Περιμένοντας να με καλέσεις..

Πανάγαθε Κύριε και Πλαστουργέ μου,

Από τα πρώτα χρόνια της νιότης μου με πολλούς τρόπους μου έδωσες να καταλάβω, ότι εδώ βρίσκομαι σ’ ένα περιβολάκι, που Εσύ μου χάρισες προσωρινά και μ’ έβαλες να το καλλιεργώ.

Κι ύστερα μου είπες ότι θα με πάρεις άν δουλέψω φιλότιμα- μέσα στο ίδιο Σου το λαμπρό Παλάτι, να ’μαι παντοτινά μαζί Σου..

Άργησα λίγο να το καταλάβω. Ήμουν μικρός και ανώριμος, το ξέρεις.

Μα, μόλις ένιωσα τη Βουλή Σου, το αποδέχθηκα με εμπιστοσύνη το μυστικό αυτό σχέδιό Σου και δόθηκα να δουλεύω στο περιβολάκι.

 

Με ένοιαζαν και οι καρποί, αλλά λίγο.

 Πιο πολύ χαιρόμουν τη δουλειά -στο Όνομά Σου και στην αγάπη Σου- χαιρόμουν κι απολάμβανα τη δροσιά της νοτισμένης γης, την πρασινάδα γύρω, που συνέχεια αναβλαστούσε..

 

Και άκουγα συνέχεια στο νου μου, τα λόγια Σου τα ποθητά: "ευ δούλε αγαθέ και πιστέ, επί ολίγα ης πιστός επί πολλών σε καταστήσω"..

Κι όσο περνούσε ο καιρός, τόσο και πιο φιλότιμα εργαζόμουν, και, απίστευτο, από τον πολύ το ζήλο ουτε κοιμόμουν, ούτε αρρώσταινα.. μόνο εργαζόμουν. Σ’ αυτό το περιβολάκι, που μου έγινε αγαπημένο..

Κι ύστερα.. δεν ήθελα να το αποχωριστώ!.. Δεν ήθελα ν’ αφήσω τα χώματα και τη θελκτική οσμή της βροχής, για να μπω στο παλάτι Σου..

Κι όλο περίμενα το κάλεσμά σου, κι όλο ευχόμουν να καθυστερήσει…

 

 Αχ, Θεέ μου, Υπεράγαθε, Μακρόθυμε..

Πόσο ανέχεσαι τη μικρότητά μου!.. τη μικρόνοια, την ανοησία μου!..

Κάλεσέ με, όποτε κρίνεις Εσύ.

Μα και φώτισέ με, να ρθω με λαχτάρα, με χαρά κοντά σου,

χωρίς να στρέψω πίσω τη ματιά στο χώρο αυτό που αγάπησα, και δυστυχώς δέθηκε ανεπαίσθητα η καρδιά μου..