Άφρων ο πλούσιος

Είναι πολλοί, που διατείνονται ότι είναι έξυπνοι (για την ακρίβεια «ξύπνιοι»), ξέρουν το συμφέρον τους, δένουν τις δουλειές τους, είναι πραγματιστές (ρεαλιστές), πιστεύουν στη χειροπιαστή υλική ευτυχία και όχι σε μελλοντικές «ομιχλώδεις, άπιαστες» υποσχέσεις και ελπίδες..

Τελικά όμως αποδεικνύονται άφρονες, κυριολεκτικά άμυαλοι! Χωρίς αυτήν την απλή λογική. Χωρίς μυαλό.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση του Άφρονα Πλουσίου παρατηρείστε δυό μόνο σημεία:

1. Αποφάσισε να γκρεμίσει τις παλιές αποθήκες και να χτίσει καινούργιες. Ήθελε οπωσδήποτε να διαφυλάξει τη σοδειά για τον εαυτό του, να την εξασφαλίσει, να την έχει για χρόνια.Ωραία.

Γιατί όμως έπρεπε να γκρεμίσει τις παλιές αποθήκες;

Και από άποψη κόστους θα του έπεφτε βαρύτερο αυτό.

Και από άποψη χρόνου θα του κόστιζε. Και το υπογραμμίζω το θέμα του χρόνου, διότι όσο περισσότερο καιρό τραβήξει η υπόθεση της αποθήκευσης, τόσο πιο πολύ αυξάνουν οι πιθανότητες βροχής, ανέμων, υγρασίας, παρασίτων και όλων των συναφών κινδύνων.

Ήταν τόσο απλό! Να έχτιζε καινούργιες πλάϊ στις παλιές!... 
Κι' ακόμη:  Να πουλήσει μεγάλο μέρος της σοδειάς, που σίγουρα κινδινεύει από φθορά, και να το κάνει νομίσματα, χρυσό!..

2. Πρόβλεπε μια γήϊνη, υλιστική ευτυχία, αλλά είχε παραμελήσει κάθε ψυχική, πνευματική και ουσιαστική ευτυχία.

Δεν είχε υπολογίσει την περίπτωση του θανάτου.

Αλλά δεν είχε υπολογισει και το ψυχικό δέσιμο με συνανθρώπους, που αυτό δίνει το εσωτερικό πλήρωμα, τον εσωτερικό χορτασμό.

«Α δε ητοίμασας, τίνι έσται»; Τον ρώτησε ο Άγγελος.

Δεν είχε ετοιμάσει, δεν είχε προβλέψει για την διαθήκη του, ώστε να κάνει ευτυχισμένους κάποιους φίλους, έστω, ώστε να εξασφαλίσει με απόλυτη σιγουριά την απόλαυση των υλικών αγαθών..

Μα, ούτε φίλους είχε, ούτε οικογένεια, προφανώς.

Κανείς δε θα βρισκόταν να κληρονομήσει τα πλούτη του, να ευτυχήσει -έστω- αντί γι’ αυτόν και να τον μακαρίζει!..

Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω την εξυπνάδα των υλιστών..