Ἐποικοδομητικά: Ενός λεπτού σιγή..

Ενός λεπτού σιγή!

Για να τιμήσουμε τη μνήμη των γενναίων αγωνιστών του 1912, στους οποίους οφείλουμε τη σημερινή ελεύθερη Ελλάδα.

8-9 Οκτωβρίου 1912, ελευθερώνεται το ακριτικό νησί μας, η Λήμνος.

9-10 Οκτωβρίου 1912, διεξάγονται σκληρές μάχες στο Σαραντάπορο, και ανοίγει ο δρόμος προς Δυτική Μακεδονία και Ήπειρο,

Δρόμος ενθουσιώδης ελευθερίας!

Αξιωματικοί φονευθέντες στο Σαραντάπορο: Τ/ρχης Παπαδήμας, Λ/γός ΠΖ Μητσόπουλος, Λ/γός ΣΥΠ Ζερβός, Υπ/γός ΠΖ Θιάφης Ευσ, Ανθ/γός Ζαμπούρης, Ανθ/γός Εδιπίδης Αχιλλεύς, Ανθ/γός Σαμπαλάς, Ανθ/γός Σαμπλής, έφ.Ανθ/γός Καρανάσιος Α, έφ.Ανθ/γός Ε.Καζάκος, Ανθ/στής Μαλέβρης, Ταγ/ρχης ΠΖ Πολυχρονόπουλος, έφ.Ανθυπίατρος Στεργιόπουλος, Υπ/γός Μ.Πανάς, Υπ/γός ΠΖ Κ.Πούλος, έφ.Υπ/γός ΠΖ Δ.Τσιχλής, Ανθ/γός ΠΖ Ν.Ρέγκος, Ανθ/γός ΠΖ Δ.Μπαητόνιας. Οπλίται φονευθέντες 169. Τραυματίες: 1.037 (κυτάξετε πάλι τα επώνυμα, κάποιοι ίσως είναι της οικογενείας σας!)

Ενός λεπτού σιγή!

Για να ανατείνουμε νου και καρδιά δοξολογικά προς τον Δωρεοδότη, τον Παντεπόπτη και Παντοκυβερνήτη Θεό μας, που Εκείνος χειραγωγεί το λαό Του και Εκείνος (μέσα από αγώνες και θυσίες των παιδιών Του) κατευθύνει την Ιστορία.

Ενός λεπτού σιγή!

Για να στοχασθούμε το μυστικό μήνυμα της Ιστορίας:

Ο ευδαιμονισμός και η υλιστική πλαδαρότητα μόνο σε παρακμή οδηγούν.

Η ανδρεία και η αυτοθυσία φέρνουν τη δικαίωση και τη νίκη, την καταξίωση στα πεπρωμένα του Γένους μας.

Απελευθέρωση της Λήμνου
Το νησί της Λήμνου απελευθερώθηκε από τον αρχηγό του ελληνικού στόλου, Παύλο Κουντουριώτη στις 8 Οκτωβρίου 1912.
Τρεις μέρες πριν, στις 5 Οκτωβρίου, είχε κηρυχθεί η έναρξη του Α' Βαλκανικού Πολέμου.
Αφορμή ήταν η άρνηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας να ικανοποιήσει τα αιτήματα των κυβερνήσεων της Ελλάδας, Σερβίας, Βουλγαρίας και Μαυροβουνίου, για ισότιμη μεταχείριση των χριστιανών υπηκόων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Την Παρασκευή 5 Οκτωβρίου του 1912, στις 10.00 το πρωί ο Υπουργός Ναυτικών Στράτος, ο Γενικός Επιθεωρητής Ναύαρχος Λ.Τώφνελ, ο Πρωθυπουργός Ε.Βενιζέλος και ο Βασιλεύς Γεώργιος Α' της Ελλάδος επιβιβάζονται στο σημαιστολισμένο Θωρηκτό ΑΒΕΡΩΦ, στο οποίο τελείται θεία Λειτουργία και αγιασμός για το κατευόδιο του στόλου.

Μετά τον αγιασμό, ανακοινώνεται η προαγωγή του Παύλου Κουντουριώτη σε Υποναύαρχο και ο ορισμός του ως Αρχηγό του Στόλου του Αιγαίου. Ακολούθησαν οι προσφωνήσεις των πολιτικών κι οι ευχές του Βασιλέως.

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος θα πει απευθυνόμενος στον υποναύαρχο Παύλο Κουντουριώτη και στους 550 ναύτες του Αβέρωφ: «Η πατρίς αξιοί από υμάς όχι απλώς να αποθάνητε υπέρ αυτής. Αυτό θα ήταν το ολιγώτερον. Αξιοί να νικήσετε».

Στις 13:30 το μεσημέρι ο ελληνικός στόλος ήταν έτοιμος να αποπλεύσει από το Φάληρο με προορισμό το Μούδρο της Λήμνου. Ο υποναύαρχος Παύλος Κουντουριώτης επέλεξε το λιμάνι του Μούδρου, επισημαίνοντας την καίρια θέση του λιμένος, για να τον χρησιμοποιήσει ως ναύσταθμο του ελληνικού στόλου.

Αναχωρώντας από το Φάληρο ο Παύλος Κουντουριώτης απέστειλε προς όλα τα πλοία του στόλου το ακόλουθο σήμα: «Η Α.Μ. ο Βασιλεύς στέλνει θερμάς ευχάς υπέρ της επιτυχίας του ιερού αγώνος μας. Αι δάφναι των ενδόξων πολέμων του Ελληνισμού πληρούσι πολλάς σελίδας της Ιστορίας, και έχει ακράδαντον πεποίθησιν ότι ο ημέτερος στόλος σήμερον θα προσθέσει μίαν ένδοξον σελίδα εις την ιστορία του Ναυτικού».

Το Σάββατο 6 Οκτωβρίου του 1912, το πρωί ο ελληνικός στόλος πλέει έξω από τον Άγιο Ευστράτιο. Εκεί το αντιτορπιλικό «Βέλος», το οποίο ως ανιχνευτικό προπορευόταν του «Αβέρωφ» συνάντησε και συνέλαβε έναν Τούρκο χωροφύλακα (θεωρήθηκε ως ο πρώτος αιχμάλωτος των βαλκανικών πολέμων), που έπλεε μέσα σε μια βάρκα με προορισμό την Λήμνο.

Στις δυο το μεσημέρι το «Αβέρωφ» έφθασε στο Κάστρο της Λήμνου. Ο Παύλος Κουντουριώτης διέταξε και ήρθε στο πλοίο ο τούρκος Καϊμακάμης. Όταν ο Κουντουριώτης του ζήτησε να παραδώσει το νησί της Λήμνου, ο τούρκος Διοικητής του απάντησε (προσπαθώντας να κερδίσει χρόνο, με ελπίδα σε τουρκική βοήθεια) ότι αγνοούσε την κήρυξη του πολέμου.

Οι Λημνιοί, μόλις είδαν το στόλο έξω από το Κάστρο, άρχισαν να φωνάζουν «Ήρταν γοι Έλλην'». Βλέποντας τα πλοία με την ελληνική σημαία, μπήκαν σε βάρκες και έσπευσαν να υποδεχτούν το στόλο, ζητώντας να μάθουν για ποιο λόγο ο στόλος είχε έρθει στη Λήμνο. Αδυνατούσαν να φαντασθούν ότι μετά από τόσα χρόνια σκλαβιάς είχε φτάσει η ιερή ώρα της απελευθέρωσης του νησιού.

Στις 8 Οκτωβρίου 1912, μικρό άγημα του ελληνικού στόλου, υπό την διοίκηση του Ταγματάρχη Ιουλιανού Κονταράτου, αποβιβάζεται στο νησί. Στη θέση Μεγάλα Βράχια κοντά στα Λέρα (σημ.Αγ.Δημήτριος), σημειώθηκε η μοναδική προσπάθεια αναχαίτισης των ελληνικών στρατευμάτων, από τουρκικό τμήμα 50 χωροφυλάκων και 280 οπλισμένων Λεριανών, το οποίο όμως έπειτα από σύντομη αψιμαχία διασκορπίστηκε, αφήνοντας ελεύθερο το δρόμο για την απελευθέρωση του Κάστρου της Μύρινας.

Στις 9 Οκτωβρίου, ώρα 13.00’, κάτω από τους χαιρετιστήριους κανονιοβολισμούς των ελληνικών πλοίων, υψώνεται στο φρούριο η ελληνική σημαία. Μέχρι το βράδυ, δύο λόχοι του 20ου συντάγματος ἐχουν ολοκληρώσει την κατάληψη της Λήμνου.

Ο Μούδρος μετατράπηκε, ύστερα από σκληρή δουλειά των πληρωμάτων, σε πολεμική βάση και έκτοτε χρησιμοποιήθηκε ως μόνιμο ορμητήριο του Στόλου μας.

«Η νήσος Λήμνος μ' όλων των εν αυτή πόλεων, κωμών και συνοικισμών, μετά των λιμένων και ακτών αυτής κατελήφθη υφ' ημών και διατελεί από τούδε εις την κατοχήν μας». Με αυτά τα λόγια ο Παύλος Κουντουριώτης χαιρέτησε τους Λημνιούς.

Ο Παύλος Κουντουριώτης, για να ευχαριστήσει το Θεό, που τον αξίωσε να ελευθερώσει τη Λήμνο από τους Οθωμανούς, αφιέρωσε στο ναό της Ευαγγελίστριας στο Μούδρο έναν Επιτάφιο, ο οποίος υπάρχει μέχρι τις μέρες μας στο Ναό.

βλέπε: http://www.limnosfm100.gr/limnos/item/16297-i-apeleftherosi-tis-limnou-8-oktovriou-1912.html

το Κάστρο της Λήμνου

Νίκη στα Στενά Σαρανταπόρου

Μάχη του Σαρανταπόρου. Τρεις ελληνικαί Μεραρχίαι: η 1η, 2α καί 3η εξορμούν υπό ραγδαίαν βροχήν κατά των οχυρωμένων εις το Σαραντάπορον ισχυρών τουρκικών δυνάμεων. Ταυτοχρόνως οι 4η και 5η μεραρχίαι, μετά της ταξιαρχίας ιππικού, καταλαμβάνουν τους Λαζαράδες και απειλούν τα νώτα του εχθρού. Η γενική επίθεση είχε διαταχθή δια την πρωϊαν της επομένης 10 Οκτωβρίου. Αλλά, την νύκτα οι Τούρκοι, φοβηθέντες μήπως περικυκλωθούν, υπεχώρησαν, αφού έσφαξαν πολλούς εκ των προκρίτων των Σερβίων. Δια της καταλήψεως του Σαρανταπόρου, ηνοίγετο εις τον ελληνικόν στρατόν η οδός προς την Μακεδονίαν.