Στην Ορθοδοξία υπάρχουν Ιεροί Κανόνες

Τρισάγιο στους πρόσφυγες Μυτιλήνη 4-11-15

https://www.youtube.com/watch?v=N7BrcCMrXaE

Δημοσιογράφοι:  Στο τρισάγιο στη μνήμη των αδικοχαμένων θυμάτων στο Αιγαίο έγινε κάτι πολύ δυνατό. Οι σπάνιοι συμβολισμοί που ενώνουν..    6.11.2015

http://www.lifo.gr/articles/mikropragmata/80088?ref=nl_151106

Οι δημοσιογράφοι, οι οποίοι βρίσκονται σε βαθύ σκοτάδι χριστιανικής αμαθείας και συνάμα το παίζουν μονίμως παντογνώστες, προέβαλαν μια εκδήλωση στη Μυτιλήνη, που θα την ονομάζαμε ανθρωπιστική, αλλά θα μπορούσαμε και με πολλά άλλα κοσμητικά να την προσδιορίσουμε..

Μόδα, που από συγκεκριμένα κέντρα έντεχνα λανσάρεται και επιβάλλεται, καθορίζει τις συμπεριφορές μας.. Κακώς. Κάκιστα.

Η Εκκλησία μας πάντα κρατάει την χρυσή τομή.

Αγαπά τους πάντες. Συμπαρίσταται σε κάθε δοκιμαζόμενο άνθρωπο.

Αλλά από την άλλη όμως δεν ισοπεδώνει τις αξίες και την ιεράρχηση των πραγμάτων.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι κρίμα, που παραπλανήθηκε ο τοπικός κλήρος και έχασε πλήρως το μέτρο.

Εξηγούμαι.

Εκκλησιαστική Τελετή επιτελούμε ΜΟΝΟ για Ορθοδόξους Χριστιανούς, μέλη της Εκκλησίας. Να σκεφθείτε ότι για Ορθοδόξους Χριστιανούς, που ετέλεσαν Πολιτικό Γάμο ή απαίτησαν να κατακαεί το νεκρό σώμα τους ΔΕΝ ΤΕΛΟΥΜΕ ΚΗΔΕΙΑ ή ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ..

Εξαίρεση γίνεται στις εξής περιπτώσεις:

Γάμος μεταξύ Ορθοδόξου και Καθολικού, εφ’όσον θεωρείται (έτσι έχει καταλήξει επισήμως η Σύνοδος) ότι οι ΡωμαιοΚαθολικοί δεν έχουν απολέσει την Αποστολική Διαδοχή. Τελείται συνήθως διπλός Γάμος. Το δε Ορθόδοξο μέλος επιτρέπεται να μεταλαμβάνει των Αχράντων Μυστηρίων στην Ορθόδοξη Εκκλησία.

Κηδεία ή Μνημόσυνο, λόγω του ιδιαιτέρως λυπηρού γεγονότος του θανάτου, και ΕΦ’ΟΣΟΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΛΗΡΙΚΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΕΙΟΥ ΔΟΓΜΑΤΟΣ, επιτρέπεται να τελεσθεί από Ορθόδοξο Ιερέα και σε ΡωμαιοΚαθολικό και σε Αγγλικανό. Υπάρχει δε ειδικό Τυπικό (λιτό-όχι πλήρες των Ορθοδόξων) στο Μικρό Ευχολόγιο.

Από κει και πέρα ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΑ. ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΑ.

Αν ενεργούμε έτσι, συντελούμε στο να χαθεί η αίσθηση του «Χριστιανός, Μέλος της Εκκλησίας, μέτοχος της Θεϊκής Υιοθεσίας».. Αλίμονο..

Και γεννάται το εξής άλλο απλό-απλούστατο ερώτημα: Αφού υπήρχε τελετουργός Μουσουλμάνος, προς τί και γιατί εψάλη Ακολουθία, με συγχωρητική ευχή!! από Ορθοδόξους κληρικούς; Και μάλιστα ελέχθη: Υπέρ των «αδελφών ημών» (άλλο συνάνθρωποι-άλλο αδελφοί) και στη συνέχεια: των «αδίκω θανάτω τελειωθέντων». Άδικο θάνατο ονοματίζουμε εκείνον, που συντελέσθηκε σε δολοφονία και σε γενοκτονία.. Σε θάνατο από τρικυμία ή θεομηνία όταν χαρακτηρίζουμε «άδικο θάνατο», απλά ..βλασφημούμε τον Παντοκυβερνήτη Κύριο!.. Και το επιστέγασμα: «αξιομακάριστοι και αείμνηστοι αδελφοί ημών».. Ανήκουστα πράγματα!..

Προσέξτε δε και κάτι άλλο:  Το χριστιανικό Μνημόσυνο διήρκεσε 1.20’  ενώ το Μουσουλμανικό 3.16’ !..  Μαζί με τη συμπάθειά μας και η διαφήμησή τους. Οι δε Ορθόδοξοι τελικά, οι φτωχοί συγγενείς και οι «γλάστρες» στο πάνελ.. Ήμαρτον, Κύριε..

Και όλα αυτά μπροστά στο Άγαλμα της Μικρασιάτισσας Μάνας!..

Θα τρίζουν τα οστά των -πραγματικών- προσφύγων αδελφών μας του 1922, καθώς και των Ιερομαρτύρων και Μαρτύρων του αλησμόνητου και απαράγραπτου Δράματός μας!.      

Παραθέτω και μια γνώμη αναγνώστη, που μου άρεσε.. 

George Anastasoulis

Τό τρισάγιο εἶναι μυστήριο, πού ἀφορά ἀποβιώσαντες Χριστιανούς Ὀρθοδόξους. Οἱ παπάδες ἴσως τὄσωσαν ἐπειδή δέν συλλειτούργησαν μέ τούς μουσουλμάνους (αυτό έλειπε) ὅπως ἔχει κάνει ὁ Οἰκ.Πατριάρχης μέ σαμάνους Ἀφρικανούς καί Ἰνδιάνους! Στήν Ἀσίζη.. Ἄν εἶχαν συλειτουργήσει κιόλας σέ κοινή προσευχή, θά ἦταν καθαρή βλασφημία στό Ἅγιο Πνεῦμα, κάτι ἀνεπίτρεπτο σέ Χριστιανούς. Κατά τά λοιπά, ἄς δεχθοῦμε ὅτι τό ἔκαναν γιά νεκρούς Χριστιανούς Ὀρθοδόξους Σύριους, πού πνίγηκαν καί ὄχι γιά τούς ἄλλους. Ἄς πῶ κι’ ἕνα παράδειγμα, γιά νά φανεῖ τό τραγελαφικό καί σόλοικο τοῦ πράγματος. Ἄν δύο μουσουλμάνοι θέλουν νά παντρευτοῦν μέ τό Ὀρθόδοξο τυπικό, δέν μπορεῖ κανένας παπάς νά τούς παντρέψει, γιατί ἁπλά ὁ γάμος δέν θά ἰσχύει. Τώρα τά ὑπόλοιπα εἶναι γιά τό θεαθῆναι καί μ’αὐτά καί μέ κάτι «ἄλλα», μερικοί ἱερεῖς καί δεσποτάδες καί καθηγητάδες φωστῆρες  ἔχει ξεφύγει, καί ὑπάρχει θέμα. Σόρρυ πού τό λέω, ἀλλά εἶναι ἡ σκληρή ἀλήθεια...