Περί Όρκου και Ορκωμοσίας

Ευγε, στην Υπηρεσιακή Πρωθυπουργό, εκπέμπει σοβαρότητα και ευσυνειδησία

Ξεκινούν, ζητώντας τη θεία ευλογία, Νιώθουμε περισσότερο ασφαλείς

Τα τελευταία χρόνια παρατηρήσαμε, με απορία και πόνο και σφιγμένη καρδιά, να διαδίδεται και να επισημοποιείται ο λεγόμενος «πολιτικός όρκος».

Είτε σε δικαστήρια, είτε σε ανακρίσεις (ΕΔΕ=Ένορκη Διοικητική Εξέταση), είτε στην επίσημη ώρα αναλήψεως καθηκόντων σε δημόσιες θέσεις.

Μόνο στο Στράτευμα, εξ όσων γνωρίζω, δεν έχει επικρατήσει η ιδιόρρυθμη αυτή καταστροφική και φθαρτική των συνειδήσεων και της κοινωνίας μόδα!..

Το δε εξίσου ανησυχητικό είναι ότι θρησκευόμενοι άνθρωποι και πτυχιούχοι Ορθοδόξου Θεολογίας, δηλώνουν με ..ανακούφιση! ότι κάτι τέτοιο έπρεπε από καιρό να γίνει, και ότι αυτή η πρακτική είναι πιο σύμφωνη με το Νόμο του Ευαγγελίου!..

Ας αναλύσουμε δι’ολίγων την θεολογική πλευρά και στη συνέχεια ας δούμε πώς εκφυλίζεται και ο όρκος και η κοινωνία με τη νέα μόδα και τακτική.

Τί είναι όρκος;

Ο άνθρωπος, σε μια επίσημη στιγμή της ζωής του και για σοβαρότατο αποχρώντα λόγο, επικαλείται τον Θεό ως μάρτυρα και ως εγγυητή στην κατάθεση μαρτυρίας για κάποιο γεγονός (ενώπιον Δικαστηρίου, όπου αναζητείται η Αλήθεια και το ακριβές Δίκαιο), είτε προκειμένου να αναλάβει κρίσιμο έργο στην κοινωνία, ότι θα το επιτελέσει με φόβο Θεού, με συνέπεια, με αδολότητα, ειλικρίνεια, επιμέλεια, εντιμότητα.

Έτσι,

ο γιατρός δίνει όρκο (αφού θα παίρνει στα χέρια του τις ζωές των συνανθρώπων του),

ο στρατιωτικός δίνει όρκο (αφού θα διαχειρίζεται φονικά όπλα και εξουσία, μακράν πάσης αναμίξεως στην πολιτική),

ο δικαστής δίνει όρκο (αφού αναλαμβάνει να αποδίδει το δίκαιο μακράν πάσης μεροληψίας και διαπλοκής),

ο δημοσιογράφος του Δημοσίου δίνει όρκο (αφού θα πρέπει να αναμεταδίδει την αλήθεια και μόνο) όπως και κάθε Δημόσιος λειτουργός (αφού θα πρέπει να υπηρετεί αδιακρίτως και αφιλοκερδώς τον πολίτη),

ο μοναχός δίνει όρκο (αφού αναλαμβάνει να διακονήσει σε σοβαρότατο τομέα της εκκλησιαστικής ζωής),

ο ιερέας και προπαντός ο Επίσκοπος δίνει όρκο (αφού επωμίζεται την διατήρηση της Ορθοδόξου Πίστεως και την περίθαλψη ψυχών).

Και υπονοείται, πίσω από αυτούς τους όρκους, ότι αν ενσυνειδήτως αθετήσει τις υποσχέσεις του ο ορκιζόμενος, τίθεται αμέσως κάτω από την Κρίση του Θεού, ποινή Θεοδικίας επικρέμαται άνωθεν αυτού, αλλά και σύμφωνα με τις ανθρώπινες συνειδήσεις και τους κειμένους Νόμους η εκτροπή του δεν είναι απλή και συνειθισμένη, αλλά βαρύνεται με έννοια ασύγγνωστης ασυνειδησίας και αθεοφοβίας.

Θα κριθεί ως ιερόσυλος, ως επίορκος, ως διεστραμμένος χαρακτήρας και καταπατητής θείων θεσμών.

Ναι, αλλά δεν παραβαίνουμε με τον όρκο θεία εντολή;

Ο Χριστός είπε: «Ηκούσατε ότι ερρέθη τοις αρχαίοις, ουκ επιορκήσεις, αποδώσεις δε τω Κυρίω τους όρκους σου. (δεν θα αθετήσεις τους όρκους σου, είτε ως κατάθεση αλήθειας, είτε ως υπόσχεση για κάτι). Εγώ δε λέγω υμίν μη ομόσαι όλως. Μήτε εν τω ουρανώ, ότι θρόνος εστί του Θεού (συνείθιζαν οι Φαρισαίοι να χρησιμοποιούν παρακαμπτήριες..). Μήτε εν τη γη, ότι υποπόδιον εστί των ποδών αυτού, μήτε εις Ιεροσόλυμα, ότι πόλις εστί του μεγάλου βασιλέως. Μήτε εν τη κεφαλή σου ομόσης, ότι ου δύνασαι μίαν τρίχα λευκήν ή μέλαιναν ποιήσαι. Έστω δε ο λόγος υμών ναι ναι, ου ου, το δε περισσόν τούτων εκ του πονηρού έστιν. (Ματθ. ε’33-37)

Τί θα σχολιάσουμε εδώ;

α. Ο λόγος γίνεται για τις καθημερινές, τρέχουσες, διαπροσωπικές σχέσεις. Όπως λέμε -συχνότατα, δυστυχώς, κι εκεί περιέργως δεν μας ενοχλεί και δεν εξανιστάμεθα- «μα την Παναγιά», «στο σταυρό που σου κάνω», «στα παιδιά μου», «σ’ό,τι έχω ιερό», «να μη σώσω και πάω σπίτι μου», «σου μιλώ κατενώπιον Θεού», «πίστέψε με, να, τώρα κοινώνησα», και άλλα αμέτρητα.. Αυτά τα απαγορεύει ο Κύριος. Ζητάει στις σχέσεις μας, είτε με ευσεβείς, είτε με απίστους να είμαστε ευθείς και ειλικρινείς, ντόμπροι. Και να μην εμπλέκουμε το Όνομα του Υπεραγίου Θεού.

β. Ειδικά, όταν πρόκειται για σχέσεις μεταξύ πιστών, οι ψυχές πρέπει να ακολουθούν τον απόλυτο δρόμο της ειλικρινείας και τελειότητος. Και μεταξύ τους να είναι απλοί και σαφείς, και απέναντι στον Παντοκράτορα Θεό ιδιαίτατα έμφοβοι και ευλαβείς. 

γ. Έχοντας ως πρότυπο και αποβλέποντας στο μοντέλο της τελειότητος και της αγιότητος, που μας προτείνει ο Κύριος, παράλληλα δεν μπορούμε να παραβλέψουμε την σχετικότητα των ανθρωπίνων πραγμάτων και τα άπειρα διλήμματα, που προβάλλουν στην καθημερινή ζωή. Λίγο νωρίτερα από τη διδασκαλία περί όρκου, ο Κύριος μιλά με απολυτότητα για τον Γάμο, απαγορεύοντας αυστηρά και την μοιχεία και το Διαζύγιο. (Ματθ.ε’32). Και παραδόξως κανείς από τους μοντέρνους ηθικολόγους δεν εξανίσταται για όσα έχει να μας παρουσιάσει η κοινωνία μας σήμερα.. Και διαζύγια (στα οποία συγκατανεύει με διάκριση η Εκκλησία) και εξωσυζυγικές σχέσεις (τις οποίες οι πνευματικοί ..πρέπει να βλέπουν με κατανόηση και να αμνηστεύουν! κοκ)  Στη συνέχεια θεσπίζει την ανωτερότητα απέναντι στους αδικούντας ημάς: «Ηκούσατε ότι ερρέθη, οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος. Εγώ δε λέγω υμίν μη αντιστήναι τω πονηρώ. αλλ’ όστις σε ραπίσει επί την δεξιάν σιαγόνα, στρέψον αυτώ και την άλλην. Και τω θέλοντι σοι κριθήναι και τον χιτώνα σου λαβείν, άφες αυτώ και το ιμάτιον. Και όστις σε αγγαρεύσει μίλιον εν, ύπαγε μετ’ αυτού δύο». (Ματθ.ε’38-42) Αλλά δεν βλέπω γύρω μου στην τόσο «εξευγενισμένη» κοινωνία, να ακολουθούν κάτι τέτοιο. Τα Δικαστήρια βρίθουν από αντιπαλότητες, διεκδικήσεις και οργή, και η αυτοδικία δίνει και παίρνει. Και κανένας δεν εξανίσταται.. Και τί να πούμε για το «δανείζετε σ’αυτούς που πιθανότατα δεν θα σας επιστρέψουν» (Λουκ.στ’34-35), το οποίο το εφαρμόζουμε συστηματικά από την αντίθετη όψη του (δανειζόμαστε εμείς ως μπαταξήδες)!. Και τί να πούμε για τους αρσενοκοίτες (Α’Κορ.στ’9, Αποκ.κβ’15), όπου και Δήμαρχοι και Βουλευτές και Πρόεδροι της Βουλής τους κάνουν παρέα στις δημόσιες εμφανίσεις «υπερηφανείας» για την κατάντια τους..

Μην κοροϊδευόμαστε. Η κατάργηση του όρκου είναι σκαλοπάτι για την απο-ϊεροποίηση της κοινωνικής ζωής και για κατακύρωση της αθεοφοβίας και της ασυνειδησίας, όπου ο καθένας θα υπόσχεται δημοσίως και επισήμως το ο,τιδήποτε σπουδαίο και μεγάλο, και κατόπιν θα παραβαίνει αδεώς τις υποσχέσεις του με πωρωμένη και «καυτηριασμένη» κάθε ανθρώπινη ευαισθησία..

δ. Για να γίνει ακόμη πιο σαφές, και να φανεί ακόμη πιο καθαρά και περίτρανα, η αναγκαιότητα και «ηθικότητα» του όρκου, όταν πρόκειται για ιερά και σοβαρά ζητήματα, φέρνουμε και τα εξής παραδείγματα από τον βίο και τη δράση του Απ.Παύλου. Ρωμ. α’9, Β’Κορ. α’23, Α’Θεσ. β’5, Φιλιπ. α’8 : «μάρτυς μου ο Θεός»!   Ρωμ θ’1, Β’Κορ. ια’31, Γαλ. α’20 : «ενώπιον του Θεού» σας μιλώ «ου ψεύδομαι».  Α’Θεσ. ε’27, Β’Τιμ. δ’1 : «σας εξορκίζω», «σας καλώ στο όνομα του Θεού να πράξετε ενσυνειδήτως».  Α’Κορ. ιε’31 «μά, την πνευματική μας σχέση»!

Τώρα, για να φανεί πόσο ρηχό και ευτελές και αντιφατικό και σχεδόν γελοίο γίνεται, να ορκίζεται κανείς «πολιτικά» θα προσθέσουμε και τα εξής.

α. Δηλώνει επισήμως ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας κάποιος Υπουργός ή Πρωθυπουργός, ότι θα ασκήσει το Δημόσιο Λειτούργημά του ευσυνείδητα. Διαβεβαιώνει μέσω του εαυτού του!!

Χαρά στο πράγμα! Το ζητούμενο είναι κάποιος άλλος, και μάλιστα Άλλος μεγίστου κύρους, να γίνεται εγγυητής!

β. Σε περίπτωση παραβάσεως, κάποιες συνέπειες πρέπει να υπάρχουν για τον Δημόσιο Λειτουργό, που αθέτησε το λόγο της τιμής του. (ή πιο καθαρά: τον επίορκο). Ποιες; Από ποιόν; Υποτίθεται από αυτόν, ενώπιον του οποίου δεσμεύθηκε. Αλλά, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν έχει ενεργό ρόλο στην κοινωνική ζωή. Άρα;;

γ. Ένα πρόσφατο γεγονός αξίζει να φέρουμε ως παράδειγμα: Ορκίζεται ο Πρωθυπουργός τον παρελθόντα Ιανουάριο και διαβεβαιώνει, ότι θα τηρεί το Σύνταγμα. (καλά, τους Νόμους του Κράτους δεν χρειάζεται να το λέμε, διότι αυτός και το συνάφι του είναι υπεράνω των Νόμων, αφού αυτοί ανά πάσαν στιμήν τους αλλάζουν, και ψηφίζουν και θεσπίζουν ό,τι τους βολεύει). Ωστόσο, την ίδια τη στιγμή, που διαβεβαιώνει ότι θα σέβεται το Σύνταγμα, την ίδια τη στιγμή το παραβαίνει, διότι το ισχύον Σύνταγμα ορίζει ρητώς: «Κεφάλαιο Τρίτο. Άρθρο 59. §1. Οι βουλευτές πριν αναλάβουν τα καθήκοντά τους δίνουν στο Βουλευτήριο και σε δημόσια συνεδρίαση τον ακόλουθο όρκο: «Ορκίζομαι στο όνομα της Αγίας και Ομοούσιας και Αδιαίρετης Τριάδας, να είμαι πιστός στην Πατρίδα και το δημοκρατικό πολίτευμα, να υπακούω στο Σύνταγμα και τους νόμους και να εκπληρώνω ευσυνείδητα τα καθήκοντά μου». § 2. Αλλόθρησκοι ή ετερόδοξοι [δηλαδή, Μουσουλμάνοι, Ιουδαίοι κοκ (αλλόθρησκοι) και Καθολικοί, Προτεστάντες (ετερόδοξοι)] βουλευτές δίνουν τον ίδιο όρκο σύμφωνα με τον τύπο της δικής τους θρησκείας ή του δικού τους δόγματος».

Μην τρελλαθούμε, η αντίφαση είναι κραυγαλέα! Όσοι Συνταγματολόγοι κι αν επιστρατευθούν, για να δώσουν «ερμηνεία» στα καθαρά αυτά λόγια και επιταγές του Συντάγματος δεν θα μας πείσουν. Ή πιο καθαρά: δεν θα μας τρελλάνουν σώνει και καλά. Δικό τους το πεπόνι, δικό τους το μαχαίρι. Αλλά και το μυαλό και η κρίση των πολιτών ακέραια και ανυποχώρητα δική μας..

δ. Αλλά και η όλη στάση των «πολιτικά ορκιζομένων» είναι άξια λύπησης και σχεδόν ειπείν χλεύης. 

Σε κάποια άθεα Κράτη, οι πολιτικά ορκιζόμενοι στέκονται ευθυτενείς και υψώνουν το δεξί χέρι σε στάση επισημότητος ή τοποθετούν το δεξί χέρι τους στη θέση της καρδιάς.


















Εδώ, σε μας, στη χώρα της προδιδομένης -φευ- ΕλληνΟρθοδοξίας, βλέπουμε μια έκδηλη αμηχανία και προχειρότητα (να το πω λετσοσύνη;). Άλλος με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος (που μετά τα κατεβάζει κάτω σταυρωμένα), άλλη να ακουμπάει με τον μέσο δάκτυλο τα δυό χέρια στο τραπέζι της ορκωμοσίας και άλλος ..με τα χέρια πίσω! δίκην βαρυεστημένου περιπάτου στην προκυμαία!.. 

Τελειώνω.

Ας μη νομίζουν, όσοι ορκίζονται «πολιτικά» ότι διεκφεύγουν με τον τρόπο αυτό από την ευθύνη έναντι του Παντοκράτορος και Δικαιοκρίτου.

Είτε το θέλουν, είτε δεν το θέλουν, Εκείνος κυβερνά τα Σύμπαντα και τις ανθρώπινες Κοινωνίες.

Αν αθετήσουν τις δεσμεύσεις τους, Εκείνος τελικά και Εκείνος πάντα θα είναι ο Δικαιοκρίτης και ο Τιμητής.

Πρόσχωμεν! Οι πάντες ας συνετισθούμε και ορθοφρονήσουμε..

Θα έλεγε και σήμερα ο πολύς Αλέξανδρος Σολζενίτσυν: Να μη ζούμε με ψέμματα!   

ΥΓ. Θέλω να προσεθέσω και δυό ακόμη όψεις και απόψεις:
1. Ορκωμοσία πτυχιούχων Ανωτ.Εκπαιδ.Ιδρυμάτων. Είχε κάποτε μια κάποια βάση και λόγο υπάρξεως. α. Επίσημη τελετή ολοκλήρωσης σπουδών. β. συναίσθηση οτι η γνώση αποτελεί δύναμη και απαιτεί λεπτή ευσυνειδησία. γ. Συναίσθηση του επιπέδου, στο οποίο εισέρχεται ο νέος Επιστήμων μέσδα στην κοινωνία. Δεν είναι ο απλοϊκός χωρικός ή χειρωνάκτης, δεν είναι ο ανέμελος μαθητής Λυκείου, που πήρε -υπηρεσιακά- το Απολυτήριό του.. 
Σήμερα, πρέπει να καταργηθεί. Υπάγεται στο φαινόμενο "πολυορκία", το οποίο είναι κατακριτέο και πρέπει (αυτό πρώτο και αυτό κυρίως) να εκλείψει. Ειδικά στην Ιατρική ας μείνει..
2. Σε οποιοδήποτε επίπεδο και περιβάλλον όρκου, είναι αναγκαίο, ο εκκλησιαστικός λειτουργός να επεξηγεί το νόημα του συγκεκριμένου όρκου και να υπογραμμίζει την σοβαρότητά του, την αναγκαιότητα τηρήσεως και την φρικτότητα της τυχόν παραβάσεως. Δεν είναι απλό παράπτωμα ή ανθρώπινο λάθος μια επιορκία. Είναι βλασφημία και ιεροσυλία απέναντι στο Θεό ή τις ανώτατες αξίες της ζωής, είναι πλήγμα και κλονισμός και αποδόμηση της ανθρώπινης Κοινωνίας!..
3. Επίορκοι. Και πολιτικός ακόμη να είναι ο όρκος που δόθηκε, όταν παραβαίνεται, πρέπει να αντιμετωπίσεται με ειδικό βάρος καταλογισμού. Όχι ξώπετσα. Ακούμε για "επίορκους" δημόσιους υπαλλήλους ή δικαστές, οι οποίοι την "βγάζουν καθαρή" στα γρήγορα και ..επαναπροσλαμβάνονται θριαμβευτικά. Δεν ακούμε ποτέ για "επίορκους" πολιτικούς κοκ.
Κάτι πρέπει να γίνει και γι'αυτό. Δε νομίζετε;