η αμετάθετη βούληση των Κυπρίων !

 

Λευκωσία 1950

15 Ιανουαρίου 1950

Σύσσωμος ο Κυπριακός λαός αξιώνει σε Δημοψήφισμα την Ένωση της Κύπρου με τη μητέρα Ελλάδα. Επί 224.747 ψηφισάντων, οι 215.108 εκηρύχθησαν υπέρ της Ενώσεως με την Ελλάδα (ποσοστ. 95,7%). Εγκύκλιος του Αρχιεπισκόπου Κύπρου Μακαρίου Β’ με ημερομ. 8 Δεκεμβρίου 1949 καλούσε τον Κυπριακό λαό να προσέλθει στους Ναούς και να ψηφίσει. Η διεξαγωγή του Δημοψηφίσματος πραγματοποιήθηκε από τις 15 μέχρι τις 22 Ιανουαρίου 1950, ενώ δεν προσήλθαν να ψηφίσουν 4,3%. Σ’ αυτούς περιλαμβάνονταν κυβερνητικοί υπάλληλοι, άρρωστοι και πολύ ηλικιωμένοι. Να σημειωθεί ότι προσήλθαν να ψηφίσουν υπέρ της Ενώσεως, ακόμη και μουσουλμάνοι κύπριοι πολίτες!

Το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος ανακοίνωσε στις 4 Φεβρουαρίου 1950 ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος Β’ στον Κυβερνήτη της Κύπρου Andrew Barkworth Wright, ο οποίος απάντησε στις 22 Φεβρουαρίου και επαναλάμβανε τη θέση της Βρετανικής Κυβέρνησης, ότι δηλαδή το ζήτημα της Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα είναι κλειστό!.

Για την αξιοποίηση του αποτελέσματος του Δημοψηφίσματος, Κυπριακή πρεσβεία, με επικεφαλής τον Μητροπολίτη Κυρηνείας Κυπριανό, μετέβη στην Αθήνα και παρέδωσε μια σειρά τόμων με τις υπογραφές των Ελλήνων της Κύπρου στον Πρόεδρο της Ελληνικής Βουλής Δημήτρη Γόντικα (η Κυβέρνηση δεν τους δέχθηκε, για να μην ..κακοκαρδίσει τους ..συμμάχους και «υψηλούς προστάτες» μας Άγγλους).

Ήταν συγκινητική η παλλαϊκή αποθεωτική υποδοχή της Κυπριακής Επιτροπής στον Πειραιά.

Από εκεί κατευθύνθηκε στην πλατεία Ομονοίας, όπου σύσσωμος ο λαός της Πρωτεύουσας με έντονο πατριωτικό ενθουσιασμό περιέβαλε και συνόδευσε την πρεσβεία μέχρι το Μητροπολιτικό Ναό. Εκεί εψάλη Δοξολογία με την παρουσία πολλών Αρχιερέων, εχόντων επι κεφαλής τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Σπυρίδωνα Βλάχο.

Οι τόμοι του Δημοψηφίσματος βρίσκονται μέχρι σήμερα σε ειδική βιβλιοθήκη της Βουλής.

Μετά ταύτα, και συγκεκριμένα τον Ιούλιο του 1950, η Κυπριακή Επιτροπή πήγε στο Λονδίνο, για να παραδώσει μια δεύτερη σειρά τόμων στον Υπουργό Αποικιών John Dugdale.

Δυστυχώς, ούτε ο υπουργός Αποικιών, ούτε ο Πρωθυπουργός Κλέμεντ Άττλη (Clement Richard Attlee), δέχτηκαν να παραλάβουν τους τόμους του Δημοψηφίσματος. Ούτε καν σε ακρόαση δεν τους δέχτηκαν. (για να το πούμε λαϊκά: τους έφτυσαν αγενέστατα και απάνθρωπα!. Οι ευγενείς, πολιτισμένοι και Δημοκράτες!.. Έτσι οι τόμοι φυλάχτηκαν στον Ιερό Ναό της Αγίας Σοφίας του Λονδίνου.

Τον Σεπτέμβριο του 1950 η Επιτροπή έφτασε στη Ν. Υόρκη για να επιδώσει την τελευταία σειρά των τόμων του Δημοψηφίσματος. Εκεί της επιφυλάχτηκε θερμή υποδοχή από τους ομογενείς.
Τελικά, παρά τις αντιδράσεις των Άγγλων, το Κυπριακό μεταφέρεται για συζήτηση στα Ηνωμένα Έθνη.

Παρ’ όλο τον αγώνα που έγινε με το Ενωτικό Δημοψήφισμα της 15ης Ιανουαρίου 1950, οι Άγγλοι δεν συγκινήθηκαν. Έδειξαν ότι δεν είχουν σκοπό με καμιά δύναμη να φύγουν από το Νησί (που βρίσκεται σε τόσο νευραλγική Γεωπολιτική θέση). Τις διαθέσεις της αγγλικής πολιτικής εξέφρασε με ιταμότητα ο υφυπουργός Αποικιών Henry Hopkinson, τον Ιούλιο του 1954 στη Βουλή των Κοινοτήτων με την εξής δήλωσή του: «Η Κύπρος ως στρατηγική περιοχή ουδέποτε (never) θα μπορούσε να τύχη αυτοδιαθέσεως».

«it has always been understood and agreed that there are certain territories in the Commonwealth which, owing to their particular circumstances, can never expect to be fully independent. [HON. MEMBERS: "Oh."] I think the right hon. Gentleman will agree that there are some territorities which cannot expect to be that. I am not going as far as that this afternoon, but I have said that the question of the abrogation of British sovereignty cannot arise -that British sovereignty will remain».http://hansard.millbanksystems.com/commons/1954/jul/28/cyprus-constitutional-arrangements#S5CV0531P0_19540728_HOC_367

Ωστόσο, αυτό το 96% των Κυπρίων, που με τις ιερές και ατίμητες υπογραφές τους αξίωσαν την Ένωση με την Μητέρα Ελλάδα θα είναι μια αιώνια απάντηση σε όσους προσπαθούν να τους

πείσουν να αρνηθούν την καταγωγή και την Ελληνικότητα τους, μια απάντηση σε όσους μάχονται για να τουρκοποιήσουν το Ελληνικό τούτο Νησί με εξωφρενικές «λύσεις», όπως η καντονοποίηση, Ανανο-ποίηση, η όποια ομοσπονδιοποίηση κοκ.

Οι ποικίλοι Αγωνιστές (από μαθητές, μέχρι απλοϊκούς χωρικούς και ιερείς) όσο και οι πεσόντες Ήρωες της Κύπρου δεν αγωνίστηκαν για καμιά ομοσπονδία.. Ζώντες και Ψυχές απελθόντων ζητούν ΔΙΚΑΙΩΣΗ!  

Το 1950 είχαν λάβει την ανεξαρτησία τους από την Βρετανική Αυτοκρατορία αρκετά Κράτη. Η Κύπρος, με τόση Ιστορία Πολιτισμού, έπρεπε να παραμένη καταδικασμένη εις τον αιώνα τον άπαντα!  

Δείτε:

Η φιλική προς την από-αποικιοποίηση κυβέρνηση των Εργατικών, που εξελέγη στις εκλογές του 1945 με επικεφαλής τον Κλέμεντ Άττλη, κινήθηκε γρήγορα για να αντιμετωπίσει το πιο πιεστικό ζήτημα που αντιμετώπιζε η Βρετανική αυτοκρατορία, αυτό της Ινδίας, η οποία ανεξαρτητοποιήθηκε στις 15 Αυγούστου 1947. 

Η Βιρμανία και η Κεϋλάνη απέκτησαν την ανεξαρτησία τους το επόμενο έτος το 1948.

Παλαιστίνη 1948.  Τα επόμενα χρόνια αποσύρθηκε από την Διώρυγα του Σουέζ, ενώ την 1η Ιανουαρίου 1956 χορήγησε στο Σουδάν την ανεξαρτησία του.