Εξομολογείσθε αλλήλοις τα παραπτώματα υμών

Μια φορά κι έναν καιρό, και συγκεκριμένα την δεκαετία του ’60 και πίσω, υπήρχε η εξής θεωρία και το έθος στις διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ διαφορετικών ηλικιών και επιπέδων των ανθρώπων.

 

 Όποιος ήταν σε υψηλότερο επίπεδο (γονιός, πρόγονος, πρεσβύτερος στην ηλικία γενικώς, δάσκαλος, προϊστάμενος, διοικητής, ιερέας, πνευματικός, ηγούμενος Μονής κοκ) δεν έπρεπε σε καμμιά περίπτωση να «ταπεινώνεται» και να ζητάει συγγνώμη, διότι «θα ξέπεφτε» και θα «έχανε το κύρος του»!!. 

Η τακτική αυτή, εκτός του ότι υπηρετούσε την αδικία και ενθάρρυνε τον αυταρχισμό των μεγαλυτέρων έναντι των μικροτέρων, ήταν και ενάντια στην αληθινή πνευματικότητα και ψυχική καλλιέργεια και εντιμότητα απέναντι στο νόμο του Θεού. Ήταν «παραβατική συμπεριφορά» απέναντι και στον θείο και στον ανθρώπινο νόμο!..

Ήταν ουσιαστικά άκρως αντιδεοντολογική πρακτική και αντι-κοινωνική συμπεριφορά. Ναι! Έσπαζε και θρυμάτιζε τη ραχοκοκαλιά της συνύπαρξης και συμβίωσης των ανθρώπων, καθώς κατέλυε την έννοια του δικαίου και του πραγματικά ηθικού.

Ήταν ένας «αναρχισμός» των ανωτέρων, ο οποίος πολύ φυσικά και αναπόδραστα θα προκαλούσε -και όντως προκάλεσε- τον αναρχισμό των νεωτέρων!!  Την  επανάσταση, τη διαμαρτυρία, την αμφισβήτηση της κοινωνικής ευταξίας, η οποία είχε ήδη καταλυθεί, από τους κατά τεκμήριον διδασκάλους και φρουρούς αυτής..

Και ως προς το «κύρος», απορεί κανείς με την βλακώδη νοοτροπία των ανθρώπων της τότε εποχής.

Το κύρος σου δεν το χάνεις, όταν ζητάς συγγνώμη για ένα ανθρώπινο σφάλμα και ατόπημά σου.

Το χάνεις, όταν πας να κρυφτείς πίσω από το δάχτυλό σου και επιστρατεύεις την  ηθικολογία και φορτικά -κενόλογα και απεχθή- μαθήματα ευπρεπείας προς τον αδικούμενο, για να καλύψεις την εμφανή δική σου ..απρέπεια!!

Και πάνω στο ένα λάθος σου προσθέτεις πολύ περισσότερα με την αδικία και με την υποκρισία..

Ο κατώτερος θα σκύψει το κεφάλι, αλλά μέσα του θα σε έχει απορρίψει ολοσχερώς! Ίσως και τελεσίδικα..

Σήμερα, κοινωνικά μεν έχει απορριφθεί ολότελα αυτή η τακτική.

Αλλά και πνευματικά έχουμε κατασταλάξει, ότι αληθινή καλλιέργεια ψυχής και αληθινές διαπροσωπικές σχέσεις και γνήσια πνευματικότητα επιτυγχάνεται με την αληθινή ταπείνωση και το μαλάκωμα της ψυχής και με την ειλικρινή προσέγγιση και αναψηλάφηση των γεγονότων, με την ειλικρινή συγγνώμη, που πρώτος ο ανώτερος,

ωριμότερος, πνευματικότερος θα προσφέρει, και στη συνέχεια, με νηφάλια συζήτηση και συνεξήγηση, επί ίσοις όροις, με γνώμονα και μόνο την Αλήθεια και το Σωστό, να διευκρινισθούν τα γεγονότα και οι συνθήκες, που τα δημιούργησαν, να επιμερισθούν οι ευθύνες και τα λάθη της κάθε πλευράς, να οδηγηθούν οι πάντες εις ταπεινοφροσύνην και εις πρακτικήν επανόρθωσιν των κακώς γενομένων.

Αυτό και μόνον είναι κοινωνική παιδεία και ορθόδοξη πνευματικότητα.