Σταθερή πίστη !

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ

Αχιλλέας Παράσχος

Χριστέ ! σε τούτα τ' άπιστα, καταραμένα χρόνια,

που δεν πιστεύουν τίποτε, ούτ' αγαπούν κανένα,

που φως μας οδηγεί τυφλό, και μας παγώνουν χιόνια,

εγώ πιστεύω κι' αγαπώ ολόψυχα Εσένα !

Πιστεύω σαν τη μάνα μου, πιστεύω σαν παιδάκι,

Πίνω τ' αθάνατο νερό κι' αφήνω το φαρμάκι.

-----

Δεν είμ' εγώ απ' τους σοφούς, που βλέπουν στα σκοτάδια,

κι' απ' της υγείας βγάζουνε φαρμάκι το χορτάρι,

πώχουν το νου τους έρημο και την καρδιά τους άδεια,

και την ελπίδα σβύνουνε στου τάφου το λιθάρι.

Τη σκοτεινή σοφία τους στον άδη την αφήνω,

το Φως κ' Εσέν' ακολουθώ και στο Σταυρό σου κλίνω !

Κείνο που βλέπεις μέσα σου, δεν βλέπεις με το μάτι,

κείνο που φθάνει η καρδιά, ο νους δεν το εγγίζει.

Άφησε δρόμο τον πλατύ και πάρε μονοπάτι ....

απ' το Σωκράτη πιο πολλά ένα παιδί γνωρίζει !

Με μάτι κύτταζε αγνό νάχης το νου γεμάτο,

ωσάν παιδί περπάτησε και δεν θα πέσης κάτω.

«Πιστεύω» !  να τα φώτα μου, το Ευαγγέλιο μου

διαβάζω μ' άδολη καρδιά κ' ευρίσκω το Θεό μου.

Και πιο σκοτάδι, ποια νυχτιά αυτό δεν εξορίζει;

σαν ήλιος κάθε του ψηφί και γράμμα με φωτίζει.

Βλέπω, ακούω το Θεό σε κάθε του σελίδα,

και πιάνω με τα χέρια μου, την πιάνω την ελπίδα !

Χριστέ μου ! στα πελάγη σου δροσίζω την ψυχή μου,

και κρίνο κάνω κάτασπρο τ' αμαρτωλό κορμί μου.

Ότι κι' αν λένε, σ' αγαπώ, Χριστέ, και σε λατρεύω,

όπου κι' αν πας σ' ακολουθώ, τους λόγους σου πιστεύω.

Δεν εξετάζω από πού ο ήλιος ανατέλλει.

Ας έχω φως, κι' ας έρχεται απ' όπου και αν εθέλη.

Ψυχή δεν είμαι, που φωτιά του άδου τη γεννάει,

και με την πίστι του Χριστού κοιμούμαι πλάϊ πλάϊ.

Η φύσις χέρια μούδωσε να κάνω το σταυρό μου,

κι όχι φτερά, για ν' ανεβώ να ρίξω το Θεό μου.

Δεν έχω κύμα στη ψυχή και πάθη φλογοβόλα,

είμαι λαός εις την καρδιά, στο νου, στην πίστη, σε όλα !