Απολείτουργο

Μετά τη Θ.Λειτουργία χρειάζεται η ξεκούραση..

Ολοφάνερη και η γαλήνη,
η ουράνια αλλοίωση από το Υπερφυές Μυστήριο.

Καταλάγιασμα μετά τη μεταρσίωση.

Αλλά και αυτή η αύρα της καλοσύνης.. 

Αυτό λέγεται Απολείτουργο.. 

Όχι πολλές διαχύσεις και πολλά λόγια..

Καταστάλαγμα της μεγίστης δωρεάς της Θεοκοινωνίας.. 

Φιλία πραγματική

αρθησεται αφ υμων..

"Αρθήσεται αφ υμών η Βασιλεία του Θεού και δοθήσεται Έθνει, ποιούν τους καρπούς αυτού"

Αυτά τα λόγια του Κυρίου μας ήρθαν στο νου μου και με συνετάραξαν...
Αυτές τις εικόνες είδα στην ειδησεογραφία της Romfea.gr και φούντουσαν οι τύψεις.. 

Ιερείς της μαύρης Ηπείρου, ευλαβείς.. 
Παιδιά άπειρα στην παρακολούθηση της Θ.Λειτουργίας..
Ιερόπαιδες σεμνοί να παρίστανται μαζί με τους κληρικούς ευλαβικά γύρω από το Άγιο Θυσιαστήριο..
Κόσμος αμέτρητος να συνοδεύει την Λιτανεία και την Εικόνα της Θεομήτορος..
Οι Αρχές του τόπου να παρίστανται με κάθε επισημότητα αλλά και με ευγνωμοσύνη και ειλικρινή τιμή, με την πεποίθηση ότι η Ορθοδοξία συντελεί τα μέγιστα στον εκπολιτισμό της κοινωνίας τους..

Πού είναι η Ελλάδα;;  
Ας μας φωτίσει και ας μας ελεήσει ο Θεός, χαρίζοντάς μας μετάνοια και επιστροφή..

"Συ γαρ ωργίσθης, και ημείς ημάρτομεν" είχε πει ο Ησαϊας.. 
Φταίμε και μεις, Δέσποτα Άγιε, Παντοκράτορ, αλλά φαύλος κύκλος γίνεται με τις αμαρτίες μας, εάν λίγο λιγοστέψει η Μακροθυμία και η Χάρη Σου.
Οργίζεσαι με τις εκτροπές μας, με την υλοφροσύνη και την αποστασία μας, και τόσο πιό πολύ, λόγω εγκαταλείψεως, εμείς αμαρτάνομεν και εκτρεπόμεθα.  Ελέησον ημάς..

βλέπε ρεπορτάζ: Τίμησαν την Παναγία στην Μητρόπλη Κατάγκας http://www.romfea.gr/patriarxeia-ts/patriarxeio-alexandreias/2630-timisan-tin-panagia-stin-im-katangkas-foto

Ελπίδα..

Αύριο στο γιορτή του, ας θυμηθούμε τα τελευταία λόγια του..

Ας είναι αυτά γνώμονας και στήριγμα για το παρόν και το αύριο της Πατρίδος.

"Εξήγαγες ημάς, Κύριε, εις αναψυχήν".

Μετά την δεινή περιπέτεια και την ταλαιπωρία, 
η δική Σου παρέμβαση και σωτηρία..

πίστη στον Παντοκράτορα Πλαστουργό

Κάθε πρωί όταν ξυπνώ και πριν αρχίσω τη ζωή μου

Εσένα Κύριε υμνώ, σε Σένα λέω την προσευχή μου.

Γιατί εδώ στη γη Εσύ εισαι η πηγή

αγάπης και χαράς και σ’ ώρες συμφοράς

Εσύ  εισαι η καταφυγή μου.

παλαιότερη έκδοση:

Ακρόπολίς μας ο Θεός, ο Μέγας, ο εν τοις υψίστοις.

Και σιδηρούς μας θυρεός η προς Αυτόν θερμή μας πίστις.

Αυτός ημών Σωτηρ και της ζωής δοτήρ.

Και οδηγός Αυτός, ο πλάστης του φωτός.

Ο μέγας του ηλίου Κτίστης.

Πας ο πιστεύων εις Αυτόν αόρατον φορεί ασπίδα.

Προστάτην έχει κραταιόν την πίστιν του και την ελπίδα.

Αν κλαίει δεν θρηνεί, αν πάσχει δεν πονεί,

ουδέ η ψυχρά πνοή του τάφου τον πτοεί.

Ζη άλλην προσδοκών πατρίδα..

(παλιό τραγούδι του Κατηχητικού)

το πνεύμα των χριστιανών

οι Χριστιανοί  

"θαυμαστὴν καὶ ὁμολογουμένως παράδοξον ἐνδείκνυνται τὴν κατάστασιν τῆς ἑαυτῶν πολιτείας.  

Πατρίδας οἰκοῦσιν ἰδίας, ἀλλ᾿ ὡς πάροικοι· 

μετέχουσι πάντων ὡς πολῖται, καὶ πανθ᾿ ὑπομένουσιν ὡς ξένοι· 

πᾶσα ξένη πατρίς ἐστιν αὐτῶν, καὶ πᾶσα πατρὶς ξένη. ... 

Ἐν σαρκὶ τυγχάνουσιν, ἀλλ᾿ οὐ κατὰ σάρκα ζῶσιν.   

Ἐπὶ γῆς διατρίβουσιν, ἀλλ᾿ ἐν οὐρανῷ πολιτεύονται."

Προς Διόγνητον Επιστολή. V.

πένθος μέγα..

η Εξόδιος Ακολουθία του αειμνήστου και πολύκλαυστου π.Ιωάννη Καπογιάννη.
Δεν τον εκτιμήσαμε όσο το άξιζε..
Δεν τον κατανοήσαμε όσο έπρεπε.. 
Δεν τον φυλάξαμε..
και τώρα οδυνόμεθα αφάνταστα και σφόδρα οδυρόμεθα.. 

Ἐπικήδειος Λόγος ὑπὸ τοῦ Πρωτοσυγκέλλου τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀρχιμ.Συμεὼν Βολιώτη.

«Θεοφιλέστατε Ἅγιε Καθηγούμενε τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἀσωμάτων Πετράκη,

ὅπως γνωρίζετε, μόλις πληροφορήθηκε ἀπὸ ἐσᾶς ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κύριος Ἱερώνυμος, τὴν αἰφνίδιον κοίμησιν, τοῦ ἀγαπητοῦ μας ἀδερφοῦ καὶ συλλειτουργοῦ π.Ἰωάννου, ἐπόνεσεν ὡς πνευματικὸς πατέρας, συνάμα ὅμως πληροφορήθηκε μέσα του ὅτι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ἦτο νὰ ἁρπάξη τὸν π.Ἰωάννην στὸν Παραδεισον, στὴν ἀγκαλιὰ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, διότι «εὐάρεστος τῷ Θεῷ γενόμενος ἠγαπήθη καὶ ζῶν μεταξὺ ἁμαρτωλῶν μετετέθη».  

Ἐκ μέρους τοῦ Μακαριωτάτου ποιμενάρχου μας θέλω νὰ μεταφέρω τόσο πρὸς τὸ σεπτό σας πρόσωπο, ὅσο καὶ πρὸς τὴν βαρυαλγοῦσαν ἀδελφότητα τῆς Μονῆς, ὅσο καὶ πρὸς τοὺς ἀγαπητοὺς συγγενεῖς τοῦ π.Ἰωάννου, τὴν μητέρα του, τὴν ἀδελφή του, τὸν γαμβρόν του, τοὺς μαθητάς του στὰ Σχολεῖο, στὸ ὁποῖον ὑπηρετοῦσε, τὰ πνευματικά του παιδιά, ποὺ ἀναπαυόταν στὸ πετραχῆλι του, θέλω νὰ μεταφέρω τὰ βαθιὰ συλλυπητήρια τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου μας, τὴν πολλήν του ἀγάπην, τὴν συμπαράστασίν του καὶ τὶς εὐχές του, ὁ π.Ἰωάννης νὰ συγκαταριθμεῖται πλέον στὴν χορεία τῶν Ὁσίων Πατέρων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἀσωμάτων Πετράκη καὶ νὰ δέεται διὰ ὅλους ἐμᾶς τοὺς «περιλειπομένους» ἀδελφούς.

Νὰ εἶναι αἰωνία του ἡ μνήμη. Καὶ νὰ προσθέσω κάτι, ποὺ ἐτόνισεν ὁ Μακαριώτατος, ὁ ὁποῖος βρίσκεται μακριά, εἰδάλλως θὰ ἦτο ὁ ἴδιος ἐδῶ παρὼν σήμερα καὶ θὰ προΐστατο τῆς ἐξοδίου Ἀκολουθίας, ὅτι ὁ π.Ἰωάννης ὡς κληρικὸς τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς, ἐκτὸς ἀπὸ ἀδελφὸς τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Πετράκη, οὐδέποτε ἀπησχόλησεν ἀρνητικῶς τὴν Ἱερὰν Ἀρχιεπισκοπήν, οὐδέποτε ἐπίκρανε τὸν Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον, ἀλλὰ ἀντίθετα ἀποτελοῦσεν ἕνα πρόσωπον, τὸ ὁποῖον ἀνέπαυε τὴν Ἐκκλησίαν, ἀνέπαυε τὸν Ἀρχιεπίσκοπον καὶ διακονοῦσε μὲ θυσίαν καὶ πιστότητα τῶν ἱερά του ἀποστολήν. Αἰωνία του ἡ Μνήμη.»

χαρακτηριστική η ευκαμψία των χειρών του..
στην ώρα της ταφής, με ευχέρεια οι πατέρες σχημάτισαν με το χέρι του κοιμηθέντος αδελφού τον τίμιο σταυρό στο μέτωπό του και στο στήθος του..

Συγκινητική εκδήλωση Μητροπολίτου

Είναι ώρα 10.30' μμ
Η Μονή ησυχάζει. Μέσα σε πόνο και περισυλλογή οι πατέρες τέλειωσαν από ώρα το απόδειπνο και κλείστηκαν στα κελιά τους άλλοι να συνεχίσουν τις προσευχές, κι άλλοι καταβεβλημένοι να κατακλιθούν για να ανανεώσουν τις σωματικές και τις ψυχικές δυνάμεις τους για αύριο, για τη Θεία Λειτουργία και την Εξόδιο Ακολουθία του προσφιλούς αδελφού. 

Βρίσκομαι στο κελί μου. Έχω ανοιχτό το φως, μελετώ, προσεύχομαι, στοχάζομαι τον αποχωρισμό. 

Ακούω κάποια στιγμή μια ευγενική γεροντική φωνή να χτυπάει την πόρτα στο διπλανό κελί. "πατερ Νεόφυτε! πάτερ Νεόφυτε!"
Απορώ. Άγνωστη φωνή. Ποιος να είναι; Πώς άραγε μπήκε στην κλειστή Μονή;

Σε λίγο χτυπάει η δική μου πόρτα. Ακούω τ' όνομά μου. Και συνάμα ο βραδυνός επισκέπτης δηλώνει την ταυτότητά του. "Είμαι ο Επίσκοπος Γλυφάδος". 

Πετιέμαι αμέσως, ανοίγω, προσκυνώ τον σεβάσμιο Μητροπολίτη. 
"Έμαθα για τον μυριαγάπητο αδελφό σας πατέρα Ιωάννη. Όταν ήμουν ηγούμενος το 1999 εγώ έκανα την κουρά του. Διαμάντι ο χαρακτήρας του, ουρανός η ψυχή του, η ευσέβειά του.
Παιδί μου, αύριο στην εξόδιο ακολουθία δε θα μπορέσω να είμαι. Πάρε αυτό το μικρό κεντητό καλογερικό σχήμα και βάλε το στην καρδιά του, κάτω από το ράσο του. Να 'χεις την ευχή μου"..

Ανέφερα το γεγονός την άλλη μέρα στον Καθηγούμενο. 
Με την ευχή του τοποθετήσαμε το ευλογημένο "φυλαχτό" στη θέση της καρδιάς κάτω από το φελόνι, όπως είχε ζητήσει ο Άγιος Γλυφάδος, ο στοργικός πνευματικός πατέρας του εκλιπόντος αδελφού.

Να σημειώσουμε ότι με τη φροντίδα του Καθηγουμένου ο εκδημήσας αδελφός ήτο ενδεδυμένος με άπασα την ιερατική στολή. 

π.Ιωάννης Καπογιάννης

Δεν σύχναζε σε Συνέδρια, ούτε ως Ομιλητής (που θα μπορούσε) ούτε ως απλός ακροατής.
Δεν έγραφε βιβλία.
Δεν αρθρογραφούσε, ούτε σε έντυπο ούτε σε ηλεκτρονικό δημόσιο λόγο.
Δεν κήρυττε!..

Λειτουργούσε..
Έψαλλε στο αναλόγιο της Μονής, με καλογερικό απλό ύφος..
Εξομολογούσε και ανέπαυε πλήθος ψυχών, με πραότητα, με παραδοσιακότητα, με υπομονή απέραντη.. Χωρίς να δημιουργήσει ρεύμα πνευματικών παιδιών και ακολούθων του.. ή φήμη περιωνύμου γέροντος..
Χαμογελούσε απαλά, με απλότητα στον καθένα..
Υπάκουε ταπεινά, αδιαμαρτύρητα, με ακρίβεια.
Σιωπούσε..

Θυμήθηκα την περίπτωση του Οσίου Ακακίου, του εν τη κλίμακι αναφερομένου (26 Νοε)
Ζούσε μέσα σε σιωπή και απόλυτη υπακοή.
Και κάποια στιγμή ο σωματικός οργανισμός του λύγισε, έπεσε στο κρεβάτι, εξέπνευσε.

Ο γέροντάς του τρέχει στον αββά Ιωάννη, που ασκήτευε εκεί πλησίον: "Έφυγε ο Ακάκιος! Χάσαμε τον Ακάκιο!" του κραυγάζει μέσα σε λυγμούς. 
"Ο Ακάκιος; Μας τον πήρε ο Θεός; Αδύνατον."  απαντά αιφνιδιασμένος και έκπληκτος ο Αββάς. Και πετιέται πάνω να τρέξει κοντά στον άνθρωπο του Θεού.
Πλησιάζοντας φωνάζει: 
"Ακάκιε αδελφέ, μας έφυγες; πέθανες; πού είσαι;"

Τότε, ο κεκοιμημένος δούλος του Θεού, ξαπλωμένος στο νεκροκρέββατο, άνοιξε τα μάτια και μίλησε: 
"Είναι ποτέ δυνατόν, γέροντα, να πεθάνει άνθρωπος υπακοής;" 
Και ξανάπεσε ειρηνικός, για τον αιώνιο ύπνο..  


Ταφέντος οὖν αὐτοῦ ἐν τῷ κοιμητηρίῳ τῶν Πατέρων, μετὰ πέντε ἡμέρας ἀπῆλθε πρός τινα γέροντα μέγαν τῶν αὐτόθι ὁ τοῦ Ἀκακίου ἐπιστάτης, καὶ λέγει αὐτῷ· Πάτερ, ὁ ἀδελφὸς Ἀκάκιος ἀπέθανεν. Ὡς δὲ ἤκουσεν ὁ γέρων, λέγει τῷ εἰπόντι· Πίστευσον, γέρον, οὐ πείθομαι. Ὁ δέ φησιν· Ἔρχου καὶ ἴδε. Ἀνέστη ὁ γέρων τάχιστα, καὶ καταλαμβάνει τὸ κοιμητήριον σὺν τῷ ἐπιστάτῃ τοῦ μακαρίου πύκτου· καὶ βοᾷ ὡς ζῶντι πρὸς τὸν ἀληθῶς ἐν κοιμήσει ζῶντα, καὶ λέγει· Ἀδελφὲ Ἀκάκιε, ἀπέθανες; Ὁ δὲ εὐγνώμων ὑπήκοος, καὶ μετὰ θάνατον ὑπακοὴν ἐνδεικνύμενος, ἀπεκρίνατο πρὸς τὸν μέγαν· Πῶς, Πάτερ, ἀποθανεῖν δυνατὸν ἄνθρωπον ὑπακοῆς ἐργάτην;  Κλίμαξ Ιωάννου. Λόγος Δ´ πργρ.120