Το ακένωτον Ποτήριον

Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου, της επονομαζομένης «το Ακένωτον Ποτήριον».

Πρόκειται για θαυματουργή Εικόνα της Παναγίας, η οποία βρίσκεται στην πόλη Σέρπουκωφ (Serpukhov) 100 χλμ. νοτίως της Μόσχας.

Εκεί υπήρχε αυτή η Εικόνα, στον τύπο της «Δεομένης», όπου η Παναγία είχε τα τίμια χέρια της υψωμένα σε προσευχή υπέρ των χριστιανών, είχε δε εμπρός της, πάνω σε λιτή Αγ.Τράπεζα τον Υιόν της εντός του Αγίου Ποτηρίου, ευλογούντα τον λαόν Του.

Ο συμβολισμός ήταν εμφανής. Η Θεομήτωρ, άρρηκτα συνδεδεμένη με τον Υιόν της και τα Άχραντα Μυστήρια της Εκκλησίας, μετέχει στη ζωή και τον αγώνα των πιστών, ενισχύει την προσέλευσή τους προς τον μόνο Ζωοδότη, και Εκείνος στη συνέχεια, ο Οποιος είναι «τα πάντα εν πάσι» (Κολ.α’18) και προσφέρει «χαρά πεπληρωμένη» (Ιω. ιστ’24) και νόημα ζωής «περισσόν» (Ιω.ι’10), γίνεται «πηγή ακένωτος», «πηγή ύδατος ζωής, αλομένου εις ζωήν αιώνιον» (Ιω.δ’14).

Η ευλογημένη όμως αυτή Εικών της Θεοτόκου έμελλε να λάβει ιδιαίτερη ιαματική χάρη προς ανθρώπους εξηρτημένους σε ψυχότροπες ουσίες. Και αυτό συνέβη το 1878 από το εξής περιστατικό:

Στην περιφέρεια Εφραίμοφσκι της επαρχίας Τούλα, ζούσε ενας συνταξιούχος στρατιωτικός, που ονομαζόταν Στέφανος, ο οποίος βασανιζόταν από το πάθος της μέθης. Ξόδευε όλα τα χρήματά του στο ποτό και είχε περιέλθει σε αξιοθρήνητο κατάσταση. Απ’ το πολύ ποτό παρέλυσαν τα πόδια του, αλλ’ αυτός εξακολουθούσε να πίνει. Μια νύχτα όμως αυτός ο δυστυχής άνθρωπος είδε ένα ασυνήθιστο όνειρο. Ένας μοναχός με επιβλητική μορφή του παρουσιάστηκε στον ύπνο και του είπε: «Να πας στην πόλη Σέρπουγοφ στο μοναστήρι της Παναγίας. Εκεί θα βρεις την εικόνα Της που ονομάζεται ʹΑκένωτον Ποτήριονʹ. Θα προσευχηθείς μπροστά της, και θα λάβης θεραπεία σώματος και ψυχής».

Ο Στέφανος με πολλή δυσκολία, λόγω της καταστάσεως των ποδιών του, ξεκίνησε το ταξίδι. Μόλις έφθασε στη Μονή «Βλαντίτσνϊι», ζήτησε να προσκυνήσει την εικόνα της Παναγίας «Το Ακένωτον Ποτήριον», σύμφωνα με την εντολή που ’χε πάρει. Κανείς όμως δεν ήξερε εικόνα της Παναγίας μ’ αυτό το όνομα. Τότε κάποιος από τους μοναχούς είπε ότι πρέπει να ’ναι εκείνη η εικόνα που απεικόνιζε την Παναγία με το Χριστό μέσα στο Άγιο Ποτήριο, η οποία ήταν τοποθετημένη στο προσκυνητάρι του διαδρόμου που οδηγούσε από το Ναό στο σκευοφυλάκιο. Όλοι έμειναν έκπληκτοι, όταν στο πίσω μέρος της εικόνας, διάβασαν την επιγραφή που έγραφε: «Το Ακένωτον Ποτήριον».

Στην εικόνα δε των Κτητόρων της Μονής: Αγίου Αλεξίου Μόσχας και Οσίου Βαρλαάμ, ο Στέφανος στο πρόσωπο του τελευταίου, αναγνώρισε τον μοναχό ο οποίος εμφανίστηκε τρεις φορές στον ύπνο του.

Επιστρέφοντας απ’ το Σέρπουγοφ, ο μέχρι τότε αλκολικός και παράλυτος Στέφανος, έγινε τελείως καλά και συνάμα δεν είχε πλέον ροπή προς την βλαβερή συνήθεια του ποτού.

Σύντομα το θαυμαστό αυτό γεγονός διαδόθηκε σ’ όλη την περιοχή. Πολλοί άρχισαν να προσέρχονται στη νεοεμφανισθείσα θαυματουργή εικόνα της Παναγίας στο Σέρπουγοφ. Οι άνθρωποι που υπέφεραν απ’ το πάθος της μέθης ή ήταν εξαρτημένοι από το κάπνισμα και τις παραισθησιογόνες ουσίες (ναρκωτικά) καθώς και οι συγγενείς τους, προσεύχονταν στην εικόνα της Παναγίας «Το Ακένωτον Ποτήριον» για θεραπεία και απαλλαγή απ’ τα αναφερθέντα πάθη, ενώ άλλοι κατέφθαναν να την ευχαριστήσουν για την απαλλαγή τους απ’ αύτά.

Η Εικόνα αυτή της Παναγίας υπήρχε στο Μοναστήρι «Βλαντίτσνϊι», μέχρι την Κομμουνιστική  Επανάσταση στη  Ρωσία του έτους 1917. Το έτος 1919 οι Κομμουνιστές το έκλεισαν και ολόκληρο το κτιριακό του συγκρότημα μαζί με τους Ναούς άλλαξε «χρήση»… Η εικόνα της Παναγίας τότε μεταφέρθηκε στο Καθεδρικό Ναό του Σέρπουγοφ, του Αγίου Νικολάου. Κατά τα έτη 1928-1930 έγινε προσπάθεια επανεορτασμού της θαυματουργής εικόνας, η οποία λόγω των διωγμών, είχε σταματήσει να εορτάζεται στην περιοχή. Τότε ο Μητροπολίτης της πόλεως, Εμμανουήλ, ευλόγησε κατά παράκληση των πιστών 8 αντίγραφα της εικόνας. Το έτος 1929 έκλεισε από τους άθεους και ο Καθεδρικός Ναός του Αγίου Νικολάου και ό,τι υπήρχε μέσα σ’ αυτόν κάηκε και ρίφθηκε στις όχθες του ποταμού Νάρα. Οι εικόνες της Παναγίας «Το Ακένωτον Ποτήριον» συμπεριλαμβανομένων και των αντιγράφων εξαφανίστηκαν, και κάθε λατρευτική εκδήλωση προς τιμήν της συγκεκριμένης εικόνας εξέλιπε.

Η ευλάβεια και η τιμή προς την προαναφερθείσα εικόνα της Παναγίας, αναβίωσε στο Σέρπουγοφ την δεκαετία του 1980. Τότε ο Αρχιμανδρίτης Ιωσήφ επανασύστησε την κατεστραμένη Μονή «Βισότσκϊι» Vysotskiy στο Σέρπουγοφ, όπου και μετέφερε τις λατρευτικές εκδηλώσεις προς τιμήν της εικόνος της Παναγίας με 1 αντίγραφο που διασώθηκε. Ένα ακόμη αντίγραφο υπάρχει και στη Γυναικεία Μονή Vladychny, η οποία βρίσκεται επίσης στο Σέρπουγοφ στην απέναντι πλευρά του ποταμού Νάρα.

Αντίγραφο της Ιεράς αυτής Εικόνος υπάρχει και στον Μοναστικό Οίκο της Υπεραγίας Θεοτόκου «Χαράς των Θλιβομένων», στο Παλαιοχώριον Χαλκιδικής.

 

 

Αξίζει πάντως να σημειώσουμε και τα εξής:

Ο άνθρωπος, για να πέσει σε κάποιους φθοροποιούς εθισμούς, κάποιο κενό νιώθει μέσα του, που προσπαθεί να το γεμίσει, να το αναπληρώσει. Κάποια μελαγχολία, ανία, δυσθυμία, ψυχική κατάπτωση, που προσπαθεί να θεραπεύσει. Με τρόπο τεχνητό και αφύσικο. Πρόχειρα και προσωρινά. Με αποτέλεσμα το κενό να μεγαλώνει ακόμη περισσότερο, και αυτός να κινείται ακόμη πιο βεβιασμένα και αγχωμένα προς την υποτιθέμενη πηγή παρηγοριάς και ψυχικής θεραπείας του.

Αυτό ομολογούν όλοι οι εθισμένοι και εξηρτημένοι, είτε στο ποτό, είτε στον καπνό, είτε στα πακοιλόβαθμα ναρκωτικά, είτε και στο Ιντερνέτ και τα αποχαυνωτικά ηλεκτρονικά παιχνίδια..

Άλλωστε, κάθε τι το «φτιαχτό» δεν είναι γνήσιο και δεν φέρνει τα αγαθά αποτελέσματα του «φυσιολογικού». Έτσι ακριβώς συμβαίνει και με τους «τεχνητούς παραδείσους». Δεν έχουν καμιά σχέση με τον Παράδεισο, που διψάει να βρει ο άνθρωπος..

Εφαρμόζεται εδώ απόλυτα εκείνο που είχε πει με παράπονο ο Πανάγαθος Θεός για τον λαό του Ισραήλ: δύο καὶ πονηρὰ ἐποίησεν ὁ λαός μου· ἐμὲ ἐγκατέλιπον, πηγὴν ὕδατος ζωῆς, καὶ ὤρυξαν ἑαυτοῖς λάκκους συντετριμμένους, οἳ οὐ δυνήσονται ὕδωρ συνέχειν. (Ἱερεμ.β’13)  απ’τη μια μεριά κελάρυζε άφθονο νερό πηγής, κι’αυτοί έσκαβαν απ’την άλλη μεριά, με πείσμα, να βρουν τάχα νερό σε χώμα ολότελα στεγνό και σαθρό, κι έφτιαχναν λάκκους, που δεν ήταν βέβαια πηγάδια, αλλά και να βρέξει ακόμη δεν θα μπορούσαν να κρατήσουν ούτε στάλα..

Όταν όμως στραφεί προς τον Θεόν, την πηγή της ζωής, προς τον Θεάνθρωπο Κύριο, τον ζωοδότη και αληθινό συμπαραστάτη μας, στα Άγια Μυστήρια, που μετοχετεύουν όλα τα ζωογόνα δωρήματα του Ουρανού στην ψυχή μας, τότε ακένωτη πηγή γαλήνης, νοηματισμού, ευλογίας πλημμυρίζει την ζωή του. Και θεραπεύεται! Μπαίνει στις σωστές συνθήκες για ευτυχία.. Χαίρεται τη ζωή. Και δεν έχει ανάγκη από τίποτε άλλο. Δεν σκοντάφτει σε καμιά πρόκληση, σε κανέναν πειρασμό.  

πρβλ: Ἐξαποστειλάριο τῆς Μεσοπεντηκοστῆς:
«Ὁ τὸν κρατῆρα ἔχων τῶν ἀκενώτων δωρεῶν,
δός μοι ἀρύσασθαι ὕδωρ εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν·
ὅτι συνέχομαι δίψῃ, Εὔσπλαγχνε μόνε Οἰκτίρμον».

«καὶ τὸ ποτήριόν σου μεθύσκον με ὡσεὶ κράτιστον».  Ψαλμ. κβ´ 5

ΘΑΥΜΑΤΑ

To χειμώνα του 1994, κάτι καταπληκτικό μου συνέβη. Είμαι κτίστης και εκείνη την εποχή έπινα πάρα πολύ. Ως συνήθως εγώ και oι φίλοι μου μετά τη δουλειά μεθύσαμε και έπεσα για ύπνο στην αυλή από το γιαπί που εργαζόμασταν. Ήταν παγωνιά και αναρωτιέμαι πως αν δεν είχε συμβεί αυτό το περιστατικό θα πέθαινα από το κρύο. Κοιμόμουνα λοιπόν και κάποια στιγμή κάποιος με έσπρωξε στον ώμο. Ξύπνησα και είδα μια όμορφη, ψηλή γυναίκα με αστραφτερά ρούχα και ένα κάλυμμα στο κεφάλι και μου είπε: «Τρέξε σπίτι, εκεί η γυναίκα σου σε περιμένει και προσεύχεται». Ήταν τρεις το πρωί και αναρωτιέμαι πως αυτή η γυναίκα βρέθηκε στο γιαπί. ‘Όταν θέλησα να ρωτήσω ποιά ήταν, δεν ήταν κανείς εκεί. Γύρισα σπίτι παγωμένος και είπα στη γυναίκα μου την ιστορία. Αυτή είχε επισκεφθεί το ναό και προσευχόταν για μένα μπροστά στην εικόνα της Παναγίας «Το Ακένωτον Ποτήριον». Εγώ αν και ήμουν βαπτισμένος δεν πήγαινα στην εκκλησία, δεν προσευχόμουν και δεν ήξερα τίποτα. Λίγο αργότερα ήρθα στο μοναστήρι Βισότσκϊι με τη γυναίκα μου για πρώτη φορά. ‘Όταν ειδα την εικόνα της Παναγίας «Το Ακένωτον Ποτήριον» γνώρισα την γυναίκα που με ξύπνησε όταν κοιμόμουν μεθυσμένος στο γιαπί. Δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου. Έτσι κατάλαβα πως με έσωσε η ίδια η Παναγία. Επειδή έπινα ακόμη πήρα απόφαση να το κόψω αλλά η κραιπάλη μου πάλι χειροτέρεψε. Η γυναίκα μου με οδήγησε στο μοναστήρι όπου εξομολογήθηκα και μετέλαβα. Πήγαινα στις Παρακλήσεις μπροστά στην εικόνα της Παναγίας «Το Ακένωτον Ποτήριον». Με τον καιρό ένιωσα ότι είχα θεραπευτεί τελείως από τον αλκοολισμό. Με αυτό τον τρόπο σταμάτησα να πίνω. Είμαι ευγνώμων στην Ευλογημένη Παρθένο και τον Κύριο για την Σωτηρία μου.

Νικόλαος, Σερπούγοφ, Απρίλιος 2002

Ήρθα στο μοναστήρι με ένα συνηθισμένο προσκύνημα, δεν είχα ιδέα ότι υπάρχει κάτι συγκεκριμένο εκεί. Είχα μια ασθένεια την οποία δεν είπα σε κανένα, αλλά οι συγγενείς μου γνώριζαν ότι υπέφερα από αυτή. Έπινα ένα μπουκάλι βότκα την ημέρα. Ήμουν πιστή, τηρούσα τις νηστείες, πήγαινα συχνά για εξομολόγηση αλλά μετά έπινα πάλι. Ο γιός μου υπέφερε βλέποντάς με βυθισμένη στον αλκοολισμό και μια φορά που πήγε στην εκκλησία μου έφερε τους Χαιρετισμούς της εικόνας της Παναγίας «Ακενώτου Ποτηριού». Άρχισα να προσεύχομαι. Τήρησα τις νηστείες και δεν έπινα καθόλου αλλά μετά έπεφτα στην πρότερη κατάσταση. Διάβαζα τους Χαιρετισμούς σαράντα ημέρες και τηρούσα νηστεία. Όταν οι νηστείες τελείωναν άρχιζα να ξαναπίνω. Διαπίστωσα ότι ο αριθμός των ημερών που έπινα σταδιακά μειώνονταν. Στην αρχή εφτά ημέρες, μετά πέντε, μετά τέσσερις και τρεις. Μετά την εξομολόγηση ο ιερέας με ευλόγησε και το ποτό ξεχάστηκε. Έχω να πιώ ήδη τρία χρόνια.

 Ειρήνη, Μίνσκ, 26 Μαρτίου 1998

Πριν έλθω στο μοναστήρι τον Αύγουστο του 1997 υπέφερα από την ασθένεια του αλκοολισμού, αλλά δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Θεωρούσα πως είχα μια φυσιολογική ζωή. Μετά από τη δεύτερη επίσκεψη ο φωτισμός και η μετάνοια με επισκέφτηκαν. Στο μοναστήρι με είχε πάει η αδελφή μου. Αν δεν υπήρχε αυτή δεν θα πήγαινα ποτέ γιατί η δύναμη που με κρατούσε μακριά ήταν φοβερή. Μετά από την δεύτερη επίσκεψη στο μοναστήρι έκοψα το κάπνισμα χωρίς κανένα δισταγμό παρόλο που είχα προσπαθήσει πολλές φορές στο παρελθόν χωρίς να τα έχω καταφέρει. Δεν είχα πια επιθυμία να πίνω. Η αίσθηση της ζωής μου ειχε εντελώς αλλάξει. Οι πνευματικές αλλαγές που συνέβησαν σε εμένα με την ευχή της Ευλογημένης Παρθένου με έκαναν να έχω αίσθημα ενός φυσιολογικού ανθρώπου. Τις Κυριακές και τις γιορτές εκκλησιάζομαι, τηρώ τις νηστείες και εξομολογούμαι. Δόξα στην Ευλογημένη Παρθένο την Κυρία μας. Ευχαριστώ το Θεό.

 Τζέρη, Τβέρ, 3 Απριλίου 1998

Για 20 χρόνια ήμουν εθισμένος στο πάθος του αλκοολισμού στο μέγιστο βαθμό. Το σκληρό ποτό διαρκούσε, από τρεις μέρες έως ένα μήνα με διαλλείματα περίπου δύο μηνών. Επισκέφθηκα το γιατρό και με τη βοήθεια του «Torpedo» διέκοψα το ποτό για δύο χρόνια αλλά μετά άρχισα πάλι. Το 1980 βαπτίστηκα αλλά προσευχόμουν και μεταλάμβανα πολύ σπάνια, στις αρχές του ’90 ήμουν καλά αλλά έκείνες τις μέρες άρχισα πάλι να πίνω. Δεν θυμάμαι ποιά χρονιά αγόρασα ένα βιβλίο στο Σεργκίεβ Ποσάντ που λεγόταν «Πως να απαλλαγείτε από την ασθένεια του αλκοολισμού;» και είχε μια εικόνα στο εξώφυλλό του. Από τότε άρχισα να σκέφτομαι πως θα φτάσω σε αυτή την εικόνα. Ο καιρός περνούσε αλλά εγώ έπινα όλο και περισσότερο. Κάθε φορά μετά από ένα δυνατό μεθύσι προσευχόμουν στην Παναγία να με ιατρεύσει από το πάθος αυτό. Τη Μεγάλη Εβδομάδα του 1997 πήγα για κυνήγι και μέθυσα για μερικές μέρες. Μετά από αυτό το περιστατικό ένιωσα άσχημα και ειλικρινά αποφάσισα να πάω στη Μονή Βισότσκϊι. Ζήτησα από τη γυναίκα μου να προσευχηθεί για μένα. Ήρθα στο Σερπούγοφ αμέσως μετά το Πάσχα του 1997. Ο ιερέας με οδήγησε μπροστά στη θαυματουργό εικόνα. Μου είπε: «Αυτή είναι η θαυματουργός εικόνα, προσευχήσου» και με άφησε. Η κατάσταση από το μεθύσι και ο πονοκέφαλος δεν με είχαν αφήσει άκόμα. Τρέμοντας ήρθα στην εικόνα. Δεν θυμάμαι την προσευχή μου, το μόνο που θυμάμαι είναι ότι Της ζήτησα να απαλλαγώ από αυτό το πάθος. Έπειτα έκανα μία Λειτουργία, αγόρασα μια εικόνα και ένα καντήλι. Έμοιαζε ότι δεν είχε συμβεί τίποτα αλλά πρόσεξα ότι γύρισα σπίτι χωρίς τον συνηθισμένο πονοκέφαλο από το μεθύσι αλλά με ένα χαρούμενο αίσθημα. Κρέμασα την εικόνα στο δωμάτιό μου πάνω από το κρεβάτι. Πέρασε ένας χρόνος. Τέλος έγινα εγκρατής. Για πρώτη φορά γνώρισα τις γιορτές του Πάσχα. Ήρθα ξανά στην εικόνα της Παναγίας και με νηφαλιότητα βλέπω ότι αυτή η εικόνα έχει κάτι μυστήριο και εκπληκτικό αλλά δεν βρίσκω τις λέξεις να το περιγράφω.

 Αλέξανδρος, Μόσχα, 8 Μαΐου 1998

Τρία χρόνια πριν ήμουν άλκοολικός. Δεν πίστευα στο Θεό και έπινα δύο σχεδόν μπουκάλια βότκα την ημέρα. Πήγα στους θεραπευτές με το όνομα «Old Wines» αλλά δεν έγινε τίποτα. Στο Εθνικό Αποθεραπευτικό Κέντρο μου είπαν να πάω στη Μονή Βισότσκϊι στην εικόνα «Το Ακένωτο Ποτήριον». Ήρθα αλλά τότε δεν μπορούσα να κάνω ούτε τον σταυρό μου, ήμουν παρών στη Θεία Λειτουργία. Αγόρασα μία εικόνα και πήρα αγιασμό. Σιγά-σιγά, χωρίς να το καταλάβω, απαλάχθηκα από το πάθος. Άρχισα να εξομολογούμαι και να μεταλαμβάνω συχνά. Είχα ακόμη ένα πάθος, το κάπνισμα. Ήμουν καπνιστής για 22 χρόνια. Προσπάθησα να το κόψω αλλά δεν μπορούσα. Ήρθα στο μοναστήρι αυτό για τρίτη φορά να προσευχηθώ στην Παναγία. Πριν το μοναστήρι κάπνισα το τελευταίο τσιγάρο και πέταξα το πακέτο. Μετά τη Θεία Λειτουργία η επιθυμία του τσιγάρου παρέμεινε, αλλά η ναρκωτική του εξάρτηση εξαφανίστηκε. Σε ένα μήνα ακριβώς ξέχασα ότι υπήρξα καπνιστής. Μόνο μερικές φορές ο εχθρός επιτίθεται αλλά αμέσως φωνάζω τη Μητέρα του Θεού και η επιθυμία εξαφανίζεται. Δόξα τω Θεώ για όλα.

 Σέργιος, Σέλκοβο Μόσχα, 24 Μαρτίου 2001

Ήρθα στο μοναστήρι όταν έμαθα από την κόρη μου ότι μπορώ να θεραπευτώ από το πάθος του καπνίσματος μπροστά στην εικόνα της Παναγίας «Το Ακένωτον Ποτήριον». Είχα προσπαθήσει να κόψω το κάπνισμα πολλές φορές αλλά απέτυχα. Κάπνιζα για πάνω από 25 χρόνια πάνω από ένα πακέτο την ημέρα. Βαπτίστηκα πρόσφατα. Πήγαινα στην εκκλησία και ένιωθα ντροπιασμένη που δεν μπορούσα να κάνω τίποτα με το πάθος μου. Κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Τεσσαρακοστής αποφάσισα να κόψω το κάπνισμα και να συναντήσω το Πάσχα ελευθερωμένη από το τσιγάρο. Στις 4 Απριλίου 2001 ήρθα στο μοναστήρι από σεβασμό στην εικόνα της Παναγίας «Το Ακένωτον Ποτήριον», ήπια αγιασμό και χρίσθηκα με Άγιο Έλαιο. Την επόμενη μέρα επέστρεψα σπίτι. Στην αρχή δυσκολεύτηκα πολύ. Στο σπίτι τοποθέτησα το σταυρό και την εικόνα που αγόρασα από το μοναστήρι. Ένιωσα ανάλαφρη. Έπινα αγιασμό που είχα πάρει από το μοναστήρι, έχριζα τον εαυτό μου με Άγιο Έλαιο και πήγαινα κάθε μέρα στην Εκκλησία. Έτσι συνάντησα το Πάσχα χωρίς κανένα τσιγάρο. Δεν καπνίζω μέχρι τώρα. Ακόμα δεν έχω ούτε το πάθος να καπνίσω. Ευχαριστώ όλους όσοι προσευχήθηκαν για μένα την αμαρτωλή. Ευχαριστώ την Μητέρα του Θεού. Ευχαριστώ το Θεό για όλα.

 Μαρία, Μόσχα, 16 Ιουνίου 2001

Πηγή: Παρακλητικός Κανών και Χαιρετισμοί εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον την καλουμένη «Ακένωτο Ποτήριο», Β΄έκδοση, μοναστικού οίκου Υπεραγίας Θεοτόκου «Χαράς των Θλιβομένων», Παλαιοχώριον Χαλκιδικής.

http://www.diakonima.gr/2013/11/21/%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B9%CE%B5%CF%81%CE%AC%CF%82-%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%85%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B1/

Ἀπολυτίκιον τῆς Θεοτόκου «Ἀκένωτον Ποτήριον».

(Ἰσιδώρας Ἁγιοϊεροθεϊτίσσης)

Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Ἀγαθότητος ἔχεις, Παναγία τὸ πλήρωμα, πᾶσιν εὐχερῶς δωρουμένη τὸ σὸν πλούσιον ἔλεος· καπνίσματος καὶ μέθης τὴν φθοράν, καὶ χρῆσιν οὐσιῶν ναρκωτικῶν, καταπαύεις καὶ ἀπάθειαν χορηγεῖς, τοῖς πίστει μελωδοῦσί σοι· Χαίροις ἀπηλπισμένων ἡ ἐλπίς, χαίροις πηγὴ χρηστότητος· χαίροις τῶν ζωηφόρων δωρεῶν, Ποτήριον Ἀκένωτον.

Μεγαλυνάρια.

ὧν ἡ ἀκροστιχίς· «Χαῖρε Ἁγνή».

Ἄξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν σὲ τὴν Θεοτόκον, τὴν ἀειμακάριστον καὶ παναμώμητον καὶ μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν.

Τὴν τιμιωτέραν τῶν Χερουβεὶμ καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τὴν ἀδιαφθόρως Θεὸν Λόγον τεκοῦσαν· τὴν ὄντως Θεοτόκον σὲ μεγαλύνομεν.

Χαίροις πανακήρατε Μαριάμ, ἄνθος τῆς ἁγνείας Παρθενίας ἡ ἀπαρχή, χαίροις εὐφροσύνης ἡ θεία ὡραιότης, ζωῆς τῆς ἀκενώτου, πλῆρες ποτήριον.

ᾌσμασιν αἰνέσωμεν οἱ πιστοί, τὴν τοῦ Ἀκενώτου Ποτηρίου χρυσῆν Πηγήν, Πάναγνον Μαρίαν Θεοῦ ἡμῶν Μητέρα· τῆς θείας ἀπαθείας, ῥεῖθρον γλυκύῤῥοον.

Ἴδέ μου τὴν θλῖψιν τὴν ψυχικήν, βλέψον μοι τῷ ὄντι ἐν τῇ χρήσει ναρκωτικῶν, τῷ περιπεσόντι καπνίσματος τῷ πάθει, Ἁγνὴ καὶ δός μοι νῆψιν, καὶ τὴν ἐγρήγορσιν.

Ῥῦπον ἐμπαθείας ναρκωτικῶν, μέθης τε τὴν ζάλην καὶ καπνίσματος τὸν ἀτμόν, πλῦνόν μοι Παρθένε πρεσβείαις μητρικαῖς σου, καρδίαν καθαράν μοι, ἐγκαινιάζουσα.

Ὄμματα καρδίας μου νῦν πρὸς σέ, αἴρω Παναγία ἐκζητῶν σου τὸν ἱλασμόν, καὶ τοῦ σοῦ ἐλέους τὰ νάματα τὰ θεῖα· Ποτήριον ὑπάρχεις, σὺ γὰρ ἀκένωτον.

Ἵλαθι τῷ δούλῳ σου Μαριάμ, λῦσον τὰ δεσμά μου τῆς φαυλότητας τῆς οἰκτρᾶς, κάπνισμα καὶ μέθην, ναρκωτικῶν τε χρῆσιν καὶ δός μοι μετανοίας, γνήσια δάκρυα.

Σκεῦος ἁμαρτίας εἰμὶ ἐγώ, οἶκος ἀπωλείας καὶ ἐνέχυρον τῆς φθορᾶς, ὄργανον τῆς μέθης, εἰκὼν τῆς ἀπρεπείας· διὸ ἐλέησόν με, κράζω σοι Δέσποινα.

Ἄναγνος καὶ ἄφρων εἰμὶ ἐγώ, μέθης τε ἐργάτης, τοῦ καπνίσματος ἐραστής, τῶν ναρκωτικῶν τε αἰχμάλωτος ὁ τάλας· διό σοι τῇ Πανάγνῳ, Κόρῃ κατέφυγον.

Γύμνωσιν ἡ Εὔα καὶ ὁ Ἀδάμ, εἶδον ὅτε ξύλου ἐδοκίμασαν τὴν τροφήν, αὖθις ἐγὼ μέθης τὸν δόλον δοκιμάσας, Θεοῦ ἀπεγυμνώθην, Δέσποινα σῶσόν με.

Νάματα ἀκένωτα τῆς ζωῆς, βλύζεις Θεοτόκε τοῖς προστρέχουσιν ἐπὶ σε· κάπνισμα καὶ μέθην ναρκωτικά τε λύεις, Ποτήριον χαρίτων, πλῆρες ὑπάρχουσα.

ᾞρα μου ἐν πίστει τοὺς ὀφθαλμούς, σοὶ τῇ Θεοτόκῳ ὁ τῇ μέθῃ καὶ τῷ καπνῷ, δέσμιος ὑπάρχων ναρκωτικῶν τε χρήστης, βοῶν ἀνόρθωσόν με, πάλιν καὶ σῶσόν με.

Εἶτα.

Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ ἅγιοι Πάντες μετὰ τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εἰς τὸ σωθῆναι ἡμᾶς.