Αγ.Μηνας και Ελ Αλα Μέϊν

Το θαύμα του Αγίου Μηνά που έκρινε την μάχη

Του Σπύρου Συμεών για την Romfea.gr

Σε μια προσκυνηματική μου επίσκεψη στο Άγιον Όρος, συγκεκριμένα στην Μονή της Μεγίστης Λαύρας, ένα απόγευμα αποφάσισα να μεταβώ με τα πόδια στην περιοχή της Βίγλας και να πάω στο κελλάκι του Αγίου Μηνά του θαυματουργού του άλλοτε προστάτη της Αστυνομίας Πόλεων, εκεί που διαμένει ο γνωστός π. Ιωσήφ, αυτός που κυματίζει την Ελληνική σημαία σε κάθε πέρασμα μαχητικού αεροσκάφους από την περιοχή, στο νοτιοανατολικότερο άκρο του Άθωνα.

Χτύπησα την πόρτα του κελιού και μου άνοιξε ο π. Ιωσήφ με τον οποίον γνωριζόμασταν και με πήγε ως είθισται να προσκυνήσω στο εκκλησάκι του Αγίου, εκεί και μάλιστα στο τρόπον τινά πρόναο είδα κάποιες αγιογραφίες του Αγίου Μηνά, η μία τον παρουσίαζε καβάλα όχι όπως συνήθως τον βλέπουμε σε άλογο αλλά σε καμήλα.

Ρωτώ τον πατέρα του κελιού και μου λέει πήγαινε να προσκυνήσεις μέσα στον ναό, να ετοιμάσω εγώ το κέρασμα και θα σου πώ.

Πράγματι προσκύνησα όπως μου είπε και κατευθύνθηκα στο αρχονταρίκι του κελιού όπου αφού έλαβα το καθιερωμένο αγιορείτικο κέρασμα ο π. Ιωσήφ ξεκίνησε να μου εξιστορεί και να μου επεξηγεί ουσιαστικά την αγιογράφηση που παρουσίαζε τον Άγιο Μηνά καβάλα πάνω σε καμήλα και μάλιστα να τρέχει με μεγάλη ορμή.

Μου λέει ο Άγιος Μηνάς Σπυρίδωνα όπως ξέρεις ήταν Αιγύπτιος στην καταγωγή, και έζησε τον 3ο μ.Χ αιώνα. Τα θαύματα του πολλά εξού και το προσωνύμιο του ως θαυματουργού.

 
Το 1942 λοιπόν κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι υπό τον Ρόμμελ δυνάμεις του Άξονα στην Αφρική είχαν καταφέρει να προελάσουν τόσο ώστε να είναι ορατός ο κίνδυνος να φθάσουν στην Διώρυγα του Σουέζ. 
Στην περιοχή του Ελ Αλαμέιν (η ονομασία της περιοχής αυτής προέρχεται από αραβική παραφθορά του ονόματος του Αγίου Μηνά), όπου βρισκόταν ο τάφος του Αγίου, οι αντίπαλες δυνάμεις προετοιμάζονταν για την αποφασιστική σύγκρουση η οποία θα έκρινε το αν οι Σύμμαχοι θα κατάφερναν να παραμείνουν στην Αφρική.

ο τρομερός Ρόμελ, που ονομάσθηκε "η αλεπού της ερήμου"

Ρόμελ:  πολυμήχανος στρατηγός και αήττητος μέχρι τότε..

Μεταξύ των συμμαχικών στρατευμάτων βρισκόταν και ελληνική στρατιωτική δύναμη, η οποία πήρε μέρος στη μάχη. 

Ένα από τα βράδια εκείνα, πολλοί στρατιώτες είδαν τον Άγιο Μηνά να βγαίνει τα ερείπια του ναού του που βρισκόταν στην περιοχή που ήτο ο τάφος του Αγίου οδηγώντας ένα καραβάνι με καμήλες και να είναι περιτριγυρισμένος από αγγέλους και να μπαίνει μέσα στο στρατόπεδο των εχθρικών δυνάμεων.

Η εμφάνιση αυτή κατατρόμαξε τους Γερμανούς και υπονόμευσε καίρια το ηθικό τους, πράγμα που συνέβαλε καθοριστικά στη νίκη των συμμαχικών δυνάμεων και το αδιανόητο ήταν πως οι μηχανές των στρατιωτικών τους οχημάτων αλλά και των ταγκς σταμάτησαν να λειτουργούν για αρκετή ώρα κάνοντας του Γερμανούς κυριολεκτικά να τραπούν σε φυγή.

-Φοβερό δεν είναι αδελφέ μου Σπυρίδωνα. Φαντάσου ένας Άγιος με στρατιά αγγέλων διαλύει ολόκληρο στρατό!!!!!

-Ναι πάτερ μου και πολύ σπάνια η απεικόνιση τέτοιων θαυμάτων. Να σήμερα έμαθα ένα μεγάλο θαύμα του Αγίου και μάλιστα όχι πολύ μακριά στο παρελθόν αλλά λίγες δεκαετίες πίσω. Ένα ακόμη θαύμα που συνδέεται με την έκβαση ενός σκληρού πολέμου που έζησαν και βίωσαν οι προγονείς μας, ο παππούς μου...

Πήγα και προσκύνησα και πάλι τον Άγιο, πήρα την ευχή του πατρός Ιωσήφ, του ζήτησα να εύχεται και να προσεύχεται στον Άγιο Μηνά για να μεσιτεύει από εκεί ψηλά στην περίοπτη θέση του δίπλα στον Θεό και έφυγα παίρνοντας τον δρόμο της επιστροφής προς το μοναστήρι.

Στον δρόμο αναλογιζόμουν την εικόνα του Αγίου πάνω στην καμήλα περιτριγυρισμένου από στρατιά αγγέλων όπου έτρεπε σε φυγή τους Γερμανούς όπου με θαυμαστό τρόπο κρίθηκε μία πολύ σημαντική μάχη στον Β'Παγκόσμιο Πόλεμο.

Οι Άγιοι ποτέ δεν σταματούν να θαυματουργούν και βέβαια πάντα προς Δόξαν Θεού, αρκεί εμείς οι ίδιοι να έχουμε εμπιστοσύνη προς τον Θεόν και να ζητάμε τις μεσιτείες των Αγίων του.

Φτάνει μόνο να ζητήσουμε κάτι από τον Θεόν ή τους Αγίους του και να είναι αυτό ωφέλιμο για την ψυχή μας και την ζωή μας. Η εμπιστοσύνη στον Θεό η πίστη, η πίστη είναι αυτή που μπορεί να μετακινήσει ακόμη και βουνά, απλά εμείς δεν το έχουμε αντιληφθεί ακόμη όντας ολιγόπιστοι.

Να ευχόμαστε να ενισχύεται η πίστη μας προς τον Θεό διότι θαύματα ζούμε καθημερινά έστω κι αν με την πρώτη ματιά δεν το αντιλαμβανόμαστε. Να σήμερα ξύπνησα και πάλι υγιής. Πόσοι όμως δεν είναι υγιείς γύρω μας, πόσοι δεν ξύπνησαν σήμερα και πλέον δεν βρίσκονται μαζί μας;

Η ζωή μας είναι γεμάτη θαύματα, άλλα μικρά και άλλα μεγάλα, αυτό που εμείς πρέπει να κάνουμε είναι να ευχαριστούμε κάθε μέρα τον Θεό για ότι μας δίνει.

Αυτός ξέρει να είστε σίγουροι !!!!!

http://www.romfea.gr/afieromata/3974-to-thauma-tou-agiou-mina-pou-ekrine-tin-maxi 

http://archangelosmichail.gr/%CE%BF-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BC%CE%B7%CE%BD%CE%AC%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%BC%CE%AC%CF%87%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CE%BB-%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CE%AD%CF%8A%CE%BD

Κατά την περίοδο του 2ου παγκοσμίου πολέμου, η Ελλάδα διαδραμάτισε σημαντικότατο ρόλο, μαχόμενη ηρωϊκά, αποκρούοντας και κατατροπώνοντας τους Ιταλούς, όμως στη συνέχεια υπέκυψε στις πολλαπλά υπέρτερες στρατιές των Γερμανών και κατακτήθηκε από αυτούς καθώς και από Ιταλούς, Αλβανούς και Βουλγάρους που βρήκαν την ευκαιρία να κάνουν φοβερά μαρτύρια κατά των Ελλήνων…
Στην Αίγυπτο, που ήταν η πατρίδα του Ελληνικής καταγωγής Αγίου Μηνά, ανασυστάθηκε ο Ελληνικός στρατός και συνέχυσε τους αγώνες για την απελευθέρωση της χώρας μας. Όταν το 1942, ο αρχηγός των χιτλερικών στρατιών ο Ρόμμελ, καταλαμβάνοντας την Βόρειο Αφρική, έβαλε στόχο και την Αλεξάνδρεια, δόθηκε στο Ελ Αλαμέϊν η μάχη των Γερμανών με τις συμμαχικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένων και των Ελλήνων. Οι γερμανικές ορδές νικήθηκαν, τράπηκαν ντροπιασμένοι σε άτακτη φυγή και συνελήφθησαν άπαντες αιχμάλωτοι. Η εξέλιξη της μάχης αυτής έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην έκβαση του πολέμου.
Αυτό όμως που δεν γνωρίζουν πολλοί, είναι το γεγονός ότι το όνομα Ελ Αλαμέϊν προήλθε στα Αραβικά από το όνομα Άγιος Μηνάς, διότι εκεί υπήρχε ναός του Αγίου, ίσως και ο τάφος του, που αποτελούσαν μεγάλο προσκύνημα για τους πιστούς Χριστιανούς και σημειώθησαν πάμπολλα θαύματα! Ένα εξ’ αυτών συνέβη καθώς οι στρατιές του Ρόμμελ κατευθύνονταν προς την Αλεξάνδρεια, της οποίας η πτώση εθεωρείτο βεβαία. Πριν επιτεθούν το πρωί οι Γερμανοί, στρατοπέδευσαν τη νύχτα στο Ελ Αλαμέϊν και κατά τα μεσάνυχτα είδαν πολλοί να βγαίνει από τον ερειπωμένο ναό του ο Άγιος Μηνάς και να οδηγεί καμήλες, που όρμησαν στο στρατόπεδο των Γερμανών, πανικοβάλοντας και καταστρέφοντας τα πάντα. Ως συνέπεια αυτού του εξαίσιου γεγονότος ήταν να αποδιοργανωθούν οι Γερμανοί, να χάσουν τη μάχη από τους συμμάχους και να επέλθει η μεταβολή του πολεμικού κλίματος.
Μάλιστα οι σύμμαχοι παρότι δεν ήταν Ορθόδοξοι, αλλά αλλόδοξοι, έδωσαν στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας τον τόπο αυτό ώστε να ανακαινισθεί ο ναός και να κτισθεί Μοναστήρι,

Η Μονή του Αγίου Μηνά στο Ελ Αλα Μέϊν

αναγνωρίζοντας την βοήθεια που είχαν με τον θαυμαστό αυτό τρόπο από τον Άγιο Μηνά.

http://archangelosmichail.gr/%CE%BF-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BC%CE%B7%CE%BD%CE%AC%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%BC%CE%AC%CF%87%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CE%BB-%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CE%AD%CF%8A%CE%BD

Η παράδοξη σύνδεση του άγιου Μηνά με την αποφασιστική μάχη στο Ελ Αλαμέιν και την ήττα του Ρόμμελ αναθέρμανε το ενδιαφέρον της Εκκλησίας της Αλεξάνδρειας για τον παλιό πάτρωνά της. Όπως συνέβη κατά τον ελληνοιταλικό πόλεμο του 1940-41, κατά τον οποίον ήταν διάχυτη η λαϊκή πίστη για τη θεία επιφάνεια και προστασία της Θεοτόκου, έτσι και στην Αλεξάνδρεια είχε ευρύτερα διαδοθεί ότι λίγο πριν από τη θρυλική μάχη του Ελ Αλαμέιν (Οκτώβριος 1942) παρουσιάστηκε ένας άγνωστος έφιππος, που περιερχόταν το συμμαχικό στρατόπεδο και εμψύχωνε τους στρατιώτες .Άλλωστε και το τοπωνύμιο Ελ Αλαμέιν σημαίνει τόπο του Μηνά. Εδραιώθηκε έτσι από τους Έλληνες στρατιώτες της Μ. Ανατολής η λαϊκή πίστη ότι ο άγιος Μηνάς ήλθε υπέρμαχος και σωτήρας.

Η εορτή του αγίου Μηνά τελέστηκε με μεγαλοπρέπεια στο ναό του Αγίου Σάββα χοροστατούντος του Παναγιωτάτου Πάπα και Πατριάρχου Αλεξανδρείας Χριστοφόρου Β΄, ο οποίος και προέστη στην επινίκια και ευχαριστήρια δοξολογία την ίδια μέρα(11 Νοεμβρίου).

Τη γενική επιθυμία να επανιδρυθεί το παλαιό κέντρο λατρείας του αγίου Μηνά στη λιβυκή έρημο, πραγματοποίησε ο Κόπτης Πατριάρχης Κύριλλος ΣΤ΄ όπου στις 27 Νοεμβρίου 1959 θεμελίωσε τη νέα εκκλησία , κοντά στην αρχαιολογική περιοχή της ιστορικής πόλης του. Έτσι αναβίωσε η λατρεία του αγίου και σήμερα έχει αναπτυχθεί εκεί μια ισχυρή μοναστική κοινότητα Κοπτών.

http://www.clab.edc.uoc.gr/seminar/minas/iero-aigiptos.htm

http://stratisandriotis.blogspot.gr/2010/11/blog-post_11.html

Μνημείο των αγνωιστών του Ελ Αλα Μέϊν

Μνημείο των πεσόντων Συμμάχων

Το Ελ Αλαμέιν (El Alamein ή Al Alamayn) είναι πόλη της Βόρειας Αιγύπτου στα παράλια της Μεσογείου. Βρίσκεται 106 χιλιόμετρα (66 μίλια) δυτικά της Αλεξάνδρειας και 240 χιλιόμετρα (149 μίλια) βορειοδυτικά του Καΐρου.

Το Ελ Αλαμέιν έπαιξε σημαντικό ρόλο στην έκβαση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου καθώς στην περιοχή έλαβαν χώρα δύο εκτεταμένες μάχες:

•           Στην πρώτη μάχη του Ελ Αλαμέιν (1 Ιουλίου - 27 Ιουλίου 1942) η προέλαση των δυνάμεων του Άξονα προς την Αλεξάνδρεια ανασχέθηκε από τις συμμαχικές δυνάμεις, όταν τα Γερμανικά Πάνζερ, με τη βοήθεια των στούκας της Luftwaffe προσπάθησαν να περικυκλώσουν τις συμμαχικές θέσεις.

•           Στην δεύτερη μάχη του Ελ Αλαμέιν (23 Οκτωβρίου - 4 Νοεμβρίου 1942) οι συμμαχικές δυνάμεις έσπασαν τις Γερμανικές γραμμές, αναγκάζοντας τις Ναζιστικές δυνάμεις σε υποχώρηση μέχρι την Τυνησία.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB_%CE%91%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CE%AD%CE%B9%CE%BD

Η δεύτερη μάχη του Ελ Αλαμέιν πραγματοποιήθηκε μεταξύ 23 Οκτωβρίου και 5 Νοεμβρίου 1942,

Η επιτυχία των συμμαχικών δυνάμεων στη μάχη απέτρεψε οριστικά το ενδεχόμενο απώλειας της στρατηγικής σημασίας διώρυγας του Σουέζ και των πετρελαιοπαραγωγικών περιοχών της Μέσης Ανατολής.

Η συμμαχική επίθεση εκδηλώθηκε στις 22.00’ το βράδυ της 23ης Οκτωβρίου 1942. Η αντίσταση των γερμανοϊταλικών στρατευμάτων ήταν ιδιαίτερα σθεναρή, αποτρέποντας τη δυνατότητα στους Συμμάχους να διασπάσουν την αμυντική τους γραμμή.

Τη νύχτα 2 προς 3 Νοεμβρίου δημιουργήθηκε ρήγμα στον Βόρειο τομέα και στον Νότιο στις 3 Νοεμβρίου. Από την επόμενη μέρα, άρχισε η καταδίωξη των υποχωρούντων δυνάμεων του Άξονα.

Οι ιταλικές μεραρχίες, εγκαταλελειμμένες στην έρημο χωρίς εφόδια και τροφή, είτε διαλύθηκαν είτε παραδόθηκαν στους Συμμάχους.

Τα γερμανικά στρατεύματα συνέχισαν να υποχωρούν, εγκαταλείποντας την Κυρηναϊκή και τελικά εγκαταστάθηκαν στη γραμμή Μπάρετ στην Τυνησία.

Στις επιχειρήσεις συμμετείχε και τμήμα του ελληνικού εκστρατευτικού σώματος της Μέσης Ανατολής με την 1η Ταξιαρχία υπό τον συνταγματάρχη Παυσανία Κατσώτα, η οποία υπαγόταν στην βρετανική 50η Μεραρχία.

Το διάστημα 23 Οκτωβρίου-3 Νοεμβρίου εκτέλεσε πολλές επιδρομές εναντίον των εχθρικών γραμμών. Μετά την έναρξη της γερμανικής υποχώρησης, η 1η ελληνική Ταξιαρχία ανέλαβε την καταδίωξη του εχθρού στον τομέα της, προελαύνοντας σε βάθος 100 χιλιομέτρων.

Η μάχη του Ελ Αλαμέιν υπήρξε η πρώτη αποφασιστική νίκη των Συμμάχων και σημείωσε την αρχή της απομάκρυνσης των δυνάμεων του Άξονα από τη Βόρεια Αφρική.

Οι απώλειες των Συμμάχων ανήλθαν σε 3.500 νεκρούς και 10.000 τραυματίες. Οι απώλειες των ελληνικών δυνάμεων ανήλθαν σε 6 αξιωματικούς και 83 οπλίτες νεκρούς και 26 αξιωματικούς και 202 οπλίτες τραυματίες. (Η συνολική δύναμη της Ταξιαρχίας ήταν 316 αξιωματικοί και 5.155 οπλίτες).

Επειδή η νίκη αυτή συνδέθηκε με το όνομα του Αγίου Μηνά, παραχωρήθηκε από τους Συμμάχους στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας ο τόπος όπου βρίσκονταν τα ερείπια αρχαίου Ναού του για επανοικοδόμηση του Ναού.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B5%CF%8D%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B7_%CE%BC%CE%AC%CF%87%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%95%CE%BB_%CE%91%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CE%AD%CE%B9%CE%BD

Η εορτή του Αγίου Μηνά τελέστηκε με μεγαλοπρέπεια στο ναό του Αγίου Σάββα χοροστατούντος του Παναγιωτάτου Πάπα και Πατριάρχου Αλεξανδρείας Χριστοφόρου Β΄, ο οποίος και προέστη στην επινίκια και ευχαριστήρια δοξολογία την ίδια μέρα (11 Νοεμβρίου).

http://www.clab.edc.uoc.gr/seminar/minas/iero-aigiptos.htm

Οι Γερμανοί πρόβαλαν σθεναρή αντίσταση, αλλά ήταν ακέφαλοι: ο Ρόμελ είχε επισκεφθεί για λίγο τη Γερμανία. Ο προσωρινός αντικαταστάτης του στρατηγός Γκεόργκ φον Στούμμε,πέθανε από καρδιακή προσβολή καθώς έσπευδε στο μέτωπο. Το πτώμα του δεν βρέθηκε επί 24 ώρες, αφήνοντας έτσι τοΑφριχα Κορ χωρίς ηγέτη επί μία ολόκληρη ημέρα.

http://www.onalert.gr/stories/el-alamein-to-telos-tis-germanikis-kyriarxias/17367

Τον διαδέχθηκε ο Στρατηγός Φον Τόμας, διοικητής του Άφρικα Κορπ (Africa Corps) (Αφρικανικό Σώμα Στρατού). Αυτό συνέβαλε ακόμη περισσότερο στη σύγχυση  που είχε προκληθεί στις δυνάμεις του Άξονα.

Από τις 26 Οκτωβρίου, ανέλαβε και πάλι τη διοίκηση ο Ρόμμελ, που έφθασε εσπευσμένα στο μέτωπο και ο οποίος συγκέντρωσε τις τεθωρακισμένες μονάδες και τις εφεδρείες στο Βόρειο Τομέα.

Ο Ρόμμελ, όταν αντιλήφθηκε τα συμμαχικά άρματα, δυσκολεύθηκε να πιστέψει ότι αυτά βρίσκονταν τόσο κοντά του και απέστειλε το Στρατηγό Τόμας να ενεργήσει αναγνώριση με αποτέλεσμα να συλληφθεί αυτός αιχμάλωτος.

Όταν διαπίστωσε ο Ρόμμελ ότι δεν υπήρχε πια δυνατότητα αντιδράσεως, διέταξε την αφαίρεση από τους Ιταλούς των Τ/Θ και των αυτοκινήτων και επιχείρησε να περισώσει τα γερμανικά στρατεύματα.

https://stratistoria.wordpress.com/9-ww2/mesi-anatoli-1941-1944/19421023-el-alamein/

Οι Γερμανοί καταδιωκόμενοι όλη τη μέρα της 5ης Νοεμβρίου από τις Τ/Θ Μονάδες του 10ου ΣΣ, υποχωρούσαν με μεγάλη ταχύτητα, για να αποφύγουν την αποκοπή και την αιχμαλωσία τους.  Τελικά, διασώθηκαν από τις καταρρακτώδεις βροχές, που ξέσπασαν, και έκαναν την έρημο αδιάβατη στα συμμαχικά άρματα.

Ο Ρόμμελ συνεχίζοντας την υποχώρηση του εγκατέλειψε με τα υπολείμματα των δυνάμεών του την Κυρηναϊκή και την Τριπολίτιδα και τελικά εγκαταστάθηκε στη γραμμή Μπάρετ στην Τυνησία.  Έτσι, έληξε η κρίσιμη μάχη του Ελ Αλαμέιν με πλήρη ήττα των δυνάμεων του Άξονα.

https://stratistoria.wordpress.com/9-ww2/mesi-anatoli-1941-1944/19421023-el-alamein/

η Ελληνική Ταξιαρχία

Από 6-9 Νοεμβρίου προέλασε σε βάθος 100 χλμ.  μέχρι τη Μάρσα Μαρντούχ και την όαση Σίβα, όπου κατέλαβε κάθε είδους στρατιωτικό υλικό.

το Μαυσωλείο των Γερμανών

Οι απώλειες της Γερμανικής Στρατιάς του Ρόμμελ ήταν 10.000 νεκροί, 15.000 τραυματίες και 30.000 αιχμάλωτοι (22.000 Ιταλοί και 8.000 Γερμανοί).

Μεταξύ των αιχμαλώτων και 9 Στρατηγοί στους οποίους συμπεριλαμβάνεται ο Διοικητής του Άφρικα Κορπ Στρατηγός Φον Τόμας.

https://stratistoria.wordpress.com/9-ww2/mesi-anatoli-1941-1944/19421023-el-alamein/

Τσώρτσιλ:  πριν το Ελ Αλαμέϊν δεν είχαμε ποτέ νίκη. Μετά το Ελ Αλαλέϊν δεν είχαμε ποτέ ήττα!.

http://sitalkisking.blogspot.gr/2010/09/blog-post_12.html

Το σημαντικότερο κέντρο λατρείας του αγίου Μηνά στους πρώιμους βυζαντινούς αιώνες ήταν ο Ναός του στην έρημο της Λιβύης, κοντά στη Μαρεώτιδα λίμνη. Η αρχαία συναξαριακή παράδοση αναφέρει την απόθεση των ιερών λειψάνων του σ' αυτόν τον τόπο, όπου και ιδρύθηκε ενωρίς μικρός ναός. Ο πρώτος ναός ιδρύθηκε πιθανότατα επί της βασιλείας του Μ Κωνσταντίνου (306-307μ.Χ). Ο αυτοκράτορας τίμησε τον άγιο Μηνά, για την θαυματουργική θεραπεία της λεπρής κόρης του, όπως βεβαιώνουν τα ανατολικά συναξάρια (κυρίως τα Αιθιοπικά). Ένας μεγαλύτερος Ναός ιδρύθηκε, επί της πατριαρχείας του Μ. Αθανασίου (328-373μ.Χ). Επί του αυτοκράτορα Αρκαδίου (395-408μ.Χ) ιδρύθηκε στην ίδια θέση μεγαλοπρεπής ξυλόστεγη Βασιλική, που εθεωρείτο ως ο μεγαλύτερος χριστιανικός ναός στην Αίγυπτο.

Με κέντρο αυτό το Ναό οργανώθηκε με την πάροδο του χρόνου ολόκληρη πόλη, η πόλη του Αγίου Μηνά.

Το λαμπρό αυτό ιερό της Λιβυκής ερήμου, που είχε έντονο ελληνικό ύφος, όπως μαρτυρούν οι σωζόμενες επιγραφές, διατηρήθηκε ακόμη και μετά την αραβική κατάκτηση της περιοχής (μέσα του 7ου αιώνα).

Η μεταβολή όμως των ιστορικών συνθηκών και οι συνεχείς επιδρομές των νομάδων της Λιβυκής ερήμου ερήμωσαν την πόλη του Αγίου Μηνά και την αφάνισαν.

Σύμφωνα με μεταγενέστερο αραβικό συναξάριο, το λείψανό του Αγίου μεταφέρθηκε επί της πατριαρχείας του Βενιαμίν Β΄ (1327-1339μ.Χ.) στο Κάϊρο, όπου ιδρύθηκε νέος Ναός του Αγίου Μηνά, σωζόμενος μέχρι σήμερα.

Κατά τις ανασκαφές του Kaufmann, που διήρκεσαν από το 1905 έως το 1909, αποκαλύφθηκε η έκταση και το μεγαλείο της πόλης και του ιερού. Ανασκάφηκε η Βασιλική του αυτοκράτορα Αρκαδίου με όλο το συγκρότημα των κτιρίων της, το βαπτιστήριο, τα κοινόβια, η πηγή του αγιάσματος, οι θέρμες, οι φούρνοι τα κοιμητήρια κ.λ.π. Η πληθωρική παρουσία ελληνικών επιγραφών βεβαιώνει τον ελληνικό χαρακτήρα του ιερού.

Χαρακτηριστικά ευρήματα των ανασκαφών στην πόλη του Αγίου Μηνά είναι οι λεγόμενες «ευλογίες».

http://www.clab.edc.uoc.gr/seminar/minas/poli-aigiptohtm.htm

Τύποι ευλογιών του Αγ.Μηνά

Πρόκειται για μικρά πήλινα φιαλίδια, σε ποικίλα σχήματα, που χρησιμοποιούσαν οι προσκυνητές, για να μεταφέρουν αγίασμα ή λάδι από την ακοίμητη κανδήλα του Αγίου. Το πιθανότερο είναι ότι το κρεμούσαν στο λαιμό τους ως φυλακτά. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι ανάγλυφες παραστάσεις και οι επιγραφές στην επιφάνεια των ευλογιών.

Ο Άγιος εικονίζεται άλλοτε όρθιος προσευχόμενος ανάμεσα σε ζώα (συνήθως καμήλες) και άλλοτε έφιππος. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι εικονίζεται άλλοτε νέος και άλλοτε σε προχωρημένη ηλικία. Οι επιγραφές είναι κατά κανόνα ελληνικές και αναγράφουν : Ο ΑΓΙΟΣ ΜΗΝΑΣ, ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΗΝΑ, ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΗΝΑ και άλλα ανάλογα.

http://www.clab.edc.uoc.gr/seminar/minas/eulogies.htm

Τη γενική επιθυμία να επανιδρυθεί το παλαιό κέντρο λατρείας του αγίου Μηνά στη λιβυκή έρημο, πραγματοποίησε ο Κόπτης Πατριάρχης Κύριλλος ΣΤ΄ όπου στις 27 Νοεμβρίου 1959 θεμελίωσε το νέο Ναό, κοντά στην αρχαιολογική περιοχή της ιστορικής πόλης του. Έτσι αναβίωσε η τιμή του Αγίου, και σήμερα έχει αναπτυχθεί εκεί μια ισχυρή μοναστική κοινότητα Κοπτών.

http://www.clab.edc.uoc.gr/seminar/minas/iero-aigiptos.htm

 
Δυό χρόνια αργότερα ο Έρβιν Ρόμμελ κατηγορήθηκε ότι συμμετείχε σε συνομωσία εναντίον του Χίτλερ. Επειδή όμως είχε μεγάλο κύρος στο Γερμανικό λαό, δεν τον οδήγησαν σε δίκη, αλλά ο Χίτλερ του έστειλε δύο στρατηγούς με επιστολή του και μια κάψουλα στην πόλη Χέρλιγκεν, όπου ο Στρατάρχης ανάρρωνε από τον σοβαρό τραυματισμό του στη Γαλλία: Να θέσει ο ίδιος τέρμα στη ζωή του, με αντάλλαγμα να μη κινδυνεύσουν με αντίποινα η σύζυγός του και ο γιος τους. Ο Ρόμελ δέχεται και στις 14 Οκτωβρίου 1944, σε ηλικία 52 ετών, καταπίνει την κάψουλα υδροκυανίου.

Βερνάρδος Μοντόμερυ, ο επικεφαλής των Συμμάχων