.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

 .

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Βάδιζε εμπρός ..

Βάδιζ’ εμπρός

 

Άνθρωπε, σύ, ο πλησίον μου,

γιατ’ είσαι ταραγμένος

αμίλητος, θλιμμένος;

Ερείπια στη ψυχή

μέσα και γύρω θλίψη,

γεύση πικρή, σκέτη σχολή

Δεν είν’ εδώ παράδεισος.

Εδώ είναι γή, Ιεριχώ.

Μην το ξεχνάς

και μην αυταπατάσαι.

Πάνω απ’ όλα πρόσεξε,

υπάρχουν και παγίδες

στης αρετής το δρόμο.

Στρέφε το βλέμμα σου ψηλά.

Βάδιζ’ εμπρός

και μη γυρίζεις πίσω.

Όποιος βάλλει το χέρι του

στ’ αλέτρι και γυρίσει πίσω,

δεν είναι γεωργός καλός.

Και σύ, που πήρες την απόφαση

ν’ απαρνηθείς τον κόσμο,

να νικήσεις το μεγαλύτερό σου

εχθρό, τον κακό σου εαυτό,

και τον αρχαίο Όφι, πρόσεξε.

Αν θέλεις να εξέλθεις νικητής

σε τούτο τον αγώνα, τα ματωμένα

χνάρια του Χριστού πιστά

ν’ ακολουθήσεις πρέπει.

Να ’χεις τα μάτια σου ανοικτά,

πάντα μπροστά στραμμένα

και μη σκεφθείς ποτέ οπίσω να

γυρίσεις, για να μη γίνεις

«στήλη ἁλός».

Υπάρχουν βέβαια και πολλές

στιγμές αδυναμίας. Και τότε

συλλογιέσαι και σιγοψιθυρίζεις:

«Ματώσανε τα πόδια μου,

απόκαμε η ψυχή μου. Τόπο ζητώ

ν’ αναπαυθώ, να ξαποστάσω λίγο».

Τα σιγοψιθυρίσματα, αδύνατα σημεία,

τα περιμένει ο Ολοθρευτής,

έτοιμος να εισβάλλει εντός,

και τότε, όλ’ οι κόποι σου θα πάν’

αναμφισβήτητα, ολότελα χαμένοι.

Πρόσεχε μη λησμονείς, που

βρίσκεται των αρετών το στάδιον.

Δεν είναι στον Παράδεισο, εδώ στη γη ’ναι.

Κι εδώ είναι η Ιεριχώ,

τόπος αποστασίας.

Ας ματώνουν τα πόδια σου,

όσο κι αν υποφέρεις,

να ξαποστάσεις μη σταθείς,

γιατί, αν σε πάρει ο ύπνος…

Τότε υπάρχει κίνδυνος

να χάσεις την ψυχή σου,

να χάσεις τον Παράδεισο,

που βρίσκεται εκεί ψηλά,

μπροστά σου.

Χρειάζεται εγρήγορση σε

τούτο τον αγώνα, που γίνεται με

έπαθλον, το Αγαθόν, που

χάσαμε: τη Θεία Κοινωνία,

και τον καρπό του ξύλου της

ζωής, που γεύοντ’ οι νικώντες.

π. Στέφανος

.