.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Αναζήτηση Αλήθειας

Άνθρωπε, όποιος κι' αν είσαι, σ' αγαπώ,
κι' η στοργή που αισθάνομαι για σένα με προστάζει 
να σου πω, ότι την αλήθεια αν θέλης να γνωρίσης, την ελευθερώτρια, 
δεν πρέπει να πλανιέσαι και να βασανίζεσαι σε χίλιες δυό κακοτοπιές 
παρανοήσεων, συγχύσεων και διαστροφών, 
σ' έρημους τόπους, άνυδρους, σε πνιγηρά σκοτάδια, 
σε μνήματα, που φέρνουν στην ψυχή την παγωνιά, 
ή στων Γαδαρήνων τη χώρα.

Αν θέλης την αλήθεια να γνωρίσης, την ελευθερώτρια, 
δεν πρέπει απ' των Σειρήνων τα τραγούδια να κυριεύεσαι
-και συναντούμε δυστυχώς, πολλές εις τη ζωή μας Σειρήνες, 
που προσπαθούν με μύρια τεχνάσματα να μπλέξουν, στα δίκτυα τους 
την άδολη, την καθαρή ψυχή μας. 

Δεν πρέπει να πορεύεσαι σε ασεβών συσκέψεις, και συνάξεις, 
ούτε να στέκεσαι σε δρόμο αμαρτωλών, 
και σε μολυσματική καθέδρα διεφθαρμένων, χλευαστών ανθρώπων να μη κάθεσαι (Ψαλμ. 1,1). 

Σ' αυτούς τούς χώρους, πού μέ της απάτης τα ποικιλόμορφα φτιασίδια είναι στολισμένοι, 
ο Όφις ο αρχαίος ελοχεύει, 
ο αντίδικός μας Διάβολος ωρύεται 
ως λέων “τίνα καταπίη ζητών” (Α Πέτ. 5,8). 

Σ' αυτούς τους χώρους Αλήθεια δεν υπάρχει, 
παρά μονάχα λάσπη, καταχνιά, κατάθλιψι, ψευτιά κι΄ υποκρισία, 
και της απογοητεύσεως η πικρία αχώριστος γίνεται σύντροφος. 

Σ' αυτούς τους χώρους, βασιλεύουνε τα πάθη, λείπ' η αγάπη, 
πουθενά δεν συναντά κανείς αγνότητα, 
τυφλώνετ' η ψυχή από υλικές ορέξεις, 
ξεχνάει το Θεό, περιφρονεί τον άνθρωπο, 
κι' από την πιο φτηνή, την υλική ασχήμια, κυριευμένη ολότελα, 
δεν ημπορεί καθόλου να διακρίνη, μά ούτε και να χαρή 
την πνευματική ομορφιά. 

Αν θέλης να γνωρίσης την Αλήθεια την ελευθερώτρια, 
και να βρη γλυκειά ανάπαυσι η ψυχή σου, 
έλα και παρακάθισε "παρά τούς πόδας του Ιησού", 
πού είν' η μόνη Αλήθεια. 

"Παρά τους πόδας του Ιησού", δέξου το Ευαγγέλιο, 
που η Άπειρη Αγάπη σου προσφέρει, 
και την Αλήθεια γνώρισε τη Μόνη, την Αιώνια, την ελευθερώτρια, 
κι' ελεύθερος παθών, 
με καθαρή καρδιά, 
αδιάκοπα μελέτα, μέρα και νύκτα, 
τα Λ ό γ ι α  τα αγνά, (Ψαλμ.ια' 7)
το άγιο Ευαγγέλιο, που είναι πηγή ζωής, χαράς και ευτυχίας. 

Και τότε, είμαι βέβαιος, θα νιώσης ευτυχής, 
και θα είσαι “ΠΑΡΑ ΤΑΣ ΔΙΕΞΟΔΟΥΣ ΤΩΝ ΥΔΑΤΩΝ”, (Ψαλμ.α' 3)
σαν δένδρον καρποφόρο και αειθαλές, 
πού θα προσφέρης τους εύχυμους καρπούς σου στον κατάλληλο καιρό, 
καρπούς αγνής κι' ανυπόκριτης αγάπης, 
χαράσσοντας βαθειά μέσ' στην ψυχή σου, 
με την πράξι της ζωής σου, 
τη “ΒΙΒΛΟ ΓΕΝΕΣΕΩΣ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ”...

Πατήρ Στέφανος

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

σαν τον Αετό ..

 

Ο αετός το γνωρίζει πολύ καλά, εάν πρόκειται και πλησιάζει να ξεσπάσει μια καταιγίδα.

Ο αετός, θα πετάξει αμέσως στο πιο ψηλό σημείο και θα περιμένει τον άνεμο.

Μόλις χτυπήσει η καταιγίδα, θα ανοίξει τα φτερά του και θα αφήσει τον αέρα να τον υψώσει πάνω από την καταιγίδα.

Ο αετός δεν αποφεύγει τη καταιγίδα.

Απλά τη χρησιμοποιεί, για να πάει ακόμη πιο ψηλά.

Χρησιμοποιεί τον άνεμο που φέρνει η καταιγίδα, για να ανυψωθεί υπεράνω αυτής!.

Όταν οι καταιγίδες της ζωής μας χτυπήσουν, σαν τον αετό, μπορούμε να περάσουμε πιο ψηλά από την καταιγίδα που φέρνει ασθένεια, τραγωδία, αποτυχία και απογοήτευση στην ζωή μας.

Και να μείνουμε αλώβητοι! Πλησιάζοντας ακόμη περισσότερο τον Υπεράγαθο Δημιουργό μας..

 

https://proskynitis.blogspot.com/2018/10/blog-post_972.html

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Ιερεύς του Θεού του Υψίστου !

Ταπεινό αφιέρωμα στην ετήσια Μνήμη του..

Ἱερεὺς τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου!

Φέρνει τὴ Χάρη τοῦ Οὐρανοῦ στὶς χοϊκὲς ψυχὲς μας, τὶς ἀποκαμωμένες. 

Φέρνει τὴν κατάνυξη καὶ τὴν ὑπερκόσμια γαλήνη, ποὺ τόσο διψούμε.

Φέρνει χειροπιαστὴ καὶ ἀκαταίσχυντη ἐλπίδα γιὰ τὴν ἐπίλυση ὅλων τῶν ἀσφυκτικῶν προβλημάτων μας.

.

Μη ταρασσέσθω υμών η καρδία !.

Η βασίλισσα Ελισάβετ είχε έτοιμο Διάγγελμα για τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο!
Η βασίλισσα Ελισάβετ της Αγγλίας επρόκειτο να ζητήσει από τους Βρετανούς να προσευχηθούν και να παραμείνουν συσπειρωμένοι και αποφασισμένοι, ενόψει της παράνοιας ενός πυρηνικού πολέμου.

 

Αυτό προκύπτει από έγγραφα του 1983, που αποχαρακτηρίστηκαν, μετά την παρέλευση 30 ετών (2013).

Η ομιλία, την οποία συνέταξαν κυβερνητικοί αξιωματούχοι, ήταν έτοιμη σε μία από τις πιο τεταμένες περιόδους του Ψυχρού Πολέμου, όπου η έκρηξη μιάς παγκόσμιας σύρραξης φαινόταν αφάνταστα πιθανή και σχεδόν επικείμενη...

 

βλέπε : http://www.pentapostagma.gr/2013/08/basilissa-elisavet-exei-etoimo-diaggelma-g-pagosmiou-polemou.html

Από πόσα δεινά μας φυλάγει και προστατεύει η Πανάγαθη Πρόνοια του Υπεραγίου Θεού μας.

Είτε τα βλέπουμε και τα ακούμε (μαζί με τόσα μυθεύματα και διαδόσεις πανικού),

Είτε τα αγνοούμε ολότελα, όπως αυτήν την κρίση του 1983..

ο Ηνίοχος των Δελφών..

Ὁ Ἡνίοχος

Τὸ χάλκινο αὐτὸ ἄγαλμα βρέθηκε στοὺς Δελφοὺς τὸ 1896 στὶς ἀνασκαφές, βορείως τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἀπόλλωνα. Ἀποτελοῦσε μέρος μιᾶς μεγαλύτερης σύνθεσης, ποὺ παρουσίαζε ἅρμα μὲ τέσσερα ἄλογα, τὸν ἀγωνιστὴ (πλάϊ στὸν Ἡνίοχο) καὶ δύο παιδιὰ ἔξω ἀπὸ τὸ ἅρμα, ποὺ κρατοῦσαν ἐξωτερικὰ ἡνία, καθὼς παρεύλαναν ὅλοι ἐμπρὸς ἀπὸ τὴν ἐλανόδικο ἐπιτροπὴ καὶ τὸ πλῆθος ποὺ ζητωκραύγαζε.

Τὸ ὕψος του εἶναι 1.80 μ (φυσικὸ ἀνάστημα εὐσταλοῦς ἀνδρὸς) καὶ ἀποτελεῖται ἀπὸ ἕξι διαφορετικὰ κομμάτια.

Εἶχε ἀφιερωθῆ στὸν Ἀπόλλωνα ἀπὸ τὸν Πολύζαλο, τὸν τύραννο τῆς Γέλας, ἀδελφὸ τοῦ Ἰέρωνα καὶ τοῦ Γέλωνα τῶν Συρακουσῶν, τὸ 478 π.Χ., μετὰ τὴν νίκη του στὶς ἁρματοδρομίες στοὺς Πυθικοὺς ἀγῶνες.

Τὸ ἄγαλμα τοῦ ἡνιόχου εἶναι τὸ πιὸ διάσημο ἀπὸ τὰ ἀφιερώματα στοὺς Δελφούς. Ὁ νεαρὸς ἀπεικονίζεται ὄρθιος στὸ δίφρο. Φορᾷ τὸν τυπικὸ μακρὺ χιτῶνα τῶν ἡνιόχων, ποὺ ζώνεται ψηλὰ καὶ συγκρατεῖται μὲ δύο ταινίες γιὰ νὰ μὴν ἀνεμίζη κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ ἀγῶνα. Οἱ πτυχώσεις τοῦ χιτῶνα κάτω ἀπὸ τὸ ζωστῆρα δίνουν τὴν ἐντύπωση δωρικοῦ κίονα, ἐνῶ οἱ πτυχὲς στὸ ἐπάνω μέρος τοῦ κορμοῦ εἶναι λοξὲς ἢ καμπύλες. Τὰ μαλλιὰ του περιζώνει ταινία, σύμβολο τῆς νίκης, διακοσμημένη μὲ ἔνθετο ἀσημὶ μαίανδρο. Τὰ μάτια του εἶναι ἔνθετα ἀπὸ ἡμιπολύτιμο λίθο καὶ γυαλὶ καὶ ἐκφράζουν τὴ δύναμη καὶ τὴν αὐτοκυριαρχία του.

Θεωρεῖται ἔργο μεγάλου καλλιτέχνη, ἴσως τοῦ Πυθαγόρα ἀπὸ τὸ Ῥήγιο.

Κατὰ τὸ διάστημα τοῦ Β´ παγκοσμίου πολέμου εἶχε διαφυλαχθῆ στὸ καταφύγιο τοῦ Ἐθνικοῦ Ἀρχαιολογικοῦ Μουσείου Ἀθηνῶν καὶ μεταφέρθηκε ἀργότερα στοὺς Δελφούς.

 

 

Τὸ πολὺ ἀξιοπρόσεκτο στὸ ἄγαλμα αὐτὸ εἶναι ὅτι ὁ κατασκευαστὴς του θὰ μποροῦσε νὰ παραλείψη τελείως τὶς πτυχώσεις τοῦ ἱματίου καὶ τὴν τελειότητα τῶν ποδιῶν τοῦ Ἡνιόχου (ἴσως καὶ τὰ ὅσα ἀφοροῦσαν στὴν πλάτη του), ἐφ᾿ ὅσον αὐτὸς ἦταν τοποθετημένος μέσα στὸ ἅρμα, καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ σημεῖα ἦταν ἀπολύτως ἀθέατα. 
Ὁ καθένας θὰ ἔλεγε ὅτι ἐπρόκειται γιὰ σχολαστικισμὸ καὶ γιὰ χαμένο κόπο.. 
Καὶ ὅμως. Ἦρθε ἡ ὥρα, ποὺ ἡ σύνθεση κατασταράφηκε, καὶ ἔμεινε μόνος ὁ Ἡνίοχος. Ἀποκαλύφθηκε ἡ τέχνη του! 
Φαντάζεσθε πόσο ἀποκαρδιωτικὸ θὰ ἦταν, νὰ βλέπουμε τὸ ἐπάνω μέρος στὴν τελειότητά του καὶ ἀπὸ τὴ μέση μέχρι τὰ πόδια μιὰ προχειρότητα καὶ ἀτσαλιά;

Συμπέρασμα: Ἂς ἐργαζόμεθα καὶ τὶς κρυφὲς ἀρετές. 
Καὶ οἱ κρυφὲς πτυχὲς τῆς ζωῆς μας ἂς εἶναι ἐπιμελημένες. 
Θὰ ἔρθη ἡ ὥρα, ποὺ θὰ φανερωθοῦν..

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Άρχοντες του αιώνος τούτου, διδαχθείτε από την Ιστορία !

Το καθεστώτος Τσαουσέσκου στη Ρουμανία (1968-1989), εντυπωσιασμένο από την επίσημη βορειοκορεάτικη ιδεολογία ‘Juche’ («ο άνθρωπος είναι το παν») μετά την επίσκεψη στη Βόρεια Κορέα το 1971, ξεκίνησε το πρόγραμμα «Συστηματοποίηση».

Αυτή η κομμουνιστική αθεϊστική εθνικιστική ιδεολογία απέρριπτε τον Θεό.

Στη Ρουμανία του Τσαουσέσκου, οδήγησε στην καταστροφή χωριών με πληθυσμό κάτω από 1.000 άτομα. Μέρος αυτού του σχεδίου ήταν και η καταστροφή πολλών Ναών, αλλά και Κοιμητηρίων.

Ως αποτέλεσμα αυτού, ο πάστορας Laslo Tokes, ουγγρικής εθνικότητας, έγινε επικριτής του Τσαουσέσκου και του προγράμματος «Συστηματοποίηση».

Το 1981, ο Tokes έγραψε ένα άρθρο επικριτικό για τις ρουμανικές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο περιοδικό Ellenpontok (Counterpoints). Αυτό κινητοποίησε την μυστική αστυνομία, την περιβόητη Securitate, να αρχίσει να τον παρακολουθεί και να τον παρενοχλεί.

Ο Tokes από την άλλη, άφοβος και απτόητος, άρχισε να κάνει κηρύγματα εναντίον της «Συστηματοποίησης» και οργάνωσε και άλλους πάστορες στο να αντιταχθούν. Η σκληρή στάση του οδήγησε τη Σεκιουριτάτε να ζητήσει την μετάθεσή του σε μια πιο απομονωμένη κοινότητα.

Τότε, οι ενορίτες του Tokes, περικύκλωσαν το διαμέρισμά του και αρνήθηκαν να επιτρέψουν την μετάθεση.

Από εκεί ξεκίνησε η επανάσταση του Ρουμανικού λαού το 1989, που ανέτρεψε τον Τσαουσέσκου!!

Οι ενορίτες αρνήθηκαν να κάνουν, πίσω και εκατοντάδες σχημάτισαν μια ανθρώπινη αλυσίδα γύρω από το κτίριο του Tokes. Φοιτητές (μια και η οργή του λαού κουφόβραζε σαν καζάνι) ενώθηκαν μαζί τους, τραγουδώντας ύμνους και τραγούδια όπως το «Ξύπνα, Ρουμάνε!».

Σχημάτισαν πορεία προς τα γραφεία του κομμουνιστικού κόμματος και φώναξαν «Κάτω ο Τσαουσέσκου!» και «Κάτω ο κομμουνισμός!»

Ακολούθησε βίαιη αντιπαράθεση μεταξύ των Κυβερνητικών δυνάμεων και του Λαού, υπήρξαν πυροβολισμοί, πετάχτηκαν πέτρες, και νερό από εκτοξευτήρες προς τα πλήθη, αλλά ο κόσμος συνέχισε, ώστε στο τέλος και τους εκτοξευτήρες τους πέταξε στο ποτάμι.

Στις επόμενες ημέρες, οι βιομηχανικοί εργάτες εντάχθηκαν στο πλήθος κατά χιλιάδες. Η εξέγερση ήταν πλήρης.

Ο Τσαουσέσκου είδε το έδαφος ξαφνικά να φεύγει κάτω απ'τα πόδια του, την εξουσία του να καταρρέει και να εξανεμίζεται, κυριεύθηκε από πανικό και τράπηκε σε φυγή..

Τελικά, αυτός και η σύζυγός του πιάστηκαν, δικάστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες και εκτελέστηκαν.

Πότε ακριβώς;;

Χριστούγεννα, 25 Δεκεμβρίου 1989 !!!

http://antipliroforisi.blogspot.com/2013/12/blog-post_9235.html

Σε ανύποπτο χρόνο, ο περίφημος δικτάτορας της Ρουμανίας Νικολάε Τσαουσέσκου, άθεος μέχρι το μεδούλι του και διώκτης του Χριστιανισμού, έτσι, από περιέργεια, επεδίωξε μια συνάντηση με τον φημισμένο Γέροντα Όσιο Αρσένιο Μπόκα, σύμφωνα με την εφημερίδα Jurnalul Naţional.

Στις αρχές, λοιπόν, της δεκαετίας του '80 οδήγησαν στον Γέροντα τον Τσαουσέσκου, ο οποίος τον ρώτησε:

«Εϊ παπά, άκουσα ότι προλέγεις το μέλλον των ανθρώπων. Για μένα τί ξέρεις;» (αυτό το διηγείται η ανηψιά του π.Αρσενίου, Ζωή Ντειάν).

Η απάντηση δεν ήταν τόσο ευχάριστη για τον αυταρχικό ηγέτη, και μάλιστα στο μεσουράνημά του: «Θα σας σκοτώσουν και τους δύο (εκείνον και τη σύζυγό του) σε μια μεγάλη γιορτή».

Αυτοί βέβαια δεν τον πίστεψαν και ζήτησαν από την φρουρά να τον πάρουν από μπροστά τους και να μην τον ξαναδούν ποτέ, είπε η Ζωή Ντειάν.

https://www.pentapostagma.gr/ekklisia/pneymatika-ofelima/940768_i-profiteia-toy-parsenioy-mpoka-kai-o-ntsaoyseskoy

Πάσχα 2020

Πάσχα 2020

ολιγοπιστία και μικροψυχία.. αυτό είναι το πρόβλημα!.

Σου λένε, «η θάλασσα είναι φουρτουνιασμένη, εκδόθηκε αυστηρό απαγορευτικό, αλλά κινδυνεύει ένα παιδί στο νησί ή πνίγεται ένα καραβάκι».. Κάνεις το σταυρό σου και πιστεύεις στο ιδανικό και φθάνεις και σώζεις.. (βλέπε προχείρως μια περίπτωση: https://www.ethnos.gr/ellada/26720_skopelos-yperanthropes-prospatheies-mesa-sti-thyella-gia-na-sothei-brefos)

Σου λένε, «δεν έχεις χρήματα, Ναός δεν χτίζεται».. Εσύ όμως το ποθείς, το πιστεύεις ότι θα ευλογήσει ο Θεός, ότι είναι αναγκαίο και επείγον να γίνει, και ο Ναός χωρίς να το καταλάβεις ανυψώνεται μεγαλοπρεπής!. 

Όλοι οι Ναοί, που στολίζουν την Ελλάδα μας τα τελευταία 50 χρόνια (αμέτρητοι Ναοί) έτσι χτίσθηκαν!..

Και εδώ.

Θα έπρεπε να είναι πρωτοπόρος ο «πιστός» Τσιόδρας:

«Πάμε δια πίστεως!

Δεν θα αρνηθούμε τον Λυτρωτή!

Δεν θα σκορπισθούμε σαν τους δειλούς πρώην μαθητές και ενθουσιώδεις (πρώην) ακολούθους και τους ενθουσιασμένους πρώην ευεργετηθέντες.

Δεν θα προδώσουμε ανάλγητοι και ασυνείδητοι σαν τον Ιούδα».

Τρομερό να ακούσουμε «οι πάντες θα με εγκαταλείψετε».

Τρομερό να εφαρμοσθεί και σε μας το

«εάν υποστείληται -ζαρώσει από δειλία- ουκ ευδοκεί (σε αυτόν) η ψυχή μου».  (Εβρ. ι'38)

Αλλά ο Χριστός θα Αναστηθεί και θα μας Αναστήσει !

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Ευχή

Ευχή για τον κορονοϊό

Δέσποτα Κύριε Παντοκράτορ, Υπεράγαθε, Υπερύμνητε, Παντεπίσκοπε, Παντοδύναμε, Μεγαλουργέ, Συ εί ο Μόνος Αληθινός, Ύψιστος, Υπερούσιος, Υπερώνυμος, Άπειρο-Ούσιος, Απειροδύναμος, ο Ών, Θεός, ο δι’ υπερβολήν Αγαθότητος οικονομήσας την δια της Αειπαρθένου Υπερευλογημένης Μαριάμ ενανθρώπησιν του Μονογενούς Υιού Σου και την δια των Αχράντων αυτού προσκυνητών Παθών και της Πανενδόξου Αναστάσεως, απολύτρωσιν του Γένους ημών, εν τη πανσεβάστω Εκκλησία Σου, εν Πνεύματι Αγίω.

Σε ανυμνολογούμεν, Σε προσκυνούμεν, Σε ομολογούμεν, Σε επικαλούμεθα εν ταύτη τη ώρα, Σε δοξάζομεν εν όλη τη ισχύι της καρδίας και της διανοίας ημών.

Και Σου δεόμεθα, Κύριε Άναρχε, Προκυνητέ, εις το Μέγα και Άπειρον Έλεός Σου προσπίπτοντες ταπεινώς. Σώσον ημάς, Δέσποτα Κύριε, Εξουσιαστά του Σύμπαντος Κόσμου και της ζωής ημών, σώσον ημάς εκ της ενεστώσης ανάγκης, κατάπαυσον την μάστιγα της λοιμικής ταύτης ασθενείας, αποσόβησον την φρικτήν και αδηφάγον απειλήν, κατασίγασον την οργήν, απόστρεψον τα βέλη του Πονηρού εις τον κόλπον αυτού και την κακότεχνον και δυσμενεστάτην αυτού κεφαλήν, εκδίωξον από τας καρδίας του λαού σου και δη των οικτρών κυβερνητών πάσαν φοβίαν ή ολιγοπιστίαν ή πανικόν.

Δος ημίν, εν τη μακροθυμία και φιλανθρωπία Σου, καιρούς αναψύξεως, υγείαν σταθηράν και ακλόνητον, κοινωνικήν ευρρυθμίαν, αποκατάστασιν του βίου εν ευσεβεια και φιλαλληλία, εν ειρηνική καταστάσει ομονοίας, φιλεργίας, εργασίας τιμίας, καθήκοντος, προκοπής, ελευθέρας από κοινού του λαού Σου Λατρείας και της ποθητής Θ.Κοινωνίας.

Οικτείρησον τα βρέφη και τα νήπια Δέσποτα Κύριε. Φείσθητι των γεγηρακότων και ευπαθών. Δέξου ευμενώς τας Αγρυπνίας και σκληράς ασκήσεις εγκρατείας των ορθοδόξων μοναχών και μοναζουσών και ιερών Γερόντων.

Δέξου το τίμιον Αίμα των μαρτύρων του Γένους ημών και τας θυσίας των Ηρώων της Ελευθερίας και της τιμής του Λαού Σου.

Κατάλυσον πάσαν σατανικήν μηχανήν ή σκευωρίαν κακοποιών ανθρώπων και πάσαν άδικον και φαύλην ως Αχιτόφελ βουλήν και επιβουλήν.

Την Σην Ειρήνην και την Σην Αγάπην δώρησαι ημίν Κύριε  ο Θεός.

Πάντα γαρ απέδωκας ημίν.

Πρεσβείας της Παναχράντου Σου Μητρός, ακαταισχύντου καταφυγής και μεσιτρίας ημών, της Γοργοϋπηκόου και Ζωοδόχου θαυματουργού Πηγής, των φωτοειδών Σου Αγγέλων λειτουργικών πνευμάτων, του Τιμίου Προδρόμου, των Αγίων Ενδόξων και θαυματουργών Αναργύρων, Παντελεήμονος, Χαραλάμπους, Βαρβάρας, Αναστασίας της Φαρμακολυτρίας, Γερασίμου του Δαιμονοκαταλύτου, του εν Κεφαλληνία Καψάλη, Νικηφόρου του λεπρού, Βησαρίωνος Δουσίκου, Νικάνορος Ζαβόρδας, Σπυρίδωνος του Θαυματουργού, Στεφάνου Πρωτομάρτυρος, Κυπριανού Ιερομάρτυρος και Ιουστίνης, Πορφυρίου, Παϊσίου, Ιακώβου και πάντων Σου των Αγίων.

Θ.

.

.

.

.

.

.

.

.

επί την τελειότητα..

Ταιριάζει για την πορεία και τον αγώνα της Σαρακοστής

Φρόντισε, αδελφέ, να είσαι:

Αριστείδης   άριστη ποιότητα

Αρίσταρχος  αρχή, ξεκίνημα

Αριστόνους     σκέψη, φρόνηση

Αριστόβουλος  αποφάσεις

Αριστομένης   σταθερός

Αριστολέων   γενναίος

Αριστόμαχος  μαχητής

Αριστόνικος   νικητής

Αριστοτέλης   έως τέλους !!

το αφιερώνω σ'αυτούς που μισούν τον πόθο για τελειότητα και για την ευγενή άμιλλα προς αριστείαν,

και προτιμούν μάλλον την νωθρότητα 

και τον υποτονικό συμβιβασμό με την απραξία 

ή και την κατεδάφιση της γνώσης και του ήθους..

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Αλκοόλ..

Σε αίθουσα επαρχικού καφενείου.. 

Καίει τα λίπη
                     Καίει τη λύπη
Καίει τους καϋμούς για ό,τι σου λείπει
                     Καίει και ό,τι έχεις για τα παιδιά σου καταλίπει..

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Παραμύθι..

.

 .

Μη λησμονούμε όμως ότι το παραμύθι θέλει ηρεμία, θέλει χρόνο, θέλει ησυχία και γαλήνη..
Αυτή η εικόνα της γιαγιάς πλάϊ στο τζάκι τα λέει όλα.. 

Εκείνο το βίωμα του γονιού, που πέφτει να κοιμηθεί μαζί με το παιδί του ή πέφτει κοντά του για να το κοιμήσει είναι επίσης χαρακτηριστική..

Σήμερα, δυστυχώς, όλοι τρέχουμε..
Έχουμε σχέδια, στόχους, επιδιώξεις, φιλοδοξίες..
Σέρνουμε και τα παιδιά μας σε εξωσχολικές δραστηριότητες, με την ιδέα ότι έτσι θα τα ευεργετήσουμε..
Βγαίνουμε σε αγορές στις Μεγαλουπόλεις, και αυτές οι Μεγαλουπόλεις με τα Super και τις Agora (Εμπορικά Κέντρα τύπου Mall) καταβροχθίζουν ανελέητα στο χρόνο μας...

Έλεος! Πνιγόμαστε! Χανόμαστε! 
Χάνουμε τα παιδιά μας, χάνουμε την ψυχή μας, χάνουμε την Παράδοση, χάνουμε τη φαντασία και το όνειρο..

Πίσω στα Παραμύθια!  Εκεί είναι η Αλήθεια ! 
(παράδοξο κι όμως αληθινό) .

Το παιδί κι ο σπανός μυλωνάς

ΤΕΡΑΤΟΛΟΓΗΜΑΤΑ

Μια βολά ένας πατέρας είχ' ένα παιδί. Όντας απέθαινε, του είπε

του παιδιού: 

«Πρόσεχε παιδί μου το σπανό μυλωνά, μη σε γελάσει. Ούτε στάρι στο μύλο του να μην αλέσεις και να 'χεις την ευχή μου», κι έκλεισε τα μάτια του. 

Το παιδί μεγάλωσε και, δίχως να ξέρει μια βολά, το 'ριξε η μοίρα του σ' ένα μυλωνά που 'ταν σπανός. Πάει, ξεφορτώνει το στάρι και το βάνει στο μύλο. 
Τότε βλέπει που ο μυλωνάς ήταν σπανός κι έβαλε με το νου του να προσέχει. Πίσω να κάνει, ντροπή ήταν. 

Ο μυλωνάς όταν το είδε, παιδί πράμα κι ανήξερο, του λέει:
- Να σου ειπώ, παιδί μου κάτι για το καλό σου.
- Πες μου.
- Θα κάνουμε μια δουλειά. Θα ειπούμε ο καθένας μας όσα ψέματα ξέρουμε κι άμα ειπείς εσύ τα περ'σότερα, πάρ' το αλεύρι σου και φεύγα, πληρωμή δε θέλω. Άμα ειπώ εγώ, θα μου δώκεις όλο τ' αλεύρι.
 
Συλλογίστηκε το παιδί λιγάκι -πίσω να κάνει δεν το ‘βλεπε- και είπε:
- Αρχίνα, να ιδούμε.
 
Ο μυλωνάς έκατσε σ' ένα σακί στάρι του μύλου, ξερόβηξε κι άρχισε αυτός να μολογάει, κι ο μύλος ν' αλέθει το στάρι του παιδιού:
- Όντας γεννήθηκ' ο πατέρας μου, εγώ ήμουν από τη θύρα και κοίταγα που θα τον βαφτίσουν. Ήφεραν την κολυμπήθρα και τον πατέρα μου, κι ο παπάς είπε τα ψαλτικά του. Ήρθε η ώρα να τον βαφτίσουν, γύρεψαν λάδι, πουθενά λάδι. Λέει ο παπάς -για να σκεπάσει τη ντροπή- πως το 'χει ο Θεός στον ουρανό. Ποιός να πάει στον ουρανό; Κινάω εγώ μ' ένα αγγειό στο χέρι και πάω. Βγαίνω όξω, από πού ν' ανέβω; Πουθενά, ούτε σκάλα, ούτε κλαρί. Πάω παρέκει, γλέπω μια κολοκυθιά που πήγαινε τ' αψήλου. Αφήνω τ' αγγειό στο σκιάδι, στη σκια, εκεί στη ρίζα, κι αδράχνω ένα φύλλο, κι άλλο, φύλλο το φύλλο, ανεβαίνω, που λες,  στον ουρανό. Πάω στο Θεό. Εκεί είχαν στ’αλήθεια λάδι. Μα πού να το βάλω; Είχ' αστοχήσει το αγγειό κάτω στη γης. Ροβολάω στο άψε σβήσε πίσω, να το πάρω. Αποζητάω την κολοκυθιά, πάει. Την έχει φάει το γομάρι. Τι να κάμω, που απόμεινα στα ουράνια; Τήραξα απ' εδώ, τήραξα απ' εκεί, κάνω έτσι, βγάνω ένα ράμμα απ’ το πλεχτό μου και το αμολάω, να κρεμαστώ. Το ρίχνω κάτω. Μονό, δεν έφτανε. Διπλό, περίσσευε. Κάνω δυο οργιές τον κατήφορο, γλέπω κάτω, πάει τ' αγγειό! μου το είχαν πάρει. Στέκομαι πάλι ανάμεσα γης και ουρανό και συλλογιέμαι: αν κατεβώ, πώς θα ματανεβώ; Εκεί που καθόμουνα στη μέση στον αγέρα, κάνω έτσι στο λαιμό μου και πιάνω μια ψείρα. Α! εδώ σ' έχω! είπα. Την πιάνω, την τσακίζω, τη φουσκώνω, της βγάνω το τομάρι, και μια σκαρφαλώνω στην τριχιά και φτάνω στο Θεό. Γιομίζω το τομάρι λάδι και το φέρνω για το βαφτίσι, και με χίλια στανιά και ζόρια βάφτισαν τον πατέρα μου. Εγώ έκατσα πάλι πίσω από την πόρτα. Το είδα και σου τ’ ομολογάω».
Μίλαγε ολοένα ο μυλωνάς και το παιδί τον κοίταζε με τα έξυπνα μάτια του και σώπαινε. 

Ύστερα αρχίνησε το παιδί, με τρόπο φυσικό, εκφραστικό, συναρπαστικό:
- Όντας απέθανεν ο διάολος σ' έναν τόπο μακρινό, σαν την Κίνα να πούμε...
- Ο διάολος δεν πεθαίνει, είναι αερικό, τον αντίκοψε ο μυλωνάς.
- Παρακολούθα με βήμα-βήμα και μη με διακόπτεις, αλήθεια λέω. Φύτρωσε, που λες, ένα μεγάλο κραμπολάχανο, τόσο μεγάλο, που δεν το χώραγε καμιά τέντζερη να το βράσουν. Μαζεύτηκαν οι γύφτοι και οι χαλκιάδες του κόσμου, δεν μπόρεσαν να φκιάσουν τέτοιο καζάνι.
- Ούτε Γιαννιώτες μωρέ;
- Όχι σου λέω. Ήταν από δα σα πέρα. Μπρε, λέω, δεν πάω κι εγώ να ιδώ, να δοκιμάσω το τυχερό μου; Αν μου το πάρει το μάτι, καλά, κι α' δε, τι έχω να χάσω; Πιάνω, που λες, τον πέτο μου, τον καλοπετεινό μου, τον καβαλικεύω και τραβάω για την Κίνα.
- Πετώντας;
- Όχι, καλπάζοντας. Κι άκου να δεις. Μισοδρομίς ο πέτος αρχίνησε να γουργουρίζει πονεμένα και να κουτσαίνει. Μωρέ, τι έχει ο πέτος; λέω μέσα μου.
- Θα πάτησε καμιά πρόκα.
- Στάκα να δεις. Ξεπεζεύω λοιπόν, και τι να ιδώ! Μια τόση δα πληγή στη ράχη του. Κοιτάω γύρω να βρω βάλσαμο, να τη γιάνω. Κάνω έτσι, βλέπω μια καρυδιά μεγάλη και γιομάτη με καρύδια. Μιλιούνια ανθρώποι από κάτω ρίχνανε άλλος λιθάρια κι άλλος χώματα κι ό,τι μπόρεγε ο καθένας, για να γκρεμίσουν τα καρύδια, να τα φάνε.
- Με τις πέτρες ρίχνουν τα καρύδια, όχι με τα χώματα. Άμυαλοι ήταν οι μισοί.
- Τί να σου πω; Εγώ τη δουλειά μου έβλεπα. Κόβω ένα φύλλο της καρυδιάς, το βάνω στην πληγή. Καταλάγιασε ψίχα ο πέτος απ’τον πόνο και κίνησε πάλε. Πού να στα λέω τώρα όλα.
- Λέγε, να μου τα πεις, δε βιάζομαι καθόλου. Τί έγινε μετά;
- Έφτασα κάποια ώρα στην Κίνα, και θέλησε ο διάολος και μου 'δωκε ένα χέρι και το 'φκιασα το καζάνι. Έβρασε για καλά το κραμπολάχανο, έφαγα εγώ, έδωκα και του πέτου μου, έδωκα και στον κόσμο να χορτάσει, κι ύστερα έκανα να γυρίσω πίσω.
- Βραβείο δε σου δώκανε;
- Περίμενε. Περνάω που λες από τον ίδιο δρόμο, κι όντας ζύγωνα στην καρυδιά, τί να ιδώ;
- Είχανε φάει όλα τα καρύδια;
- Μη βιάζεσαι. Άλλο έγινε. Ζευγάρια και καματερά κι αλέτρια αμέτρητα κι άνθρωποι πολλοί πάνω στην καρυδιά, χαλασμός κόσμου! Άλλοι όργωναν, άλλοι έσπερναν, άλλοι αλώνιζαν κι άλλοι λίχνιζαν. Θαύμαζα κι εγώ!.
- Τι είχε γίνει;
- Πού να μου πάει ο νους εμένα! Πέρασε κάμποση ώρα και τότες θυμήθηκα. Τα χώματα και τα λιθάρια, που ρίχνανε για να γκρεμίσουν τα καρύδια, όντας διάβαινα, -ου! λέω κι εγώ. μωρέ, για ιδές!-  από εκείνα τα χώματα νά! γίνηκαν χωράφια και να! τα σπέρνουν τώρα και τ' αλωνίζουν απάνω στα φύλλα της καρυδιάς! Τι είναι τούτος ο κόσμος, Θέ μου!
- Μα καλά έσπερναν και θέριζαν συνάμα;
- Όπως στο λέω. Μα κοίτα να δεις πιο κάτω τί μου συνέβη. Κίνησα πάλε και στο δρόμο δίψασα. Γλέπω μια γούρνα και πάω κοντά. Κάνω να πιω, δεν έφτανα. Δεν είχα και καν’αγγειό κοντά μου. Είδα κι απόειδα, βγάνω το καύκαλο του κεφαλιού μου και πίνω.
- Ξεδίψασες;
- Ου, να δεις, κεφαλάρι ήτανε μεσ’τον κάμπο. Καβαλικεύω, που λες, πάλε τον πέτο μου και δρόμο πάλε. Έτρεχε ο πέτος, κι απ’το τρεχιό ίδρωσα. Μ' έφαε το κεφάλι μου. Κάνω να ξυστώ και μπλουμ! μέσα στο μυαλό τα δάχτυλά μου.
- Έπαθες ζημιά; Χάθηκε το θυμητικό σου;
- Κάθε άλλο. Τότε ζωήρεψε το μυαλό μου και θυμήθηκα πού τ' άφηκα το καύκαλο. Γυρνάω, που λες πίσω με αγωνία, και γλέπω μια αλ’πού, που 'φευγε σα πέρα με το καύκαλο στο στόμα. Τι να κάμω κι εγώ, είπα να φύγω να προλάβω στο μύλο τ’ αλεσμένο στάρι, γιατί πέρασε η ώρα και θα ‘ταν έτοιμο πια, κι ύστερα να πάω για την αλ’πού.
- Και πού θα τη βρεις όμως τώρα; του λέει ο μυλωνάς.
- Δώσε μου εσύ τ' αλεύρι, και τη βρίσκω εγώ. Πιο πονηρή από σενα δεν είναι. Μια και μπόρεσα να σε γελάσω εσένα, εκείνην την έχω πια στο χέρι.  

Το κατάλαβε ο μυλωνάς, πως βρήκε το μάστορά του, και γελάστηκε κι έχαψε τα ψέματα του μικρού, κι έτσι αναγκάστηκε να του παραδώσει το αλεύρι, που στο μεταξύ ήταν έτοιμο. Κι έχασε και τ’αλεστικά...

Γιάννα Σέργη. Λαϊκά παραμύθια της Ηπείρου.
Εκδ. «Εν πλω». Αθήνα 2008  σελ.57-60 (ελαφρά διασκευή)


Το νόημα του παραμυθιού:
Η ελληνική ψυχή είναι απ’τη φύση της ακμαία και πνευματώδης. Το ελληνικό πνεύμα είναι σπινθηροβόλο. Ακόμη και σε επαρχιακές περιοχές οι αγρότες δεν εννοούν να περνά η ζωή μονότονα, αλλά αγαπούν το «ξάφνιασμα», την επινοητικότητα, το χιούμορ, μια ιδιάζουσα άμιλλα, πάνω στο ποιός θα υπερκεράσει την οξύνεια και ευστροφία του άλλου.
Ο «διαγωνισμός ψέματος» του αφηγήματος, ενώ εμπερικλείει «στοίχημα» και «συμφωνημένη» εξαπάτηση και εκμετάλλευση του άλλου, συνάμα διασώζει στο βάθος του και αθωότητα και τιμιότητα, αφού στο τέλος αδιαμαρτύρητα ζημιώνεται ο νικημένος.
Η επιτυχία στην αναμέτρηση ευρίσκετο στο να κατορθώσει ο αφηγούμενος την ψεύτικη ιστορία να σαγηνεύσει τόσο πολύ τον συνομιλητή του, ώστε αυτός απορροφημένος και συνεπαρμένος από την πλοκή, να παρέμβει αυθορμήτως και να διατυπώνει κρίσεις ή απορίες πάνω στα γεγονότα, σαν να ήταν αυτά αληθινά. Αυτό σημαίνει ότι ο νους του έχασε προς στιγμήν την εγρήγορση και στιλπνότητά του και πίστεψε την ψεύτικη ιστορία ως αληθινή. Αυτό έπαθε ο μυλωνάς. 

Αποτυχία..

 

φωτο Στράτος Καλαφάτης  Stratos Kalafatis

Πώς τα κατάφερα έτσι στη ζωή μου.. 

Δεν είναι πού ξέπεσα, 

αλλά πώς και από πού «κατάφερα» να φθάσω μέχρι εδώ.. 

Το μόνο που με παρηγορεί, είναι η θάλασσα γύρω.

ήρεμη μάλιστα.

Θάλασσα πανσοφίας, που με διεπέρασε,

τόσο ανερμήνευτα και ανεπιθύμητα.

Θάλασσα ελέους που με κυκλώνει..