Σάββατο 9 Ιουλίου 2016

Εθνομάρτυρες Κύπρου

Το αθάνατο ποίημα του Βασίλη Μιχαηλίδη, που περιγράφει το μαρτύριο του Αρχιεπισκόπου Κύπρου Κυπριανού.
Απόσπασμα με λόγια του Ιεράρχου, καθώς βαδίζει στο μαρτύριο.
Είναι σε κυπριακή διάλεκτο. Με λίγη προσοχή θα το καταλάβετε πλήρως.



18.  «Η Ρωμιοσύνη εν φυλή συνότζιαιρη του κόσμου,
κανένας δεν εβρέθηκεν για να την ι-ξηλείψη,
κανένας, γιατί σιέπει την που τα 'ψη ο Θεός μου.
Η Ρωμιοσύνη εν να χαθή, όντας ο κόσμος λείψει!
19. Σφάξε μας ούλους τζι ας γενεί το γαίμαν μας αυλάτζιν,
κάμε τον κόσμον ματζιελλειόν τζιαι τους Ρωμιούς τραούλλια,
αμμά ξέρε πως ύλαντρον όντας κοπεί καβάτζιν
τριγύρου του πετάσσουνται τρακόσια παραπούλια.
Το 'νιν αντάν να τρώ' την γην, τρώει την γην θαρκέται
μα πάντα τζιείνον τρώεται τζιαι τζιείνον καταλυέται».
 
https://el.wikisource.org/wiki/%CE%97_9%CE%B7_%CE%99%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CF%84%CE%BF%CF%85_1821
 

Εθνομάρτυρες Κύπρου


 Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἐννάτῃ τοῦ Μηνὸς Ἰουλίου, ἐν Κύπρῳ, κατὰ τὸ χίλια ὀκτακόσια εἴκοσι καὶ ἓν ἔτος (1821), ἀπαγχονίζεται ὑπὸ τῶν Ἀγαρηνῶν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κυπριανὸς καὶ ὁ Ἀρχιδιάκονος αὐτοῦ Μελέτιος, καρατομοῦνται δὲ οἱ Μητροπολίται Πάφου Χρύσανθος, Κιτίου Μελέτιος, Κυρηνείας Λαυρέντιος, ὁ Ἡγούμενος τῆς Μονῆς Κύκκου Ἰωσὴφ καὶ ὁ Οἰκονόμος τοῦ Ὁμόδους Δοσίθεος. Ἕτεροι δὲ κληρικοὶ καὶ πρόκριτοι ἀποκεφαλίζονται, τὸν ἀριθμὸν τετρακόσιοι ὀγδοήκοντα καὶ ἕξ, ἐξ ὅλης τῆς Κύπρου συλληφθέντες καὶ ἀχθέντες·  οἱ μὲν κληρικοὶ ἐν Λευκωσίᾳ, οἱ δὲ λοιποὶ εἰς τὴν περιοχὴν Ἀχερᾶ.
Στίχοι
Τιθεὶς ψυχὴν Κυπριανὸς ὁμοῦ συμμύσταις,
Λαοῦ ἐν περιστάσεσιν ἀπαρχὴ προσηνέχθη.
Ἀπολυτίκιον τῶν Μαρτύρων.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ´.
ς τν ποστόλων διάδοχοι, κα τς κκλησίας τς Κύπρου θύνοντες, τν δοτρα τν γαθν κετεύσατε, γαλήνην τος εσεβέσιν δωρήσασθαι καὶ τν δεινν παλλαγήν, κα περιστάσεων τὴν λύσιν πανόλβιοι.
Καθίσματα
Ἦχος α´. Τὸν τάφον σου Σωτήρ.
Κύπρος ληθς, ν συμπνοί γεραίρει, τν μνήμην τν σεπτν κα γίων πατέρων, μες δ θαυμάζοντες τν τς πίστεως δύναμιν, νακράζομεν πρς τν μαρτύρων τν γκον, καὶ νῦν ἡμᾶς ῥύσασθε παντὸς κινδύνου καὶ βλάβης, πατέρες θεόληπτοι.
Ἦχος δ´. Κατεπλάγη Ἰωσήφ.
εραρχν τς καλλονάς, κα τν μαρτύρων τν πληθύν, κκλησία το Χριστο μνολογοσα νοερς, πανηγυρίζει ελαβς κα νακράζει· Συγχάρητέ μοί, φησιν, π τὰ τέκνα μου· Χριστς γρ ληθς τν αώνων ρχηγός, ς πάντων νικητς κα πάλιν δείκνυται· Τρις γία μ πολίπς σκέπειν τος δούλους σου.
Ἦχος πλ. δ´. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.
Τν Κυπρίων ο δμοι πανευλαβς τν μαρτύρων τ κλέη, χαρμονικς, ν ορταςπαντήσωμεν, κα Χριστ κβοήσωμεν· Νικητ το θανάτου Σύ Παντουργέ, τν τυράννων τ θράσος κατάστειλον. Κα ερήνην τος δούλοις σου χάριζε, τος πιστς φθεγγομένοις σοι· Χαρε το Πατρς τ παύγασμα.
Στιχηρά.
Ἦχος δ´. Ὡς γενναῖον ἐν Μάρτυσιν.
Στίχ. Αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν ἤχῳ σάλπιγγος, αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν ψαλτηρίῳ καὶ κιθάρᾳ.

λουργίδα τν νδοξον, ο σεπτο νεομάρτυρες, ναιρέσει κτήσαντο δι πίστεως, πρ Χριστο το Θεο μν τ πν ρνησάμενοι, τν αώνιον ζωήν, τν γηΐνων προκρίναντες, νν κατέχουσι. Κα πρεσβεύουσιν παύστως πρ πάντων τν τελούντων, τ ερόν αὐτῶν μνημόσυνον.
Στίχ. Ανετε ατν ν τυμπάν κα χορ, ανετε ατν ν χορδας κα ργάνῳ.
κκλησίας τ νδαλμα, κα Κυπρίων τ καύχημα, τν βαρβάρων τ ξόανα, οκ λάτρευσαν. Το Χριστο γρ τος χνεσι, ποιμένες ο γιοι, κα τ ποίμνιον ατν, εθαρσς ητομόλησαν θεί χάριτι. Κα ατοσιν μν τος ναξίοις, τν ψυχν κα τν σωμάτων, τν τν κακν πολύτρωσιν.
Δόξα. Ἦχος πλ. δ´.
Τν μαρτύρων τ τρόπαια ρντες ο πιστοί, τν γλτταν πρς εφημίαν κινήσωμεν, τ στεῤῥὸν τς πίστεως θαυμάζοντες κα ἐπὶ τν βασάνων τ περίτρεπτον. Τούτοις οὖν προσείπωμεν· Χαίρετε Κυπρίων τ βλάστημα, κα τς ρθοδοξίας ο κατάβλητοι πύργοι. Χαίρετε πίγειοι γγελοι κα οράνιοι νθρωποι καὶ τοῦ θείου λαοῦ γνήσιοι ποιμένες, τὴν ψυχὴν τιθέμενοι ὑπὲρ τῶν ἐμπιστευθέντων ὑμῖν θεολέκτων προβάτων. κετεύσατε, δεόμεθα,  τν Κύριον, τὸν δοτρα παντς γαθο, ῥύσασθαι μς, π πάσης ἐπιβουλῆς τῶν κακοδόξων καὶ πάσης προσβολς το πολεμήτορος.
Ευχή.
Πάτερ Ἅγιε, κρίνων δίκαια καὶ πᾶσαν τὴν Οἰκουμένην ἐπιβλέπων κυριαρχικῶς ὡς πάντων Δεσπότης, ἐν εὐθύτητι δὲ αὐτὴν μεγαλοπρεπῶς διακυβερνῶν, ἴδοιμεν τὴν παρὰ Σοῦ ἀποκατάστασιν καὶ δικαιοκρισίαν.
Εἴσδεξαι τῶν ἁγίων Μαρτύρων τὰ αἵματα καὶ τὰς ὀδυνηρὰς δεήσεις ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν αὐτῶν, ἐπιδεικνυμένων Σοι τὰ αἱματοστάλακτα αὐτῶν ἱμάτια· πρόσδεξαι τοῦ ἀδόλου λαοῦ Σου τὸν στεναγμόν· ἔπιδε ἐπὶ τὰ ὀστέα, τὰ σιγηρὰ καὶ ξηρὰ καὶ τεταπεινωμένα, τῶν εὐσθενῶν ὑπερασπιστῶν τοῦ ἱεροῦ τούτου πατρῴου ἐδάφους, καὶ ἡρῴων τοῦ Γένους· καὶ ἀνάστηθι εἰς τὴν βοήθειαν ἡμῶν.
Ποίησον μεθ᾿ ἡμῶν σημεῖον εἰς ἀγαθόν.
Ἀπόδος τοῖς μοχθηροῖς καὶ διεστραμμένοις τῆς γῆς, ἀπόδος τὸ ἀνταπόδομα αὐτῶν, ἀπόδος στεῤῥὰν ἀκυρότητα καὶ σωφρονισμόν, κατάλυσιν δὲ καὶ ἀκύρωσιν τῶν ἀνόμων βουλῶν καὶ ἐπιβουλιῶν αὐτῶν, ὅτι παρεπίκρανὰν Σε, Κύριε, καὶ ἐπὶ Σὲ καὶ τὸν λαόν Σου πονηρὰ ἐβουλεύσαντο καὶ ἐπὶ τοὺς ἠγαπημένους Σου ὕψιστα ἠσέβησαν καὶ ἐταπείνωσαν.
Βοήθησον ἡμῖν, Κύριε, ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ Σωτὴρ ἡμῶν, ἕνεκεν τῆς δόξης τοῦ Ὀνόματός Σου.
Κύριε, ἐκτὸς Σοῦ ἄλλον οὐκ οἴδαμεν.
Ῥῦσαι ἡμᾶς καὶ ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν, ἕνεκεν τῆς δόξης τοῦ Ὀνόματός Σου· Μή ποτε εἴπωσι τὰ ἔθνη «ποῦ ἐστιν ὁ Θεὸς αὐτῶν;»
Καὶ γνωσθήτω ἐν τοῖς ἔθνεσι καὶ τοῖς ἐπηρμένοις τῆς γῆς καὶ τοῖς ἀλλογενέσι βαρβάροις, γνωσθήτω ὅτι Σύ εἶ Θεὸς μόνος·
γνωσθήτω ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν ἡ κραταιὰ ἰσχὺς τῆς Βασιλείας Σου·
καὶ γνωσθήτω ἐνώπιον ἡμῶν τῶν ταπεινῶν δούλων Σου ἡ ἐκδίκησις τοῦ αἵματος τῶν Μαρτύρων Σου, τοῦ εὐαρέστως ἐν πίστει ἐκκεχυμένου·
εἰσελθέτω δὲ ἐνώπιον τοῦ θρόνου τῆς Παντοκρατορίας Σου ὁ στεναγμὸς τῶν πεπεδημένων·
κατὰ δὲ τὴν μεγαλωσύνην τοῦ βραχίονός Σου περιποίησαι καὶ ἀνάστησον τοὺς υἱοὺς τούτους τῶν τεθανατωμένων·
ἀποδιδοὺς τοῖς λυπηροῖς τούτοις γείτοσιν ἡμῶν ἑπταπλασίονα εἰς τὸν κόλπον αὐτῶν καὶ τὸν ὀνειδισμὸν αὐτῶν ἀνταποδιδούς, Δέσποτα, ὃν ὠνείδισάν Σε, Κύριε.
Ἡμεῖς δὲ λαός Σου καὶ πρόβατα νομῆς Σου ἀνθομολογησόμεθά Σοι εἰς τὸν αἰῶνα, Κύριε, εἰς γενεὰν καὶ γενεὰν ἐξαγγελοῦμεν τὴν αἴνεσίν Σου (Ψαλμ. οη’9-13),  ὅτι ὡς πάλαι καὶ νῦν ἔσωσας ἡμᾶς, ἔτι σώσεις, δόξα Σοι.