ο πλούσιος νεανίσκος

Μερικές φορές ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ο Κύριος της ζωής και στοργικός κυβερνήτης της ψυχής μας, μας ζητάει ξαφνικά κάτι πολύ μεγάλο, κάτι πολύ δύσκολο.

Προφανώς θέλει, είτε να μας ανασύρει δυναμικά από κινδυνώδες τέλμα, όπου είχαμε βαλτώσει, είτε να μας ανεβάσει σε τιμητικά ύψη θεοκοινωνίας και αρετής.

Και τα δύο αυτά ίσχυαν για τον ευσεβή πλούσιο νεανίσκο, για τον οποίο γράφει ο Ευαγγελιστής Μάρκος ότι «ο Ιησούς εμβλέψας αυτώ ηγάπησεν αυτόν» (Μάρκ.ι’21) δηλ. τον κύταξε τον νέο με απέραντα στοργικό βλέμμα, αναγνώρισε ως Καρδιογνώστης την ευγένεια της ψυχής του, διέβλεψε συνάμα την αιχμαλωσία της τρυφής, της καλοζωϊας, του πλούτου, και πόθησε κάτι μεγάλο γι’αυτόν. Να τον φέρει κοντά Του ως εκλεκτό ακόλουθό Του, ως Απόστολό Του.

Στο βάθος των χρόνων θα έχτιζαν οι πιστοί Ναούς στ’όνομά του και θα εκζητούσαν τις μεσιτείες του, θα προσκυνούσαν τα ιερά λείψανά του και θα ελάμβαναν θεραπείες, στο τέλος δε των αιώνων θα εκάθητο και εκείνος στους δώδεκα θρόνους «κρίνων τας δώδεκα φυλάς του Ιρσαήλ».

Ναι, αλλά ήταν αδύναμος, και η απαίτηση του Κυρίου πολύ βαρειά.

Δεν είναι κατηγορητέος γι’αυτό. Όλοι είμαστε αδύναμοι.

Σε κείνη τη δύσκολη ώρα της αδυναμίας και του πανικού, που κόβεται η ανάσα και κυριεύει ο ίλιγγος, να επικαλεσθεί τον Ζωοδότη! Όπως είχε κάνει εκείνος ο δύστυχος και δίψυχος πατέρας του σεληνιαζομένου νέου. «Πιστεύω Κύριε»! θέλω να πιστεύω. «Βοήθει μου τη απιστία»..

«Διδάσκαλε αγαθέ, του Ζώντος Θεού Υιέ, συγχώρεσέ με, είμαι αιχμάλωτος, βοήθησέ με». «Ως οίδας και ως θέλεις ελέησέ με». «Εις το πέλαγος του ελέους Σου την απόγνωσιν επιρρίπτω της ψυχής μου». (Ευχή Γονυκλισίας της Πεντηκοστής)

Είναι δε εν προκειμένω πολύ σχετική και χαρακτηριστική η περίπτωση του Αγίου Ουάρου (19 Οκτωβρίου), ο οποίος ήταν στρατιωτικός και ζούσε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 304 μΧ.

Είχε ξεσπάσει ο Διωγμός. Ο ίδιος ήταν χριστιανός, αλλά φοβόταν πολύ το μαρτύριο! Κρυβόταν ως προς την πίστη του.

Σκέφθηκε όμως: Αφού δεν μπορώ και δεν είμαι άξιος να μαρτυρήσω, τουλάχιστον να πηγαίνω κοντά στους Μάρτυρες και να περιποιούμαι τα τραύματα των βασανιστηρίων τους και να τους παρακαλώ να εύχονται για μένα τον ταλαίπωρο, τον χλιαρό και δειλό χριστιανό..

Και έτσι έκανε.

Να όμως, που προδόθηκε και κλήθηκε να ξεκαθαρίσει τη θέση του ενώπιον του Μαξιμιανού.

Και τότε, ήρθε ξαφνικά Χάρη άφθονος, γενναιότητα, πνοή θείας αγάπης ασυγκράτητος, αντοχή στις βασάνους απίστευτη.

Τον κρέμασαν απ’τις μασχάλες και με χοντρά παλούκια του έσπαζαν τα κόκκαλα! Κατόπιν τον έρριξαν στο χώμα και του ξέσκιζαν τις σάρκες. Κι ύστεραν τον ξανακρέμασαν και τον άφησαν εκεί να ξεψυχήσει (μετά από 5 ώρες αργού θανάτου).. Κι’εκείνος δεν φοβόταν πια, μόνο ευφροσύνη και αγαλλίαση ένιωθε..

Μια ευσεβής γυναίκα, η κατόπιν Αγία Κλεοπάτρα, πήρε με ευλάβεια το τίμιο λείψανό του και το έφερε στην Παλαιστίνη, όπου κοντά στο όρος Θαβώρ έκτισε Ναό και το κατέθεσε εκεί, για να λαμβάνουν τα πλήθη του λαού άπειρες ιάσεις και ευεργεσίες.

Είμαστε αδύναμοι. Έχουμε γήϊνο φρόνημα. Δεν μπορούμε να αρθούμε υπεράνω των εγκοσμίων και να ατενίσουμε και να πιστέψουμε αληθινά τα αιώνια.

Λοιπόν; Θα απελπισθούμε; Θα μαραζώσουμε;

Όχι. Απλά ταπεινοφρονούμε.

Και λέμε «Χριστέ μου, κακόμοιρος είμαι. Ελέησέ με».

Και προσκυνούμε εκείνους, τους εκλεκτούς, που μπόρεσαν, που χαριτώθηκαν..   

.

Παιδικά σχέδια

Αχιλλέας 3,5 ετών παιδί της Θάλειας και του Δημήτρη. Ήρεμο παιδάκι. Καλόγνωμο. Έχει και μικρότερη αδελφούλα την Ελευθερία.

-Τι ζωγράφισες εδώ, Αχιλλέα; Βλέπω ένα μεγάλο πρόσωπο. 
-Όχι, είναι μπαλόνι που πετάει. 
-Κι από κάτω βλέπω λουλουδάκια.
-Όχι καλέ, είναι το σκοινί που το κρατάει. Αλλιώς θα χανόταν στον απέραντο ουρανό..
  .

.

Για μιά καινούργια Ελλάδα

Φώτης: ο «ερημίτης του Θεού» από τον Βόλο..

Θέλω να σχολιάσω 

 

για τον Φώτη βλέπε: http://epoikodometica.blogspot.gr/2015/11/blog-post_25.html 

Δια Χριστόν Σαλοί

Το θέμα των δια Χριστόν Σαλών είναι βαθύ και ιερό, είναι μυστήριο μέσα στο βίωμα της Εκκλησίας.

Πρόκειται για χάρισμα, κυρίως εναντίον της συμβατικότητος και του καθωσπρεπισμού.

Πολύτιμος θησαυρός της Εκκλησίας.

Αλλά συγχρόνως και ευαίσθητος.

Αυτό το δημοσίευμα, τελικά, είναι άκρως επικίνδυνο για την κατάσταση και την αρετή του ανθρώπου αυτού.

Κι εγώ, σας ομολογώ, με ιδιαίτερη συνοχή καρδιάς το δημοσίευσα, με δέος και φόβο.

Ώρα είναι, σκέφθηκα, να αρχίσει να τον αναζητά ο κοσμικός κόσμος, σαν αξιοπερίεργο όν, σαν ξωτικό, σαν μαγικό για τη θλιμένη και άχαρη ζωή του..

Ώρα είναι να πλακώσει και κανένα συνεργείο τηλεόρασης! Να τον ξεκάνουν πνευματικά..

Μυστήριο η Σαλότης δια Χριστόν.

Ας μάθουμε να το βλέπουμε με κατάνυξη, με δέος, με συντριβή για τη δική μας συμβατικότητα, την δική μας ευτελή πνευματικότητα, θαυμασμό, αλλά και με σιωπή!

Ας σημειώσουμε όμως και κάποιες άλλες πτυχές:

1. Στη ζωή του ανθρώπου συμβαίνουν έκτακτα γεγονότα, δυσάρεστα, που τον βγάζουν από το βόλεμα, από την φυσικηή και απρόσκοπτη ροή.. Εκεί, οι περισσότεροι δυσανασχετούν, αντιδρούν, γογγύζουν έναντι του Θεού, αρκετές φορές αποχαλινώνονται προς το κακό! Σα να εκδικούνται τον Υπεράγιο Θεό, σαν να αυτοκαταστρέφονται.

Οι ποιοτικές ψυχές ανεβαίνουν κατακόρυφα!!!

2. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν κριτήριο. Και μας βοηθούν εκεί, που εμείς, μέσα στη θολούρα των παθών μας, δεν μπορούμε να διακρίνουμε καθαρά. Το λέω αυτό για τον μακαριστό Χριστόδουλο. Πολλοί τον επικρίνουν. Αν όμως κάποιοι Σαλοί τον εγκρίνουν, να είμαστε ήσυχοι. Σωστά τον θαυμάσαμε και τον ακολουθήσαμε και τον πιστέψαμε..

3. Άρνηση των ανέσεων και του κοσμικού καθωσπρεπισμού. Ταπείνωση. Απλότητα. Αθώα και ανεπιτήδευτη συμπεριφορά. Αύρα γαλήνης και γνησιότητος..

Ας μας τον κρατάει ο Θεός κοντά μας..

Ένας σύγχρονος δια Χριστόν Σαλός. Γνήσιος!

Τον έχω γνωρίσει προσωπικά και βεβαιώνω-προσυπογράφω.

Ο «ερημίτης του Θεού» από τον Βόλο, που προσφέρει τα πάντα στον πλησίον

 
Από επιτυχημένος τσαγκάρης και πλανόδιος πωλητής έγινε περιπλανώμενος φιλόσοφος
Η μορφή του δεν περνά εύκολα απαρατήρητη, ακόμη και από όσους τον συναντούν σε καθημερινή βάση. Εδώ και πολλές δεκαετίες κινείται ακαταπόνητα στους δρόμους του Βόλου. 
Ανταλλάσσει ευχές και σύντομες σκέψεις με τους περαστικούς, χαρίζοντας σε όλους ένα ευφρόσυνο χαμόγελο, δείγμα μιας ψυχής στο εσωτερικό της οποίας ακούγονται μόνο μελωδίες αγνότητας και καλοσύνης.
Ο Φώτης -όπως τον ξέρουν όλοι, με το μικρό όνομά του- θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ένας αναχωρητής της ζωής, ένας «φτωχούλης του Θεού», ένας κοσμικός ερημίτης που ταξιδεύει καθημερινά από τη μια άκρη της πόλης στην άλλη, έχοντας σαν αποστολή να αφυπνίσει με τον πιο απαλό τρόπο τις ξεχασμένες ευαισθησίες μας. 
Ηλικίας απροσδιόριστης -ο ίδιος δηλώνει 85 χρονών- και συγχρόνως γερή κράση ανθρώπου, γαλουχημένη να ζει σε συνθήκες στέρησης και κακουχιών, ο Φώτης νιώθει την ευτυχία του ανθρώπου που έχει δεχτεί την ευλογία του Θεού.
Το καθημερινό δρομολόγιό του ξεκινάει νωρίς το πρωί. Μόλις φτάνει στο κέντρο της πόλης, ανάβει το κεράκι του στην Εκκλησία του Αγίου Νικολάου και λέει ευλαβικά το «Πάτερ ημών». Αμέσως μετά ξεχύνεται στους κεντρικούς δρόμους, έχοντας πάρει δύναμη μέσα από την επικοινωνία του με τον Θεό.
Μιλάει με φίλους του, ανταποδίδει χαιρετισμούς σε μικρούς και μεγάλους, εκφράζει τα συναισθήματά του προσφέροντας λουλούδια και δεν σταματά να εύχεται «χρόνια πολλά» από καρδιάς, ακόμη και τις ημέρες, που η Εκκλησία δεν γιορτάζει κάποιον γνωστό στους πολλούς Αγιο. 
Ο ίδιος υπολογίζει ότι περπατά καθημερινά περίπου τρεις ώρες. Κινείται στις κεντρικές αρτηρίες της πόλης και γνωρίζει τους περισσότερους καταστηματάρχες. Φροντίζει, μάλιστα, να εξυπηρετεί κάποιους από αυτούς, κάνοντας διάφορες μικροδουλειές, ενώ τα χρήματα που του δίνουν προτιμά συχνά να τα προσφέρει σε όσους κρίνει ότι έχουν ανάγκη, ακόμα κι αν πρόκειται για συμβολική βοήθεια! Πολλές φορές αφήνει έστω και πενήντα λεπτά σε κάποιο μαγαζί για γούρι, προκειμένου να έχουν οι καταστηματάρχες περισσότερη δουλειά στο μέλλον!
«Η εκκλησία είναι το πνευματικό σπίτι μας, αφού εκεί βαπτιζόμαστε και παίρνουμε το άγιο Μύρο. Με το που βαπτιζόμαστε, αμέσως αποκτάμε δίπλα μας δύο αγγελούδια, με τα οποία βαδίζουμε σε όλη τη ζωή μας. Γινόμαστε από εκεί και πέρα προσωπικότητες» λέει ο Φώτης και αμέσως μια λάμψη φωτίζει το πρόσωπό του, επιτρέποντάς του να μιλά χωρίς διόλου να κομπιάζει. 
«Η πίστη είναι το καλύτερο δώρο που μπορεί να πάρει ο άνθρωπος από τον Θεό μέσω των Αγίων Πατέρων. 
Οταν λέω "καλημέρα", νιώθω ότι έχω πάρει την ευλογία για να κάνω μια καλή πράξη. Εμείς οι άνθρωποι αυτή την αποστολή έχουμε πάρει από τον Θεό και οφείλουμε να την τηρήσουμε» λέει.
Με τους νέους
Στις καθημερινές βόλτες του ο Φώτης συχνά προσελκύει το ενδιαφέρον των νέων ανθρώπων. Νέες κοπέλες πλησιάζουν και τον χαιρετούν ή επιδιώκουν να φωτογραφηθούν μαζί του, θεωρώντας ότι έτσι παίρνουν θετική ενέργεια. «Σημασία όμως έχει, καλέ μου φίλε, αυτή η πράξη να φανερώνει τον χαρακτήρα μου και να μη γίνεται με λάθος τρόπο, έτσι ώστε να μη με παρεξηγούν. Οταν μιλάω στους άλλους, θέλω να καταλαβαίνουν ότι εκείνη τη στιγμή εκφράζομαι υπεύθυνα και δεν κάνω πλάκα μαζί τους. Δεν θέλω να τους πικράνω και να με παρεξηγήσουν. Θέλω μόνο να δίνω έναν παλμό χαράς και ενθουσιασμού...» λέει στον δημοσιογράφο, που κοντοστάθηκε να του μιλήσει.
Επισκέπτεται την κατακόμβη της Εκκλησίας του Αγίου Νικολάου, δέχεται τη βοήθεια της Εκκλησίας και παρακολουθεί τις εκδηλώσεις του Κατηχητικού, που διοργανώνονται εκεί, συναντά άλλους ανθρώπους και συζητά μαζί τους. 
Ωστόσο στον χώρο του Ναού παραμένει μόνος του, εκστατικός για αρκετή ώρα, ακόμη και όταν έχουν αποχωρήσει όλοι και τα φώτα πλέον είναι σβηστά.
«Οταν παρακολουθώ τη θεία λειτουργία, νιώθω ότι βγάζω φτερά στους ώμους μου»

«Με συγκινεί ο λόγος των Αγίων Πατέρων. Μιλάνε για την αγάπη, που πρέπει να έχουμε προς όλο τον κόσμο, σε κάθε σημείο του πλανήτη, και όχι μόνο μεταξύ μας οι Ελληνες. Ολοι οι ιερείς του Βόλου με αγαπάνε και με βάζουν στις προσευχές τους. Οταν παρακολουθώ τη θεία λειτουργία, νιώθω ότι βγαίνουν φτερά στους ώμους μου. Δεν εκκλησιάζομαι μόνο στον Αγιο Νικόλαο, αλλά πηγαίνω σε Εσπερινούς και σε άλλες εκκλησίες» αναφέρει χαρακτηριστικά.
Οταν έρχεται η στιγμή να αναφερθεί στον μακαριστό Χριστόδουλο, δεν βρίσκει λόγια για να εκφραστεί: «Ηταν ο καλύτερος δεσπότης! Κι αυτό δεν το λέμε μόνο εμείς στην Ελλάδα, αλλά είναι αναγνωρισμένος παγκοσμίως. Και μόνο που με κοίταζε στα μάτια, ένιωθα να παίρνω από την αγγελική μορφή του χαρά για 100 χρόνια. Δεν περιφρονούσε κανέναν, μιλούσε σε όλους, και ένιωθα ότι εκείνη τη στιγμή χιλιάδες άγγελοι τον παραστέκονταν».
Με τα πιο θερμά λόγια όμως αναφέρεται και στον κ. Ιγνάτιο, σημερινό Μητροπολίτη Δημητριάδος, τον οποίο χαρακτηρίζει «εφάμιλλο του Χριστόδουλου», που προσφέρει έργο και βοηθά την πόλη.
«Οσοι ζούνε στην Αθήνα δεν συναντούν καλούς χριστιανούς. Είναι χαμένοι στα μιλιούνια της πόλης...»

Ποικίλλουν τα σχόλια, τα οποία κατά καιρούς έχουν ακουστεί για τον προσωπικό βίο του Φώτη, για τα γεγονότα που συνέβησαν, και ξαφνικά ήρθαν τα πάνω κάτω στη ζωή του. Ποιά από αυτά όμως έχουν σχέση με την πραγματικότητα και δεν είναι αποκυήματα της φαντασίας; 
Οι παλαιότεροι τον θυμούνται να διατηρεί τσαγκάρικο -και, μάλιστα, για πολλούς ασκούσε αυτό το επάγγελμα με μεγάλη επιτυχία-, ενώ κατά καιρούς πουλούσε λαχεία και, αργότερα, ήταν πλανόδιος πωλητής, με κουλούρια και τυρόπιτες.
Στο παρελθόν έπαιρνε βοήθεια από τις τέσσερις αδελφές του. Την εποχή που δούλευε ως τσαγκάρης είχε πάνω από τη φωτογραφία του Παναθηναϊκού, στον τοίχο, μονίμως κρεμασμένο ένα καντήλι, ώστε να έχει η ομάδα την παντοτινή ευλογία του Θεού! Δεν κρύβει ότι τότε ετοιμαζόταν για να ταξιδέψει στο Λονδίνο, προκειμένου να δει την αγαπημένη του ομάδα κόντρα στον Άγιαξ, αλλά στο τέλος κάτι δεν πήγε καλά και ματαίωσε το σχέδιό του.
Οταν το φέρνει η κουβέντα και του αναφέρω την πρόσφατη περιπέτεια υγείας του Γιόχαν Κρόιφ, μεγάλου ποδοσφαιριστή του Άγιαξ εκείνης της εποχής, αμέσως σταματά. Κάνει τον σταυρό του ευχόμενος να τον κάνει ο Θεός γρήγορα καλά. Το παράδοξο ωστόσο με τη συμπεριφορά ως προς τις ποδοσφαιρικές προτιμήσεις του είναι ότι σήμερα αγοράζει την εφημερίδα «Το φως των σπορ» και δηλώνει θαυμαστής του... Ολυμπιακού Πειραιώς!
Παλαιότερα, είχε βρει καταφύγιο σε μια αποθήκη στον λόφο της Γορίτσας, από την πλευρά της θάλασσας. Εκείνη την περίοδο κατέβαινε και συναντούσε τους χειμερινούς κολυμβητές ή επισκεπτόταν τις κωπηλατικές εγκαταστάσεις του ΝΟΒ, με την ομάδα του οποίου είχε συνταξιδέψει στα Γιάννενα, ώστε να παρακολουθήσει αγώνες πρωταθλήματος.
Σημερινή κατοικία του είναι ένα μικρό κτίσμα έξω από το πολεοδομικό συγκρότημα του Βόλου, κοντά στη φύση και μακριά από τον θόρυβο της πόλης. Γύρω-γύρω στο δωμάτιο, το μάτι πέφτει σε διάφορες εικόνες Αγίων, αλλά και σε αφίσες όπως αυτή από παλαιότερη έκθεση βιβλίου ή εκείνη που δείχνει τον Ελβις Πρίσλεϊ, τον θρύλο της ροκ μουσικής.
Μου διηγείται την ιστορία με έναν Ολλανδό, ο οποίος είχε βρεθεί περιπλανώμενος και άνεργος στον Βόλο μετά τον θάνατο του παιδιού του. Ο Φώτης είχε προσφερθεί να του παραχωρήσει το σπίτι του, για να μείνει εκείνος. Σε κάποιο τραπέζι υπάρχουν φυλλάδια της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος, παλιά βιβλία του Βαγγέλη Σκουβαρά, φιλόλογου και λαογράφου, που έγραψε λαογραφικές μελέτες για τη Θεσσαλία.
Παπαδιαμάντης
«Αγαπώ πολύ τον Παπαδιαμάντη, αφού και αυτός μιλά για τον Θεό και την πατρίδα. Γεμίζει η καρδιά μου από ομορφιά. Πιο παλιά, διάβαζα περισσότερο, δεν κουραζόμουν. Είχα σκεφτεί να αξιοποιήσω όλα όσα ήξερα, και γι' αυτό είχα ζητήσει να μιλήσω στο δημαρχείο του Βόλου με θέμα "Ο προορισμός του ανθρώπου". Τότε που κάνανε ομιλίες και φέρνανε καθηγητές από την Αθήνα...»

Παρατηρεί τη φύση και ταΐζει όσα πουλιά επισκέπτονται την αυλή του. 
Στις εφημερίδες αφιερώνει λιγότερο χρόνο, δεν πολυσκοτίζεται με τα τεκταινόμενα στην πολιτική. Μόνο κάποιες πληροφορίες φροντίζει να παίρνει για τα τοπικά γεγονότα. Επισκευάζει μόνος του τη δεξαμενή, με την οποία συγκεντρώνει το βρόχινο νερό και διαχωρίζει προσεκτικά τα υλικά, που προορίζονται για τον κάδο της ανακύκλωσης.
Ο ίδιος υποστηρίζει ότι δεν έχει αρρωστήσει ποτέ και σπάνια συμβουλεύεται γιατρούς: «Αισθάνομαι νέος, τα γηρατειά δεν είναι για μένα, αφού μέσα μου κατοικεί ο Θεός. Κάνω και γυμναστική, αναπνέω καθαρό αέρα εδώ έξω, στα περιβόλια. Ποιός άλλος περπατά κάθε μέρα τόσα χιλιόμετρα όσα εγώ; Δεν έχω προβλήματα, ούτε με κυνηγά κάποιο άγχος».
Οταν είμαι έτοιμος να τον χαιρετήσω και να φύγω, βγάζει από το μπουφάν του μια εικόνα της Παναγίας. «Κράτησέ τη, για να σε φυλάει. Είναι λίγο τσαλακωμένη, αλλά μη με παρεξηγείς...» 
Εχει τη διάθεση να μιλήσει κι άλλο, τον διακρίνει ο ενθουσιασμός ενός μικρού παιδιού. «Νιώθω χαρά, που βρίσκομαι στον Βόλο και έχω δίπλα μου τόσο πολλούς καλούς ανθρώπους. Οσοι ζούνε στην Αθήνα δεν έχουν την ευκαιρία να συναντούν καλούς χριστιανούς. Είναι χαμένοι μέσα στα μιλιούνια της πόλης...»
Τον ρωτώ στα γρήγορα εάν πέρασε ποτέ από το μυαλό του η σκέψη να ζήσει ως μοναχός σε ένα μοναστήρι. «Ποτέ δεν θα το ήθελα. Μου αρέσει να ζω δίπλα στους ανθρώπους, για να τους έχω όλους στην αγκαλιά μου και να βοηθώ όσους έχουν ανάγκη».
Φωτογραφίες: Παναγιώτης Ανδριώτης (μέλος της Φωτογραφικής Λέσχης Βόλου)
πηγή: Ορθόδοξη Αλήθεια

http://trelogiannis.blogspot.gr/2015/11/blog-post_532.html 

Φώτης, δια Χριστόν σαλός, ήταν στη Γορίτσα για πολλά χρόνια στο λόφο και κατόπιν πήγε στα Μελισσάτικα, απέναντι από το Πανθεσσαλικό. Στο Λοτζίγγο, στο ποτάμι Ξηριά από πάνω.

Έχει ένα καλυβάκι κι εκεί μένει.

Άκακος άνθρωπος, γεμάτος καλοσύνη.

Μαζεύει από τη λαϊκή αγορά τα περισσεύματα και τα πηγαίνει στο Ναό για το γεύμα των φτωχών. Μαζεύει αγριολούλουδα και τα μοιράζει στους καταστημάρχες ως ευλογία.

Άμα του δώσεις μισό ευρώ θα πάει να το δώσει παρακάτω σε άλλον.

Θα δωσει και στον καταστηματάρχη, που ανοίγει το πρωί, να του κάνει σεφτέ.

Δεν πλένεται, αλλά ευωδιάζει, και στη φαλάκρα του βάζει συνέχεια λαδάκι από τα εικονοστάσια των δρόμων.

Δεν τρώει κρέας, ψάρι, θαλασσινά.

Κάποια απογοήτευση είχε και έτσι ξεκίνησε. Είναι περιπου 75 χρόνων σήμερα (γεννηθείς περίπου το 1940). Υγιέστατος. πΘ. 

Λουκάς Κ.. Φιλόλογος   25 Νοεμβρίου 2015 - 3:08 μ.μ.

Γνώριζα προσωπικά τον κυρ Φώτη. 

Πολλές φορές, έφηβος ακόμα, (1987-1990) κατά τις μετακινήσεις μου (πεζή) στους δρόμους της πόλης και κυρίως πέριξ του ναού της Γορίτσας, τον συναντούσα, σχεδόν τυχαία. 

Και λέω σχεδόν, διότι πάντα κάτι το ιδιαίτερο είχε να μου πει. 

Λίγο εξ αιτίας της έμφυτης παιδικής μου τάσης να περιεργάζομαι τους ιδιαίτερους ανθρώπους, λίγο εξ αιτίας κάποιας απροσδιόριστης διαίσθησης, κοντοστεκόμουν όταν περνούσε δίπλα μου... 

Εκείνος αμέσως, λές και αισθανόταν το λογισμό μου στρεφόταν με εγκαρδιότητα και μου χαμογελούσε. 

Βύθιζε εκείνο το απέραντο καλοκάγαθο βλέμμα του στα δικά μου μάτια και με έκανε να νιώθω ξαφνικά ήρεμος, ευδιάθετος..
Μια μέρα, ύστερα απο ένα εξοντωτικό μάθημα στο Ωδείο, γυρνούσα με σκυμμένο κεφάλι στο σπίτι. Με σταματά εκεί στο πεζοδρόμιο (Γαλλίας και Γκλαβάνη) ακόμη θυμάμαι - και μου λέει:

- Έ.. παλλικάρι! Πολύ σοβαρά τα παίρνεις τα πράγματα... 

Μου χαμογέλασε! Ένα φως πήγαζε από την καρδιά του.

- Να λες και κανα "δόξα σοι"... , μου κάνει. 

Αυτό το απλό συναπάντημα λες και "ρούφηξε" όλη την κακή μου διάθεση...
Ο Θεος να τον έχει καλά! Είμαι σίγουρος ότι εύχεται για όλους μας, κυρίως όσους γνώρισε απο κοντά.

 

Μην πέφτεις στις παγίδες του διαβόλου..

Μην πανικοβάλλεσαι!

Κάνε την έξυπνη κίνηση.

Από θέσεως ισχύος πολέμα τον εχθρό!.

Κάποτε ήταν ένας ευσεβής και φιλότιμος μοναχός.

Αγωνιζότανε ευσυνείδητα για τις μοναχικές ασκήσεις και για τον εξαγιασμό της ψυχής του. Εξομολογιότανε τακτικά, με ειλικρίνεια και με κατάνυξη.

Έφθασε τέλος η ώρα του, να φύγει από τον κόσμο αυτό και ψυχορραγούσε.

Ωστόσο, ήταν πολύ ανήσυχος. Στριφογύρισε στο κρεββάτι με αγωνία. Στρεφόταν μια δέξια, μια αριστερά, με έκδηλη ταλαιπωρία ψυχής και φόβο. Αναστέναζε.. Το πρόσωπό του ήταν σφιγμένο σε μορφασμό τρόμου..

Φώναξαν τον Πνευματικό του, κι’ εκείνος έσπευσε κοντά του.

- Τί σου συμβάινει, αδελφέ; Εμείς πάντα τα λέγαμε με είλικρίνεια και πίστη Θεού. Η ψυχή σου είναι καθαρή. Γιατί ταλαιπωρείσαι;

- Αχ, γέροντα. Ψέλλισε ο ετοιμοθάνατος. Με τριγυρίζουν δαίμονες και μου δείχνουν κάτι χαρτιά με γραμμένες αμαρτίες μου, παλιές, λησμονημένες, που δεν σου τις είχα πεί, όχι γιατί δεν ήθελα, αλλά γιατί ήταν τόσο παλιές και ξεχασμένες..

- Ε, και γιατί φοβάσαι; Άπειρο το έλεος του Θεού μας. Είναι κάτι, που δεν το συγχωρεί Εκείνος;

- Μα με φοβερίζουν ότι δε θα μ’ αφήσουν να περάσω προς τον Παράδεισό Του.. Με τρομοκρατούν και με απειλούν ότι μ’ έχουν στο χέρι..

- Να σου πω: Διάβασέ μου τί γράφουν τα χαρτιά.

- Ότι μικρός είχα μπει με φίλους στην Εκκλησιά του χωριού μου και κλέψαμε απ’ το Ιερό τα λεφτά του παπά και δυό μπουκάλια νάμα. Και ότι κρυφοκυτάξαμε τότε, με την κακιά παρέα, μια κοπέλλα στο σπίτι της, που άλλαζε.

- Ωραία. Τώρα θα σου διαβάσω την συγχωρητική ευχή και θα τελειώσουν όλα. Στην τελική, μας έκανε καλό ο μοχθηρός εξαποδώ. Του πήραμε τα όπλα και τον χτυπήσαμε τον ίδιο!.. Ειρήνευε.

Και πραγματικά, με το Μυστήριο της Αφέσεως καταισχύνθηκε ο Πονηρός, ειρήνευσε ο ευλαβής μοναχός και έφυγε για την αιωνιότητα γεμάτος γαλήνη και γεμάτος ελπίδα!..

.

Άφρων ο πλούσιος

Είναι πολλοί, που διατείνονται ότι είναι έξυπνοι (για την ακρίβεια «ξύπνιοι»), ξέρουν το συμφέρον τους, δένουν τις δουλειές τους, είναι πραγματιστές (ρεαλιστές), πιστεύουν στη χειροπιαστή υλική ευτυχία και όχι σε μελλοντικές «ομιχλώδεις, άπιαστες» υποσχέσεις και ελπίδες..

Τελικά όμως αποδεικνύονται άφρονες, κυριολεκτικά άμυαλοι! Χωρίς αυτήν την απλή λογική. Χωρίς μυαλό.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση του Άφρονα Πλουσίου παρατηρείστε δυό μόνο σημεία:

1. Αποφάσισε να γκρεμίσει τις παλιές αποθήκες και να χτίσει καινούργιες. Ήθελε οπωσδήποτε να διαφυλάξει τη σοδειά για τον εαυτό του, να την εξασφαλίσει, να την έχει για χρόνια.Ωραία.

Γιατί όμως έπρεπε να γκρεμίσει τις παλιές αποθήκες;

Και από άποψη κόστους θα του έπεφτε βαρύτερο αυτό.

Και από άποψη χρόνου θα του κόστιζε. Και το υπογραμμίζω το θέμα του χρόνου, διότι όσο περισσότερο καιρό τραβήξει η υπόθεση της αποθήκευσης, τόσο πιο πολύ αυξάνουν οι πιθανότητες βροχής, ανέμων, υγρασίας, παρασίτων και όλων των συναφών κινδύνων.

Ήταν τόσο απλό! Να έχτιζε καινούργιες πλάϊ στις παλιές!... 
Κι' ακόμη:  Να πουλήσει μεγάλο μέρος της σοδειάς, που σίγουρα κινδινεύει από φθορά, και να το κάνει νομίσματα, χρυσό!..

2. Πρόβλεπε μια γήϊνη, υλιστική ευτυχία, αλλά είχε παραμελήσει κάθε ψυχική, πνευματική και ουσιαστική ευτυχία.

Δεν είχε υπολογίσει την περίπτωση του θανάτου.

Αλλά δεν είχε υπολογισει και το ψυχικό δέσιμο με συνανθρώπους, που αυτό δίνει το εσωτερικό πλήρωμα, τον εσωτερικό χορτασμό.

«Α δε ητοίμασας, τίνι έσται»; Τον ρώτησε ο Άγγελος.

Δεν είχε ετοιμάσει, δεν είχε προβλέψει για την διαθήκη του, ώστε να κάνει ευτυχισμένους κάποιους φίλους, έστω, ώστε να εξασφαλίσει με απόλυτη σιγουριά την απόλαυση των υλικών αγαθών..

Μα, ούτε φίλους είχε, ούτε οικογένεια, προφανώς.

Κανείς δε θα βρισκόταν να κληρονομήσει τα πλούτη του, να ευτυχήσει -έστω- αντί γι’ αυτόν και να τον μακαρίζει!..

Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω την εξυπνάδα των υλιστών.. 

τα Εισόδια της Παναγίας

αθώα Κόρη προσάγεται και προσέρχεται"Αυτώ ετοιμασθήναι".
εορτάζουν οι κορασίδες τριων εως δώδεκα ετών.
Προσευχή μας να θεμελιώσουν τη ζωή τους μέσα σε ευνοϊκό περιβάλλον, για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στη μεγάλη αποστολή τους στη ζωή.

Αφ ετέρου να σημειώσουμε ότι από την ηλικία των 3 ετών η ψυχή του ανθρώπου δεν έχει μεν απαρτισμένη και ολοκληρωμένη και ώριμη την ελευθερία, διαθέτει όμως μια άλλη ποιοτική ελευθερία:  την αθωότητα. Αβίαστα και ομαλά, φυσικά και πηγαία προσανατολίζεται προς το αγαθό.
Αυτή είναι η πρωταρχική ελευθερία, που δεν ζητεί να πορευθεί σε κακοτράχαλα, για να βάλει γνώση και να πάρει τον "ίσιο δρόμο".
"πριν ή γνώναι καλόν και πονηρόν, εκλέξεται το αγαθόν".. (Ησαϊας)
Δεν είναι ότι ακολουθούσε παθητικά και άβουλα τους γονείς της.
Εφέρετο με πόθο προς τας αυλάς του Κυρίου..
Ας μας δωρίσει ο Πανάγαθος Θεός, με τις ευχές της, μια τέτοια κατάσταση..

.

.

.

Εδώ Πολυτεχνείο !

Ο άσωτος, λέει η Γραφή, κάποτε ξύπνησε από τη μέθη της ασωτείας, του τρελλού ξεφαντώματος και της κραιπάλης, και «ήλθεν εις εαυτόν».

Βλέποντας, μάλιστα, πού κατάντησε με την αλόγιστη σπατάλη του, συνήλθε. Ξεθόλωσε. Σκέφθηκε λογικά. Καθαρά.

Και πήρε το δρόμο του γυρισμού.

Ο λαός μας, μετά από 42 χρόνια μεταπολίτευσης, μετά από 6 ολόκληρα χρόνια σκληρής καταπίεσης από τους Διεθνείς Τοκογλύφους, που δεν μας άφησαν ίχνος αξιοπρέπειας και ίχνος ελπίδας για το αύριο,

Ακόμη βρίσκεται πελαγωμένος στη σπατάλη και την αφροσύνη!.

Σήμερα, 17 Νοέμβρη, θα ήθελα να παίρνανε συνέντευξη οι δημοσιογράφοι από τους 20ρηδες της τότε γενιάς, που σήμερα είναι -αισίως- 62 ετών (και βλέπουν με το τηλεσκόπιο πιθανή συνταξιοδότηση και ακόμη λιγότερο πιθανό εφάπαξ, για τα χρήματα που προπλήρωσαν εδώ και 42 χρόνια με τον τίμιο μόχθο τους), και να μας λέγανε τί αισθάνονται, πώς φιλοσοφούν τα γεγονότα, ποιό τελικό συμπέρασμα και καταστάλαγμα βρίσκουν σε όλο αυτό το «θέατρο».

Αντί γι’ αυτό, βλέπουμε τη νέα γενιά χθές και προχθές να διασκεδάζει (απτόητα τα ξέφρενα Σαββατοκύριακα), σα να μην τρέχει τίποτε, για το αύριο να σχεδιάζει το «πάρτυ των Χριστουγέννων» και μεθαύριο τον ακάθεκτο Καρναβαλισμό απ’ άκρου έως άκρου της Χώρας,

και σήμερα να βγαίνει να τιμήσει και να πανηγυρίσει μια εξέγερση, που ωφέλησε μοναδικά κάποιους, που «φτιαχτήκανε» για τα καλά «εις υγείαν» μας και, βέβαια, οπωσδήποτε, πίσω από αυτούς, τους παγκόσμιους νεοταξικούς κυβερνήτες..

Αλλά αυτό έμαθαν οι νέοι μας, παπαγαλίζοντας και πιθηκίζοντας, και αυτό κάνουν στερεότυπα κάθε χρόνο, επιδεικνύοντας «ηρωϊσμό», φωνασκώντας, καταστρέφοντας, και προκαλώντας οικονομική καθίζηση, όχι μόνο από τις ζημιές και καταστροφές, που προκαλούν, αλλά και από την ακινητοποίηση της αγοράς και από την πανάκριβη κινητοποίηση τόσων αστυνομικών και ελικοπτέρων και.. και..

 

       

Κλειστά σπίτια, κλειστές πόρτες και παράθυρα. Μελαγχολικά κλεισμένες οι ψυχές..  

«Ούτω λαός μωρός και ουχί σοφός»;  Αναρωτιόταν ο Μωϋσής κάποτε. Τόση πια αφροσύνη; Τόσος ξεστρατισμός;

Πότε θα βάλουμε μυαλό;

Πότε θα «έλθουμε στα συγκαλά μας»;

Πότε θα μας δώσει ο Θεός ένα έλεος, μια φώτιση, μια νεύση, μια ροπή προς το καλό, προς την απλή λογική..

Να ορθοποδήσουμε.. Να ελπίσουμε..

pray for Paris

 - Μην προσεύχεσθε για το Παρίσι! Δεν έχει νόημα. Είμαστε άθεοι!..

- Μα, σχήμα λόγου, χρησιμοποιήσαμε. Τα αισθήματά μας θέλουμε να εκφράσουμε.

- Εκφράστε τα όπως θέλετε, εκτός από θρησκευτικό λόγο. Είμαστε άθεοι! Το είπαμε!.. Δεν σας δίνουμε το δικαίωμα να μας εμπλέκετε σε θρησκευτικά πράγματα, σε ξεπερασμένες ιδέες και δεισιδαιμονίες..

Εμείς απαντάμε στην Τρομοκρατία με ..σαμπάνια!

Ό,τι και να μας κάνουν για μας θρησκεία θά' ναι η καλοπέραση. Όχι μέλλουσα ζωή. Εδώ και τώρα, γλέντι!..

Τάδε έφη Charlie Hebdo.

Ναι, αυτοί οι αμοραλιστές, που τα πάντα σατυρίζουν και δεν έχουν ίσο παϊδι για πουθενά.. 

Αυτοί, για τους οποίους ξεσηκώθηκε όλη η Ευρώπη προ μηνών και δήλωνε "Είμαστε όλοι Charlie".

Κι εγώ, δεν ξέρω για ποιά Τρομοκρατία να τρομάξω.. Για ποια διαλυμένη κοινωνία..   

.

.

Χριστούγεννα με τον ι.Χρυσόστομο

Εορτή του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου σήμερα.

Και συνάμα, προετοιμαζόμαστε να ξεκινήσουμε μεθαύριο τη Νηστεία των Χριστουγέννων.

Τί πιο επίκαιρο, απ’το να ακούσουμε λίγες εμπνευσμένες σκέψεις του για την Μεγάλη Εορτή.

Εἰς τὴν γενέθλιον ἡμέραν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἄδηλον μὲν ἔτι οὖσαν τότε, πρὸ δὲ ὀλίγων ἐτῶν γνωρισθεῖσαν παρά τινων τῶνἀπὸ τῆς Δύσεως ἐλθόντων καὶ ἀναγγειλάντων.

αʹ. Ἃ πάλαι πατριάρχαι μὲν ὤδινον, προφῆται δὲ προὔλεγον, δίκαιοι δὲ ἰδεῖν ἐπεθύμουν, ταῦτα ἐξέβη, καὶ τέλος ἔλαβε σήμερον· καὶ Θεὸς ἐπὶ γῆς ὤφθη διὰ σαρκὸς, καὶ τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη. Χαίρωμεν τοίνυν καὶ ἀγαλλιώμεθα, ἀγαπητοί. Εἰ γὰρ ὁ Ἰωάννης ἐν τῇ νηδύϊ τῆς μητρὸς ὢν, τῆς Μαρίας εἰσελθούσης πρὸς τὴν Ἐλισάβετ, ἐσκίρτησε· πολλῷ μᾶλλον ἡμᾶς οὐχὶ τὴν Μαρίαν, ἀλλ᾿ αὐτὸν τὸν Σωτῆρα ἡμῶν σήμερον τεχθέντα θεασαμένους, σκιρτᾷν καὶ ἀγάλλεσθαι χρὴ καὶ θαυμάζειν καὶ ἐκπλήττεσθαι τῆς οἰκονομίας τὸ μέγεθος πᾶσαν ὑπερβαῖνον διάνοιαν.

Ἐννόησον γὰρ ἡλίκον ἐστὶν, ἥλιον ἐκ τῶν οὐρανῶν καταβάντα, ἐπὶ γῆς τρέχοντα ὁρᾷν, καὶ τὰς ἀκτῖνας πᾶσιν ἀφιέντα ἐντεῦθεν. Εἰ δὲ ἐπὶ τοῦ αἰσθητοῦ φωστῆρος τοῦτο συμβὰν πάντας ἐξέπληξεν ἂν τοὺς θεωμένους, σκόπει μοι καὶ λογίζου νῦν, ἡλίκον ἐστὶ τὸν τῆς δικαιοσύνης ἥλιον ἐκ τῆς ἡμετέρας σαρκὸς ἀφιέντα τὰς ἀκτῖνας ὁρᾷν, καὶ τὰς ψυχὰς ἡμῶν καταυγάζοντα.

.. Καίτοι γε οὔπω δέκατόν ἐστιν ἔτος, ἐξ οὗ δήλη καὶ γνώριμος ἡμῖν αὕτη ἡ ἡμέρα γεγένηται· ἀλλ᾿ ὅμως, ὡς ἄνωθεν καὶ πρὸ πολλῶν ἡμῖν παραδοθεῖσα ἐτῶν, οὕτως ἤνθησε διὰ τῆς ὑμετέρας σπουδῆς. Ὅθεν οὐκ ἄν τις ἁμάρτοι καὶ νέαν αὐτὴν ὁμοῦ καὶ ἀρχαίαν προσειπών· νέαν μὲν διὰ τὸ προσφάτως ἡμῖν γνωρισθῆναι, παλαιὰν δὲ καὶ ἀρχαίαν διὰ τὸ ταῖς πρεσβυτέραις ταχέως ὁμήλικα γενέσθαι, καὶ πρὸς τὸ αὐτὸ τῆς ἡλικίας αὐταῖς φθάσαι μέτρον.

ζʹ. Μὴ τοίνυν γενώμεθα ἀγνώμονες περὶ τὸν εὐεργέτην, ἀλλὰ τὰ κατὰ δύναμιν ἅπαντες

ἅπαντα εἰσενέγκωμεν, πίστιν, ἐλπίδα, ἀγάπην, σωφροσύνην, ἐλεημοσύνην, φιλοξενίαν.

Καὶ ὃ πρώην ὑμᾶς παρεκάλεσα, τοῦτο καὶ νῦν, καὶ ἀεὶ παρακαλῶν οὐ παύσομαι.

Τί δὲ τοῦτό ἐστι;

Μέλλοντες προσιέναι τῇ φρικτῇ καὶ θείᾳ ταύτῃ τραπέζῃ καὶ ἱερᾷ μυσταγωγίᾳ, μετὰ φόβου καὶ τρόμου τοῦτο ποιεῖτε, μετὰ καθαροῦ συνειδότος, μετὰ νηστείας καὶ προσευχῆς, μὴ θορυβοῦντες, μηδὲ λακτίζοντες, μηδὲ ὠθοῦντες τοὺς πλησίον· ἐσχάτης γὰρ τοῦτο παρανοίας, καὶ καταφρονήσεως οὐ τῆς τυχούσης. ...

Ἐννόησον, ὦ ἄνθρωπε, ποίας μέλλεις ἅπτεσθαι θυσίας, ποίᾳ προσέρχεσθαι τραπέζῃ· ἐνθυμήθητι καὶ ὅτι γῆ ὢν καὶ σποδὸς, αἷμα καὶ σῶμα Χριστοῦ μεταλαμβάνεις. ..

Οὐκ οἶδας, ὅτι γαλήνης δεῖ γέμειν τὴν ψυχὴν κατ᾿ ἐκεῖνον τὸν καιρόν; Εἰρήνης πολλῆς καὶ ἡσυχίας χρεία, οὐχὶ θορύβου καὶ θυμοῦ καὶ ταραχῆς· ταῦτα γὰρ ἀκάθαρτον ποιεῖ τὴν προσιοῦσαν ψυχήν. Τίς οὖν ἂν γένοιτο ἡμῖν συγγνώμη, εἰ μετὰ τοσαῦτα ἁμαρτήματα μηδὲ τὸν καιρὸν τῆς προσελεύσεως καθαρεύομεν τῶν ἀλόγων παθῶν ἐκείνων; ..

Μή, δέομαι καὶ ἀντιβολῶ, μὴ κινήσωμεν τὴν ὀργὴν τοῦ Θεοῦ καθ᾿ ἑαυτῶν. Φάρμακόν ἐστι σωτήριον τῶν ἡμετέρων τραυμάτων τὸ προκείμενον, πλοῦτός ἐστιν ἀνελλιπὴς, βασιλείας οὐρανῶν πρόξενος. 

Φρίξωμεν τοίνυν προσιόντες, εὐχαριστήσωμεν, προσπέσωμεν, ἐξομολογούμενοι τὰ πταίσματα ἡμῶν, δακρύσωμεν τὰ οἰκεῖα πενθοῦντες κακὰ, ἐκτενεῖς εὐχὰς ἀποδῶμεν τῷ Θεῷ· καὶ οὕτω διακαθάραντες ἑαυτοὺς ἠρέμα, καὶ μετὰ τῆς προσηκούσης εὐταξίας, ὡς τῷ βασιλεῖ προσιόντες τῶν οὐρανῶν, οὕτω προσέλθωμεν· καὶ δεξάμενοι τὴν ἄμωμον καὶ ἁγίαν θυσίαν καταφιλήσωμεν, τοῖς ὀφθαλμοῖς περιπτυξώμεθα, διαθερμάνωμεν ἑαυτῶν τὴν διάνοιαν, ἵνα μὴ εἰς κρῖμα ἢ εἰς κατάκριμα συνερχώμεθα, ἀλλ᾿ εἰς σωφροσύνην ψυχῆς, εἰς ἀγάπην, εἰς ἀρετὴν, καὶ καταλλαγὴν τὴν πρὸς τὸν Θεὸν, εἰς εἰρήνην βεβαίαν, καὶ μυρίων ἀγαθῶν ὑπόθεσιν, ἵνα καὶ ἑαυτοὺς ἁγιάσωμεν, καὶ τοὺς πλησίον οἰκοδομήσωμεν. ...

Μὴ τοίνυν ἀντὶ καταλλαγῆς παροξύνωμεν τὸν Θεὸν, ἀλλὰ πᾶσαν ἐπιμέλειαν καὶ πάντα κόσμον ἐπιδεικνύμενοι, καὶ ἀταραξίαν ψυχῆς, μετ᾿ εὐχῆς καὶ συντετριμμένης καρδίας προσίωμεν, ἵνα καὶ αὐτῷ τούτῳ τὸν Δεσπότην ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν ἐξιλεωσάμενοι, δυνηθῶμεν ἐπιτυχεῖν τῶν ἐπηγγελμένων ἡμῖν ἀγαθῶν, χάριτι καὶ φιλανθρωπίᾳ αὐτοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, μεθ᾿ οὗ τῷ Πατρὶ, ἅμα τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, δόξα, κράτος, τιμή, νῦν καὶ ἀεὶ, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.