Κυριακή Σαμαρείτιδος

Στο περιστατικό της συνάντησης του Κυρίου με την Σαμαρείτιδα μπορούμε να σημειώσουμε τέσσερα λεπτομερειακά αξιοπρόσεκτα σημεία.

 


α. Όταν ο Κύριος υπόσχεται στην Σαμαρείτιδα ένα «άλλο νερό», ανεξάντλητο, εκείνη ανάγεται αμέσως στο πνευματικό νόημα της υπόσχεσης και το αποζητάει. Δικαιολογεί δε το αίτημά της όχι με τον λόγο «να ξεδιψώ όταν το χρειάζομαι», αλλά «να μη διψώ πλέον»! Το «ύδωρ το ζων» του Κυρίου δεν καταστέλλει την δίψα, αλλά την αναιρεί!  Την θεραπεύει ολοσχερώς! Και η Σαμαρείτις ανήχθη κατ ευθείαν σ’ αυτήν την έννοια.

β. Μετά την αποκάλυψη του βίου της από τον καρδιογνώστη Κύριο, η Σαμαρείτις «το γυρίζει» στις θεολογικές απορίες. Εκ πρώτης όψεως φαίνεται ότι πάει να «αλλάξει θέμα»!.. Φυσικά, για μια ειλικρινή και τίμια ψυχή, που απέδειξε στη συνέχεια την ποιότητά της, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να ισχύει. Προφανώς εδώ επακολούθησε κάποια σιγή. Κοκκίνησε, έσκυψε το κεφάλι.. Αναμοχλεύθηκε. Σήκωσε το βλέμμα δειλά και αντίκρυσε τον Κύριο αόργητο, ευσπλαγχνικό, ενθαρρυντικό προς μετάνοια και νέα ζωή, και αναζήτησε πλέον δρόμο αληθινής Θεογνωσίας και Μετάνοιας.  

γ. Έτρεξε η Σαμαρείτις και επιχείρησε να ξεσηκώσει τους συγχωριανούς της, για να συναντήσουν και να γνωρίσουν και αυτοί τον Κύριο. «Τρέξετε να δείτε έναν άνθρωπο, που μου είπε όσο έχω κάνει στη ζωή μου». Η αντίδραση των Συχαριτών θα μπορούσε να είναι

αυτή περίπου: «Καλά σου έκανε». «Επιτέλους, βρέθηκε κάποιος να σου τα ψάλει». «Τί το λες σε μας; Δικό σου πρόβλημα. Και μακάρι να βάλεις μυαλό, με όποιον τρόπο».. Αλλά δεν είπαν αυτό. Σηκώθηκαν, έτρεξαν. Ίσως όχι όλοι-όλοι (διότι με την επίσκεψη και διαμονή του Κυρίου τις επόμενες δύο μέρες «πολλώ πλείους επίστευσαν»). Πάντως πολλοί ξεσηκώθηκαν και έτρεξαν. Αφ’ ενός κεντρίσθηκαν από το «μήπως αυτός είναι ο Μεσσίας», προπαντός όμως επηρεάσθηκαν από την δυναμική προσωπικότητα και τον συναρπαστικό ενθουσιασμό και τον πυρφόρο ηγιασμένο ζήλο της Σαμαρείτιδος. Χαρισματική προσωπικότης η Σαμαρείτις. Πλούσια, πληθωρική, ορμητική, ακαταμάχητη (πού να την αντέξουν οι πρώην σύζυγοι..) Καθώς δόθηκε όμως στο άπειρο μεγαλείο του Θεανθρώπου και της Βασιλείας Του, σάρωσε τον τόπο! Σαγήνευσε ψυχές! Έσωσε μυριάδες. Αναδείχθηκε Ισαπόστολος! Ένοιωσε νόημα και περιεχόμενο για τις δυνάμεις που κόχλαζαν μέσα της, διέξοδο πληρωτική, καταξίωση στον χαρισματικό ψυχισμό της…

δ. Το γεγονός αυτό συνέβη «τετράμηνον» προ του θερισμού. Δηλαδή, κατά τον δικό μας μήνα Μάρτιο. Το σπαρτά είχαν ανεβεί -να φαντασθούμε- σε ύψος μισού μέτρου, τα χωράφια πρασίνιζαν, το εαρινό αεράκι τα κινούσε απαλά. Ανάμεσα στους αγρούς διερχόταν φιδωτά ο

αγροτικός δρόμος. Κι αυτός εκείνο το μεσημέρι ήταν γεμάτος από μορφές, που με τα ανοιχτόχρωμα ενδύματά τους σάλευαν συνεχώς και πλησίαζαν στο πηγάδι του Ιακώβ. Σαν άλλα καρποφόρα στάχυα στις πνοές ενός άλλου ανέμου (του Αγίου Πνεύματος, το Οποίο όπου θέλει πνει). «Κυτάξτε εκεί», λέγει ο Κύριος στους μαθητές Του. «Είναι κάποια άλλα στάχυα αυτά, έτοιμα προς θερισμόν ήδη»!