ο άνδρας στην συζυγία

 

Ένα γνωστό μου ζευγάρι ετέλεσε το Μυστήριο του Γάμου τους πριν κάποιες μέρες.

Έτυχε να παρακολουθήσω την συμπόρευσή τους κατά τη διάρκεια του αρραβώνα.

Μπόρεσα και συζήτησα τόσο με την κοπέλα, όσο και με τον άνδρα.

Τα μηνύματα που λάμβανα ήταν:

Ο άνδρας: Είναι μια εξαιρετική κοπέλλα. Την θέλω. Είμαι άλλωστε και έργατικός, δυναμικός κλπ. Τί άλλο θέλει..

Η κοπέλλα: Καλός είναι, αλλά.. α.Με αγαπά για τον εαυτό του. β.Δεν θυσιάζει τίποτε από τις προτιμήσεις του για χάρη μου. Αθλητισμό, Φίλους, Ιντερνέτ κοκ  γ.Είναι αρκετά βάναυσος (χωρίς προφανώς να το θέλει) και συγκεντρωτικός (αυτός αποφασίζει).  Προχωρώ, αλλά και με βαριά καρδιά..

Προσπάθησα να μιλήσω πάλι στον άνδρα.

Η συζυγία παίζεται με βάση την γυναίκα.
Εκείνη πρέπει να βρίσκεται στο επίκεντρο. Εκείνη να νιώθω ανάλαφρα και ευτυχισμένα.
Από την άνεση και την ευεξία της θα προέλθει η αύρα, που θα ζωογονήσει και τα παιδιά, αλλά και την ίδια την ψυχή του άνδρα. Δεν είναι η γυναικεία ομορφιά, δεν είναι το γυναικείο σώμα, δεν είναι η γυναικεία παρουσία, που φέρνει το "άρωμα γυναίκας" και την ευωδία στη ζωή, αλλά πέρα ως πέρα αυτό που πρέπει να λειτουργήσει, είναι η ψυχή της.

Να νιώθει άνετα. Να εκφράζεται. Να έχει χρόνο άπλετο από τον άνδρα της, για να μοιρασθεί τα βιώματά της (δυσάρεστα, δύσκολα, αλλά και ευχάριστα ακόμη).
Να αισθάνεται ότι "κατέχει" τον άνδρα της, και αυτός την έχει στο επίκεντρο της ζωής και του ενδιαφέροντός του.

Αλλά ο άνδρας, στην αρχή τουλάχιστον, είναι αμύητος. Δεν καταλαβαίνει τίποτε από τα παραπάνω. Ή, αν τα προσφέρει, τυχαία του συμβαίνει!

Η συνετή γυναίκα, το αντιλαμβάνεται, το κρίνει με κατανόηση και επιείκεια. Προχωρεί με μια ελπίδα: Κάποτε, δεν μπορεί, θα ξυπνήσει! Θα ωριμάσει.

Και έτσι ξεκινάει.

Του δίνει χρόνο. Περιμένει και υπομένει. Κάποτε αναστενάζει, κάποτε κλαίει. Και πάλι κάνει κουράγιο και προχωρεί, με υπομονή και ελπίδα.

Έως ότου, αν ο άνδρας ζει στον κόσμο του βολεμένος, εκείνη κλείνει πόρτες και παράθυρα της ψυχής, σφιχτομανταλώνει τα συναισθήματα και την ψυχή της και ..αποσύρεται.
Από κει και πέρα δεν υπάρχει επιστροφή.

Μπορεί να χτυπάει ο άνδρας το κεφάλι του στον τοίχο. Μπορεί να κλαίει απαρηγόρητα (σαν τον Ησαύ, όταν έχασε την ευλογία). Μπορεί να ζητάει συγγνώμη.
Ή, μπορεί απλά να ..της καταλογίζει ευθύνες και να την κατηγορεί ότι "κάκιωσε" και "διεστράφη" ..αναίτια και ανερμήνευτα (αυτός στον κόσμο του)..

Προσεύχομαι με σπαραγμό ψυχής. Ας είναι να προληφθεί τέτοιο κακό.
Ας είναι εγκαίρως να ξυπνήσει ο άνδρας, να μαλακώσει η καρδιά του, να νιώσει την ψυχή που του ανέθεσε ο Θεός, να κλάψει έγκαιρα, για να τον υποδεχθεί εκείνη με ευγνωμοσύνη!.


δείτε και ακούστε μια παραπομπή:
Μια γυναίκα φεύγει.

Στίχοι: Ελένη Λιάκου
Μουσική: Γρηγόρης Μπιθικώτσης
Μαραμένα μες στο βάζο τα λουλούδια,
λυπημένα σ' ένα κάδρο αγγελούδια.
Δίπλα η βρύση με ρυθμό στάζει φριχτό,
τρίζει η πόρτα κι είν' το σπίτι ανοιχτό.

Μια γυναίκα φεύγει, μια σωστή κυρία,
τα βήματά της σβήνουν μια θλιβερή ιστορία.
Κάνει κρύο κι η βροχή πάγωσε στη στέγη,
μια γυναίκα φεύγει, μια γυναίκα φεύγει.

Στο τραπέζι ένα γράμμα πεταμένο,
το ρολόι στις οχτώ σταματημένο.
Φεύγει ο χρόνος, και το χτες είναι νεκρό,
κλείνει η μοίρα το ρομάντζο το πικρό...

https://www.youtube.com/watch?v=mPYSc0lmCjE

https://www.youtube.com/watch?v=g0VpdUBlx14

 
καιροσευχηθείτε κ εσείς!..