Ευγνωμοσύνη..

 Σχετικά με την θεραπεία των 10 λεπρών. (Λουκ. ιζ´ 12-19)

Ο Κύριος δεν παραπονέθηκε γιατί οι 9 πρώην λεπροί φάνηκαν αχάριστοι απέναντί Του. Ούτε είπε «ντροπή τους, παχύδερμα, αχαϊρευτοι, ούτε ένα ξερό ευχαριστώ δεν ξέρουνε να πούνε, μετά από μια τόσο μεγάλη ευεργεσία.. Όταν ήταν βουτηγμένοι στην απελπισία τους, ήξεραν να φωνάζουν και να παρακαλάνε. Τώρα, που πήραν, και μάλιστα τόσο ανέλπιστα, αυτό που ζητούσαν, αυτό που κανείς δεν μπόρεσε ούτε θα μπορούσε ποτέ να τους το δώσει, τώρα ξεχάσαν ολότελα τον ευεργέτη τους, ξεχάσαν τα παρακάλια τους και τις ικετευτικές κραυγές, και ούτε καν να σιγοψιθυρίσουν ένα ευχαριστώ δεν ξέρουν. Άντε, να μη θυμώσω και τους πάρω πίσω την δωρεά, που τους έκανα, και που δεν την αξίζανε»..

Όχι. Καθόλου έτσι. Ο Κύριος ζητούσε για τους ίδιους μια ευαισθησία ψυχής, μια δοξολογία προς τον Θεό, ένα χαρμόσυνο πανηγυρισμό, δοξολογικό, εκεί, στον τόπο της εξορίας τους, για να γεμίσει η ίδια η ψυχής τους από ευφροσύνη και ουράνια πληρότητα.

Γι’αυτό είπε: «οὐχ εὑ­ρέ­θη­σαν ὑ­πο­στρέ­ψαν­τες δοῦ­ναι δό­ξαν τῷ Θε­ῷ»;  Όχι σε μένα, όχι για μένα. Στον Πανάγαθο Θεό, απ’όπου εκπορεύεται πάσα δόσις αγαθή και η ζωή και το φως και η υγεία, σε Κείνον να πουν το «ευχαριστώ» τους..

Και είναι χαρακτηριστικό ότι η καλόγνωμη, καθαρή και υγιής ψυχή του ευγνώμονος λεπρού, πρώτα αυτήν την δοξολογία ανέπεμψε, την προέταξε, και μετά έπεσε στα πόδια του Κυρίου, για να τον ευχαριστήσει.   «Ἰδὼν ὅ­τι ἰ­ά­θη, ὑ­πέ­στρε­ψε με­τὰ φω­νῆς με­γά­λης δο­ξά­ζων τὸν Θε­όν, καὶ ἔ­πε­σεν ἐ­πὶ πρό­σω­πον πα­ρὰ τοὺς πό­δας αὐ­τοῦ εὐ­χα­ρι­στῶν αὐ­τῷ».

Η ευγνωμοσύνη προς τον Παντοκράτορα και Υπεράγαθο Πλαστουργό μας προηγείται. Και από αυτήν εκπηγάζει κατόπιν, φυσιολογικότατα, και η ευγένεια και ευγνωμοσύνη προς τους ευεργέτες μας.

Ας επισημάνουμε δε τρία σημεία.

1. Η ευγνωμοσύνη προς τον Θεόν μας βγάζει από την ματαιότητα και την ύλη και τον φθηνό ατομισμό και μας οδηγεί προς την βαθύτερη βίωση της ζωής.

Οι 9 λεπροί, μπορεί να μην ξανακύλησαν στην λέπρα, και το δώρο της θεραπείας τους να ήταν «αμεταμέλητο», αμετάκλητο, ωστόσο την υγεία τους κάποτε και την ίδια τους τη ζωή θα την έχαναν και θα κατέληγαν στον θάνατο και στο μνήμα. Ποιο κέρδος, λοιπόν, τελικά, αν η ψυχή τους δεν συνάντησε και δεν «δέθηκε» με την Πηγή της Ζωής, τον Ζώντα Θεό; Έμειναν σε μια πρόχειρη, επιφανειακή και εφήμερη τελικά λύση του γενικότερου προβλήματος που λέγεται ζωή, και έχασαν την ουσία, το νόημα, το «είναι»! Ας θυμηθούμε τον παράλυτο της Βηθεσδά και τον εκ γενετής τυφλό, οι οποίοι (αν και έχασαν από κοντά τους τον Θεάνθρωπο Ευεργέτη τους) έτρεξαν στον Ναό, να επιβεβαιώσουν τη σχέση τους με τον Θεό. Και εκεί, βέβαια, βρήκαν τον Κύριο, ο Οποίος τους ενίσχυσε την Θεοσέβεια και Θεοκοινωνία και τους ευλόγησε. Και εδώ ο ευγνώμων λεπρός έλαβε τη διαβεβαίωση για αιώνια σωτηρία "Ἀ­να­στὰς πο­ρε­ύ­ου· ἡ πί­στις σου σέ­σω­κέ σε".

2. Η ευγνωμοσύνη προς τον Πανάγαθο Θεό μας, εξευγενίζει την ψυχή μας, εκπολιτίζει το ήθος και τους τρόπους μας, μας αναβαθμίζει.

Ας υποθέσουμε ότι ο ευγενικός λεπρός, καθώς έβλεπε τους παλιούς συντρόφους του να ξεκινούν να τρέξουν αλαφιασμένοι και έξαλλοι από χαρά προς τα χωριά τους, ασυγκράτητοι στο πάθος για ζωή, ας υποθέσουμε ότι τους έλεγε τα εξής: «Ρε παιδιά, ντροπή. Ένα ευχαριστώ δεν θα πούμε στον ευεργέτη μας; Δεν απομακρυνθήκαμε πολύ ακόμη. Να γυρίσουμε, έστω ορισμένοι, λίγοι, μια αντιπροσωπεία. Τόσο μεγάλο καλό μας έκανε. Απ’την απελπισία και την καταδίκη ξαναγυρίζουμε στη ζωή. Ένα ευχαριστώ! Ορίστε, εσείς οι δύο, τα χωριά σας είναι τα πιο κοντινά. Ούτε κάν θα καθυστερήσετε, ούτε κάν θα κουρασθείτε. Λοιπόν, θα έρθετε μαζί μου»!

Ερωτώ: αυτοί οι -υποτιθέμενοι- δύο, που από «υποχρέωση» θα πήγαιναν να ευχαριστήσουν, θα έμεναν τάχα σκληροί; Δεν θα ήταν μια σημαντική εμπειρία αυτό για τη ζωή τους; Δεν θα τους σημάδευε η συγκίνηση; Δε θα φούσκωνε η καρδιά από λυγμό; Δεν θα συνέχιζαν τη ζωή τους διαφορετικοί;

Η ευγνωμοσύνη εμάς τους ίδιους ωφελεί. Λίγη καλή διάθεση την βγάζει στην επιφάνεια και συνάμα τη θεριεύει, την αναπτύσσει, μας προικίζει με ευγένεια και πολιτισμό, μας ωραϊζει..

Θυμηθείτε την Μαρία, αδελφή του Λαζάρου, που ένιψε με μύρο τα άχραντα ίχνη του Ευεργέτη.. «ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ, ἐλαλήθη ὃ ἐποίησεν αὕτη, εἰς μνημόσυνον αὐτῆς» (Ματθ.κστ´ 13). Θυμηθείτε την Μαγδαληνή Μαρία «ἀφ᾿ ἧς ἐκβεβλήκει ἑπτὰ δαιμόνια» (Μάρκ.ιστ´9 Λουκ.η´2)  και η οποία ουδέποτε από κει και πέρα έπαυσε να ακολουθεί με αφοσίωση τον Ευεργέτη, μέχρι ακόμη και πλάϊ στο Σταυρό, όταν όλοι οι άλλοι είχαν εγκαταλείψει.. μέχρι το μνημείο το πρωϊ της Αναστάσεως.. Ευαίσθητε ψυχές! Πρότυπα ευγενείας..   

3. Η ευγνωμοσύνη προς τον Ευεργέτη Θεό, μας κάνει και ανθρώπους αισιόδοξους, ελπιδοφόρους.

Εφ’όσον μέσα μας είναι εμπεδωμένη η συναίσθηση ότι Εκείνος πολλαπλώς μας έχει ευεργετήσει, αυτονόητα μας ακολουθεί και η Ελπίδα για το αύριο. Εκείνος θα συνεχίσει να ανατέλλει τον Ήλιο Του «ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους», να προβάλλει τους καρπούς, και γενικά να μας προσφέρει την αναγκαία τροφή και ό,τι άλλο χρειαζόμαστε.

Οι άπιστοι είναι μίζεροι, γρινιάρηδες, απέλπιδες. Όλα τους φταίνε, όλα είναι μαύρα. Δείτε τη δημοσιογραφία. Όχι μόνο σήμερα. Πάντα. Τις συνεντεύξεις. Τους διαλόγους για την επικαιρότητα και για τα κοινά και για το αύριο. Όλα δυσοίωνα. Και στο μεταξύ η ζωή κυλά. Η πραγματικότητα τους διαψεύδει. Ο Πανάγαθος Θεός υπάρχει! Και προνοεί!

Παρά ταύτα, οι «ἄθεοι ἐν τῷ κόσμῳ» προχωρούν τη ζωή σέρνοντας, «ἐλπίδα μὴ ἔχοντες» (Εφες.β´12) και λυπούνται και υποφέρουν (Α’ Θεσσ.δ´13).

Σκεφθείτε, μάλιστα, το ακόμη χειρότερο;  Να γογγύζουν απέναντι του Φιλανθρώπου Θεού! «Γιατί μου τα πηγαίνει στραβά όλα ο Θεός; Γιατί μου τα πηγαίνει κόντρα»;  Ο ίδιος ο γογγυσμός και η αχαριστία τους, τους καταδικάζει στη μαυρίλα και στην απελπισία!.

Οι άνθρωποι συνηθίζουν να θεσπίζουν ΗΜΕΡΕΣ αφιερωμένες κάπου. Ημέρα ανακύκλωσης, Ημέρα Παγκόσμιας Ειρήνης, Ημέρα Θεάτρου και Μουσείων, Ημέρα για το Aids, ακόμη και Ημέρα για τα Ψάρια, για τα Σκόρδα, για το Τσίπουρο!.. Μια Ημέρα Ευχαριστίας (κάτι έχουν οι Αμερικανοί) πόσο θα ήταν επιβεβλημένο να καθιερωθεί. Όπως ήταν μέχρι το 1975 κάτι παρόμοιο:  Ημέρα Προσευχής των Ελλήνων Σπουδαστών..

Άνω σχώμεν τας καρδίας!