὄργανον τῆς μέθης, εἰκὼν τῆς ἀπρεπείας· διὸ ἐλέησόν με, κράζω σοι Δέσποινα.

Ἄναγνος καὶ ἄφρων εἰμὶ ἐγώ, μέθης τε ἐργάτης, τοῦ καπνίσματος ἐραστής, τῶν ναρκωτικῶν τε αἰχμάλωτος ὁ τάλας· διό σοι τῇ Πανάγνῳ, Κόρῃ κατέφυγον.

Γύμνωσιν ἡ Εὔα καὶ ὁ Ἀδάμ, εἶδον ὅτε ξύλου ἐδοκίμασαν τὴν τροφήν, αὖθις ἐγὼ μέθης τὸν δόλον δοκιμάσας, Θεοῦ ἀπεγυμνώθην, Δέσποινα σῶσόν με.

Νάματα ἀκένωτα τῆς ζωῆς, βλύζεις Θεοτόκε τοῖς προστρέχουσιν ἐπὶ σε· κάπνισμα καὶ μέθην ναρκωτικά τε λύεις, Ποτήριον χαρίτων, πλῆρες ὑπάρχουσα.

ᾞρα μου ἐν πίστει τοὺς ὀφθαλμούς, σοὶ τῇ Θεοτόκῳ ὁ τῇ μέθῃ καὶ τῷ καπνῷ, δέσμιος ὑπάρχων ναρκωτικῶν τε χρήστης, βοῶν ἀνόρθωσόν με, πάλιν καὶ σῶσόν με.

Εἶτα.

Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ ἅγιοι Πάντες μετὰ τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εἰς τὸ σωθῆναι ἡμᾶς.