Αγιασμός της Φύσεως

 Η φύση, ο πανέμορφος αυτός ορατός-υλικός κόσμος, μετά την πτώση των Πρωτοπλάστων «εδουλώθη» στην φθορά, «υπετάγη» στον άρχοντα του σκότους, μολύνθηκε, αρρώστησε, ζει και λειτουργεί μέσα σε μια δηλητηριώδη πνευματική αιθαλομίχλη, όπου όχι μόνο αγκομαχάει για να επιβιώσει, αλλά και κατρακυλάει μαζί με τον άνθρωπο σε σκοτεινό γκρεμό αποξενώσεως από τον Θεό και άρα διαρκούς μολυσμού και ακαθαρσίας και εμπλοκής στα δίχτυα του Εχθρού.

Η φύση, στο κλίμα της Πτώσεως, γίνεται αντικείμενο πλάνης και δόλωμα, για να μεθούμε σε πλεονεξία, σε παραφορά παθών, σε ξελόγιασμα γήϊνων ηδονών και σε παντοειδή φθορά.

Στη φύση πάνω πέφτει και ο «Επιστήμονας» του Διαφωτισμού, για να μάθει τα μυστικά της και να την καταδαμάσει και κατακτήσει ανελέητα, να καταχρασθεί τα ιδιώματά της προς υπηρέτηση του εγωϊσμού του, να την κατακρεουργήσει, να της πιει το αίμα, να την καταντήσει άθλιο και άχρηστο ράκος.. 

Χαρακτηριστικό φαινόμενο η πολυσυζητούμενη σήμερα καταστροφή του Περιβάλλοντος..

Και, παρατηρείστε: Ανησυχούμε, πανικοβαλλόμεθα, προβλέπουμε τα χειρότερα, ως Ανθρωπότης, πραγματοποιούμε Παγκόσμια Συνέδρια, υπογράφουμε Πρωτόκολλα. Αλλά να συνέλθουμε, να αλλάξουμε τακτική, να αυτοσυγκρατηθούμε και να παύσουμε την κατάχρηση της Φύσης, να αλλάξουμε αυτήν την τακτική του πάθους και της πλεονεξίας και του καταστροφικού υλιστικού ατομισμού, να συνέλθουμε και να έρθουμε σε μια νηφάλια και ένθεη σύμμετρη χρήση της Φύσης, με αίσθηση ιερότητος και ευθύνης, δεν το πράττουμε!.

Είναι ολοφάνερο ότι μια σκοτεινή υπερδύναμη διέπει τον κόσμο, εμπότισε την Φύση, δελεάζει μέσω αυτής τον άνθρωπο και τον παρασύρει στο κακό, στην αποστασία, στον πυρετό, στην αρρώστεια, στο μολυσμό, στη φθορά.

Ας ερθουμε τώρα στο μεγάλο θαύμα εξαγιασμού της Κτίσης, το οποίο είναι επακόλουθο του εξαγιασμού και της απελευθερώσεως του Ανθρώπου.

Ο Υιός και Λόγος του Θεού προσλαμβάνει την ανθρώπινη φύση και την κάνει πλέον οικεία του Θεού. Δεν είναι πλέον αποξενωμένος και απερριμμένος ο άνθρωπος. Δεν υπόκειται σε πάθη και ρυπαρότητες, στην κακία και μανία του Εχθρού. Αγιάσθηκε. Λυτρώθηκε.

Απομένει τώρα να εξαγιασθεί και να καθαρθεί και η περιβάλλουσα αυτόν Φύση.

Πώς άραγε μπορεί να γίνει;

Με την καταπληκτική ιδιότητα του Νερού.

Το Νερό, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα υλικά, απτά στοιχεία του κόσμου, είναι διαπερατό! Μπορείς να εισέλθεις μέσα σ’ αυτό! Να «αναμιχθείς» με αυτό!

Επίσης, το Νερό μπορείς να το σκορπίσεις σε όλα τα σημεία του περιβάλλοντος. Έχει την ιδιότητα να διαχέεται, να αναλύεται σε σταγόνες και ρανίδες και φθάνει παντού, και μπορεί να «ακουμπήσει» το κάθε τι από τα υπόλοιπα κτίσματα. Και, φυσικά, να διεισδύει, να διαποτίζει, τη γη, τα φυτά, τους τοίχους, το ύφασμα, τα κεραμικά..

Ο Θεάνθρωπος, λοιπόν, εισέρχεται στο ύδωρ, στην κτίση, και την αγιάζει, αποδιώκει τα σκοτεινά πνεύματα, «συντρίβει τας κάρας των εκείσε εμφωλευόντων δρακόντων». Οπότε όλη η Κτίση απελευθερώνεται «από της δουλείας» της ρυπαρότητος και της φθοράς και ανακαινίζεται στην πρώτη καθαρότητα και αίγλη αυτής. «Σήμερον των υδάτων αγιάζεται η φύσις» ψάλλουμε. Και στην Ευχή του Μεγ.Αγιασμού: «Σήμερον πάσα η Κτίσις λαμπαδοφεγγεί άνωθεν». Όλα γίνονται καθαρά, καινούργια, ηγιασμένα, ολόφωτα.

Εκτοπίζεται και εξορίζεται κάθε επήρρεια του Κακού. Φυγαδεύεται πάσα «εναντία δύναμις». Συμβαίνει αυτό, που ο λαός μας με απλοϊκό τρόπο φαντάζεται. Φεύγουν πανικόβλητοι οι καλλικάντζαροι!.. τα δόλια, καταχθόνια και πειρασμικά καρκατζούλια-χαμοδράκια-παγανά. Και ησυχάζουμε από τις διαπλοκές τους και τις γκαντεμιές τους..

Και με το αγιασμένο αυτό νερό ραντίζουμε όλον το περίγυρό μας. Σπίτια, αυλές, δρόμους, χωράφια..

Φυλάγουμε από αυτό στο Εικονοστάσι μας με άκρα ευλάβεια (και με κατάλληλη ετικέτα έξω από το μπουκαλάκι) τον Μ.Αγιασμό, για να ραντίσουμε σε κάποια αρρώστεια, σε κάποια αίσθηση βασκανίας, σε κάποια υποψία κακών μαγικών μηχανευμάτων και επιβουλών..

Και πορευόμεθα «λελυτρωμένοι», αισιόδοξοι, ανασαίνοντας την παρουσία και την ευλογία του Θεού και Πλαστουργού μας σε όλη την Κτίση.

Μοιάζει, σαν να γέμισε ο ουρανός μας με δηλητηριώδη αιθαλομίχλη και πνιγόμαστε με φοβερή δύσπνοια και ασφυκτιούμε, αλλά έρχεται μια πλούσια βροχή και ξεπλένει όλους τους ρύπους, τους διαλύει, τους ακυρώνει, και νιωθουμε στα ρουθούνια μας εκείνη την τόσο ευχάριστη δροσιά του καθαρού οξυγόνου, του αγνού χώματος, του φρέσκου και ζωογόνου αέρα..

Ευλογητός ο Θεός.