Μας λείπουν Ηγέτες..

πήρα αυτό το ποίημα-μήνυμα.
το αναμεταδίδω όπως έχει. Ερηνεύσατέ το όπως θέλετε..
Ανάσα ζωής! Φωνή!!!

Έχω καταλάβει ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα, πέρα από μια ταπεινή μαρτυρία, ένα αδιαπραγμάτευτο ΟΧΙ και στο εξής προσευχή κατά το μέτρο του καθενός και αντοχή που δίνει ο Κύριος... Άνθρωποι σαν εμένα μαραζώνουν στην απουσία επικοινωνίας και ζητούν ασίγαστα ζωή γύρω τους, αγωνιστικότητα, συνάντηση και ενότητα στις κοινές αρχές. Ο Θεός εις βοήθειά μας! Η εμπιστοσύνη και η παρουσία Του δεν έχει πάρει ποτέ μια τόσο ξεκάθαρη και χειροπιαστή μορφή.

(Σας προωθώ ένα ποίημα δικό μου που προωθήθηκε πολύ επιλεκτικά, εγράφη την ημέρα των πυρκαγιών, που καιγόταν η ψυχή μου μαζί με την πατρίδα.. στο άκουσμα της ομιλίας εκείνης της μέρας του Αλέξη αυτού του γοητευτικού αγωνιστή από τα έδρανα του 15/μελούς με τα γλυκά μάτια και τις ανύπαρκτες ρίζες...)

Τις επαφές μου σιγά σιγά περιορίζω. Πνευματικές και φιλικές και ανθρώπινες. Η πολλή διανόηση σκοτίζει αντί να φωτίζει.

Επικοινωνία!!! Ανάσα οξυγόνου ώστε ο άνθρωπος να ζήσει!!!

Όλο και λυτρώνομαι. Επικεντρώνομαι.

Στο χορό των τυφλών

Κοιτώ το πρόσωπό σου και βλέπω

τις πρότερες σκιές πια τερατωμένες

ακούω τη φωνή σου και τρέμω,

καθώς τα λόγια ξετυλίγονται

με στόμφο και αυταρέσκεια,

μέσα στην κάψα απ' το λίβα της λάβας της φωτιάς

και στέκονται 

στη μαύρη παρέλαση καμαρωτά,

χωρίς ντροπή,

στη στρατιά των μασκαρεμένων

γυμνών βασιλιάδων.

Χαμελαίοντα,

μερμήγκι της ικανοποίησης

σαθρού μεγαλείου,

λυγερέ χορευτή στη λεπτή κόψη

υπόκωφης εθνικής συμφοράς.

Πολυτάλαντε πολυπρόσωπε,

σταγόνα

στον αφρό της ιστορίας,

του πολύχρωμου ψηφιδωτού

ψηφίδα ξέθωρη,

τραγικό καθρέφτισμα συλλογικής ευθύνης,

απόβρασμα του μαύρου μας εαυτού,

ανερμάτιστε αποδέκτη βάρους χρυσού ασήκωτου,

θα σε πάρουνε τα κύματα

στο χορό των τυφλών,

τυφλέ πρώτε...

Μ.Πολ.