άνες μοι ίνα αναψύξω..

«ἄνες μοι, ἵνα ἀναψύξω πρὸ τοῦ με ἀπελθεῖν καὶ οὐκέτι μὴ ὑπάρξω».

(Ψαλμὸς λη´14)

Ω, Κύριε και Θεέ μου, Φιλεύσπλαγχνε Πλαστουργέ.

Μου χάρισες το δώρο της ύπαρξης, το απροσμέτρητο δώρο της θείας εικόνος.

Μου δώρισες και τον πανέμορφο κόσμο σου, για να ζήσω λίγα χρόνια πάνω στον φιλόξενο αυτόν πλανήτη, τη γή, κι εδώ πάνω, με τις πιο καλές δυνατές συνθήκες να εργασθώ το καθήκον μου και να σου αποδείξω την φιλοτιμία της ψυχής μου.

Αγώνας η ζωή.

Αλλά και ομορφιά, να ζει κανείς και να δρα και να δημιουργεί, μέσα σ’αυτό το περιβάλλον το γεμάτο ομορφιές.

Ωστόσο, Εσύ κρίνεις για κάποιους ανθρώπους -και για μένα- να μη γευτούν χαρές, παρά μόνο αγώνα και αντιξοότητες και πόνο στη ζωή αυτή..

Ένα αγκομαχητό είναι η ζωή γι’αυτούς -και για μένα.. Σχεδόν καμιά χαρά.

Πατέρα, Παντοκράτορα, Κύριέ μου,

Πέρασαν τα χρόνια.

Δε γογγύζω. Εσύ έκρινες έτσι, εσύ ξέρεις.

Όμως, τώρα που λιγοστεύει πια ο χρόνος της ζωής, σου δέομαι:

Επίτρεψέ μου λίγο να χαρώ και αυτό τον τόπο, που είναι δοκιμασίας τόπος, αλλά έχει και τις ομορφιές του.

Επίτρεψέ μου να πάρω μιάν ανάσα, να χαλαρώσει το πρόσωπό μου -και η  ψυχή- σ’ένα χαμόγελο ειρήνης, ανέσεως, δοξολογίας τελικά  για Σένα.

Θα φύγω απ’αυτόν τόν κόσμο.

Δεν θα τον ξαναδώ έτσι όπως είναι τώρα.

Δεν θα  υπάρξω πάνω στον πλανήτη αυτό, με τις άπλετες γαλάζιες θάλασσες και τις στεργιές, με τα λιβάδια, τα ποτάμια, τα βουνά, τις ανατολές..

Επίτρεψέ μου, ειρηνικά να είναι λίγα-ελάχιστα χρόνια πριν το τέλος, πριν την αναχώρησή μου, που θ’ακούσω το κάλεσμά Σου και θα ’ρθώ ολοπρόθυμα κοντά Σου και δε θα ξαναγυρίσω πίσω..