Γιάννης ο Βλογημένος

O Ἅγιος Βασίλης, σὰν περάσανε τὰ Χριστούγεννα, πῆρε τὸ ραβδί του καὶ γύρισε σ᾿ ὅλα τὰ χωριά, νὰ δεῖ ποιὸς θά τονε γιορτάσει μὲ καθαρὴ καρδιά.

Πέρασε ἀπὸ λογιῶν-λογιῶν πολιτεῖες κι ἀπὸ κεφαλοχώρια, μὰ σ᾿ ὅποια πόρτα κι ἂν χτύπησε δὲν τ᾿ ἀνοίξανε, ἐπειδὴ τὸν πήρανε γιὰ διακονιάρη. Κι᾿ ἔφευγε πικραμένος, γιατὶ ὁ ἴδιος δὲν εἶχε ἀνάγκη ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, μὰ ἔνοιωθε τὸ πόσο θὰ πονοῦσε ἡ καρδιὰ κανενὸς φτωχοῦ ἀπὸ τὴν ἀπονιά, ποὺ τοῦ δείξανε κεῖνοι οἱ ἄνθρωποι.

Μιὰ μέρα ἔφευγε ἀπὸ ἕνα τέτοιο ἄσπλαχνο χωριό, καὶ πέρασε ἀπ᾿ τὸ νεκροταφεῖο, κι᾿ εἶδε τὰ κιβούρια πῶς ἤτανε ρημαγμένα, οἱ ταφόπετρες σπασμένες κι᾿ ἀναποδογυρισμένες, καὶ τὰ νιόσκαφτα μνήματα ἤτανε σκαλισμένα ἀπὸ τὰ τσακάλια. Σὰν ἅγιος ποὺ ἤτανε, ἄκουσε πῶς μιλούσανε οἱ πεθαμένοι καὶ λέγανε: «Τὸν καιρὸ ποὺ εἴμαστε στὸν ἀπάνω κόσμο, δουλέψαμε, βασανιστήκαμε, κι᾿ ἀφήσαμε πίσω μας παιδιὰ κι᾿ ἐγγόνια, νὰ μᾶς ἀνάβουνε κανένα κερί, νὰ μᾶς καίγουνε λίγο λιβάνι, μὰ δὲν βλέπουμε τίποτα, μήτε παπᾶ στὸ κεφάλι μας νὰ μᾶς διαβάσει κανα-παραστάσιμο, μήτε κόλλυβα, παρὰ σὰν νὰ μὴν ἀφήσαμε πίσω μας κανέναν».

Κι ὁ ἅγιος Βασίλης πάλι στενοχωρήθηκε κι᾿ εἶπε: «Τοῦτοι οἱ χωριᾶτες οὔτε σὲ ζωντανὸ δὲ δίνουνε βοήθεια, μὰ οὔτε καὶ σὲ πεθαμένον»!. Καὶ βγῆκε ἀπὸ τὸ νεκροταφεῖο, καὶ περπατοῦσε ὁλομόναχος μέσα στὰ παγωμένα χιόνια.

Παραμονὴ τῆς πρωτοχρονιᾶς ἔφταξε σὲ κάτι χωριά, ποὺ ἤτανε τὰ πιὸ φτωχὰ ἀνάμεσα στὰ φτωχοχώρια, στὰ μέρη τῆς Ἑλλάδας. Ὁ παγωμένος ἀγέρας βογκοῦσε ἀνάμεσα στὰ χαμόδεντρα καὶ στὰ βράχια, ψυχὴ ζωντανὴ δὲν φαινότανε, νύχτα πίσσα!

Εἶδε μπροστά του μιὰ ραχούλα, κι᾿ ἀπὸ κάτω της ἤτανε μιὰ στρούγκα τρυπωμένη. Ὁ ἅγιος Βασίλης μπῆκε στὴ στάνη καὶ χτύπησε μὲ τὸ ραβδί του τὴν πόρτα τῆς καλύβας καὶ φώναξε: «Ἐλεῆστε με, τὸν φτωχό, γιὰ τὴν ψυχὴ τῶν ἀποθαμένων σας. Κι᾿ ὁ Χριστός μας διακόνεψε σὲ τοῦτον τὸν κόσμο!».

Τὰ σκυλιὰ ξυπνήσανε καὶ χυθήκανε ἀπάνω του, μὰ σὰν πήγανε κοντά του καὶ τὸν μυριστήκανε, πιάσανε καὶ κουνούσανε τὶς οὐρές τους καὶ πλαγιάζανε στὰ ποδάρια του καὶ γρούζανε παρακαλεστικὰ καὶ χαρούμενα. Ἀπάνω σ᾿ αὐτά, ἄνοιξε ἡ πόρτα καὶ βγῆκε ἕνας τσοπάνης, ὡς εἰκοσιπέντε χρονῶν παλληκάρι, μὲ μαῦρα στριφτὰ γένεια, ὁ Γιάννης ὁ Μπαρμπάκος, ἄνθρωπος ἀθῶος κι᾿ ἀπελέκητος, προβατάνθρωπος, καὶ πρὶν νὰ καλοϊδῆ ποιός χτύπησε, εἶπε: «Ἔλα, ἔλα μέσα, ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ. Καλὴν μέρα νά᾿χης, καλὴ χρονιά!».

Μέσα στὸ καλύβι ἔφεγγε ἕνα λυχνάρι, κρεμασμένο ἀπὸ πάνω ἀπὸ μία κούνια, ποὺ ἤτανε δεμένη σὲ δυὸ παλούκια. Δίπλα στὸ τζάκι ἤτανε τὰ στρωσίδια τους καὶ κοιμότανε ἡ γυναῖκα τοῦ Γιάννη. Αὐτός, σὰν ἐμπῆκε μέσα ὁ ἅγιος Βασίλης, κ᾿ εἶδε πὼς ἤτανε γέρος σεβάσμιος, πῆρε τὸ χέρι του καὶ τ᾿ ἀνεσπάσθηκε κ᾿ εἶπε: «Νά ᾿χω τὴν εὐκή σου, γέροντα», καὶ τό ᾿λεγε σὰ νὰ τὸν γνώριζε κι᾿ ἀπὸ πρωτύτερα, σὰ νά ᾿τανε πατέρας του. Καὶ κεῖνος τοῦ εἶπε: «Βλογημένος νά ᾿σαι, ἐσὺ κι᾿ ὅλο τὸ σπιτικό σου, καὶ τὰ πρόβατά σου. Ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ νά ᾿ναι ἀπάνω σας!». Σηκώθηκε κ᾿ ἡ γυναίκα καὶ πῆγε καὶ προσκύνησε καὶ κείνη τὸν γέροντα καὶ φίλησε τὸ χέρι του, καὶ τὴ βλόγησε. Κι᾿ ὁ ἅγιος Βασίλης ἤτανε σὰν καλόγερος ζητιάνος, μὲ μιὰ σκούφια παλιὰ στὸ κεφάλι του, καὶ τὰ ράσα του ἤτανε τριμμένα καὶ μπαλωμένα καὶ τὰ τσαρούχια του τρύπια, κ᾿ εἶχε κ᾿ ἕνα παλιοτάγαρο ἀδειανό.

Ὁ Γιάννης ὁ Βλογημένος ἔβαλε ξύλα στὸ τζάκι. Καὶ παρευθύς, φεγγοβόλησε τὸ καλύβι καὶ φάνηκε σὰν παλάτι. Καὶ φανήκανε τὰ δοκάρια, σὰ νά ᾿τανε μαλαμοκαπνισμένα, κ᾿ οἱ πυτιὲς ποὺ ἤτανε κρεμασμένες φανήκανε σὰν καντήλια, κ᾿ οἱ καρδάρες καὶ τὰ τυροβόλια καὶ τ᾿ ἄλλα τὰ σύνεργα ποὺ τυροκομοῦσε ὁ Γιάννης, γινήκανε σὰν ἀσημένια, καὶ σὰν πλουμισμένα μὲ διαμαντόπετρες φανήκανε, καὶ τ᾿ ἄλλα, τὰ φτωχὰ τὰ πράγματα πού ᾿χε μέσα στὸ καλύβι του ὁ Γιάννης ὁ Βλογημένος. Καὶ τὰ ξύλα, ποὺ καιγόντανε στὸ τζάκι τρίζανε καὶ λαλούσανε σὰν τὰ πουλιὰ ποὺ λαλοῦνε στὸν παράδεισο, καὶ βγάζανε κάποιαν εὐωδιὰ πάντερπνη.

Τὸν ἅγιο Βασίλη τὸν βάλανε κ᾿ ἔκατσε κοντὰ στὴ φωτιὰ κ᾿ ἡ γυναίκα τοῦ ᾿θεσε μαξιλάρια νὰ ἀκουμπήση. Κι ὁ γέροντας ξεπέρασε τὸ ταγάρι του ἀπὸ τὸ λαιμό του καὶ τό ᾿βαλε κοντά του, κ᾿ ἔβγαλε καὶ τὸ παλιόρασό του κι᾿ ἀπόμεινε μὲ τὸ ζωστικό του.

Κι᾿ ὁ Γιάννης ὁ Βλογημένος πῆγε κι᾿ ἄρμεξε τὰ πρόβατα μαζὶ μὲ τὸν παραγυιό του, κ᾿ ἔβαλε μέσα στὴν κοφινέδα τὰ νιογέννητα τ᾿ ἀρνιά, κι᾿ ὕστερα χώρισε τὶς ἑτοιμόγεννες προβατίνες καὶ τὶς κράτησε στὸ μαντρί, κι᾿ ὁ παραγυιὸς τά ᾿βγαλε τ᾿ ἄλλα στὴ βοσκή.

Λιγοστὰ ἤτανε τὰ ζωντανά του, φτωχὸς ἤτανε ὁ Γιάννης, μὰ ἤτανε Βλογημένος. Κ᾿ εἶχε μία χαρὰ μεγάλη, σὲ κάθε ὥρα, μέρα καὶ νύχτα, γιατὶ ἤτανε καλὸς ἄνθρωπος κ᾿ εἶχε καὶ καλὴ γυναῖκα, κι᾿ ὅποιος λάχαινε νὰ περάση ἀπὸ τὴν καλύβα τους, σὰν νά ᾿τανε ἀδελφός τους, τὸν περιποιόντανε. Γιὰ τοῦτο κι᾿ ὁ ἅγιος Βασίλης κόνεψε στὸ σπίτι τους, καὶ κάθησε μέσα, σὰ νά ᾿τανε δικό του σπίτι, καὶ βλογηθήκανε τὰ θεμέλιά του.

Κείνη τὴ νύχτα τὸν περιμένανε ὅλες οἱ πολιτεῖες καὶ τὰ χωριὰ τῆς Οἰκουμένης, οἱ ἀρχόντοι, οἱ δεσποτάδες κ᾿ οἱ ἐπίσημοι ἀνθρῶποι, μὰ ἐκεῖνος δὲν πῆγε σὲ κανέναν, παρὰ πῆγε καὶ κόνεψε στὸ καλύβι τοῦ Γιάννη τοῦ Βλογημένου.

Τὸ λοιπόν, σὰν σκαρίσανε τὰ πρόβατα, μπῆκε μέσα ὁ Γιάννης καὶ λέγει στὸν ἅγιο: «Γέροντα, ἔχω χαρὰ μεγάλη. Θέλω νὰ μᾶς διαβάσης τὰ γράμματα τ᾿ Ἅη-Βασίλη. Ἐγὼ εἶμαι ἄνθρωπος ἀγράμματος, μὰ ἀγαπῶ τὰ γράμματα τῆς θρησκείας μας. Ἔχω καὶ μία φυλλάδα ἀπὸ ἕναν γούμενο ἁγιονορίτη, κι᾿ ὅποτε τύχη νὰ περάση κανένας γραμματιζούμενος, τὸν βάζω καὶ μοῦ διαβάζη ἀπὸ μέσα τὴν φυλλάδα, γιατὶ δὲν ἔχουμε κοντά μας ἐκκλησία».

Ἔπιασε καὶ θαμπόφεγγε κατὰ τὸ μέρος τῆς ἀνατολῆς. Ὁ ἅγιος Βασίλης σηκώθηκε καὶ στάθηκε κατὰ τὴν ἀνατολὴ κ᾿ ἔκανε τὸ σταυρό του, ὕστερα ἔσκυψε καὶ πῆρε μία φυλλάδα ἀπὸ τὸ ταγάρι του, κ᾿ εἶπε: «Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν πάντοτε, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰώνας τῶν αἰώνων». Κι᾿ ὁ Γιάννης ὁ Βλογημένος πῆγε καὶ στάθηκε ἀπὸ πίσω του, κ᾿ ἡ γυναίκα βύζαξε τὸ μωρὸ καὶ πῆγε καὶ κείνη καὶ στάθηκε κοντά του, μὲ σταυρωμένα χέρια. Κι᾿ ὁ ἅγιος Βασίλης εἶπε τὸ «Θεὸς Κύριος» καὶ τ᾿ ἀπολυτίκιο τῆς Περιτομῆς «Μορφὴν ἀναλλοιώτως ἀνθρωπίνην προσέλαβες», δίχως νὰ πῆ καὶ τὸ δικό του τὸ ἀπολυτίκιο ποὺ λέγει «Εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος σου». Ἡ φωνή του ἤτανε γλυκειὰ καὶ ταπεινή, κι᾿ ὁ Γιάννης κ᾿ ἡ γυναίκα του νοιώθανε μεγάλη κατάνυξη, κι᾿ ἂς μὴν καταλαβαίνανε τὰ γράμματα. Κ᾿ εἶπεν ὁ ἅγιος Βασίλης ὅλον τὸν Ὄρθρο καὶ τὸν Κανόνα τῆς Ἑορτῆς: «Δεῦτε λαοὶ ἄσωμεν ἆσμα Χριστῷ τῷ Θεῷ, χωρὶς νὰ πῆ τὸν δικό του τὸν Κανόνα, ποὺ λέγει «Σοῦ τὴν φωνὴν ἔδει παρεῖναι, Βασίλειε». Κ᾿ ὕστερα εἶπε ὅλη τὴν Λειτουργία κ᾿ ἔκανε ἀπόλυση καὶ τοὺς βλόγησε.

Καὶ σὰν καθήσανε στὸ τραπέζι καὶ φάγανε κι᾿ ἀποφάγανε, ἔφερε ἡ γυναῖκα τὴν βασιλόπιτα καὶ τὴν ἔβαλε ἀπάνω στὸ σοφρᾶ. Κι ὁ ἅγιος Βασίλης πῆρε τὸ μαχαῖρι καὶ σταύρωσε τὴ βασιλόπιτα, κ᾿ εἶπε: «Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, κ᾿ ἔκοψε τὸ πρῶτο τὸ κομμάτι κ᾿ εἶπε «τοῦ Χριστοῦ» κ᾿ ὕστερα εἶπε «τῆς Παναγίας», κ᾿ ὕστερα εἶπε «τοῦ νοικοκύρη Γιάννη τοῦ Βλογημένου». Τοῦ λέγει ὁ Γιάννης: «Γέροντα, ξέχασες τὸν ἅη- Βασίλη!». Τοῦ λέγει ὁ ἅγιος: «Ναί, καλά! Κ᾿ ὕστερα λέγει: «Τοῦ δούλου τοῦ Θεοῦ Βασιλείου». Κ᾿ ὕστερα λέγει πάλι: «Τοῦ νοικοκύρη, «τῆς νοικοκυρᾶς», «τοῦ παιδιοῦ», «τοῦ παραγυιοῦ», «τῶν ζωντανῶν», «τῶν φτωχῶν». Τότε λέγει στὸν ἅγιο ὁ Γιάννης ὁ Βλογημένος: «Γέροντα, γιατί δὲν ἔκοψες γιὰ τὴν ἁγιωσύνη σου; Τοῦ λέγει ὁ ἅγιος: «Ἔκοψα, Βλογημένε!» Μά, ὁ Γιάννης δὲν κατάλαβε τίποτα, ὁ μακάριος. Κ᾿ ὕστερα, σηκώθηκε ὄρθιος ὁ ἅγιος Βασίλειος κ᾿ εἶπε τὴν εὐχή του «Κύριε ὁ Θεός μου, οἶδα ὅτι οὐκ εἰμὶ ἄξιος, οὐδὲ ἱκανός, ἵνα ὑπὸ τὴν στέγην εἰσέλθῃς τοῦ οἴκου τῆς ψυχῆς μου».

Κ᾿ εἶπε ὁ Γιάννης ὁ Βλογημένος: «Πές μου, γέροντα, ἐσὺ ποὺ ξέρεις τὰ γράμματα, σὲ ποιά παλάτια ἆραγες πῆγε σὰν ἀπόψε ὁ ἅγιος Βασίλης; οἱ ἀρχόντοι κ᾿ οἱ βασιληάδες τί ἁμαρτίες νά ᾿χουνε; Ἐμεῖς οἱ φτωχοὶ εἴμαστε ἁμαρτωλοί, ἐπειδὴς ἡ φτώχεια μᾶς κάνει νὰ κολαζόμαστε».

Κι ὁ ἅγιος Βασίλης δάκρυσε κ᾿ εἶπε πάλι τὴν εὐχή, ἀλλοιώτικα: «Κύριε, ὁ Θεός μου, οἶδα ὅτι ὁ δοῦλος σου Ἰωάννης ὁ ἁπλοῦς, ἄξιος ἐστὶ καὶ ἱκανός, ἵνα ὑπὸ τὴν στέγην του εἰσέλθῃς. Ὅτι νήπιος ὑπάρχει καὶ τὰ μυστήριά Σου τοῖς νηπίοις ἀποκαλύπτεται». Καὶ πάλι δὲν κατάλαβε τίποτα ὁ Γιάννης ὁ μακάριος, ὁ Γιάννης ὁ Βλογημένος...

του Φώτη Κόντογλου
«Διηγήματα τῶν Χριστουγέννων», Ἐκδόσεις Ἁρμός

«Μικρὸ «Εορταστικό», Ἐκδόσεις Ἀκρίτας

http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/fwths_kontogloy/giannhs_o_eyloghmenos.htm

Εξαιρετική απόδοση σε Video.

Θα το κατανοήσουν παιδιά άνω των 8 ετών.

Γιάννης ο ευλογημένος

Το γνωστό διήγημα του Φώτη Κόντογλου με αφήγηση και εικόνες.

Ιερός Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου 40 Εκκλησιών Θεσσαλονίκης.

https://www.youtube.com/watch?v=oVmRw7-Hdjk

 

Κάλαντα

Τα Κάλαντα αποτελούν δημοτικά ευχητικά και εγκωμιαστικά τραγούδια, που ψάλλονται εθιμικά κατ΄ έτος κυρίως την παραμονή μεγάλων θρησκευτικών Εορτών όπως των Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς (Αγ. Βασιλείου), των Θεοφανίων, ακόμη και των Βαΐων (ή Λαζάρου).

Διαφορετικού ύφους είναι εκείνα της Μεγάλης Παρασκευής, που είναι λυπητερά και κατανυκτικά.

Κύρια παραδοσιακά μουσικά όργανα, που συνοδεύουν τα κάλαντα είναι το τρίγωνο, το λαούτο, το νταούλι η τσαμπούνα, η φλογέρα. Και, φυσικά, οι χαριτωμένες φωνές των Καλαντιστών.. Στα Επτάνησα, με την αγαπητή τους πολυφωνία, χρησιμοποιούν και ακορντεόν και κιθάρες.

Σκοπός των τραγουδιών αυτών είναι η αναγγελία της Εορτής, που θα ανατείλει την επομένη και συνακόλουθα η ψυχική προετοιμασία των κατοίκων.

Τα κάλαντα ξεκινούν κυρίως με χαιρετισμό, στη συνέχεια αναγγέλλουν τη μεγάλη χριστιανική Εορτή που φθάνει, και καταλήγουν σε ευχές.

Μετά τα «χρόνια πολλά», που επισφραγίζουν τον ύμνο, έρχεται το φιλοδώρημα εκ μέρους του νοικοκύρη, είτε σε χρήματα, είτε σε προϊόντα. Σχετική είναι και η «κουλούρα», που οι νοικοκυρές έχουν ετοιμάσει.

Αυτά τα «φιλέματα», έχουν την έννοια «αποζημίωσης» για τον κόπο των καλαντιστών, αλλά και ενθάρρυνσης, να συνεχίσουν το έθιμο μέσα στα χρόνια, ένα έθιμο, που πήγασε απ’την ελληνορθόδοξη Παράδοση και αποδείχθηκε πραγματικά αξιαγάπητο και ψυχωφελές.

Χαρακτηριστικό στοιχείο των Καλάντων είναι η γλώσσα, στην οποία αυτά ψάλλονται, δηλ. η  καθαρεύουσα, πράγμα το οποίο φανερώνει την άμεση καταγωγή τους από τους Βυζαντινούς χρόνους τις Καλένδες του Ιανουαρίου που γιορτάζονταν με ιδιαίτερη λαμπρότητα.

Σε κάποια νησιά (του Αιγαίου κυρίως) πάνω στη μελωδία των Καλάντων και σε συνέχεια αυτών, ψάλλονται αυτοσχέδιοι στίχοι, ποου δίνουν συμβουλές προς τους άρχοντες ή και παρατηρήσεις για την συμπεριφορά τους και για τη διοίκηση που ασκούν, με σκωπτικό χαρακτήρα. Τέτοιες είναι και οι σχετικές «μαντινάδες» της Κρήτης και τα «κοτσάκια» της Νάξου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1

Κεφαλονίτικα κάλαντα πρωτοχρονιάς

Άγιος Βασίλης έρχεται Γενάρης ξημερώνει
ο μήνας που μας έρχεται το χρόνο φανερώνει.
Τραλαλά...

Την άδεια γυρεύουμε στο σπίτι σας να μπούμε
τον άγιο με όργανα και με φωνές να πούμε.
Τραλαλά...

Εκοίταξα στον ουρανό και είδα δυο λαμπάδες
και με το καλωσόρισες καλές σας εορτάδες
Τραλαλά...

Και πάλι ξανακοίταξα και είδα δυο στεφάνια
και με το καληνύχτισμα καλά σας Θεοφάνια.
Τραλαλά...

https://el.wikisource.org/wiki/%CE%9A%CE%B5%CF%86%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B1_%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1_%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%BF%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%AC%CF%82

Ας την καλησπερίσουμε τούτην την φαμελίαν

ο Θεός να την πολυχρονά και να' χει την υγείαν.

Βασίλειε θαυματουργέ, ήλθα να σε παινέσω

που στων αγγέλων το χορό βρίσκεσαι εν τω μέσω.

Της Καισαρείας γέννημα, βλαστός Καππαδοκίας

και ποιητής και τελεστής της θείας Λειτουργίας.

Κάμνω λοιπόν καλήν αρχήν επαίνους να συνθέσω

τον Άγιον Βασίλειον για να τον επαινέσω.

Να σας ειπώ τα θαύματα, που έκαμε ατός του,

με του Θεού τη δύναμη, που ήταν βοηθός του.

Από το βιβλίο του Νίκου Πακτίτη: «Κερκυραϊκά Δημοτικά Τραγούδια», Αθήνα 1989.

http://www.corfuland.gr/el/istorika-kerkyra/corfu-history/kerkyraika-protoxroniatika-kalanta.html

Κερκυραϊκά κάλαντα πρωτοχρονιάς

Πάλιν ακούσατε άρχοντες, πάλιν να σας ειπώμεν,

Ότι και αύριον εστίν ανάγκη να χαρώμεν.

Και να πανηγυρίσωμεν περιτομήν Κυρίου,

Την εορτήν του μάκαρος Μεγάλου Βασιλείου.

Κάνω λοιπόν καλήν αρχήν επαίνους να συνθέσω

Τον Άγιον Βασίλειο δια να επαινέσω.

Να σας ειπώ τα θαύματα, που έκανε ατός του,

Με του Θεού την δύναμιν, που ήταν βοηθός του.

Κι αφέντες καλησπέρα σας, καλησπερίσματά σας.

Κι ο Άγιος Βασίλειος να’ ναι βοήθειά σας.

https://www.youtube.com/watch?v=85tOEUHC63Q

Κρητικές Μαντινάδες και Ευχές για το Νέο Έτος

Ο νέος χρόνος εύχομαι πολλές χαρές να δώσει,
κι αν ήταν λίγες του παλιού, να του τις συμπληρώσει..

Σου δίνω μόνο δυο ευχές για τον καινούργιο χρόνο,
πάμπλουτος νάσαι στη χαρά και πάμφτωχος στον πόνο.

Τη μέρα της Πρωτοχρονιας χίλιες ευχές χαρίζω,
κι ο χρόνος τούτος να σε βρει χαρούμενα ελπίζω.

Τη μέρα τη Πρωτοχρονιά χίλιες ευχες χαρίζω,
σε φίλους που τους αγαπώ και τους υπολογίζω.

Φύγανε τα Χριστούγεννα και ο χρόνος πάλι αλλάζει
Εύχομαι να κρατά πολλές χαρες να σας μοιράζει!

http://www.logia.gr/quote/%CE%B5%CF%85%CF%87%CE%AD%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BD%CE%B5%CE%B1-%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%B1/%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%B1%CE%B4%CE%B5%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B5%CF%85%CF%87%CE%B5%CF%83-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7-%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%BF%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%B1

Όσες ευχές απλόχερα οι άλλοι θα σας πούνε,
εγώ ευχή σας εύχομαι αληθινές να βγούνε.

Τίνος λαού αλφάβητο, τί λέξεις να ταιριάξω,
για να χωρέσουν οι ευχές, που θέλω να σου γράψω.

Όσα λουλούδια ανθίζουνε στην Κρήτη κάθε χρόνο,
τόσες ευχές σας εύχομαι για τον καινούργιο χρόνο.

Τώρα, που άλλαξε η χρονιά και ευχές ο κόσμος δίδει,
εύχομαι κάθε ονειρο αληθινό να γίνει.

http://www.logia.gr/quote/%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CE%B4%CE%B5%CF%82/%CE%B5%CF%85%CF%87%CE%AD%CF%82

Αγία Ανυσία

Στο εγκάρσιο κλίτος του Αγ.Δημητρίου Θεσσαλονίκης, από την αριστερή πλευρά του Ι. Βήματος, βρίσκεται η λάρνακα με τα ιερά λείψανα της Αγίας ενδόξου Οσιομάρτυρος Ανυσίας της εν Θεσσαλονίκη.

Γεννήθηκε και έζησε στη Θεσσαλονίκη κατά τους χρόνους του μεγάλου διώκτου των Χριστιανών Μαξιμιανού, την ίδια περίοδο με τον Άγιο Δημήτριο.

Ήταν θυγατέρα ευσεβών και πολύ πλούσιων γονέων. Όταν εκοιμήθησαν οι γονείς της, αφού μοίρασε όλη της την περιουσία στους φτωχούς, αφιερώθηκε στον Χριστό.

Κάποια ημέρα καθώς πήγαινε στο ναό συνάντησε κάποιον στρατιώτη, που λάτρευε τα είδωλα, ο οποίος την πίεσε να αρνηθεί τον Χριστό. Όταν η ίδια ομολόγησε την πίστη της στον Ένα και αληθινό Θεό, ο ειδωλολάτρης στρατιώτης διαπέρασε με την λόγχη το σώμα της και την θανάτωσε.

Το τίμιο σώμα της για πολλά χρόνια ήταν θαμμένο στη γη σε άγνωστο μέρος, ώσπου την 4η του μηνός Ιουλίου το 1980, διανοιγομένης της οδού 3ης Σεπτεμβρίου κοντά στο Γ’.Σώμα Στρατού, ανακαλύφθηκε ο τάφος της, όπου βρισκόταν τα σεπτά λείψανα της, τα οποία με ευλάβεια ανακομίσθηκαν και κατατέθηκαν στον Ι. Ναό του Αγίου Δημητρίου, επιτελώντας πλήθος ιάσεων και θαυμάτων σε όλους αυτούς που τιμούν την Αγία και την προσκυνούν με πίστη.

http://www.inad.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=117&Itemid=68

Τα εκκλησάκια της αγίας Φωτεινής και αγίας Ανυσίας και το ιστορικό τους

Στη διασταύρωση των οδών Γ’Σεπτεμβρίου & Γρηγορίου Λαμπράκη, εκεί όπου κάνουν τέρμα ορισμένες γραμμές του Ο.Α.Σ.Θ., υπάρχουν 2 μικρά εκκλησάκια σχεδόν πανομοιότυπα, που παρόμοιά τους δεν πρέπει να υπάρχουν αλλού στην πόλη.

Τα δύο εκκλησάκια φέρουν τις ονομασίες Αγία Φωτεινή και Αγία Ανυσία, και αποτελούν ίσως τα τελευταία κατάλοιπα ενός από τους μεγαλύτερους προσφυγικούς συνοικισμούς, που υπήρχαν στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, αυτού της Αγίας Φωτεινής. Μάλιστα το ένα εκκλησάκι ονομάστηκε Αγία Φωτεινή, εξαιτίας του γεγονότος ότι οι περισσότεροι κάτοικοι του συνοικισμού αυτού προέρχονταν από τη Σμύρνη της Μικράς Ασίας, όπου η μητρόπολη των Ορθοδόξων κατοίκων ήταν η μεγαλοπρεπής εκκλησία της Αγίας Φωτεινής.

Η πρώτη, της Αγίας Φωτεινής, που καταλαμβάνει τμήμα του καταστρώματος της οδού 3ης Σεπτεμβρίου, χτίστηκε στη θέση της εκκλησίας του ομώνυμου προσφυγικού συνοικισμού, όταν τα σπίτια του κατεδαφίστηκαν για να δημιουργηθεί ο χώρος της ΔΕΘ. Ο συνοικισμός της Αγίας Φωτεινής δημιουργήθηκε στο τμήμα του Εβραϊκού νεκροταφείου, όπου το 1911 είχαν ταφεί χιλιάδες θύματα της χολέρας.

Η δεύτερη χτίστηκε αρχικά για να αντικαταστήσει το ναό της Αγ. Φωτεινής, όταν έγινε η διάνοιξη της 3ης Σεπτεμβρίου, αφιερώθηκε όμως στην Αγ.Ανυσία την εν Θεσσαλονίκη, όταν βρέθηκαν στα ερείπια της παλαιοχριστιανικής βασιλικής τα λείψανα της Αγίας αυτής.

https://antexoume.wordpress.com/2013/12/30/%CE%B7-%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CF%81%CF%84%CF%85%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CF%85%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7-%CE%B8%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%BA/

Αξίζει να σημειώσουμε ότι "ανύω" σημαίνει "επιτελώ, κατορθώνω". ..

επιτελώ, κατορθώνω

Γερο-Παναής στην Κύπρο

Ο Παναγής γεννήθηκε στη Λύση της Μεσαορίας Κύπρου στις 15 Αυγούστου του 1905, γι αυτό και πήρε το όνομα του από την Παναγία.

Πέθανε πρόσφυγας στη Λάρνακα, στις 30 Δεκεμβρίου του 1989, ώρα 3.15’πμ, σε ηλικία 84 ετών.

 

Αγιασμένος άνθρωπος, με το χάρισμα της παρηγορίας και παρακλήσεως των ψυχών.

Ο Π.Τρεμπέλας όταν βρέθηκε στην Κύπρο, στην Λύση, και άκουσε και είδε, είπε: άνθρωπος όντως του Θεού.

Είχε και δύο αδέλφια, που ασκήτευαν μαζί του στον κόσμο, τον Βασίλη και την Τρυφωνού.

Ωστόσο, εκείνος έλαβε το χάρισμα να αναπαύει ψυχές..

Θα τολμούσα να πω ότι ήταν ένας άγιος Παϊσιος εντός του κόσμου!..  

Έζησε κοντά μας άνθρωπος με ακατάσβεστη πνευματική δίψα που λεγόταν Παναής.

Δεν είχε σχήμα μοναχικό, και ζούσε ασκητικά.

Δεν ήταν κληρικός, και πονούσε τον λαό.

Δεν είχε πτυχία, και καθοδηγούσε μορφωμένους.

Πατούσε στη γη, και μας μετάγγιζε ουρανό.

Ψηλαφούσε τον Θεό, και γνώριζε σε βάθος τα ανθρώπινα.

Ακολούθησε τον δρόμο της αγαμίας από αγάπη προς τον Χριστό, και ένωνε διχασμένα ανδρόγυνα.

Νήστευε σαν ερημίτης, και δεν απέρριπτε τους αδυνάτους.

Ζούσε τον Θεό στην καρδιά του, και μετέδιδε σ’ όλους τη χάρη Του την επουράνια.

Στις 30 Δεκεμβρίου 1989, στις 3.15′ το πρωί, όταν ο κόσμος κοιμόταν μέσα στο σκότος της νύκτας, ο παππούς Παναής αναγεννάτο ώριμα και τέλεια στον κόσμο του Φωτός, όπου «ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός».

Μετέβαινε από τον θάνατο στη ζωή, για να συνεχίσει πιο έντονα αυτό που ζούσε μ’ ολόκληρη την ύπαρξή του: τον πόθο της ατέλευτης χαροποιού ένωσης με τον Θεό και εν Αυτώ με τον κόσμο ολόκληρο, τον κατεξοχή ακαταμάχητο πόθο, που είναι έκφραση καιομένης από αγάπη καρδίας.
Και μεις, μένουμε ακόμα στον «κόσμον τούτον της βασάνου.

Πηγή: Πρεσβ. Ανδρέα Αγαθοκλέους. Εμπειρία Αγιότητος. Ταπεινή καταγραφή του βίου, της θαυμαστής πολιτείας και των θεοπνεύστων λόγων του παππού Παναή από τη Λύση. Έκδοση Ορθόδοξο Πνευματικό Κέντρο Αγίου Γεωργίου Μακρή. Λάρνακα 2005

http://ekdoseisxrysopigi.blogspot.gr/2014/09/blog-post_29.html

Λόγια του θεοφώτιστα: 

«Αφήνουμε την καρδιά μας να καταθλίβεται με την προσκόλληση στα επίγεια, διότι δεν είναι κυριευμένη από τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Γι 'αυτό, όταν τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα θέλουμε, μας πιάνει κατάθλιψη. Ευτυχής είναι εκείνος που είναι ευχαριστημένος με ότι έχει και ότι είναι, ει δ' άλλως όσα και να έχει, δεν είναι στην πραγματικότητα ευτυχισμένος».

«Ταπείνωση είναι να νεκρώσουμε το θέλημά μας. Να θέλουμε ότι θέλει ο Θεός. Να γίνουμε γεφύρι να περνούν όλοι από πάνω μας. Ας μου κάμνει ο άλλος τον έξυπνο, κι άς με ξεγελά στα υλικά. Ο Θεός να τον συγχωρέσει».

«Σε ξάγρυπνους τσοπάνηδες αποκάλυψε ο Θεός το γεγονός της Γέννησης. [...] Η αγρυπνία καθαρίζει το νου και γλυτώνει έτσι ο άνθρωπος από τον πειρασμό. Και στον ύπνο μας πειράζει ο σατανάς και μαραίνει τη σάρκα μας. Χιόνι γίνεται το πλάσμα (ο άνθρωπος), όταν αγρυπνήσει δύο-τρείς μέρες».

http://paterthanasios.com/post/%CE%A1%CE%97%CE%A4%CE%91-%CE%91%CE%93%CE%99%CE%A9%CE%9D

Ο Παναής έλεγε στους Λυσιώτες: «Τι κρίμα που χτίζετε μεγάλα σπίτια, Τούρκοι θα τα κατοικήσουν». Άρα, είχε αίσθηση ότι έρχεται κακό στον τόπο. Το ίδιο, κι ο χωριανός μου ο ψάλτης. Λίγο πριν την εισβολή, άρχισε να κλαίει, κι όταν η κόρη του η Μηλού τον ρώτησε 'γιατί κλαίει' αυτός της απάντησε: «Αχ κόρη μου, Τούρκοι θα ’ρθουν στο χωριό μας και θα γίνουμε πρόσφυγες». «Τι λες πατέρα, θα μείνουμε για πάντα πρόσφυγες»; «Όχι, της είπε, όταν ακούσετε ότι ιδρύθηκε στην Τουρκία μία καινούρια χώρα, που θα λέγεται Κουρδία, τότε να ξέρετε ότι θα επιστρέψουμε όλοι πίσω. Αλλά μέχρι τότε, πολλοί θα πεθάνουν με την πίκρα της επιστροφής και θα μείνουν πρόσφυγες». «Και μέχρι πού θα ’ρθουν οι Τούρκοι, πατέρα»; «Μέχρι τον Αστρομερίτη» της απάντησε.
http://kaparispan.blogspot.gr/2012/05/blog-post.html

 

Πνευματικά Δικαιώματα Εικόνων

Σας εφιστώ την προσοχή στο εξής:

Αρκετές φωτο, που αναρτώνται στο blog αυτό, είναι κάτω από περιορισμούς πνευματικής ιδιοκτησίας.

Σας τις προσφέρω δωρεάν, εντελώς ανιδιοτελώς και αφιλοκερδώς, αλλά μόνο για προσωπική χρήση.

Τυχόν εμπορική εκμετάλλευση αυτών αποτελεί αδίκημα και διώκεται..

Τα Άγια Νήπια

Όταν οι Μάγοι δεν επέστρεψαν στον Ηρώδη, για να του πουν πού βρίσκεται ο Χριστός, ο μοχθηρός αυτός βασιλιάς μηχανεύθηκε άλλο σχέδιο, για να εξοντώσει το Θείο Βρέφος.

Είχε ακούσει ότι, σύμφωνα με τις Γραφές, τόπος γέννησης του Χριστού θα ήταν η Βηθλεέμ.

Επειδή όμως δε γνώριζε ποιός ήταν ο Ιησούς και αν βρισκόταν μέσα στη Βηθλεέμ ή στα περίχωρα της, και επειδή συμπέρανε ότι το παιδί θα ήταν κάτω από δύο χρονών, έδωσε διαταγή να σφαγούν όλα τα παιδιά της Βηθλεέμ και των περιχώρων της, μέχρι της ηλικίας των δύο ετών.

Η σφαγή έγινε ξαφνικά, ώστε να μη μπορέσουν οι οικογένειες να απομακρυνθούν με τα βρέφη τους. Και οι δυστυχισμένες μητέρες είδαν να σφάζονται τα παιδιά τους μέσα στις  ίδιες τις αγκαλιές τους.

Η χριστιανική Εκκλησία, πολύ σωστά ανακήρυξε Άγια τα σφαγιασθέντα αυτά παιδιά, διότι πέθαναν σε μια αθώα ηλικία και υπήρξαν οι πρώτοι Μάρτυρες του χριστιανισμού!.

Την βρεφοκτονία αυτή αναφέρει ο Ιστορικός Μακρόβιος, Βιβλ. Β' κεφ. δ' των Χρονικών, που έζησε επί Θεοδοσίου του Μεγάλου 348 μ.Χ. λέγων, ότι ο Ηρώδης μεταξύ των πολλών άλλων νηπίων φόνευσε και το γιο του Αντίπατρο! Μάλιστα ελέχθη και το εξής λογοπαίγνιο: «Κρεῖσσον Ἡρώδου ὗα εἶναι ἢ υἵα», που σημαίνει «καλύτερα να είναι κάποιος γουρούνι του Ηρώδη παρά γιος του», διότι τον μεν γιο του τον θανάτωσε, το γουρούνι του όμως το διατηρούσε αλώβητο, ως δήθεν τηρητής του Μωσαϊκού Νόμου.

Αδελφοί Χριστιανοί, τα έχουμε ανάγκη τα Άγια Νήπια. Ας είναι μικρά. Έχουν μεγάλη δόξα, γι' αυτό και λέμε, όταν τα μνημονεύουμε, «των αγίων ενδόξων Νηπίων των εν Βηθλεέμ αναιρεθέντων».

Στον ουρανό τώρα που βρίσκονται, δεν είναι πια νήπια, γιατί στη Βασιλεία του Θεού θα έχουμε όλοι μία ηλικία.

Ας πρεσβεύουν και για μας στον Κύριο, να νηπιάζουμε στην κακία και να αξιωθούμε να δούμε την λαμπρή τους δόξα στον ουρανό. Αμήν.

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2010/09/blog-post_6461.html

Τμήματα των Ι.Λειψάνων τους διαφυλάσσονται στην Μονή Αγ.Διονυσίου εν Άθω.

 

στην κορυφή της Εικόνος απεικονίζεται η Ελισάβετ με τον Τιμ.Πρόδρομον

Υπάρχει όμως και μια λεπτομέρεια πολύ σημαντική:

Ο Ηρώδης καθόρισε την ηλικία των προς σφαγήν νηπίων «από διετούς και κατωτέρω», σύμφωνα με τον χρόνον «ον ηκρίβωσε παρά των Μάγων».

Πράγματι, οι Μάγοι είδαν τον Αστέρα με την Γέννηση του Χριστού, καθώς η Ανατολή Ανατολών έφερε και την ανατολή του αστέρα.

Οδοιπόρησαν περίπου ένα χρόνο, μέχρι να φθάσουν στην Βηθλεέμ. Γι’αυτό, φυσικά, δεν βρήκαν στο Σπήλαιο και στην φάτνη των αλόγων τον Νεοτεχθέντα Βασιλέα του Κόσμου, αλλά «εις την οικίαν» (Ματθ.β’11).

Ο Ηρώδης, για να είναι σίγουρος, πρόσθεσε και άλλο ένα χρόνο, και διέταξε να εξολοθρευθούν τα νήπια έως 2 ετών.

Από την άλλη πλευρά, πρέπει να σημειώσουμε ότι ο Τίμιος Πρόδρομος, ως μεγαλύτερος του Κυρίου κατά 6 μήνες, ήταν 1,5 έτους περίπου. Και έμενε στα περίχωρα της Βηθλεέμ, «εις την ορεινήν».

Αλλά δεν εσφάγη! Είχε άλλη αποστολή..

Πώς έγινε αυτό;

Η μητέρα του η Ελισάβετ, εναγώνια για την τύχη του αγίου παιδιού της, παρακάλεσε έναν βράχο να ανοίξει και να την δεχθεί μαζί με το βρέφος της, ώστε να προστατευθούν από την μανία των στρατιωτών.

Μην ξεχνούμε ότι για το νήπιο εκείνο είχε προφητευθεί: από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ: «πολλοί επί τη γεννήσει αυτού χαρήσονται, έσται γαρ μέγας ενώπιον του Κυρίου, και Πνεύματος Αγίου πλησθήσεται έτι εκ κοιλίας μητρός αυτού,και αυτός προελεύσεται ενώπιον αυτού εν πνεύματι και δυνάμει Ηλιού, επιστρέψαι καρδίας πατέρων επί τέκνα και απειθείς εν φρονήσει δικαίων, ετοιμάσαι Κυρίω λαόν κατεσκευασμένον». (Λουκ.α’14-17)

Και από τον θεοκίνητο Ζαχαρία: «Και συ, παιδίον, προφήτης Υψίστου κληθήση. Προπορεύση γαρ προ προσώπου Κυρίου ετοιμάσαι οδούς αυτού, του δούναι γνώσιν σωτηρίας τω λαώ αυτού  εν αφέσει αμαρτιών αυτών δια σπλάγχνα ελέους Θεού ημών, εν οις επεσκέψατο ημάς ανατολή εξ ύψους, επιφάναι τοις εν σκότει και σκιά θανάτου καθημένοις, του κατευθύναι τους πόδας ημών εις οδόν ειρήνης». (Λουκ.α’76-79)

Αυτό το γεγονός αποτυπώθηκε σε 2 Τροπάρια της σημερινής Ακολουθίας, τα οποία και παραθέτω.

Εἰς τοὺς Αἴνους, Στιχηρὰ Προσόμοια τῶν Νηπίων.

Ἦχος πλ. δ´. Ὢ τοῦ παραδόξου θαύματος.

Κλαίει ἡ Ῥαχὴλ τὰ Νήπια· ἐν τῇ Ῥαμᾷ δὲ φωνή, νῦν μεγάλη ἀκούεται· ὁ Ἡρώδης μαίνεται, καὶ ἀθέως φρυάττεται· ὁ Ἰωάννης φεύγει ἐν ὄρεσι· λίθος Μητέρα σὺν τέκνῳ δέχεται· ὁ Ζαχαρίας δέ, ἐν Ναῷ φονεύεται· ὁ δὲ Χριστός, φεύγει ἀφεὶς ἔρημον, Ἑβραίων οἴκημα.

Δόξα. τῶν Νηπίων. Ἦχος πλ. δ´.

Ἀνδρέου Κρήτης

Ἡρώδης ὁ παράνομος, θεωρῶν τὸν ἀστέρα, ὑπὲρ πᾶσαν κτίσιν λαμπρότερον, ἐταράττετο, καὶ γαλακτοτροφούμενα Βρέφη, ἐξ ἀγκαλῶν μητρικῶν ἀφήρπαζεν. Ἡ δὲ Ἐλισάβετ, λαβοῦσα τὸν Ἰωάννην, πέτραν παρεκάλει· Δέξαι Μητέρα μετὰ τέκνου. Ὄρος ἐδέξατο τὸν Πρόδρομον· φάτνη ἐφύλαττε τὸν θησαυρόν, ὃν ἀστὴρ ἐμήνυσε· Μάγοι προσεκύνουν, Κύριε δόξα σοι.

Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Νηπίων.
(Γερασίμου Μικραγιαννανίτου)

Ἦχος α´. Τὸν τάφον σου Σωτήρ.

Ὡς θύματα δεκτά, ὡς νεόδρεπτα ῥόδα, καὶ θεία ἀπαρχή, καὶ νεόθυτοι ἄρνες, Χριστῷ τῷ ὥσπερ νήπιον, γεννηθέντι προσήχθητε, ἁγνὰ Νήπια, τήν του Ἡρώδου κακίαν, στηλιτεύοντα, καὶ δυσωποῦντα ἀπαύστως, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Η Μονή Αγίων Νηπίων

Μοναδική στον κόσμο!!

 

Η Ιερά Μονή των Αγίων Νηπίων ιδρύθηκε το έτος 2000, με την ευλογία του τότε Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Θηβών και Λεβαδείας και νυν Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου, και είναι αφιερωμένη στη μνήμη των Νηπίων που θανατώθηκαν από τον Ηρώδη κατά τους χρόνους της γεννήσεως του Χριστού.

Τα εγκαίνια του Καθολικού της Μονής, τελέσθηκαν από τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμο την 17^η  Νοεμβρίου του έτους 2007. Σήμερα η Ιερά Μονή Αγίων Νηπίων αριθμεί 5 μοναχές.

Ώρες για το κοινό :

Θερινή περίοδο     09:00-12:00 & 17:00-20:00

Χειμερινή περίοδο 09:00-12:00 & 16:00-18:00

Τηλέφωνα επικοινωνίας : 2263 0 51 580 - 69 44 703 090

 Η Ιερά Μονή βρίσκεται στο 45ο χιλιόμετρο της Παλαιάς Εθνικής Οδού Αθηνών-Θηβών, στο χωριό Οινόη Αττικής (πριν τα Βίλλια) και κοντά στο Ιστορικό Μοναστήρι του Οσίου Μελετίου Κιθαιρώνος.

http://www.imtl.gr/?page_id=6793

Σταθερή πίστη !

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ

Αχιλλέας Παράσχος

Χριστέ ! σε τούτα τ' άπιστα, καταραμένα χρόνια,

που δεν πιστεύουν τίποτε, ούτ' αγαπούν κανένα,

που φως μας οδηγεί τυφλό, και μας παγώνουν χιόνια,

εγώ πιστεύω κι' αγαπώ ολόψυχα Εσένα !

Πιστεύω σαν τη μάνα μου, πιστεύω σαν παιδάκι,

Πίνω τ' αθάνατο νερό κι' αφήνω το φαρμάκι.

-----

Δεν είμ' εγώ απ' τους σοφούς, που βλέπουν στα σκοτάδια,

κι' απ' της υγείας βγάζουνε φαρμάκι το χορτάρι,

πώχουν το νου τους έρημο και την καρδιά τους άδεια,

και την ελπίδα σβύνουνε στου τάφου το λιθάρι.

Τη σκοτεινή σοφία τους στον άδη την αφήνω,

το Φως κ' Εσέν' ακολουθώ και στο Σταυρό σου κλίνω !

Κείνο που βλέπεις μέσα σου, δεν βλέπεις με το μάτι,

κείνο που φθάνει η καρδιά, ο νους δεν το εγγίζει.

Άφησε δρόμο τον πλατύ και πάρε μονοπάτι ....

απ' το Σωκράτη πιο πολλά ένα παιδί γνωρίζει !

Με μάτι κύτταζε αγνό νάχης το νου γεμάτο,

ωσάν παιδί περπάτησε και δεν θα πέσης κάτω.

«Πιστεύω» !  να τα φώτα μου, το Ευαγγέλιο μου

διαβάζω μ' άδολη καρδιά κ' ευρίσκω το Θεό μου.

Και πιο σκοτάδι, ποια νυχτιά αυτό δεν εξορίζει;

σαν ήλιος κάθε του ψηφί και γράμμα με φωτίζει.

Βλέπω, ακούω το Θεό σε κάθε του σελίδα,

και πιάνω με τα χέρια μου, την πιάνω την ελπίδα !

Χριστέ μου ! στα πελάγη σου δροσίζω την ψυχή μου,

και κρίνο κάνω κάτασπρο τ' αμαρτωλό κορμί μου.

Ότι κι' αν λένε, σ' αγαπώ, Χριστέ, και σε λατρεύω,

όπου κι' αν πας σ' ακολουθώ, τους λόγους σου πιστεύω.

Δεν εξετάζω από πού ο ήλιος ανατέλλει.

Ας έχω φως, κι' ας έρχεται απ' όπου και αν εθέλη.

Ψυχή δεν είμαι, που φωτιά του άδου τη γεννάει,

και με την πίστι του Χριστού κοιμούμαι πλάϊ πλάϊ.

Η φύσις χέρια μούδωσε να κάνω το σταυρό μου,

κι όχι φτερά, για ν' ανεβώ να ρίξω το Θεό μου.

Δεν έχω κύμα στη ψυχή και πάθη φλογοβόλα,

είμαι λαός εις την καρδιά, στο νου, στην πίστη, σε όλα !