.

.

Τότε και τώρα..

Τότε, με υψηλό αίσθημα τιμής και ιστορικής ευθύνης, είπαμε ΟΧΙ.
Τώρα, δεν παύουμε να προσκυνούμε ως ευτελείς ραγιάδες.. 
μόνο την καλοπέρασή μας μη χαλάσουμε..

σκιτσογράφος Κώστας Γεωργιάδης.

Α' Λουκά

Συνέκλεισαν πλήθος ιχθύων πολύ..  και έπλησαν αμφότερα τα πλοία, ώστε βυθίζεσθαι αυτά..  και καταγαγόντες τα πλοία επί την γην, αφέντες άπαντα ηκολούθησαν Αυτω. (Λουκ. ε’6-7,11)

Θα ήθελα να επικεντρώσουμε την προσοχή μας στην εξής λεπτομέρεια:

Πλήθος πολύ συγκεντρωμένο στην ακροθαλασσιά.

Ο Κύριος χρησιμοποιεί ως Άμβωνα την πρώρα της ψαρόβαρκας και όρθιος κηρύττει τον λόγο του Θεού στα πλήθη.

Ο κόσμος κάθεται στην αμουδιά και αναχαιτίζεται από το ήσυχο κυματάκι, που «σκάει» ρυθμικά εκεί. Κι άλλοι, βέβαια, όρθιοι να Τον ακούν απορροφημένοι-σαγηνευμένοι.

Ήταν τόσος ο πόθος του λαού προς τον Φωτοδότη και Ζωοδότη, που ήθελαν να «χυμάνε» πάνω Του, να Τον εγγίζουν, αν είναι δυνατόν να Τον αγκαλιάζουν, να Του ζητούν ο καθένας την προσοχή και την ευλογία Του.. 

Άλλες φορές Τον περιεκύκλωναν ασφυκτικά και «συνέπνιγον αυτόν» (Λουκ.η’ 42). Άλλες φορές, τόσος ήταν ο ζήλος τους, «ώστε επιπίπτειν Αυτώ, ίνα Αυτού άψωνται» (Μαρκ.γ’ 10).

Και με τον ίδιο τρόπο, επίσης, ο Κύριος κι άλλη φορά προσπαθούσε να τους καθηλώσει, για να ακούσουν τον ζωοποιό λόγο Του, απομακρυνόμενος μέσα σε βάρκα, «και πας ο όχλος επί τον αιγιαλόν ειστήκει» (Ματθ. ιγ’ 2).

Τελειώνοντας την ομιλία Του ο Κύριος, ζήτησε από τον Πέτρο να ξαναρίξει τα δίχτυα.

Ξανοίχθηκαν προς τα βαθύτερα της λίμνης (φαίνεται όχι και τόσο μακρυά, διότι μπορούσαν από εκεί και φώναξαν και με σινιάλα μήνυσαν στους «συνεταίρους» τους Ιάκωβο και Ιωάννη, υιούς Ζεβεδαίου να σπεύσουν σε βοήθεια, διότι το πλοιάριο θα βούλιαζε από την καταπληκτική ψαριά).

Και τελικά τα δύο ψαράδικα επανέρχονται στον αιγιαλό κατάφορτα από τα δώρα της θάλασσας..

Όμως εκεί ο Κύριος καλεί τα δύο ζεύγη αδελφών να εγκαταλείψουν τα δίχτυα και να Τον ακολουθήσουν. Ανδρέας και Πέτρος, Ιωάννης και Ιάκωβος. Τον υπακούν ολοπρόθυμα, εκστασιασμένοι από το μεγαλείο Του. Πίσω τους οι πατεράδες θα συμμάζευαν τα πλοία..

Και τα ψάρια; 

Τα αναρίθμητα ψάρια, που ως θεία ευλογία τους χάρισε ο Κύριος;;

Ήταν μια άλλη διατροφή των πεντακισχιλίων!..

Μετά το κήρυγμα, και καθώς ο Κύριος απεμακρύνετο με το ψαροκάϊκο, αρκετοί από τους ακροατές έφυγαν-σκόρπισαν. «Δεν θα μιλήσει άλλο. Και προπαντός δεν θα θεραπεύσει σήμερα. Κρίμα. Τί να πεις.. Απογοήτευση. Άτυχοι ήμασταν».

Άλλοι όμως έμεναν εκεί. Ώρα πολλή.

Να Τον κυτούν από μακρυά και με τον πόθο της καρδιάς τους και με το βλέμμα, να «επικοινωνούν» μαζί Του. Να παρακολουθούν κάθε στιγμή Του. Να εκφράζουν τον ενδόμυχο πόθο τους: «Εσύ είναι ο ποθητός, ο λατρευτός μας, η πρώτη και τελευταία ελπίδα μας, Εσύ είσαι ο Υιός του Θεού του ζώντος, Εσύ είσαι ο Ών, η πηγή της Αλήθειας, η πηγή της Ζωής. Σε πιστεύουμε, Σε λατρεύουμε, Σε περιμένουμε, Σε παρακολουθούμε και Σε ακολουθούμε, δεν μπορούμε να Σε αποχωρισθούμε. Εδώ θα μείνουμε μέχρι να γυρίσεις Εσύ»!.

Και γύρισε. Φορτωμένος με δώρα!

Δεν κοντοστάθηκε, να θεραπεύσει τους αρρώστους. Είχε άλλο μεγάλο έργο τώρα. Να πάρει μαζί Του τους πρώτους μαθητές και Αποστόλους Του.

Έδωσε όμως, κατά την θεοπρεπή κρίση και γενναιοδωρία Του, άλλο δώρο. Την επιούσια τροφή. Για όσους Τον περίμεναν και Τον αγαπούσαν βαθιά..   

Υστερόγραφο:

Γεννώνται οι απορίες:

1. Άραγε οι συγγενείς των πρώτων κλητών Αποστόλων, που έμειναν πίσω με τις βάρκες και τα ψάρια, άραγε άδραξαν την  ευκαιρία, να πουλήσουν! Να θησαυρίσουν!..

Απάντηση: Σαφώς όχι. Όταν ζεις ένα τέτοιο θαύμα, σε κυριεύει δέος, φόβος, ρίγος, έκσταση. Δεν απομένουν μέσα σου αισθήματα του κόσμου τούτου.

Εκείνοι οι άνθρωποι του Θεού, σαφώς προσέφεραν τα ουρανόσταλτα δώρα του Θεού στους ανθρώπους, που ήταν εκεί και είχαν εκζητήσει προηγουμένως «την Βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού» (Ματθ.στ’33). Άλλωστε είχαν τόση δουλειά να κάνουν. Να ξεφορτώσουν τις βάρκες να μαζέψουν  και σιγυρίσουν τα δίχτυα, να ασφαλίσουν τις βάρκες στον αιγιαλό..

2. Άραγε -προφανώς- συνέβη μεγάλος «πανικός», καθώς οι όχλοι όρμησαν να αρπάξουν, ο καθένας όσα πιο πολλά ψάρια μπορούσε, από αυτά τα παμπληθή τα δωρεάν προσεφερόμενα;

Απάντηση: Και πάλι όχι. Όταν προηγείται ο λόγος του Θεού, επέρχεται καλλιέργεια, ηρεμία, ανωτερότητα, ψυχική ευγένεια στα πλήθη. Και μακάρι να το δοκίμαζαν -μόνο να δοκίμαζαν- αυτοί οι αφώτιστοι άρχοντες, που «κακή μοίρα» τους έφερε πάνω στα κεφάλια μας. Αντί να εξοπλίζουν «δυνάμεις καταστολής» και να ξυλοκοπούν αλύπητα με τα γκλόμπς και να ταϊζουν «ληγμένα χημικά» τον εξαγριωμένο λαό, να δίδασκαν, να νουθετούσαν, να καλλιεργούσαν, να εμπέδωναν δικαιοσύνη αληθινή και ευσέβεια γνήσια και ηπιότητα και ευγένεια και ανωτερότητα ήθους στην κοινωνία..

Όπως τότε, με την διατροφή των πεντακισχιλίων, όλα έγιναν «ευσχημόνως και κατά τάξιν».. Όπως στις πρώτες Αγάπες των χριστιανών.. Έτσι συνέβη και στην ευλογημένη ακροθαλασσιά, την τρισευλογημένη μέρα εκείνη..

Άλλωστε, και πρακτικά ήταν αδύνατο να πλεονεκτήσει κανείς. Τα ψάρια ολόφρεσκα σπαρταρούσαν. Πόσα να βάλει κανείς σε μια ποδιά, σ’ ένα ζεμπίλι; Πόσα να κουβαλήσει με το χέρι;   

.

Σύγχρονοι Φιλέλληνες

 

 

 

 

ο γιός του Νικόλαος

η εγγονή του Αγγελική

Οι Φιλέλληνες αποτελούν ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο στην Ελληνική Ιστορία, που βοήθησαν τη χώρα σε δύσκολες στιγμές.

Ανάμεσα σ’ αυτούς συγκαταλέγεται και ο Ιωσήφ Μπλέχινγκερ, ο γερμανός στρατιώτης που έσωσε μια ολόκληρη ελληνική πόλη, την Λαμία, από την καταστροφή.

Άλλαξε το όνομά του σε Ηλίας Κόκκινος και δεν έφυγε ποτέ από την Ελλάδα

Ο Ηλίας Κόκκινος ανήκει σε αυτή την κατηγορία ανθρώπων, που όταν ήρθε στην Ελλάδα ένιωσε ότι ήταν στον τόπο του! Και φιλοτιμήθηκε να προσφέρει ό,τι όσο μεγαλυτερο καλό.

Το πραγματικό του όνομα ήταν Ιωσήφ Μπλέχινγκερ και γεννήθηκε το 1911 σε μία πόλη στα σύνορα της Δρέσδης.

Τον πρώτο καιρό υπηρέτησε στην Πολωνία και ύστερα μετατέθηκε στην Ελλάδα.

Η χώρα βρισκόταν υπό την γερμανική κατοχή και ο Μπλέχινγκερ ανέλαβε τη θέση του υπεύθυνου κλειδούχου στον σιδηροδρομικό σταθμό της Λαμίας, το Λιανοκλάδι.

Παρότι βρισκόταν στις υπηρεσίες του γερμανικού στρατού, ο Μπλέχινγκερ δεν ήταν Ναζί και όσο μπορούσε βοηθούσε τον κατοίκους της περιοχής. Δεν εμπόδιζε τους Λαμιώτες να κλέβουν τα τρόφιμα των Γερμανών από τα βαγόνια και απελευθέρωσε πολλούς Έλληνες που θα εκτελούνταν. Συνεργάστηκε με τους έλληνες αντάρτες και τους ενημέρωνε για επικείμενες ενέργειες ή ενέδρες των Γερμανών.

Πολλοί άρρωστοι Έλληνες, μεταφέρθηκαν με τα γερμανικά τρένα νύχτα σε Νοσοκομεία (Λαμίας και Λάρισας), χάρη στον θαρραλέο Αυστριακό.

Η πράξη του να εμποδίσει την καταστροφή της Λαμίας, που σχεδίασαν οι Γερμανοί ήταν το αποκορύφωμα της δράσης του.

Στις 18 Οκτωβρίου 1944 οι Γερμανοί εγκατέλειπαν επιτέλους τη Λαμία.

Στην πόλη παρέμειναν μόνο 5 στρατιώτες τους με εντολή να ανατινάξουν όσα κτίρια και εγκαταστάσεις της πόλης μπορούσαν, όταν τα στρατεύματα θα έχουν απομακρυνθεί. Τα πυρομαχικά τοποθετήθηκαν στις αποθήκες του στρατοπέδου με στόχο να εκραγούν τις πρωϊνές ώρες.

Ο Μπλέχινγκερ έμαθε από τις προηγούμενες μέρες τα σχέδια των μοχθηρών κατακτητών, που και τελευταία στιγμή, υποχωρούντες ηττημένοι, επεδίωκαν την καταστροφή.

Το βράδυ, λοιπόν, της 17ης Οκτωβρίου, ο Μπλέχινγκερ μαζί με έναν Ιταλό, ονόματι Μάριο (ωστόσο, ο ίδιος αρνείται διαρρήδην ότι υπήρξε τέτοια συνεργασία: βλέπε φωτο), πήγε στο στρατόπεδο και έκοψε τα καλώδια των εκρηκτικών. Στη συνέχεια οι αντάρτες φρόντισαν να τον φυγαδεύσουν μακριά από το στρατόπεδο, κοντά στο χωριό Αυλάκι.

Το επόμενο πρωϊ οι κάτοικοι μαζεύτηκαν στην Εκκλησία, για να γιορτάσουν την γιορτή του Αγίου Λουκά. Η είδηση ότι η Λαμία θα ανατιναζόταν και θα καιγόταν έκανε τον γύρο της πόλης, και πολλοί άρχισαν να εγκαταλείπουν τα σπίτια τους.

Ο Μπλέχινγκερ όμως είχε καταφέρει να αποτρέψει την ολική καταστροφή και μόνο κάποιες μικρές εκρήξεις ακούστηκαν.

Ο Μπλέχινγκερ δεν έφυγε ποτέ ξανά από την Ελλάδα, παντρεύτηκε την Αγγελική Καρακώστα και απέκτησε έναν γιο.

Ασχολήθηκε με τη βυζαντινή αγιογραφία και πέθανε το 1995.

http://www.mixanitouxronou.gr/o-i-blechingker-o-germanos-stratiotis-pou-esose-mia-elliniki-poli-apo-tin-katastrofi-ke-edine-plirofories-stous-antartes-allaxe-to-onoma-tou-se-ilias-kokkinos-ke-den-efige-pote-apo-tin-ellada/

Ο Ηλίας Κόκκινος γεννήθηκε το 1911, με το όνομα Ιωσήφ Μπλέχινγκερ (Josef Blechinger) στο Glockelberg της Αυστριας, από πατέρα (Herman) Αυστριακό και μητέρα (Anna) Τσεχοσλοβάκα. Οι δεσμοί του με την Ελλάδα, όμως προϋπήρχαν, μιας και ένας προπάππους του καταγόταν απο την Πάτρα!

Στρατολογήθηκε στο γερμανικο στρατό, για να μετάσχει στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο.

Έφτασε ως στρατιώτης στην Ελλάδα, αφού πρωτα γνώρισε τη φρίκη του πολέμου και τις θηριωδίες των Γερμανών στην Πολωνία (καταναγκαστικά έργα).

Εργάστηκε ως υπεύθυνος κλειδούχος του Γερμανικού Κατοχικού στρατού, στα τρενα, στον συγκοινωνιακό κόμβο Λιανοκλαδίου-Στυλίδας, στο διαστημα 1941-1944 (με προϊστάμενο Α. Βούλγαρη).

Κατά τη διάρκεια της κατοχής, ο Ηλίας Κόκκινος, βοήθησε τους αγωνιζόμενους Λαμιώτες, ως πραγματικός έλληνας! πατριώτης αψηφώντας τις συνέπειες.
Έσωσε τη ζωή πολλών αγωνιστών, ειδοποιώντας τους για τα γερμανικά μπλόκα και πολλές φορές ελευθερώνοντάς τους παράτολμα απο τα κρατητήρια, με κίνδυνο της ζωής του.

Τις παραμονές της γιορτής του Αγ.Λουκά, είχαν τοποθετηθεί εκρηκτικά σε αποθήκες πυρομαχικών για να ανατινάξουν οι Γερμανοί την Λαμία, κατα την αποχώρησή τους.
Η απελευθέρωση της Λαμίας, σταθηκε αναίμακτη, χάρη στον ηρωϊσμό αυτού του ανθρώπου, καθώς αυτός φρόντισε και έκοψε τα καλώδια πυροδοτήσεως. Μάλιστα στο Στρατόπεδο των Γερμανών (σημερινό στρατόπεδο Τσαλτάκη) υπήρχε μεγάλη ποσότητα πυρομαχικών και ανεφοδιασμού, που φάνηκε χρήσιμη στους Έλληνες.

Έκτοτε, ο Μπλέχινγκερ παρέμεινε στη Λαμία.

Το 1945 παντρευτηκε την Κούλα (Αγγελική) Καρακώστα και απέκτησε ενα γιό, τον Νίκο.
Την ίδια χρονιά, βαφτίστηκε παίρνοντας το όνομα του πρώτου πεσόντα αγωνιστή -Λαμιώτη, στο Αλβανικό Επος: Ηλίας Κόκκινος.
Ασχολήθηκε με τη ζωγραφική, ιδιαίτερα τη Βυζαντινή, και εγινε Aγιογράφος.
Εργα του βρίσκονται σε πολλες Εκκλησίες της κεντρικής Ελλάδας.

Στις 18 Οκτωβρίου 1979 (γιορτή του Αγ.Λουκά ), με ομόφωνη απόφαση του δημοτικού συμβουλίου, επι Δημαρχίας Αντ. Φίλη , τιμήθηκε με το αργυρό μετάλλιο της Πόλης, για την προσφορά του στον τόπο.

Ανθρωπος χαμηλών τόνων, έζησε μια ήσυχη ζωή με αγαπημένη του ασχολία το ψάρεμα.

Πάντα, μακριά απο τη δημόσια προβολή...

Και όταν τον ρωτούσαν σχετικά με την δράση του, έλεγε..." γράψτε πως είμαι Ελληνας δημοκράτης, τίποτε άλλο...".

Έφυγε από τη ζωή, στα 84 του χρόνια, ευτυχισμένος, που έγινε Ορθόδοξος Χριστιανός και έζησε σε αυτόν τον τόπο, τον οποίο και έκανε πατρίδα του...

Aπεβίωσε, στις 23/09/1995 στη Λαμία.

https://www.facebook.com/%CE%97%CE%9B%CE%99%CE%91%CE%A3-%CE%9A%CE%9F%CE%9A%CE%9A%CE%99%CE%9D%CE%9F%CE%A3-JOSEF-H-BLECHINGER-114899005237219/about/?entry_point=page_nav_about_item&ref=page_internal

Συνέντευξη-αφιέρωμα στον ήρωα Ηλία Κόκκινο! Οκτ 18, 2015

Συνέντευξη τηςδημοσιογράφου Λίλιαν Χαχοπούλου για τον Ηλία Κόκκινο, από τον γιό του Νίκο και την εγγονή του Αγγελική.

Μια συνέντευξη-αφιέρωμα με  φωτογραφίες από το προσωπικό τους αρχείο.

http://radio-net.gr/v1/sinentefxi-afieroma-ston-iroa-ilia-kokkino/#.ViTlPvYzQJo.facebook

.

.

.

.

.

.

.

Περιμένοντας να με καλέσεις..

Πανάγαθε Κύριε και Πλαστουργέ μου,

Από τα πρώτα χρόνια της νιότης μου με πολλούς τρόπους μου έδωσες να καταλάβω, ότι εδώ βρίσκομαι σ’ ένα περιβολάκι, που Εσύ μου χάρισες προσωρινά και μ’ έβαλες να το καλλιεργώ.

Κι ύστερα μου είπες ότι θα με πάρεις άν δουλέψω φιλότιμα- μέσα στο ίδιο Σου το λαμπρό Παλάτι, να ’μαι παντοτινά μαζί Σου..

Άργησα λίγο να το καταλάβω. Ήμουν μικρός και ανώριμος, το ξέρεις.

Μα, μόλις ένιωσα τη Βουλή Σου, το αποδέχθηκα με εμπιστοσύνη το μυστικό αυτό σχέδιό Σου και δόθηκα να δουλεύω στο περιβολάκι.

 

Με ένοιαζαν και οι καρποί, αλλά λίγο.

 Πιο πολύ χαιρόμουν τη δουλειά -στο Όνομά Σου και στην αγάπη Σου- χαιρόμουν κι απολάμβανα τη δροσιά της νοτισμένης γης, την πρασινάδα γύρω, που συνέχεια αναβλαστούσε..

 

Και άκουγα συνέχεια στο νου μου, τα λόγια Σου τα ποθητά: "ευ δούλε αγαθέ και πιστέ, επί ολίγα ης πιστός επί πολλών σε καταστήσω"..

Κι όσο περνούσε ο καιρός, τόσο και πιο φιλότιμα εργαζόμουν, και, απίστευτο, από τον πολύ το ζήλο ουτε κοιμόμουν, ούτε αρρώσταινα.. μόνο εργαζόμουν. Σ’ αυτό το περιβολάκι, που μου έγινε αγαπημένο..

Κι ύστερα.. δεν ήθελα να το αποχωριστώ!.. Δεν ήθελα ν’ αφήσω τα χώματα και τη θελκτική οσμή της βροχής, για να μπω στο παλάτι Σου..

Κι όλο περίμενα το κάλεσμά σου, κι όλο ευχόμουν να καθυστερήσει…

 

 Αχ, Θεέ μου, Υπεράγαθε, Μακρόθυμε..

Πόσο ανέχεσαι τη μικρότητά μου!.. τη μικρόνοια, την ανοησία μου!..

Κάλεσέ με, όποτε κρίνεις Εσύ.

Μα και φώτισέ με, να ρθω με λαχτάρα, με χαρά κοντά σου,

χωρίς να στρέψω πίσω τη ματιά στο χώρο αυτό που αγάπησα, και δυστυχώς δέθηκε ανεπαίσθητα η καρδιά μου..

.

.

Σχολική Χρονιά

Ο πίνακας πρέπει να εκπέμπει Φως!  όχι μαύρο.. Όσο "ποιητικό"  κι αν φαντάζει αυτό σε μερικούς.. 

Ας το προσέξουν οι Εκπαιδευτικοί μας ξεκινώντας και φέτος την αποστολή, το λειτούργημά τους.. 

Οι μαθητές τους διψούν να νιώθουν καταυγασμό! Αποκάλυψη γνώσης, Αλήθεια! 

Κάτι, που να συντονίζεται με τη διαίσθηση της ψυχής για την αρμονία της φύσης και της ανθρώπινης ύπαρξης, κάτω από την πάνσοφη στοργή του Δημιουργού.. 

Κάτι, που να ερμηνεύει και να γαληνεύει..  

.

.

.

.

.

.

άνες μοι ίνα αναψύξω..

«ἄνες μοι, ἵνα ἀναψύξω πρὸ τοῦ με ἀπελθεῖν καὶ οὐκέτι μὴ ὑπάρξω».

(Ψαλμὸς λη´14)

Ω, Κύριε και Θεέ μου, Φιλεύσπλαγχνε Πλαστουργέ.

Μου χάρισες το δώρο της ύπαρξης, το απροσμέτρητο δώρο της θείας εικόνος.

Μου δώρισες και τον πανέμορφο κόσμο σου, για να ζήσω λίγα χρόνια πάνω στον φιλόξενο αυτόν πλανήτη, τη γή, κι εδώ πάνω, με τις πιο καλές δυνατές συνθήκες να εργασθώ το καθήκον μου και να σου αποδείξω την φιλοτιμία της ψυχής μου.

Αγώνας η ζωή.

Αλλά και ομορφιά, να ζει κανείς και να δρα και να δημιουργεί, μέσα σ’αυτό το περιβάλλον το γεμάτο ομορφιές.

Ωστόσο, Εσύ κρίνεις για κάποιους ανθρώπους -και για μένα- να μη γευτούν χαρές, παρά μόνο αγώνα και αντιξοότητες και πόνο στη ζωή αυτή..

Ένα αγκομαχητό είναι η ζωή γι’αυτούς -και για μένα.. Σχεδόν καμιά χαρά.

Πατέρα, Παντοκράτορα, Κύριέ μου,

Πέρασαν τα χρόνια.

Δε γογγύζω. Εσύ έκρινες έτσι, εσύ ξέρεις.

Όμως, τώρα που λιγοστεύει πια ο χρόνος της ζωής, σου δέομαι:

Επίτρεψέ μου λίγο να χαρώ και αυτό τον τόπο, που είναι δοκιμασίας τόπος, αλλά έχει και τις ομορφιές του.

Επίτρεψέ μου να πάρω μιάν ανάσα, να χαλαρώσει το πρόσωπό μου -και η  ψυχή- σ’ένα χαμόγελο ειρήνης, ανέσεως, δοξολογίας τελικά  για Σένα.

Θα φύγω απ’αυτόν τόν κόσμο.

Δεν θα τον ξαναδώ έτσι όπως είναι τώρα.

Δεν θα  υπάρξω πάνω στον πλανήτη αυτό, με τις άπλετες γαλάζιες θάλασσες και τις στεργιές, με τα λιβάδια, τα ποτάμια, τα βουνά, τις ανατολές..

Επίτρεψέ μου, ειρηνικά να είναι λίγα-ελάχιστα χρόνια πριν το τέλος, πριν την αναχώρησή μου, που θ’ακούσω το κάλεσμά Σου και θα ’ρθώ ολοπρόθυμα κοντά Σου και δε θα ξαναγυρίσω πίσω..

Νέο Εκκλησιαστικό Έτος

Κάθισμα τῆς Ἰνδίκτου.

Ἦχος πλ. δ´. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.

Ὁ καιροὺς καρποφόρους καὶ ὑετούς,

οὐρανόθεν παρέχων τοῖς ἐπὶ γῆς,

καὶ νῦν προσδεχόμενος, τὰς αἰτήσεις τῶν δούλων σου,

ἀπὸ πάσης λύτρωσαι, ἀνάγκης τὴν πόλιν σου·

οἱ οἰκτιρμοὶ καὶ γάρ σου, εἰς πάντα τὰ ἔργα σου.

Ὅθεν τὰς εἰσόδους, εὐλογῶν καὶ ἐξόδους,

τὰ ἔργα κατεύθυνον ἐφ᾿ ἡμᾶς τῶν χειρῶν ἡμῶν,

καὶ πταισμάτων τὴν ἄφεσιν, δώρησαι ἡμῖν ὁ Θεός·

Σύ γὰρ ἐξ οὐκ ὄντων τὰ σύμπαντα,

ὡς δυνατὸς εἰς τὸ εἶναι παρήγαγες.