κι όμως στεκόμαστε όρθιοι κι'αλύγιστοι, δαμαί!

Χρόνια σκλαβκιές ατέλειωτες
τον πάτσον τζιαι τον κλώτσον τους.
Εμείς τζιαμαί! ελιές τζιαι τερατσιές
πάνω στον ρότσον τους.

Κώστας Μόντης

Ανάλυση νοήματος:

Ατέλειωτες σκλαβιές μέσα σε μακρόσυρτα χρόνια!..

Γίναμε ο κλώτσος και ο μπάτσος των ισχυρών της γης!.

Ωστόσο, εμείς εδώ!

Στον τόπο μας, στη θέση μας αμετακίνητοι, στο μετερίζι μας, στο ιστορικό μας καθήκον.

Με την πατρογονική ελιά και την ξερική χαρουπιά..

Ζούμε και θα ζούμε και θα επιβιώνουμε και θα υπάρχουμε,

πάνω σ’αυτόν τό ξερό, ηλιοκαμένο βράχο,

της σκληράδας και της απάνθρωπης αδικίας τους, όπου μας καταδίκασαν,

πάνω σ’ αυτήν τη φτωχική, άνυδρη γη μας, την αγαπημένη μας..