Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος και οι συνθήκες, κάτω από τις
οποίες τελείωσε ο Όσιος Γεώργιος ο Χοζεβίτης την επίγειο ζωή του.
Ευρισκόμενος σε βαθύ γήρας, παρέμενε
έγκλειστος στον περίβολο του Μοναστηρίου, διακονούμενος από τον πιστό μαθητή
του, τον και στη συνέχεια βιογράφο του Αντώνιο.
Όταν αισθάνθηκε ο Όσιος ότι έφθασε
πλέον ο καιρός της αποδημίας του, διεμήνυσε στον Αντώνιο να έλθει κοντά του.
Ωστόσο, εκείνη την ώρα ο Αντώνιος ήταν σε διακόνημα υποδοχής, περιποιήσεως και
ιεράς ξεναγήσεως ευλαβών επισκεπτών.
«Δεν πειράζει» είπε ο Γέροντας «θα τον περιμένω. Ας
τελειώσει το διακόνημά του».
Στη συνέχεια, όταν έφθασε κοντά του ο
προσφιλής και πιστός του μαθητής (ήταν μεσάνυχτα) ο Όσιος τον ασπάσθηκε
αποχαιρετώντας τον και, στρεφόμενος προς τον ουρανόν, είπε: «Έξελθε, ώ ψυχή μου, έξελθε νυν εν Κυρίω».
Και αφού είπε αυτόν τον λόγο τρεις φορές, παρέδωσε το πνεύμα του προς τον
Κύριον. (βλέπε: Συναξαριστή Ιανουαρίου. Έκδ.Ινδικτος. σελ.90)
Αυτό ας το προσέξουμε σήμερα, εποχή
εγκοσμιότητος και φιλοζωϊας, όπου οι γέροντες δεν εννοούν και δεν θέλουν να
αφήσουν την ψυχή τους να πετάξει προς τα ουράνια. Και βασανίζονται.. Και
βασανίζουν τους ανθρώπους γύρω τους..
Δεν είμαστε αιώνιοι επί της γης.
Κάποτε ο προορισμός μας τελειώνει. Κάποτε το λάδι στο καντήλι της ζωής μας
σώνεται.
Ας είμαστε έτοιμοι, ώστε ειρηνικοί να
απέλθουμε.
«Πάροικος
εγώ ειμι παρά σοί και παρεπίδημος, καθώς πάντες οι πατέρες μου» (Ψαλμ.λη’13).. Να λέμε μαζί με
τον Ψαλμωδό.
«Εν ειρήνη επί τω αυτώ κοιμηθήσομαι
και υπνώσω, ότι Σύ, Κύριε, κατά μόνας επ’ ελπίδι κατώκισάς με». (Ψαλμ. δ’ 9)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου