Μνημόσυνη Δέηση υπέρ πάντων..

 Αφού μνημονεύσει ο λειτουργός τάξεις ανθρώπων απελθόντων, μ'έναν πόθο και σπουδή να συμπεριλάβει όλους τους πιστούς και να μην παραλείψει κανένα, επιλέγει την φράση: "και πάντων των απ' αρχής μέχρι και των εσχάτων".

Με άλλα λόγια η Εκκλησία, ενεργούσα -ως πάντοτε- υπεράνω του χρόνου, τελεί Μνημόσυνο και προληπτικώς, για κείνους που πρόκειται να αποθάνουν!. 
Άρα και εμείς, που παριστάμεθα και συμμετέχουμε στην ευλογημένη αυτή Ακολουθία, κάνουμε Μνημόσυνο και του εαυτού μας! 

Στην Ορθοδοξία αντιμετωπίζουμε τον θάνατο με κάθε φυσικότητα και απλότητα.

Μαζί με τον Ψαλμωδό φιλοσοφούμε και λέμε: "πάροικος ειμι και παρεπίδημος, καθώς πάντες οι πατέρες μου" και "εν ειρήνη επί το αυτό κοιμηθήσομαι και υπνώσω". 
Είναι δε πολύ χαρακτηριστική η έκφραση, που περιγράφει το πέρας της ζωής των Πατριαρχών της Π.Διαθήκης: 
"και άρας τους πόδας αυτού προσετέθη προς τους πατέρας αυτού". 
Ήταν καθισμένοι στο πλάϊ του κρεββατιού και έδιναν τις τελευταίες υποθήκες και ευλογίες στα παιδιά και εγγόνια τους. 

Και κατόπιν, ανασήκωσαν τα πόδια, τα άπλωσαν στο κρεββάτι και παρέδωσαν το πνεύμα. 
Θέλησαν και έφυγαν. 
Και προσετέθησαν (δεν χάθηκαν) στους πατέρες και προγόνους, οι οποίοι προφανέστατα και αυτοί υπήρχαν και ζούσαν εν Θεώ..