Της φτωχολογιάς

Άπονη ζωή

Εκπομπή Στην υγειά μας

Alpha, 2/11/2013
Αφιέρωμα στον Λευτέρη Παπαδόπουλο

Παρών ο Λευτέρης Παπαδόπουλος (00:39’) και η σύζυγός του σκηνοθέτις κα Ράια Μουζενίδου

Άπονη ζωή
μας πέταξες στου δρόμου την άκρη
μας αδίκησες.
Ούτε μια στιγμή
δεν ήρθες να μας διώξεις το δάκρυ
μας κυνήγησες.

Το κρίμα μας βαρύ:
μας γέννησες φτωχούς,
με την καρδιά πικρή, γεμάτη στεναγμούς.

Άπονη ζωή
δεν θέλαμε παλάτια κι αστέρια
να μας χάριζες.
Μια μπουκιά ψωμί
για μας τα ορφανά περιστέρια
ας χαλάλιζες.
Μας έδειρε ο βοριάς,
μας ήπιε η βροχή
το αίμα της καρδιάς, γιατί είμαστε φτωχοί.

https://www.youtube.com/watch?v=A0YvZ3EiT8E

Βρήκα το τραγούδι αυτό τυχαία στο youtube.

Μου άρεσε. Συγκινήθηκα. Δάκρυσα.

Είπα μπράβο και στον στιχουργό (Λευτέρη Παπαδόπουλο) και στον συνθέτη (Σταύρο Ξαρχάκο).

Άνθρωποι που παλεύουν για το μεροκάματο στη σκληρή χειρωνακτική εργασία, στο επίπονο εργατικό μεροδούλι, στα βαριά σκαπτικά μηχανήματα, κι άλλοι στην ορθοστασία του εμποροϋπάλληλου ή στο πήξιμο του μυαλού σε κάποιο γραφείο, για ώρες ατέλειωτες..

Γυρνούνε εξουθενωμένοι στο σπίτι τους  και φέρνουν το μεροκάματο, οριακό για την επιβίωση και τις απαραίτητες ανάγκες της οικογενείας.

Και μέσα στον κόπο τους και τον καημό τους, πιάνουν να σιγοτραγουδήσουν τον στίχο του ποιητή, που έπιασε τον σφυγμό τους, και εξέφρασε τόσο πετυχημένα το λογισμό τους..

Α, ζωή! Ούτε μια στιγμή δεν ήρθες να μας διώξεις το δάκρυ.. Το «κρίμα» μας βαρύ: γεννηθήκαμε φτωχοί!.. Μια μπουκιά ψωμί για μας τα ορφανά περιστέρια ας χαλάλιζες.. Α, ζωή!..

Ωστόσο… Ωστόσο… 

α. Η ζωή που αναφέρει το ποίημα σα να απευθύνεται σ’αυτήν δεν είναι πρόσωπο. Άρα; Ουσιαστικά ο ποιητής βάζει στο στόμα του πονεμένου γογγυσμό εναντίον του Αγίου Θεού!..  «Άπονη ζωή».. «Άδικε και άπονε»..  μη γένοιτο!

β. Κάπου νομίζω θα έπρεπε ο ποιητής να βάλει και την έννοια του ψυχικού πλούτου που έχουν οι φτωχοί. Ζεστασιά οικογένειας, χαρές από τα καλόγνωμα παιδιά τους, δέσιμο ψυχής των συζύγων, που παλεύουν τη ζωή μονιασμένα. Σε αντίθεση με κάτι σημερινούς πλουσίους που δυστυχώς παραπληθύνανε γύρω μας και τους βλέπουμε νευρωτικούς μέσα στα μεγαλεία τους, τις πολλές απασχολήσεις τους, τις ακόρεστες επιδιώξεις τους, τις κουραστικές ψυχαγωγίες τους. Και βέβαια με την αποξένωση των ψυχών τους και με την κακοτροπία των παιδιών τους.

Θυμήθηκα ένα σχολικό τραγουδάκι που το λέγαμε με μορφή πολυφωνικού κανόνα στα παιδικά μας χρόνια, τα φτωχικά και στερημένα:

Το φτωχό μου καλυβάκι

Είναι τόπος ευτυχιάς.

Κρύβει μέσα καλοσύνη

Πλούτη γελαστής καρδιάς.

Αλλά και το άλλο σύγχρονο, της έντεχνης μουσικής μας.

Σπίτι μου σπιτάκι μου.
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Πρώτη εκτέλεση : Νάνα Μούσχουρη

Σπίτι μου, σπιτάκι μου
Και φτωχοκαλυβάκι μου,
Χώρα που γεννήθηκα
Ποτέ μου δε σ'αρνήθηκα.
Σπίτι μου, σπιτάκι μου,
Αγιάτρευτο μεράκι μου,
Κι αν τον κόσμο γύρισα,
Κοντά σου ξαναγύρισα.

Της γειτονιά μου τα παιδιά
Φέραν λουλούδια και κλαδιά.
Ο κήπος γέμισε πουλιά,
Κι έγινε η μέρα Πασχαλιά.
Της γειτονιάς μου τα παιδιά
Φέραν τα τέσσερα κλειδιά,
Το σπίτι γέμισε με φως,
Κι έγινε ο ήλιος αδερφός.

Σπίτι μου, σπιτάκι μου
Και φτωχοκαλυβάκι μου,
Πάλιωσαν οι θάλασσες,
Μονάχα εσύ δεν πάλιωσες.
Σπίτι μου, σπιτάκι μου,
λαμπριάτικο κεράκι μου.
Την καρδιά μου φώτισες
Και βάλσαμο με πότισες.

Σπίτι μου, σπιτάκι μου.
https://www.youtube.com/watch?v=lDEqRPd7zM8

Καθώς και το επόμενο θαυμάσιο σε νοήματα και υγιή βιώματα

Σπιτάκι μου παλιό

του Κώστα Γιαννίδη σε στίχους του Αλέκου Σακελλάριου.

Θα μείνη πιά σβηστό μπρός στις εικόνες το καντήλι,
η γρίλλια μου κλειστή, κι η γλάστρα δε θα ποτιστή,
βαρύ 'ναι και ζεστό από τα δάκρυα το μαντήλι,
που τώρα έχει βραχεί από του πόνου τη βροχή.

Σπιτάκι μου παληό αγαπημένο, που μύριζες παντού βασιλικό
και ήσουν το μισό απ' τον κισσό αγκαλιασμένο,
γωνίτσα μου φτωχή, είχες ψυχή!

Κι η γάτα, που γερνά θα μείνη τώρα μοναχή της,
σπιτάκι μου ζεστό, που πρέπει να σε χωριστώ,
σε σένα τριγυρνά και της μανούλας η ψυχή της,
και τρέμω επειδή μπορεί ξανά να μη με δει.

https://www.youtube.com/watch?v=_PURsqoTgj0

γ. Άφησα τελευταίο το σχόλιο για την παρέα, που τραγουδάει το τραγούδι της φτωχολογιάς.

Και σας ομολογώ νιώθω γεμάτος πίκα και ειρωνεία που δεν μπορώ να ελέγξω..

Στο κυριλέ και χλιδάτο νυχτερινό «κέντρο» του ακριβοπληρωμένου γλεντζέ Σπύρου Παπαδόπουλου, ένας ορμαθός από καλοζωϊσμένους πλούσιους, που τα χουν όλα και γλεντάνε τη ζωή τους, μέσα σε γέλια κοσμικής ευωχίας και ξεχειλίζουν από καλοπέραση, τραγουδάνε ..τον καημό της φτωχολογιάς! 
Έλεος!

Όμορφη ζωή!
βρεθήκαμε στου κόσμου το επίκεντρο! 
Κάθε μιά στιγμή
γεμάτη με κέφι επίκαιρο..

ΥΓ. έβγαλα το άχτι μου..  Ξέσπασα, τα είπα, ξέδωσα..