Εδώ Πολυτεχνείο !

Ο άσωτος, λέει η Γραφή, κάποτε ξύπνησε από τη μέθη της ασωτείας, του τρελλού ξεφαντώματος και της κραιπάλης, και «ήλθεν εις εαυτόν».

Βλέποντας, μάλιστα, πού κατάντησε με την αλόγιστη σπατάλη του, συνήλθε. Ξεθόλωσε. Σκέφθηκε λογικά. Καθαρά.

Και πήρε το δρόμο του γυρισμού.

Ο λαός μας, μετά από 42 χρόνια μεταπολίτευσης, μετά από 6 ολόκληρα χρόνια σκληρής καταπίεσης από τους Διεθνείς Τοκογλύφους, που δεν μας άφησαν ίχνος αξιοπρέπειας και ίχνος ελπίδας για το αύριο,

Ακόμη βρίσκεται πελαγωμένος στη σπατάλη και την αφροσύνη!.

Σήμερα, 17 Νοέμβρη, θα ήθελα να παίρνανε συνέντευξη οι δημοσιογράφοι από τους 20ρηδες της τότε γενιάς, που σήμερα είναι -αισίως- 62 ετών (και βλέπουν με το τηλεσκόπιο πιθανή συνταξιοδότηση και ακόμη λιγότερο πιθανό εφάπαξ, για τα χρήματα που προπλήρωσαν εδώ και 42 χρόνια με τον τίμιο μόχθο τους), και να μας λέγανε τί αισθάνονται, πώς φιλοσοφούν τα γεγονότα, ποιό τελικό συμπέρασμα και καταστάλαγμα βρίσκουν σε όλο αυτό το «θέατρο».

Αντί γι’ αυτό, βλέπουμε τη νέα γενιά χθές και προχθές να διασκεδάζει (απτόητα τα ξέφρενα Σαββατοκύριακα), σα να μην τρέχει τίποτε, για το αύριο να σχεδιάζει το «πάρτυ των Χριστουγέννων» και μεθαύριο τον ακάθεκτο Καρναβαλισμό απ’ άκρου έως άκρου της Χώρας,

και σήμερα να βγαίνει να τιμήσει και να πανηγυρίσει μια εξέγερση, που ωφέλησε μοναδικά κάποιους, που «φτιαχτήκανε» για τα καλά «εις υγείαν» μας και, βέβαια, οπωσδήποτε, πίσω από αυτούς, τους παγκόσμιους νεοταξικούς κυβερνήτες..

Αλλά αυτό έμαθαν οι νέοι μας, παπαγαλίζοντας και πιθηκίζοντας, και αυτό κάνουν στερεότυπα κάθε χρόνο, επιδεικνύοντας «ηρωϊσμό», φωνασκώντας, καταστρέφοντας, και προκαλώντας οικονομική καθίζηση, όχι μόνο από τις ζημιές και καταστροφές, που προκαλούν, αλλά και από την ακινητοποίηση της αγοράς και από την πανάκριβη κινητοποίηση τόσων αστυνομικών και ελικοπτέρων και.. και..

 

       

Κλειστά σπίτια, κλειστές πόρτες και παράθυρα. Μελαγχολικά κλεισμένες οι ψυχές..  

«Ούτω λαός μωρός και ουχί σοφός»;  Αναρωτιόταν ο Μωϋσής κάποτε. Τόση πια αφροσύνη; Τόσος ξεστρατισμός;

Πότε θα βάλουμε μυαλό;

Πότε θα «έλθουμε στα συγκαλά μας»;

Πότε θα μας δώσει ο Θεός ένα έλεος, μια φώτιση, μια νεύση, μια ροπή προς το καλό, προς την απλή λογική..

Να ορθοποδήσουμε.. Να ελπίσουμε..