ενός λεπτού σιγή..

ενός λεπτού σιγή.. σιγησάτω πάσα σάρξ βροτεία..

Ένας μεγάλος άνθρωπος του Θεού, κατά γενική μαρτυρία όσων τον γνωρίσαμε.
Αφανής, αθόρυβος, πραϋς, γλυκύς, εις το έπακρον υπομονετικός, προσήνιος, ευγενής, φιλακόλουθος, φιλόθεος, φιλάνθρωπος..
Αρχιμ. π.Ιωάννης Καπογιάννης.
Δεν ήταν γνωστός πέρα από τη Μονή Πετράκη των Αθηνών, όπου διακονούσε με ανείπωτη ευλάβεια Θεού.
Κυριακή 16 Αυγούστου 2015 ώρα 9.30'μμ, εντελώς απροσδόκητα, έφυγε από κοντά μας.
Σαν Άγγελος, που δεν μπορέσαμε να κρατήσουμε τα ολάνοιχτα Αρχαγγελικά φτερά του..
Μέσ'στις ψυχές μας επικρατεί ήσυχος πόνος. Βαθύς πόνος..
Δεν ήμασταν άξιοι να μας τον χαρίσει ο Θεός πέρα από τα 52 του χρόνια.. 

Ήταν και δάσκαλος σε Σχολείο του Κέντρου των Αθηνών.
Δεν είχε όχημα δικό του και πήγαινε με τα πόδια. Ασπαζόταν τον Τίμιο του Κυρίου Σταυρό, που σε ψηφιδωτό υπάρχει στην είσοδο της Μονής. 
Και φεύγοντας και επιστρέφοντας. 

Κάθε μέρα ήταν πρώτος σε όλες τις Ακολουθίες. Χαιρετούσε τους αδελφούς και στη συνέχεια όλους τους Αγίους, που τα άγια λείψανά τους είναι θησαυρισμένα στο Άγιο Βήμα. Περνούσε από την Αγ.Πρόθεση, για να μνημονεύση όσους είχαν ανάγκη, και μάλιστα τον αείμνηστο πατέρα του, Φώτιο στο όνομα.
Όταν λειτουργούσε είχε ρυθμό ταχύ, καλογερικό. Δεν κήρυττε. Μα όλη του η ακτινοβολία ήταν κηρυκτική αύρα, που μεταρσίωνε τις ψυχές.
Ήταν και Ηγουμενοσύμβουλος της Μονής.
Σε όλα ήπιος, αθόρυβος, ένθεος, α π λ ο ύ ς !..
Τον τελευταίο καιρό κοινωνούσε σχεδόν κάθε μέρα.
Και, καθώς μας ζητούσε συγχώρηση, ψιθύριζε και 2 λόγια εξομολογήσεως! 
Παρ'ό,τι ο πνευματικός του π.Φιλόθεος Καρακαληνός, του είχε δώσει ολόψυχη ευχή για διαρκή Θ.Κοινωνία..

Είχε πολλά και καλά πνευματικά τέκνα, όχι με ροή φήμης, αλλά με ησυχία ψυχικής καλλιέργειας και ταπεινωσύνης και ορθοδόξου ευλαβείας.
Αγαπούσε τα προσκυνήματα της Ορθοδοξίας. Τους Αγίους Τόπους, όπου σε Αγιασμό που τέλεσε στον Ιορδάνη, εστράφη ο Ιορδάνης και διεχύθη ευωδία ουράνια, που μαρτυρούν όλοι οι προσκυνητές εκείνης της ώρας. Στο Μανδαμάδο, όπου λειτουργώντας παρακάλεσε τον Ταξιάρχη να του δείξει σημείο, και πράγματι πέρασε φωτεινός ήλιος μπροστά του την ώρα της Λειτουργίας. Στο Άγιο Όρος. Στη Μονή Κερνίτσης, την αγαπημένη του.. 
Ας έχουμε την ευχή του. 

"Όταν αντικρύσης τον Κύριον ημών, αδερφέ μου, κράτα ορθή στο δεξί σου χέρι τη λαμπάδα.

Την άσπρη λαμπάδα της πίστης και της ανησυχίας, όπως την κράτησεν η γενιά μας όλη, ανάμεσα στους κόμπους των λιγνών της δαχτύλων.

Το φως της ερόδισε των προγόνων μας το βυζαντινό πρόσωπο και κυνήγησε το σκοτάδι μέσ' της ρεματιές των ρυτίδων τους και στα σπήλαια των ματιών τους.

Στη ρίζα βουνού, μαύρου από έλατα, σταυροκοπήθηκαν αυτοί μπροστά σε αθώες σβυσμένες τοιχογραφίες.

Αυτοί σου παράδωκαν τη λαμπάδα, να τη φυλάξης απ' τους ανέμους, αγαπημένε.

Κι' εσύ, που την έκλεισες μέσ' τη σιωπή σου, καταφρονώντας -ωιμέ!- τη νειότη σου και τη στοργή μας, προχώρησε στο Δημιουργό μπροστά, και στήσε το θρίαμβο της φλόγας σου"!    Ζαχ. Παπαντωνίου. Πεζοί Ρυθμοί.

Χειροτονήθηκε διάκονος στις 7 Αυγούστου 1999 σε ηλικία 36 ετών και πρεσβύτερος στις 13 Νοεμβρίου 1999.