Ψυχοσάββατο

Ας αρχίσουμε κάπως «αρνητικά». Από την παραφθορά της Εορτής, από την διεστραμμένη εκδοχή της αναφοράς στους νεκρούς. Κι ας αναλύσουμε πρώτα εκείνη τη νοοτροπία και εκείνα τα ήθη..

Ο Δυτικός άνθρωπος έχει προμετωπίδα και γνώμονα ζωής τον «Ανθρωπισμό».

Τί θα πει αυτό;

Ύψιστη αξία έχει θέσει τον «Άνθρωπο».

Γι’ αυτούς, ο Θεός αν υπάρχει είναι πολύ μακριά, και δεν μπορεί να αποτελεί μέτρο κρίσεως για τη ζωή, δεν μπορεί να αποτελεί γνώμονα, αναφορά, στήριγμα.

Ο «Άνθρωπος» είναι το παν. «Πάντων χρημάτων (πραγμάτων, γεγονότων, καταστάσεων, σκέψεων, στόχων) μέτρον Άνθρωπος»!..  

Ο Δυτικός άνθρωπος λοιπόν, δεν είναι Θεοκεντρικός. Είναι Ανθρωποκεντρικός. Δηλαδή Εγωκεντρικός. Και υλιστής.

Αυτό συνεπάγεται ότι δεν πολυδίνει σημασία αν υπάρχει άλλη ζωή, αν ισχύει η Ανάσταση..

Το παν γι’αυτόν είναι το εδώ και τώρα, η γη, η ευζωϊα, η δημιουργία εδώ στη γη ενός όσο πιο αναπαυτικού και ελκυστικού και ποθητού Παραδείσου.

 Κι ο θάνατος;

Είναι, γι’αυτόν, ένα δράμα, μια τραγωδία, που δε θέλει -έτσι απλά- να τη σκέφτεται.

Μια τραγική τύχη, όπου όλα σωριάζονται σε ερείπια.. Μια κακή μοίρα..

Αλλά, μακριά από μας η σκέψη αυτή, που θα μας κάνει να μελαγχολήσουμε..

Σκοπός μας, να ζήσουμε και να χαρούμε τη ζωή.

«Τον βίον χαρείτε, ενόσω ο βίος ανθεί».. έλεγε ένα «σχολικό» τραγουδάκι του μεσοπολέμου..

 

- Και όσοι δικοί μας έχουν φύγει από τη ζωή αυτή;

- Πολύ οδυνηρή εμπειρία. Δε θέλουμε να την σκεφτόμαστε. Πονούμε για τον αποχωρισμό ανθρώπων που αγαπήσαμε. Αλλά ..ευτυχώς δεν συνέβη σε μας! Αναθέσαμε σ’ ένα αποτεφρωτήριο να τους «τακτοποιήσει» κι’ ύστερα, είτε σκορπίσαμε τη σκόνη στη θάλασσα, είτε βάλαμε μια μικρή ποσότητα σε μικρή λήκυθο, για να την έχουμε πάνω από το τζάκι, να βαυκαλιζόμαστε ότι «η γιαγιά είναι εδώ», είτε (δεν ξέρω αν το μάθατε) κάνουμε από τη σκόνη ένα ψεύτικο διαμάντι, οπότε να, η ψυχή λάμπει! Και κάπου εδώ είναι! Δεν αποχωρισθήκαμε.. Απλά ομόρφυνε..

 



Και μετά, μια φορά το χρόνο (31 Οκτωβρίου) κάνουμε γιορτή των νεκρών (όχι των κεκοιμημένων) και ουσιαστικά όχι των ψυχών, που αναπαύονται στην αγκάλη του Πλαστουργού, αλλά των ..φαντασμάτων και των βρυκολάκων! Γιορτή του Χάρου! Και μαζί μ’όλα αυτά και «των Αγίων Πάντων»! Ο δε εορτασμός περιλαμβάνει και Καρναβαλικά Μασκαρέματα και Κάλαντα και.. και..

Απίστευτος Αχταρμάς!..

(η λέξη Halloween είναι συνεπτυγμένη μορφή της φράσης All-Hallow-even και σημαίνει το «Βράδυ πριν από την Ημέρα των Αγίων Πάντων», η οποία γιορτάζεται την 1η Νοεμβρίου στις καθολικές χώρες).

Δείτε και http://www.sansimera.gr/articles/184 

Ας έρθουμε τώρα στην «καθ’ημάς Ανατολή».

Εμείς είμαστε τοποθετημένοι σταθερά και αμετάκλητα και ουσιαστικά και βιωματικά «Θεοκεντρικά».

Αποβλέπουμε προς τον Ζώντα Φιλανθρωπότατον Τριαδικόν Θεόν ημών.

Ζούμε τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, τον Θεάνδρωπον, τον Νέον Γενάρχην των ανθρώπων, ο Οποίος έλυσε το δράμα της αμαρτίας, της πτώσεως και του θανάτου, μας έδειξε το Φως της Αναστάσεως και μας βεβαίωσε ότι όλοι οι άνθρωποι, που φεύγουν από τον κόσμο αυτό, βρίσκονται στην αγκάλη και τη στοργική Εξουσία Του, πρόκειται δε να αναστηθούν. Δεν είναι «πεθαμένοι, χαμένοι, αφανισμένοι», αλλά «Κεκοιμημένοι».

Γι’αυτό στην έξοδό τους από τη ζωή, έτσι το καταλαβαίνουμε: τερμάτισαν τον αγώνα και την θητεία τους επί γης, μετατίθενται στην επουράνια «Εκκλησία» και περιμένουν την Ανάσταση, για να ξανασυναντηθούμε μέσα στο Φως, τη Δόξα, την Αγάπη του Λυτρωτού Κυρίου μας.

Και γι’ αυτό, περιθάλπουμε τα άπνοα σώματα και τα καταθέτουμε στη γη με σεβασμό και τιμή. Γι’αυτό και τελούμε με επισημότητα την «Εξόδιο Ακολουθία», την οποία δεν επιθυμούν, αλλά και δεν δικαιούνται, οι άπιστοι, τα μη μέλη της Εκκλησία του Χριστού μας.

Και μέσα σ’ αυτό ακριβώς το πνεύμα, μας καλεί η Εκκλησία στην Ημέρα των Κεκοιμημένων, να θυμηθούμε τους αδελφούς μας, που «ξεκουράζονται» ακινητοποιημένοι προς καιρόν, και να αναπέμψουμε δεήσεις υπέρ αυτών, και να πραγματωθεί έτσι μια επικοινωνία μαζί τους, να φθάσει στα προσφιλή μας πρόσωπά τους η αύρα της αγάπης μας και η θωπεία της εκκλησιαστικής Χάριτος.

 

Όλα ειρηνικά, κατανυκτικά, σεμνά, εγκάρδια. Στάρι βρασμένο, που θα προσφερθεί κατόπιν σε όλους, σαν «ψυχικό», για να «συγκωρήσουν» (να ευχηθούν) και να «μακαρίσουν», τους αγαπημένους μας, που μας λείπουν.. Στάρι, που δηλώνει αυτό το μυστήριο: χώνεται στη γη, σαπίζει και κατόπιν ..βλαστάνει στο φως καταπράσινο βλαστό, γεμάτο ζωτικότητα. «Σπείρεται ἐν φθορᾷ, ἐγείρεται ἐν ἀφθαρσίᾳ» (Α’Κορ.ιε’42).

 Πόση διαφορά!  Πόση ομορφιά! Πόσο νόημα! Πόση γαλήνη και παρηγοριά!

Ας το ζήσουμε και φέτος κατανυκτικά..